Verdriet vs vreugde.

Vrijdagavond is onze lieve Lobo overleden.
Lobo leed aan een longontsteking en de medicijnen sloegen niet aan.
2 weken geleden was het nog een vrolijke hond tot hij opeens begon te hoesten.

We zijn meteen naar de dierenarts geweest omdat ik bang was voor kennelhoest en we voor Lobo ziek werd, ook al een nieuwe pup besproken hadden.
We verheugden ons zo op het moment dat Lobo kennis kon maken met Chop!

De dierenarts kon niks vinden, deed het af als een verkoudheid maar gaf voor de zekerheid een ontstekingsremmer mee.
Lobo werd steeds zieker, de kuur deed niks dus toen hij op woensdag ook al niet meer wilde eten, zat ik weer bij de dierenarts.

Nu was het ineens een fikse longontsteking en dus kreeg hij een ab-injectie en 2 stootkuren mee naar huis.
Maar Lobo werd zwakker, hij wilde niet meer lopen en dronk alleen maar als we het hem aanboden.
In de nacht nam ik hem mee naar boven, ik maakte kersenpitkussentjes voor hem warm en zat constant naast hem met een bak water en stukjes vlees.
Omdat hij wel water dronk, had ik nog hoop.

Vrijdagavond.
Ik had Lobo op de bank gelegd met zijn deken en kersenpitkussentje.
Ik maakte nog een foto met hem samen en gaf hem wat water, dat dronk hij.
Toen stond ik op om naar het toilet te gaan en hoorde ik opeens zijn nagels op het laminaat, hij was opgestaan!
En ik dacht nog: "Yes! Hij gaat zelf weer naar buiten".

Lobo bleef stokstijf in de keuken staan en kon alleen maar hijgen.
Misschien moest hij buiten plassen?
Mijn man zette hem even buiten maar hij bleef weer hijgend staan.
"Leg hem maar weer op de bank", zei ik tegen mijn man en ik liep naar de keuken om zijn kussen weer te verwarmen.

Ik had de magnetron nog niet aangezet toen mijn man me riep dat het goed fout was.
Lobo lag op de bank, mijn man en ik hielden hem vast.
We wisten het meteen: Lobo was ons komen halen want het was zijn tijd.
Na slechts een paar minuten blies hij zijn laatste adem uit, de dierenarts heeft er niet meer aan te pas hoeven komen.

Lobo is slechts 9 jaar geworden en hoewel we dankbaar zijn dat hij thuis heeft morgen sterven, heb ik er geen vrede mee.
De kinderen hebben een houten kruis mogen versieren en we hebben Lobo op een prachtige plek kunnen begraven maar ik kan het (nu nog) geen plekje geven.

Dinsdag halen we onze nieuwe puppy op, dat was al besproken vóór Lobo ziek werd.
Het maakt het makkelijker voor de kinderen en natuurlijk ben ik ook blij om weer zo'n blij beestje in huis te hebben maar mijn vreugde is ineen geslagen door mijn verdriet om Lobo.

Ik merk dat mijn omgeving (op mijn man na) het niet begrijpt en dus wilde ik hier even mijn verhaal kwijt.
De nieuwe pup zal heel veel liefde krijgen hier en goed verzorgd worden maar ik ben bang dat ik hem onbewust afstoot omdat ik Lobo zo mis.

Heel veel sterkte met dit plotselingen en inmense verlies 
Ik kan me het heel goed voorstellen, dat verdriet op dit moment overheerst. En dat is heel normaal! 

Ik wens jullie veel kracht en wijsheid de komende tijd, en toch ook veel geluk met jullie pup Chop. 

Nogmaals wens ik jullie heel veel kracht om dit verlies te verwerken. Ik hoop dat de pup verlichting mag brengen in het verdriet en gemis van Lobo.

Pfff wat een ellende, ik had het vorige topic gevolgd. Wat is het snel gegaan.

Het is geen makkelijke situatie. Ik zou jezelf niet te streng aanpakken. Je hebt verdriet vanwege Lobo, wat heel normaal is. Het is ook niet zo makkelijk om te verwerken, vanwege zijn leeftijd en de snelheid waarmee alles is verlopen.

Misschien brengt het zorgen voor de pup ook wel de nodige afleiding en steun. Maar geef jezelf ook de kans om te rouwen voor Lobo.

En zoals je al zei, is het hier wel een plek waar je het van je kan afschrijven, als je daar nood aan hebt.

Veel sterkte

Wat ontzettend verdrietig en heftig... Heel erg veel sterkte.

Onze oude hond is een week geleden ingeslapen erg maar ik heb er vrede mee. 

Nog erger is het als je er niet op rekent, je hondje wordt ziek en overleeft het niet. Hou het verdriet niet tegen laat het gaan. 

Het valt ook niet mee om nu voor een pupje te gaan zorgen. Voor de kinderen misschien een grote troost zij blijven er vaak minder lang in hangen dan wij grote mensen. Ondanks jullie verdriet hoop ik dat het pupje in een warm nestje komt bij jullie. Ook hoop ik dat het wat afleid van het verdriet. 

Kortgeleden is mijn hond ook ingeslapen,heb mijn verdriet de ruimte gegeven maar ik heb mij ook bij elkaar geraapt voor mijn andere hond.

En dan merk je hoeveel vreugde je andere hond je bezorgt,blij is als het vrouwtje ook weer gaat lachen.

Weet je,hoe gek het ook klinkt misschien heeft het zo moeten zijn en komt je nieuwe hond op een goed moment in jullie leven.

