Inslapen

Onze blonde labrador puk is op 24 dec 2016 ingeslapen hielt zijn poot steeds omhoog kreeg veel pijn dokter dacht een hernia naar utrecht gegaan mijn man zij tot zo was ziek kon miet mee , daar constateerde ze botkanker in onderrig na mri scan hebben we op advies van arts laten inslapen mijn man heeft haar niet meer
Gezien , huilt al vier
Dagen is ontroostbaar , een afscheid gedaan voor de verwerking met de kleinkinderen was heftig ze zijn 4/5/enzeven jaar , kerst hoefde voor ons niet meerlieve puk we zullen je nooit vergeten

Wat ontzettend verdrietig, een keuze die jullie hebben moeten maken voor de bestwil van jullie Puk, hoe moeilijk het ook is nu nu heeft Pup geen pijn meer, voor jullie heel verdrietig dat Pup er niet meer is, heel veel sterkte jullie.

Zo'n onverwacht afscheid is vreselijk verdrietig. Heel jammer dat je echtgenoot helemaal geen afscheid van Puk heeft kunnen nemen.

Hoe oud was Puk?

Geen vrolijke Kerst voor jullie. Ik hoop dat jullie troost bij elkaar kunnen vinden.

Het gemis zal zeer groot zijn.

Heel veel sterkte om het verlies van jullie lieve Puk te verwerken.

Heel veel sterkte!

 heel veel sterkte

Soms komt het plotseling afscheid nemen zo snel dat je er niet op voorbereid bent.Geen tijd meer om een beslissing te kunnen nemen..

Zo erg..

Wil jullie heel veel sterkte wensen deze tijd.

Kleinkinderen hebben wij ook. Wij hadden nog keus om en wanneer onze oude hond in mocht slapen in september.

Die van 3 en 4 jaar zeggen allebei Prisca is weg of weg gelopen. Ik laat dat maar zo. Die van 8 snapt het wel. Hier in de gang hangt een foto van haar. Daar kijken de kleintjes af en toe naar.

Neem het verdriet van de kleintjes hoe het komt en samen huilen mag..

Heel veel sterkte je maatje moeten laten gaan is altyd zeer erg en pynlyk 

Badamkt voor jullie lieve reacties we voelen ons gestuund , puk was
Wel twaalf jaar ons maatje in moeilijke tijden met ziekte van. Onze zoon gaf ze ons zoveel liefde en troost , voor altijd liefe schat.

Heel veel sterkte,het doet zo zeer,afscheid moeten nemen van je dierbare beestje.Maar Puk heeft nu geen pijn meer,deel hier je verdriet.Wij weten hoe jullie je nu voelen.

 Nu my was myn lieverdje ook 12j verleden jaar in mei moeten laten inslapen wegens hartfalen zeer pynlyk maar ze hebben geen pyn meer zoals rianne zegt hier sterkte verder 

 Wat vreselijk verdrietig..

Heel veel sterkte met jullie verlies..

wat verschrikkelijk om zo onverwachts afscheid te moeten nemen van je allerbeste maatje. wens jullie heel veel sterkte!

Jee dat is heftig...zo plotseling en dan ook nog op zo'n dag.

Wens jullie veel sterkte en kracht om het (ooit) een plekje te kunnen geven.

Heftig..  heel veel sterkte gewenst voor jou en je familie! 

ik sta voor het heel moeilijke moment waarop ik moet gaan beslissen om onze lieve Bas te laten inslapen. Hij heeft een verlamde slokdarm en weegt nog maar 17 kg (hij heeft ooit 30 gewogen). Je kan zijn ribben tellen, zijn ruggegraat en schouderbladen steken uit. Hij produceert steeds meer slijmen. Bij het eten (dat doet hij in een speciale stoel) loopt meer dan de helft er gewoon terug uit te samen met een massa taaie slijmen. Hij eet trouwens heel langzaam. Ik voeder hem met de lepel. hij doet ongeveer een klein uur over 200gram.  Bas is een engelse bulldog. Er is geen oplossing. Het moment van afscheid nemen komt steeds dichterbij. Maar hij is nog geen drie jaar. Het is zo moeilijk omdat hij soms nog heel gelukkig kan zijn. Dan kwispelt hij en komt hij om knuffels vragen. Of hij speelt met zijn balletje (zijn kerstcadeau :)).  Wanneer is het genoeg geweest? Waarom is dit zo moeilijk? Er is geen verbetering mogelijk. De dierenarts is voorstander van het zo lang mogelijk aan te zien. Ik denk dat het nu voor Bas lang genoeg geduurd heeft. Ik wou dit even kwijt. Want ik vind het aartsmoeilijk.  

