Ook wij tobben... wat is dit moeilijk 
Rustig aan jij..het zijn de kleine dingen nu.
en lekker niks doen en kroelen, slapen ,snacken dus bijkomen, is het belangrijkst voor jullie allemaal. 
Voor de rest moet de toekomst dingen uitwijzen..en is controle relatief.
(je bent al voorbereid op dat het mis kan gaan)
rustig aan en genieten van wat er nog is..dat kan je zelf doen.
sterkte en geniet van haar aanwezigheid.
Heel moeilijk, hè. Nog niet zo heel lang geleden stond ik voor een zelfde keuze, hoewel mijn hond maar 10 was en kanker had.
Iedereen zegt dat je het wel zal aanvoelen enz, maar dat was bij mij niet echt het geval. Mijn hond kon ook nog genieten, was blij als ik thuiskwam, enz...
Het was de DA die eigenlijk vond dat het risico op een openspringend been/tumor zo groot werd dat het gewoon moest.
Makkelijker wel als de DA voor jou de beslissing neemt (ook al moet jij natuurlijk zelf je akkoord geven of niet).
Vraag misschien raad aan de DA? In elk geval wens ik je heel veel sterkte met de komende beslissing. Ik weet als geen ander dat je je hond eigenlijk nooit wil afgeven, maar zelf weten we ook dat dit er nu eenmaal bij hoort.
'Het is een stuk verdriet wat je je koopt', zei mijn mama altijd, en gelijk heeft ze. Vergeet niet dat voor dat grote verdriet heel erg veel plezier aan vooraf is gegaan!
Of je hond nog een hondwaardig bestaan lijdt? Daar kan alleen jij een oordeel over vellen. Of de DA.
en lekker niks doen en kroelen, slapen ,snacken dus bijkomen, is het belangrijkst voor jullie allemaal.
Voor de rest moet de toekomst dingen uitwijzen..en is controle relatief.
(je bent al voorbereid op dat het mis kan gaan)
rustig aan en genieten van wat er nog is..dat kan je zelf doen.
sterkte en geniet van haar aanwezigheid.
"
Dank :) :) Hihi ja... vond het wel ff moeilijk van het weekend hoor!! Kon gewoon even niet genieten, erg he :( Wel lekker met haar weg geweest maar toch. Zo raar. Kon gewoon ff niet blij zijn terwijl de beslissing zo een opluchting was. Je ziet toch op tegen wat komen gaat denk, en dan ga ik ook nog eens 3 weken met vakantie - dat voelt echt naar!! Probeer het aan de kant te zetten en het van dag op dag te bekijken maarja is best lastig hoor ;-)
Nu even hond-loze dagen, daarna zie ik haar weer en is het weer goed hihi :)
Iedereen zegt dat je het wel zal aanvoelen enz, maar dat was bij mij niet echt het geval. Mijn hond kon ook nog genieten, was blij als ik thuiskwam, enz...
Het was de DA die eigenlijk vond dat het risico op een openspringend been/tumor zo groot werd dat het gewoon moest.
Makkelijker wel als de DA voor jou de beslissing neemt (ook al moet jij natuurlijk zelf je akkoord geven of niet).
Vraag misschien raad aan de DA? In elk geval wens ik je heel veel sterkte met de komende beslissing. Ik weet als geen ander dat je je hond eigenlijk nooit wil afgeven, maar zelf weten we ook dat dit er nu eenmaal bij hoort.
'Het is een stuk verdriet wat je je koopt', zei mijn mama altijd, en gelijk heeft ze. Vergeet niet dat voor dat grote verdriet heel erg veel plezier aan vooraf is gegaan!
Of je hond nog een hondwaardig bestaan lijdt? Daar kan alleen jij een oordeel over vellen. Of de DA.
"
Dankjewel. En wat jouw geval betreft is het ook moeilijk geweest zeg, jeetje. Kwispelt nog en dan... oeioei.
Ik weet niet of je de rest van de berichten gelezen hebt, maar we kijken het nog aan met haar :) We, incl de da, vonden haar nog te goed (ze was er weer bovenop gekrabbeld). Haha ja, stuk verdriet, nou inderdaad hoor - we hebben een prachtig leven met haar gehad! :) Dat gaan we zeker niet vergeten. Ze wordt dan bijna 19, maar dat betekend dat we haar al bijna 20 jaar in ons leven hebben. Ik was nog kind. Dus ja... ik herinner mij zeker nog veel goede leuke grappige en eigenwijze dingen van haar ;-) :-) En tot voor kort was nog hartstikke goed, dit speelt nog maar 1,5 maand! Wouw he.
Ja wouw, bijna 20 ? En dan afscheid moeten nemen, wat pijnlijk verdrietig, wat een heerlijk leventje heeft tie bij jullie gehad en nog steeds, liefdevolle aandacht en zorgen, moeilijk ja natuurlijk. Als de tijd daar is je zal altijd verweven blijven, echt uit je leven ? Nee zeker niet. Voor de tijd die je nog samen mag zijn, geniet van elkaar, en vertroetel je lieverd.