Het zal nog regelmatig een lach en een traan zijn en het is waar vreugde en verdriet dat loopt soms hand in hand.

Ik wens je heel veel sterkte maar toch ook veel plezier met je nieuwe pup.

Ik sluit me aan bij Moniques woorden.

Je zult merken dat verdriet en liefde samen gaat. Je hart is groter dan je denkt.

Heel veel sterkte, afleiding  best wel goed voor de verwerking  vergeten doe je nooit. Aub vergelijk je puppy nooit met Lobo puppy is puppy. Ik heb 7 maart mijn hond Iza moeten inslapen ze was op bijna 13 jaar, in de eerste instantie wilde ik geen hond meer. Jeetje wat heb ik gehuild verdriet  zo n gemis iedere dag weer p

ffff, toch weer gezocht nu naar een labradoodle  ivm allergie van mijn kleindochter  die vind je niet in een assiel dus een puppy gevonden. Pfffffffff hahaha een scheet hoor maar pfffffff

Heel veel sterkte met je verlies, het kan ondragelijk zijn we weten er alles van.

Misschien voelt het nog niet lekker de nieuwe pup maar het komt vast goed 

Elke hond apart krijgt weer een nieuw stukje van je hart en met zijn allen maken ze je hart compleet.

Nogmaals sterkte met je verlies 

Heel veel sterkte,maar zoals je zegt,wij hier begrijpen jou verdriet wel,dus schrijf hier van je af.Je had je nieuwe puppy al besproken,dus voel je niet schuldig tav je overleden hond.Lobo kijkt vast van boven mee,hoe goed je het met je nieuwe hondje gaat doen.

Wat een verdriet. Idd heel mooi dat jullie erbij mochten zijn, maar zo plotseling. ...

Ik sluit me ook aan bij de mooie woorden van Monique, misschien heeft het idd zo moeten zijn. 

Heel veel sterkte.

En deel hier vooral het verdriet, maar ook de vreugde van de nieuwe pup.

Allereerst heel veel sterkte met dit  plotseling overlijden.

Daar heb je tijd voor nodig om dat te kunnen gaan begrijpen.

Mooi en vooral moedig hoe je het verhaal van Lobo geschreven hebt.

Heb ook een week na het overlijden van mijn grote liefde, ons Zorky, Zebee in huis gekregen. Eigenlijk totaal geen tijd gehad om te rouwen.

De eerste weken met Zebee heb ik me schuldig gevoeld. Ze kreeg alles, werd goed verzorgd maar als ik haar knuffelde dan had ik daar "geen" gevoel bij. Mijn gevoel zat nog bij de rouw om Zorky.

Heb me daar enorm schuldig om gevoeld. Na een paar weken kwam opeens de klik.........MIJN Zebee.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je het misschien moeilijk kunt krijgen maar geloof me.......die kleine steelt je hart net zo als Lobo.

Laat je gevoelens toe. Ik had het gevoel dat ik niet met heel mijn hart voor Zebee kon zijn vanwege Zorky..........nu begrijp ik dat dat "onzin" is. 

Ons hart is groot genoeg voor allemaal.  Alleen moeten we op zo'n moment eerlijk onze gevoelens toelaten......en dat is even heel zwaar.

Ik wens je heel veel sterkte dit te kunnen verwerken en ik wens je veel plezier met jullie pupje.

Dikke digitale knuffel !!

Heel veel sterkte met het verlies van jullie Lobo, zo onverwachts. Ik hoop dat de komst van jullie puppy je wat troost en afleiding zal geven! Ik weet wat het is om geheel onverwacht je maatje te moeten missen, dat valt zeker niet mee. Maar een nieuw hondje waar je voor gaat zorgen en ook weer je liefde zal gaan geven haalt misschien de scherpe randjes van het verlies er van af. Nogmaals sterkte maar ook veel geluk en liefde voor jullie puppy gewenst!

Jeetje wat onverwachts! Heel erg veel sterkte. Dikke knuffel!

Wat erg zo, en wat een plotseling verdriet, hoop zo dat je het een plekje kan geven, heel veel sterkte, en ik lees over Chop, inderdaad, verdriet en vreugde.

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve Lobo, ik weet wat een verdriet het doet je liefste vriend te moeten afgeven.

Bijna 3 weken geleden heb ik mijn kleine Punto moeten afgeven na een sterlisatie, de volgende ochtend om 7 u begon ze te reutelen en keek mij aan, ik heb haar in mijn armen genomen en ze is dan ingeslapen. Had de avond tevoren nog ongerust naar de DA gebeld maar die zei dat alles ok was en me geen zorgen hoefde te maken.

We hebben haar ook een mooi plekje gegeven in de tuin, zodat ze toch nog dicht bij ons is.

Maar het doet nog altijd zoveel zeer en ik mis haar zo hard.

Ik heb hier nog 3 andere hondjes maar er ontbreekt er eentje, en ik probeer er voor hen ook te zijn, ze helpen mij wel de pijn wat te verzachten.
Neem je tijd om te rouwen en praat er maar over. Krop je gevoelens vooral niet op.   Je moet jezelf tijd geven het een plaatsje te geven. En van je nieuwe pupje zal je ongetwijfeld heel veel gaan houden.

Nog heel veel sterkte en veel geluk en vreugde met het kleintje.

Heel veel sterkte we weten hoe erg het is maar veel geluk met het kleintje voor loon heb je gedaan wat je kon maar verdriet is altyd groot waneer ze by ons weg zyn veel sterkte verder sorry tablet schryft niet wat ik soms wíl sterkte met verlies van lobo