mis je zo...

op 1-11-2002 ging ik je halen in Emmen, samen met een goede vriendin. je was geboren op 13-09-2002 en ik wilde een mannetje. toen we aankwamen bleek dat de mannetjes al waren verkocht. ik weet nog dat ik ging zitten om naar de puppies te kijken. Jij kwam naar me toe en ik legde je op mijn schoot. je bleef lekker liggen en ging slapen. na 10 minuten was ik verkocht zo klein zo lief, dus werd het een vrouwtje. Mijn vriendin kocht  na een telefoontje over een teruggebrachte puppie een mannetje. Ik was helemaal in mijn sas met jou.

het was wel moeilijk eerste tijd om je zindelijk te krijgen. maar wat heb ik met je gelachen, zo op ontdekkingstocht zo lief en knuffelig. Ik ben steeds meer van je gaan houden. heb zelfs na een jaar nog een cursus met je gedaan. ook hier duidelijk dat je een heel lief en zacht karaktertje had.

op 1-11-2002 ging ik je halen in Emmen, samen met een goede vriendin. je was geboren op 13-09-2002 en ik wilde een mannetje. toen we aankwamen bleek dat de mannetjes al waren verkocht. ik weet nog dat ik ging zitten om naar de puppies te kijken. Jij kwam naar me toe en ik legde je op mijn schoot. je bleef lekker liggen en ging slapen. na 10 minuten was ik verkocht zo klein zo lief.

wat heb ik met je gelachen en wat was je lief en aanhankelijk en knuffelig. ben steeds meer van je gaan houden. na 1 jaar nog een cursus met je gedaan. ook hier werd snel duidelijk dat je een heel lief en zacht karaktertje had. je was zo speels zo vrolijk en kon maar niet genoeg krijgen van knuffelen. iedereen was weg van je en ik voelde me zo gelukkig met je. nam je zoveel mogelijk mee  ook in de camper, in begin vond je dit akelig maar na een tijdje vond je het geweldig. wat hebben we veel reisjes gemaakt samen. je was altijd zo blij als je meekon gaan. je rende met de honden in de buurt en je won altijd, zo mooi om te zien. geen hond kon je bijhouden en jij genoot er net zo van als ik. door de jaren heen werd je natuurlijk rustiger. elke avond kwam je naar boven op bed om te slapen en elke ochtend begroette je me uitbundig. zo blij als ik thuiskwam elke dag weer opnieuw. heb zoveel liefde van je mogen ontvangen en dit had ik zo nodig na een aantal minder leuke jaren met veel verlies van dierbaren. Jij maakte alles goed.

2jaar geleden bleek dat je hartruis had. toch ging het allemaal goed, je rende niet meer zoveel je begon doof te worden en slecht te zien. kreeg soms last van artrose. maar al met al ging het prima. langzaam maar zeker werd je ouder. 1 jaar geleden mocht je van mij niet meer de trap op en af lopen. elke avond en elke ochtend werd je nu door mij naar boven en naar beneden gedragen. ik was nog steeds zo gelukkig dat ik je had. af en toe kuchen maar verder merkte ik niks aan je. je sliep veel maar goed je was ook oud. maar wandelen snoepen knuffelen was nog steeds heel belangrijk voor je en hebben we ook veel gedaan.

tot 4 weken geleden op 9 november 2016. s'avonds om 21 uur kwam je al roggelend naar me toe in paniek en bang. heb je minutenlang vastgehouden en gerustgesteld. je werd weer rustig en roggelen ging weg. maar 1 minuut later viel je van de bank en verroerde je niet meer. In paniek heb ik vrienden en een dierenarts gebeld. daar leek je in eerste instantie op te knappen. maar het infuus wilde niet lukken in je pootje wat was je aan het hijgen van de stress. het infuus werd onderhuids aangebracht en je bleef voor je uit staren. na 20 minuten begon je vocht op te spugen en 10 minuten later te schokken. toen heb je een spuitje gekregen en paar minuten later was je er niet meer. het wilde nauwelijks tot me doordringen. helemaal verdoofd stond ik erbij en keer ernaar het drong niet door.

verdoofd en zo onwerkelijk hebben we je mee naar huis genomen. de hele nacht heb ik rond gelopen en bij je gezeten om te wachten dat je wakker zou worden. je werd niet wakker...... langzaam aan begon het tot me door te dringen dat je was ingeslapen en niet meer wakker zou worden. we hebben je volgende bij mij in de tuin begraven. maar blijf me maar afvragen of ik alles heb gedaan wat ik kon. had ik niet eerder naar dierenarts moeten gaan? het verdriet is zo enorm groot. ik heb in mijn hele leven niet zoveel gehuild als om jou verlies. Maar je bent elke traan waard. nu ben je 4 weken overleden en nog steeds heb ik momenten dat het niet wil doordringen dat je er niet meer bent. Elke dag opnieuw huil ik om jou en weet niet hoe ik verder moet zonder jou. Weet niet hoelang dit gaat duren. Je was het liefste dat ik had en ik mis je zo ontzettend....rust zacht mijn lief meisje...