" ik sta voor het heel moeilijke moment waarop ik moet gaan beslissen om onze lieve Bas te laten inslapen. Hij heeft een verlamde slokdarm en weegt nog maar 17 kg (hij heeft ooit 30 gewogen). Je kan zijn ribben tellen, zijn ruggegraat en schouderbladen steken uit. Hij produceert steeds meer slijmen. Bij het eten (dat doet hij in een speciale stoel) loopt meer dan de helft er gewoon terug uit te samen met een massa taaie slijmen. Hij eet trouwens heel langzaam. Ik voeder hem met de lepel. hij doet ongeveer een klein uur over 200gram.  Bas is een engelse bulldog. Er is geen oplossing. Het moment van afscheid nemen komt steeds dichterbij. Maar hij is nog geen drie jaar. Het is zo moeilijk omdat hij soms nog heel gelukkig kan zijn. Dan kwispelt hij en komt hij om knuffels vragen. Of hij speelt met zijn balletje (zijn kerstcadeau ).  Wanneer is het genoeg geweest? Waarom is dit zo moeilijk? Er is geen verbetering mogelijk. De dierenarts is voorstander van het zo lang mogelijk aan te zien. Ik denk dat het nu voor Bas lang genoeg geduurd heeft. Ik wou dit even kwijt. Want ik vind het aartsmoeilijk.   "

Ik begrijp jouw moeilijk keuze, maar ik (als buitenstaander) zou jou adviseren om het niet uit te stellen. Als jouw lieve maatje al zo mager is dat zijn ribben en schouderbladen zichtbaar zijn en hij niet meer zelfstandig kan eten, weet ik dat dit geen fijn leven is... Je schrijft dat hij niet meer beter wordt en elke dag gaat het verder bergafwaarts

Het is lastig, ik heb het zelf ook meegemaakt vorig jaar... Vreselijk om het moment te kiezen! Kijk je hond eens diep in de ogen: vaak geven ze zelf duidelijk aan dat het klaar is. Honden laten pas heel laat hun pijn en zwakte zien, ze houden zich sterk.

Ik moet altijd denken aan dit gedichtje:

Als twee bruine ogen je vragen,

Help mij, want ik voel me niet fijn.

Mag je dan, omdat je voelt 'dit is het einde',

Egoïstisch zijn?

Als je van de dierenarts hoort,

Dit komt nooit meer goed en hij krijgt steeds meer pijn.

Mag je dan, omdat je hem niet kunt missen,

Egoïstisch zijn?

Als twee bruine ogen zich sluiten voorgoed,

En je zonder hem naar huis toe moet,

Met een halsband in je hand en een hart vol pijn,

Dan probeer je jezelf te overtuigen,

Ik mocht niet egoïstisch zijn.

Al die tijd met zijn tweetjes,

Elke dag samen was een feest.

En in al die tijd samen,

Is hij nooit een keer egoïstisch geweest...

Heel veel sterkte met het verlies van Puk...

heel veel sterkte puk en kaat

Héél véél sterkte 

Het is inderdaad moeilijk ,heel moeilijk,als je moet beslissen .om,je diertje te laten gaan,

Mijn,lieve Herder Uma kwam , nog vrolijk aan de trap,staan, op,1 januari , wij gaan   buiten , ze valt en kon niet meer recht.Ik wist direct,voelde het aan dat dit het einde was,13 jaar en 3 maand was mijn lieve schat 

Ik,heb  de dierenarts thuis laten komen,op 2 januari,en die  bevestigde waar ik al bang voor was.

Mijn Frans Bulldogje en ik,hadden naast haar geslapen,ze heeft nog smakelijk gegeten en drinken wou ze ook,altijd

Maar ze kon niet meer pipi doen , vanachter was ze verlamt, 

Ik,zei altijd afzien dat mag mijn diertje niet ik ben geen egoïst.

Zodus......maar moeilijk,is het,,het doet geweldig pijn.