Dankjewel! :) Wordt aan alle kanten in de watten gelegd deze weken (en bijna letterlijk haha, allemaal kussens in huis om de hoeken af te schermen) Ps. nee sorry, ze is bijna 19 jaar :)
Volg je gevoel en vertrouw op wat je hart voor je dier je ingeeft 
Ik herken heel veel in je verhaal. Hier ging het bijna precies zo. Onze hond deed op een avond heel raar, ze viel zo door haar poten heen en zwalkte alle kanten op, kon niet meer recht lopen. Zat te trillen op m'n benen omdat ik dacht dat ze dood ging, zei nog tegen haar '' ga maar... het is goed zo'' Mee naar de dierenarts gegaan waar ze een paar spuiten kreeg. Heb hele nacht niet geslapen en ze was heel erg onrustig. Volgende dag was ze gelukkig al weer aardig opgeknapt en ging het weer de goede kant op ondanks dat ze toen al weinig meer was. Op een dag tijdens het wandelen lag ze zo opeens op de grond, hard ademen en was gewoon de weg kwijt, tijdje haar in haar mandje gelegd en na een hele tijd kwam ze weer bij. Volgende dag had ze het niet meer en ik dacht dat het eenmalig was. Mijn vader wou kijken wat ze achterthuis aan het doen was en ze lag helemaal plat op de grond, hij riep hard ''Bren is dood!'' Ik storm er heen en keek naar haar, ze bewoog nog met haar oogje en heb haar snel in haar mandje gelegd... ze was helemaal slap, snel ademen en had grote ogen. De dagen erna is het alleen maar erger geworden, en kreeg ze meerdere zware aanvallen per dag. Ze was helemaal op en ik heb de knoop doorgehakt dat het nu genoeg was, achteraf was het beter voor haar geweest dat ze eerder was heen gegaan.. maar ik kón het gewoon niet. Ze is vredig thuis op haar plekje ingeslapen. Ik mis haar nog steeds elke dag, wou dat ik haar nog eens lekker kon vasthouden. Verwen haar maar lekker... en geniet van elkaar. Je weet echt wel wanneer het genoeg is, die beslissing moet je zelf maken..kan een ander niet voor je doen. En wat een mooie leeftijd zeg! Ik was 7 toen ik die van mij kreeg en 24 toen ze overleed dus ik snap het heel goed dat het moeilijk is.. je bent samen opgegroeid en veel meegemaakt. Gaat het nu een beetje goed met haar?
Wordt aan alle kanten in de watten gelegd deze weken (en bijna letterlijk haha, allemaal kussens in huis om de hoeken af te schermen) Ps. nee sorry, ze is bijna 19 jaar "Verdiend ze !!! 19 jaar , wat een mooi huisje heeft ze bij je !
"
:) Dankjewel. Ik heb inmiddels een stuk meer rust gelukkig... :)
Wouw, ja voel ook zeker herkenning! Al is het toch wel een ander verhaal, de emotie en beleving voelt wel hetzelfde. Bren overkwam het overdag en werd slap, Parco springt uit haar slaap op en gaat op haar zij liggen trappen en kwijlen + daarna heel erg uitgeput en gedesoriënteerd. Maargoed dit is nog maar 2 keer gebeurd (in 6 wkn). Voor de rest lijkt ze soms mini-aanvalletjes te hebben.
Maargoed hoe je het schrijft klinkt erg als mijn verhaal. Het is zo mooi en zo hard als je samen met een/jouw hond opgroeit!! Ik was 12 toen ik haar kreeg, ook echt op mijn naam en ook echt mijn zorg haha. Ben nu dus 31... ze heeft zo ongelofelijk veel meegemaakt in mijn en ons leven...... Poeh :-) Voor ons moet het moment dus nog komen, maar ik ben net pas hersteld van onze heftige week vorige week. Maar bij de volgende aanval zullen we haar de eerste 2 dgn niet 'gelijk' afschrijven maar rustig afwachten... Uiteraard alleen als ze geen pijn heeft (zo ver je dat kan beoordelen)
Hoorde gisteren van mijn ouders dat ze weer eens wat beter gegeten heeft!! :) Het gaat weer iets beter. Lekker slavinkje, aardappelen, macaroni, jus.. dat vond ze wel de moeite waard om op te eten ;-)
Lekker slavinkje, aardappelen, macaroni, jus.. Kylie wil graag mee komen eten !
Fijn dat je wat meer rust hebt. Proberen te houden zo. Wat komt , komt toch, maar laat het een goede dag niet verknoeien.
Dat leven tussen hoop en vrees dat herken ik heel erg en beleven we nu ook met onze meisjes van 17 jaar.
Zo denk je dat het laatste uur geslagen heeft en zo leven ze weer op: het is een emotionele rollercoaster.
Het is pure wilskracht waar de oude hondjes op lopen, puur de wil om te leven en bij je te blijven.
Heel veel sterkte, leef per minuut, per uur, uiterlijk per dag: meer is niet te overzien met zo'n oud besje.