Zo mooi geschreven , wat een verdriet moet je nu hebben....

veel sterkte .

Wat een verdriet.. Geen woorden.. Heel veel sterkte

Oh wat een verdriet, een kaarsje voor jou en je meisje en heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies van je liefste hondenmeisje.

Ik weet hoeveel pijn dit doet, mijn kleintje is vandaag juist 3 maanden geleden overleden  en ik mis haar nog altijd zo hard.

Huil maar, tranen verzachten de pijn en neem je tijd het een plaatsje te geven. Koester de mooie momenten samen en weet dat ze voor altijd een heel speciaal plekje in je hart  zal hebben, dat kan niemand je afnemen.

Dikke knuffel 

Misschien raar, maar als eigenaar van een hond die véél te vroeg overleden is t.g.v. een operatie-complicatie ervaar ik dit soort verhalen altijd een beetje als een 'slap in the face'. Wat verwacht je dan, dat een hond je overleeft?

Ik begrijp die focus op die treurnis nooit zo bij zo'n oude hond, ik zou het houden bij weemoedig terugblikken. Wees dankbaar dat je hem/haar zo lang hebt gehad, zou ik zeggen.

 tjees!wat een hard verhaal! hoe oud je hond ook is die wil je niet missen toch! daar mag je verdrietig om zijn . 

Dat je dankbaar mag zijn dat ze zo lang geleefd heeft betekent toch niet gelijk dat je er niet heel veel verdriet aan kan hebben? 

Ik begrijp dat wel en wens je echt heel veel sterkte! Ik vind dat je echt heel liefdevol over je hond verteld en kan gewoon lezen dat je er echt veel van houdt/hebt gehouden. Moest er zelf ook een traantje om laten stiekem. 

Koester gewoon die mooie tijden die jullie hadden en neem de tijd om er boven op te komen want dat lijkt me heel erg heftig.

Oké, misschien een beetje direct geformuleerd, maar ik blijf er wel bij dat het veel zwaarder is om een jonge hond onder shit-omstandigheden kwijt te raken. Daar gaat het hier niet om, dat weet ik wel, maar ik geef mevrouw gewoon het advies om te focussen op de goede tijden. Dat had ik namelijk zelf ook graag gewild en daar krijg je in zo'n traumascenario nauwelijks de kans toe.

Verder meng ik me hier niet meer in.

 dat snap ik! sterkte voor jou ook! toch blijf ik erbij dat het altijd zwaar is je lieverd te verliezen ongeacht hoe oud!

Wat een mooi geschreven, over de liefde en jouw leven met je hondje.

Heel veel sterkte met het verlies.

@ Anouk

Ik snap dat  het zwaar is om een jonge hond te verliezen, veel sterkte ook met jouw verlies.

Maar een oude hond verliezen, die van pup af aan zo'n 14 jaar of langer in je leven is geweest, dat is ook echt een groot verlies.

Hij heeft dan wel een mooie leeftijd gehad, maar hij heeft een groot deel van je eigen leven er deel van gehad.

Ik kan heel goed begrijpen hoe verdrietig Lion is en ik kan gewoon niet begrijpen dat jij het eigenlijk overdreven vindt om te treuren om een oude hond.

Zelf heb ik een hondje van 15.5 jaar, en het idee dat hij er niet meer zal zijn, dat kan je je gewoon niet voorstellen.

Zo'n hondje is met 8 weken oud bij je gekomen, zo'n 15 jaar is hij in je leven.

In allerlei fases van je eigen leven, daar is de hond ook bij.

Hij hoort helemaal bij je leven, zelf maak je alle levensfases mee van de hond, van pup tot jonge hond, van volwassen hond naar middelbaar, van een wijze senior tot een stokoud hondje.

En zelf groei je er helemaal in mee, je past je helemaal aan.

Zo'n oude hond die zolang in je leven is, daar ben je helemaal mee vergroeid.

Het is juist alsof er iets van je geamputeerd wordt als na zoveel jaar, je oude hondje dan wegvalt.

Er is echt iets van je weg, een groot deel van je leven waar dat geliefde hondje deel van uitmaakte, komt nooit meer terug.

