Bobby 
Ja Rianne zo gaan de dagen ,weken,jaren voorbij maar Bobby zal altijd een plekje in jou hart hebben,veel sterkte verder.
Morgen een weekje naar mijn dochter in frankrijk ,zonder mijn man,die was thuisgebleven om voor Bobby te zorgen.Maar helaas is mijne grote vriend 30dagen geleden overleden.Ik mis hem zo.Ik vind het ook best moeilijk om nu weg gegaan,bij zijn mooie altaartje dat we voor hem gemaakt hebben.Bobby mag niet denken dat hij nu uit mijn gedachte is ,want dat is niet zo zijn.Afleiding is nu wel fijn voor me,moet nog zo vaak huilen,nu hopelijk wat minder.Hij gaat mee in mijn speciale hanger met wat as erin en natuurlijk paar foto's en in mijn hart.
Rianne,probeer er toch maar wat van te genieten denk eraan in je hart is Bobby erbij.Goede reis.
ellie hulst (Gast)
Ik leef oprecht met je mee, heel veel sterkte met het gemis, het doet heel erg pijn hoop dat deze woorden en het weten dat je niet alleen staat een beetje helpt liefs ellie
Rianne, Bobby gaat overal mee.
Probeer een beetje te genieten. het is niet omdat je even uit je huis bent, dat je Bobby achterlaat.
Die gaat mee!
sterkte
ken het gemis....
Weer terug thuis.Wat was het moeilijk om weer thuis te komen wetende dat Bobby er niet zou zijn om me te verwelkomen.Heb best wel een fijne week gehad,maar toch was er niet de blijheid die ik anders wel heb om bij mijn dochter te zijn.Na bijna 6 weken nog veel verdriet.Eens gaat het hopelijk goed komen.
Rouwen kost tijd, gun je zelf de tijd ervoor en bewaar de goede herinneringen de leuke dingen etc. het wordt milder .
Ons Beauty (jaar terug ingeslapen) mis ik ook met momenten nog. Maar bovenaan staan de herinneringen en de toegevoegde waarde, wat we voor elkaar hebben mogen betekenen.
En nu heb je vast van hoe doe je dat, maar er komt een moment waarop je dat kan.
En ieder verwerkt op zijn eigen manier en ieder gaat verder op zijn eigen manier.
Ik had een nieuwe viervoeter nodig om de draad op te pakken een doel te hebben om aan te werken mee te werken, voor te zorgen, en het vullen van de stilte in huis. Vervangen nee das onmogelijk elk dier is uniek in zijn/haar zijn.
Sterkte Rianne,
En moeilijk om ergens van te genieten in deze zware tijd. Ik begrijp het volkomen, maar goed dat je even weg bent geweest.
Hou je taai.
Anneke
Goed te lezen dat je toch een beetje hebt kunnen genieten van je week vakantie. Het is inderdaad vreemd om dan thuis te komen in die woning die je op dezelfde manier achterliet, waarvan je nog steeds hoopte dat het niet zo was.
Lieve groet vanuit deze hoek.
Vandaag de eerste reactie gehad van iemand die zei dat ik er nu na 6weken wel klaar mee moest zijn.Dat deed erg zeer vooral omdat het mijn eigen moeder was.
Sommige mensen begrijpen het gewoon niet. Niet op jezelf betrekken dat is de onkunde van een ander.
Zelfde als dat er genoeg zijn die niet beseffen dat rouwen om een trouw dier minstens net zo zwaar is als rouwen om een dierbaar persoon.
Vind het heel erg voor je. Maar je kan de ander niet veranderen en proberen tot inzicht te brengen helpt vaak ook niet.
Blijf hier gewoon lekker van je afschrijven en delen als je het lastig hebt of ergens tegen aan loopt. richt je op dit vlak op mensen die je wel begrijpen en laat die anderen die niet begrijpen hierover maar in het ongewisse.
Je mag zijn wie je bent en rouwen duurt nou eenmaal lang en gemis etc. Beauty is er nu een iets meer als een jaar niet meer en echt heb nog steeds dagen en momenten dat ik haar mis om haar unieke zijn. Natuurlijk ben ik verder gegaan en heb ik een andere nieuwe band met Sadi opgebouwd in de tussentijd , maar het is geen vervanging voor de band die ik met Beauty had en gevoelsmatig nog heb.
Mijn oprechte deelneming met het verlies van Bobby. Elk afscheid komt te vroeg. Hij is voor altijd in jullie hart. Heel veel sterkte.
Dat is hard om te moeten horen, Rianne.
Probeer in te zien dat sommige mensen niet weten wat ze zeggen, en al helemaal niet wat voor gevoel het teweegbrengt bij een ander. Sommige mensen zijn gewoon zo 'arm'.
Ga maar niet in discussie, je kan een blinde niet vertellen hoe de kleur blauw er uit ziet. Blijf bij jezelf.
Ik en vele anderen hier, weten hoe jij je nu voelt, waarmee je probeert om te gaan. Hoe we met ons diepe verdriet/gemis om gaan zal waarschijnlijk wel van vorm veranderen, maar ik weet voor mezelf dat ik hier nooit klaar mee zal zijn.
Mijn sympathie.