Geef haar maar een dikke knuf van mij!
Hihi bedankt beide :) :) Doet me veel goed die woorden :)
Ik heb 2 wkn voordat ik op vakantie ga in mn agenda gezet: pas nu mag je er weer over nadenken haha. Geeft een soort van rust voor nu. Ga aankomend weekend weer lekker voor haar zorgen en genieten!!
Hier neem ik soms ook bewust een adempauze en probeer ik de zorgen even te verdringen door afleiding te zoeken.
Deze laatste fase is heel mooi, maar ook zo intens en verdrietig. Als je niet oppast sloopt het je.
Heel veel sterkte, hopelijk kom je nu even in rustig vaarwater en hebben jullie nog een poosje samen!
Hoi allen die dit nog lezen :-)
Wilde even melden dat we besloten hebben haar in te laten slapen, het is 'pas' over 2,5wk hoor.
We waren/zijn elke dag toch steeds met haar bezig en zien haar steeds meer aftakelen. Je blijft ook je grenzen verleggen. Ook heeft ze weer 3 (!) aanvallen gehad. We werden erg emotioneel en moe (achtbaan) en ook al probeer je van haar te genieten; je vraagt je het steeds af...of het niet beter zal zijn als... En nu hebben we een knoop gehakt en dat geeft ontzettend veel rust. Het is mooi geweest :-) Voor haar en voor ons! :-) Toendertijd (rond 20 mei) was ze echt nog te goed, daarna is t achteruit gegaan.
Nu kunnen we met volle 'rust' nog van haar genieten komende tijd en we weten dat er eind komt aan de intensieve zorg dus dat valt dan ook beter vol te houden nog :-)
Zwaar. Maar het is goed zo.
Liefs, Lydia
Ik wens jullie nog een mooie paar weken.
Dappere beslissing..altijd lastig om die grens vast te leggen.
Lydia,
Heel dapper dat je de beslissing hebt genomen en een grens hebt gezet.
Het is extra moeilijk omdat je zoveel met haar hebt meegemaakt vanaf n.b. je 12e jaar. Heel bijzonder.
Het leven van een (oude) hond moet wel hondwaardig blijven en het vooruitzicht van nog meer aanvallen betekent nog verdere aftakeling.
Probeer nog van haar te genieten; ook al zijn het maar kleine dingen die je voor en met haar kunt doen.
Heel veel kracht voor de komende 2 1/2 week en houd in gedachten, dat je dit doet om haar een verdere lijdensweg te besparen.
Hoi,geniet nog intens van de laatste twee en halve week,die je nog hebt samen,maak heel veel foto's voor later zodat je terug kunt kijken.
Dit is beter dan een poosje geleden. Nu heb je echt het gevoel dat het voor jullie, maar zeker ook voor haar beter is. De aanvalletjes die korter op elkaar volgen, blijven achteruitgaan.
Zeg haar nog alles wat je wil zeggen, al is het eigenlijk vooral een gevoel dat je overbrengt. Het gevoel dat het goed is zo, dat ze mag slapen, haar rust mag hebben, dat ze het goed gedaan heeft ald die tijd.
Sterkte en ja, ook dat gevoel voor jou, dat het goed is, dat je het goed gedaan hebt.
Anoniem (Gast)
T.is altyd erg als je hondje moet laten inslapen kan. Heb het in mei ook moeten doen kan. Weet niet of de pyn over gaat ze was zo lief vergeet ze nooit myn verdriet blyft enorm groot
:-)
Ja, voelt een stuk duidelijker nu.
Maar voel nu wel echt weerstand ontstaan, echt enorme verdriet af en toe. Ik weet dat het goed is zo, maar jeetje wat voel ik me af en toe al verscheurd van binnen!! Het idee dat alles voor de laatste keer is... niet eens het idee... het is zo... Het is allemaal voor de laatste keer komende dagen. Zwaar, verdriet. Maar het is goed.
Het gaat overigens wel 'goed' met haar hoor, gelukkig :)
Het lijkt me vreselijk als je er echt voorstaat. En als de tijd daar bijna is en steeds dichterbij komt, afschuwelijk!
Wij bevinden ons in de laatste fase, maar het einde is nog niet gelijk in zicht.
Heel veel sterkte, afscheid nemen is zo verdrietig en doet zo'n pijn.
Geef jullie meisje maar een dikke knuf!
Jaaa zal d'r nog een dikke knuffel geven, of wel meerdere ;-) :-)
Nou, 17 is ook al echt behoorlijk, en toch ook steeds meer verdrietig als het einde van de laatste fase nadert... Succes en jullie ook nog een fijne tijd samen!
Nou, 17 is ook al echt behoorlijk, en toch ook steeds meer verdrietig als het einde van de laatste fase nadert... Succes en jullie ook nog een fijne tijd samen! "
Bedankt!
Ja, nog heel veel knuffels zolang als het kan!
Hier besef ik me ook goed dat ik ze nu nog kan knuffelen, aanraken en zien. Straks kan het niet meer en wat lijkt me dat enorm moeilijk.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?