Dan zeg je toch ook niet tegen iemand die een jonge hond heeft verloren: dat is minder erg want hij maakt nog niet zolang deel uit van je leven dus je komt er dan wel makkelijker overheen?

Ja voor de hond is het sneu omdat ie maar kort geleefd heeft, maar voor jezelf minder omdat hij maar kort in je leven geweest is en het daarom minder de moeite waard is om er lang over te treuren.

Zo zit het helemaal niet in elkaar, elk verlies is heel hard, of het nu een jonge hond is of een oude hond die vele jaren bij je heeft gehoord.

Jouw opmerking is echt kwetsend, als mijn oude hondje komt te overlijden, zou ik niet teveel mogen treuren alleen weemoedig terugblikken?

Het gaat wel om een geliefde hond waar iemand veel van gehouden heeft.

Sorry Lion voor dit lange verhaal in jouw topic.

Maar jouw verhaal over je oude hondje die je verloren bent

En dan zo'n harde opmerking, ik weet nu zelf met mijn oudje hoe blij ik ben dat hij er nog is, en jouw gevoel wat je beschrijft nu jij je hondje hebt verloren.

En hoe ik nu al weet dat ik mijn oudje helemaal niet kan missen, maar dat het niet tegen te houden is dat het ooit zal gebeuren.

Ik kan me in ieder heel goed voorstellen hoe verdrietig je bent, nu je geliefde oude hondje wat zolang bij je is geweest er niet meer is.

 Ik denk dat je geen appels met peren moet vergelijken. Bij een jonge hond is er behalve verdriet ook het gevoel van het klopt niet, mijn hond had nog minsten 10 jaar verder gemoeten. 

Bij een oude hond ben je zo aan elkaar gewend en verknocht dat het gemis er gewoon heel erg is. Dat moet slijten, en dat gaat bij de 1 makkelijker dan bij de ander.

En voor iedereen voelt het anders. 

Sterkte Lion.

 Ik ben een jonge hond onder shitomstandigheden kwijt geraakt ,en oude honden aan hun leeftijd ,

Bij jonge denk je ,het is oneerlijk zo vroeg ,met de oudere ben je zo lang samen geweest ,heb je veel meegemaakt ,en soms kan je je er een beetje op voorbereiden .

Bij Lion kwam het toch nog vrij onverwachts ,en ook dan is het onwerkelijk ,het verdriet is groot ,de pijn van verlies ,het beseffen ,nooit meer .Dan doet leeftijd niet ter zake ,je mist je maatje .

Iedereen gaat er anders mee om ,Anouk  het is vreselijk als dat je overkomt en dat is nog zwak uitgedrukt ,Veel sterkte om het een plekje te geven .

Lion het is makkelijk tikken ,maar over een tijdje als de scherpe kantjes er wat af zijn zal je zien dat je het beste gedaan hebt ,

Heel veel sterkte !!

Héél véél sterkte hoor by was ze 12j verleden jaar in mei moeten inslapen aan hartfalen het doet nog zeer pyn en blyf haar missen nu heb ik een Maltezer  toch mis haar nog erg ik weet wat je voelt véél sterkte verder 

 hoe oud ze ook worden ze zyn zo lang by je het missen is er niet minder om 

 Aan Anouk

Ik begrijp wel wat je bedoelt, ben zelf mijn hondje van 9 maanden kwijtgeraakt na een sterlisatie op aanraden van de DA. Ik blijf mezelf en de DA verwijten maken. Ik had haar ook zo graag  een lang, mooi leventje gegeven, maar het mocht niet zijn. Het overlijden van een jong hondje voelt zo oneerlijk en onwerkelijk aan. Het is nu 3 maanden geleden, maar ik mis haar nog steeds zo ontzettend hard.

Maar ik vind het wel normaal dat iemand zo'n intens verdriet heeft als  een oudere hond van je heengaat en dat je dat van je wil afschrijven. Je hebt immers zoveel samen meegemaakt en zoveel voor elkaar betekend en het besef dat dat allemaal voorbij is kan je radeloos maken van verdriet, ook al ben je dankbaar voor de lange tijd dat je lieverd bij je was.

Lion en Anouk, ik wens jullie allebei heel veel sterkte om het een plekje te kunnen geven.

Heel veel sterkte.

Ik herken mezelf in je verhaal... toen mijn Athena stierf dacht ik alleen maar "hoe kan ik verder zonder jou?  mijn lieveling" steeds maar weer, ging die zin door mijn hoofd.  Ik dacht écht dat ik niet zonder haar verder kon, ondanks dat ik nog honden heb.

