Moet het even kwijt...

Het hoort niet echt bij leuke hondenverhalen, maar poeh, ik ben toch een klein beetje trots.

Odi en ik liepen onze laatste wandelingetje voor vandaag. 

Lekker langs het gras. En ineens horen we iets aantippelen. Ik dacht: "Ooh, dat is de kat." Dus we draaien om om de kat te begroeten.

Was het een hondje. Helemaal los, niet eens een halsband om. Odi reageerde niet, wilde in eerste instantie doorlopen. Maar het hondje kwam grommend en met ontblote tanden op Odi af rennen. Ik nam Odi in bescherming, hield hem kort. Odi blafte wat, maar gedroeg zich keurig. 

Ik heb het hondje weggestuurd, gelukkig luisterde die wel. Het baasje kwam er aan rennen. 

"Zoo, was je bijna opgegeten... Moet je maar niet zo ver weg lopen..." 

Ik kookte van woede, en ben dus zo doorgelopen. Ik had niet eens de neiging om uitleg te geven of om hem de les te lezen. 

Hij lijnde zijn hond aan, en sloeg een ander pad in, en daarmee dacht ik dat het klaar was. Ineens hoor ik hem schreeuwen: "Neeeee, kom hieeeeerrrr!!" Ik mopperde in mezelf: "Fijn hè, dat je hond zo goed los kan lopen...." En meteen daarna hoor ik het hondje krijsen.... 

Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd is, maar ik ben zoooo blij dat Odi altijd aan de lijn zit... 

En nou ja, de reden dat ik zo trots ben, is omdat Odi dat hondje dus niets heeft aangedaan en volledig vertrouwde op mij, terwijl hij aan de lijn zat! Na het voorval herstelde hij ook redelijk snel, hij had maar een half minuutje nodig om zijn nekharen plat te leggen en alles van zich af te schudden :) 

Heb het topic dubbel geplaatst...
Maar dit is dus de goede