Mijn lieve trouwe,Herder. Ik mis haar heel,,,heel,erg

En dat gedichtje hierboven kan het niet beter verwoorden

Zo was het met mijn lieve Herder , Uma in haar hele leven niet één keer egoïst geweest.

En aan  het baasje van Puk , en al,de ander mense die hun diertjes achter de regenboog zijn , zeg ik Sterkte.

" ik sta voor het heel moeilijke moment waarop ik moet gaan beslissen om onze lieve Bas te laten inslapen. Hij heeft een verlamde slokdarm en weegt nog maar 17 kg (hij heeft ooit 30 gewogen). Je kan zijn ribben tellen, zijn ruggegraat en schouderbladen steken uit. Hij produceert steeds meer slijmen. Bij het eten (dat doet hij in een speciale stoel) loopt meer dan de helft er gewoon terug uit te samen met een massa taaie slijmen. Hij eet trouwens heel langzaam. Ik voeder hem met de lepel. hij doet ongeveer een klein uur over 200gram.  Bas is een engelse bulldog. Er is geen oplossing. Het moment van afscheid nemen komt steeds dichterbij. Maar hij is nog geen drie jaar. Het is zo moeilijk omdat hij soms nog heel gelukkig kan zijn. Dan kwispelt hij en komt hij om knuffels vragen. Of hij speelt met zijn balletje (zijn kerstcadeau ).  Wanneer is het genoeg geweest? Waarom is dit zo moeilijk? Er is geen verbetering mogelijk. De dierenarts is voorstander van het zo lang mogelijk aan te zien. Ik denk dat het nu voor Bas lang genoeg geduurd heeft. Ik wou dit even kwijt. Want ik vind het aartsmoeilijk.   "

Ik weet hoe moeilijk dit is; heb destijds een hondje van nog geen 4 jaar moeten laten inslapen wegens ernstige erfelijke aandoeningen. Ik had haar langer bij me kunnen houden, maar had me voorgenomen om het leven van mijn hondje niet te rekken, omdat ik geen afscheid zou kunnen nemen.

Vraag je af of het leven van Bas nog hondwaardig is. Ik meen van niet bij een dergelijke afname van zijn gewicht en een verlamde slokdarm. Ook de manier van eten en het vele slijm zijn verschrikkelijk voor Bas. Een hond blijft bijna tot het bittere eind speelmomenten houden en kwispelen. Dit kwispelen is om aandacht van de baasjes te beantwoorden en te laten zien dat hij er nog is.

Honden zijn bikkels, tonen ongemak en pijn in een zeer laat stadium en dan is dit ernstig.

Ik wens je veel kracht om de moeilijke beslissing op tijd te nemen en Bas uit zijn lijden te verlossen en hem verder lijden te besparen.

 Men hondje queenie was 12j in 2015 heb ze thuis moeten laten inslapen wegens harfale  ik heb nog veel verdriet al heb ik nu een ander ze blyft in myn hart voor altyd ik wens je nog hele véél sterkte verder 

Hartelijk bedankt voor jullie reacties!

Als ik binnenkort de definitieve beslissing neem en Bas er niet meer zal zijn, zal ik me kunnen troosten aan de gedachte dat zijn gezondheid er niet meer op kon verbeteren, integendeel. 

Ik zal gewoon zo blij zijn als deze moeilijke periode achter de rug is want het weegt op mij. Hoezeer ik hem ook zal missen, er zal een gigantische last van mijn schouders van in de zin dat ik niet meer hoef te piekeren over de beslissing 'of' en 'wanneer' hem te laten gaan.

Ik wens iedereen die in de dezelfde situatie zit, sterkte. 

Wat verdrietig... veel sterkte! 

Mijn lieve Herder Uma .morgen is het al 2 weken geleden dat ik haar heb moeten laten gaan.Het blijft moeilijk.

Zelfs mijn Frans Bulleke , mist zijn grote zus nog altijd erg.

Mijn dochter heeft gisteren als verassing ,een prachtige foto,in een mooie kader meegebracht, van mijn Herdertje.Op mijn salontafel,heb ik de foto gezet , zo zie ik haar goed.Iedereen zegt ze heeft een goed leven gehadt, weet ik wel hoor , maar 13 haar zo,een lieve trouwe hond in huis n veegt men niet op,1 2 drie weg!

 deze reactie , was van mij