Ik heb lang gerouwd, veel verdriet gehad.  Ze is nu bijna drie jaar geleden overleden en nog steeds zou ik kunnen huilen, maar de pijn wordt minder en langzaam komen de mooie herinneringen terug, herinneringen waar je kan om glimlachen, die je een goed gevoel geven.

Hou vol Lion, er komt een dag dat de mooie herinneringen overheersen, geloof me.

Ik heb een tekst gevonden toen Athie overleden was en om één of andere reden vond ik hier troost in.

Do not stand at my grave and weep,

I am not there, I do not sleep.

I am in a thousand winds that blow,

I am the softly falling snow.

I am the gentle showers of rain,

I am the fields of ripening grain.

I am in the morning hush,

I am in the graceful rush

Of beautiful birds in circling flight,

I am the starshine of the night.

I am in the flowers that bloom,

I am in a quiet room.

I am in the birds that sing,

I am in each lovely thing.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there. I do not die.

 méé eens lieve Nancy ook nog veel sterkte we blyven ze missen en erg dat ze niet ouder mochten worden maar ik begryp jullie verdriet het blyft erg sterkte verder allen 

Neen Anouk, helemaal niet akkoord.

Hoe langer je hond in je gezin is, alles mee heeft gemaakt, hoe groter de emotionele band. 

En trouwens op verdriet staat geen maat, net als op liefde.

Wat mooi geschreven ik wens je verder heel veel sterkte toe.

" Neen Anouk, helemaal niet akkoord.
 
Hoe langer je hond in je gezin is, alles mee heeft gemaakt, hoe groter de emotionele band. 
 
En trouwens op verdriet staat geen maat, net als op liefde.
 
 
 
  "

Anny en Lance

 Ik vind ook hoe jong of oud ze zyn of worden verdriet is niet minder dat weet ik heel goed toch véél sterkte verder 

 Waarom moet alles op een weegschaal gelegd worden. Het is geen wedstrijd wie het meest rouwt of verdriet heeft.

zo mooi geschreven. weet dat je goed voor haar bent geweest. ze heeft een heel fijn leven bij je gehad. en ik weet dat doet heel veel pijn. vergeten zal je haar nooit. ze was een deel uit je leven.

heel veel sterkte en kracht wens ik je toe.

Ik wens je heel veel sterkte,ik weet ook hoeveel pijn het doet,mijn hart was gebroken en zal ook nooit meer helemaal heel worden,een stukje is voorgoed kapot gegaan,toen mijn Bobby op 16 jarige leeftijd overleed,maakt het dat minder erg,omdat hij zo oud is geworden,nee het gevoel van pijn blijft hetzelfde,ik snap dat het niet eerlijk is dat de enen hond zo oud mag worden en de andere niet,maar zo is het helaas bij mensen ook.Ook ik heb mezelf heel lang kwalijk genomen dat ik niet eerder had gezien,dat het eigenlijk niet goed ging met mijn hond,maar daar heb je het,zijn leeftijd en de hitte toen,dacht dat het erbij hoorde dat hij snel moe was.Ze zeggen dat hij gestorven is aan plotseling hartfalen,hij was dan wel 16 maar het was zeer onverwachts.Maar stop je verdriet niet weg,het is heel normaal dat wanneer je zolang zoveel van een hond hebt gehouden,je heel veel verdriet hebt.Ik heb echt maandenlang gehuild,is dat triest,nou dan is dat maar zo.Er valt na 2 en half jaar nog steeds soms een traan en ik mis hem nog elke dag.

 méé eens Rianne myn queenie was 12j ook aan hartfalen we blijven ze missen en tranen vallen nog steeds by my zal het in mei 2j zyn sterkte verder aan allen 

hallo allemaal,

Wie zal je vertellen hoe lang je moet rouwen om je dierbare allesie?Als ze oud zijn dan wil je ze toch ook nog lang bij je houden,zij hebben je een levensles geleerd misschien waar je zoveel aan hebt gehad,dat kan ik niet altijd zeggen van mensen die onderling soms haat en nijd zaaien.Ik ben mijn hondje van 10 jaar verloren aan hartruis en was kapot toen hij er niet meer was,van hem heb ik zoveel steun en liefde ontvangen,en beschermde me als het nodig was.Daar kan niks en niemand tegen op.Dus ik vind dat je verdriet mag hebben ongeacht leeftijd.Ik heb vaak ook momenten dat ik hem giga mis,en moet mezelf dan een peptalk geven.

Méé ééns ria by my was ze 12j ik mis haar nog zo erg vooral deze dagen sterkte ook meisje