Hoi,omdat ik het heel moeilijk kan verwerken,zei iemand ,vraag nog eens aan de dierenarts hoe het allemaal zo snel heeft kunnen gaan e.d.Ik heb ze eergisteren een mail gestuurd maar nog niks terug gehad.Het zou toch heel treurig zijn als ze niks meer zouden laten horen,ik heb daar echt duizenden euro's achtergelaten.16 jaar ben ik daar geweest.Blijf afwachten.Mis mijn vriendje nog zo erg.
Het is vreselijk moeilijk en zeker met een kameraadje dat 16 jaar bij je is geweest. 16 jaar is nogal wat waarin je lief en leed met elkaar deelt en waarin je altijd onbewust de geluiden van je maatje hebt waargenomen, je leven hebt aangepast. Uitlaten verzorging spelen leuke dingen doen, maar ook de wijze waarop je van huis weg gaat en wijze waarop je thuis komt.
Al die dingen confronteren omdat ze nu ontbreken.
Ik denk dat ik voor mezelf een deel minder last van heb gehad ook omdat wij al heel snel een pup terug hadden, simpelweg omdat ik me geen leven zonder hond kan indenken, het nodig heb voor een dier te zorgen en mee buiten te komen etc. [zeker niet als vervanging, ons Beauty is en blijft onvervangbaar ook nu ze er al een jaar niet meer is]
edit: toevoeging: Ik kan je alleen zeggen dat je begrepen word, door mij mij en de vele andere mensen die al eens afscheid hebben moeten nemen van 1 of zelfs meerdere viervoeters. Je moet zien uit te vinden wat jij nodig hebt om te verwerken, het een plek te geven je maatje los te laten. Te weten dat er geen pijn meer is maar enkel vrede, rust en spelen daar aan de andere kant van de regenboogbrug.
De een moet de urn hebben en op een speciaal plekje met kaasjes en een foto erbij een soort altaartje en steken dagelijks een kaarsje tot ze het gevoel hebben dat het oke is of gewoon ineens vergeten waaruit blijkt dat het rouwproces een stapje verder is geraakt. Voor een ander werkt dat juist niet. (voor mij o.a. niet, als ik de urn in huis zou hebben of zou weten waar ze is uitgestrooid zou ik enkel alleen daarmee bezig zijn gebleven, haar niet hebben kunnen loslaten maar me vastgeklampt hebben aan wat tastbaar voelt. >ik heb een hechtingsprobleem
En dus heb ik er bewust voor gekozen haar in groepsverband te laten cremeren en laten uit te strooien zonder dat mij de plek zou worden verteld waar.
Ieder heeft zijn eigen manier. Er zijn er die gedichten gaan schrijven over het leven met hun maatje over het verlies van hun maatje. Weer anderen gaan tekenen uiten op papier of schilderen. Vind jou manier o je verdriet te uiten en of vast te leggen, jou manier van afscheid nemen, zoeken naar een manier om los te laten. En loslaten betekent niet vergeten, of uit de herinnering, of uit je gevoel. Los laten betekent aanvaarden dat de weg hier op aarde bij jou ten einde was, er nu geen lijdensweg meer voor haar ligt, er rust is vrede en spelen met maatjes die al waren voorgegaan. Los laten betekent aanvaarden dat het beter was dan je hond nog in lijden hier te houden.
Gemis gaat niet weg, herinneringen ook niet, wel wordt het heel langzaam wat dragelijker.
En op een emo dag komt het wat sterker terug en herinner je, je hoe je maatje bij je kwam om je te troosten. Of je op eigen manier aan het lachen te maken. herinner je die glimlach. Behalve dat jij alleen maar goed wilde en wil voor je maatje wil je maatje dat ook voor jou. Die wil niet dat je er in vastgeroest raakt, die wil jou weer gelukkig zien samen met herinneringen van jullie samen. En dat je op je weg meeneemt wat jullie samen geleerd hebben en op die manier blijft je maatje een onderdeel van je want herinneringen, ervaringen en wat jullie samen leerden neem je gewoon met je mee.
Je hebt gelijk in het proberen los te laten,bang dat Bobby dan denkt oh gaat het zo gemakkelijk.Maar ik moet me voorhouden dat we inderdaad een heel mooi leven hebben gehad samen met mijn man en 2 kinderen,die intussen het huis allebei uit zijn.Maar vergeten zal ik hem nooit dat klopt.Zal het gaan proberen om de goede herinneringen bovenaan te zetten,hoewel het niet makkelijk zal zijn.Dank je voor je woorden ,het geeft me steun en hoop dat het ooit beter gaat.Het moet ook voor Bobby ,ik moet met een glimlach aan hem denken en niet met tranen.
Rianne,
Daar heb ik ook last van hoor, loslaten moet ik, maar ik wil juist vasthouden. Haar spullen liggen nog overal, in de tuin liggen haar speeltjes en haar eten staat nog in een blik in de keuken. Ik kan het gewoon niet weg doen.
Ik merk dat ik al ga wennen dat als ik thuiskom, ze niet meer in de keuken rondjes aan het draaien was, omdat ze de auto hoorde. En dan voel ik me schuldig, dat ik er al een beetje gewend aan raak.
Ze was ook mijn eerste en enige hond, en ik wil er ook voorlopig niet meer aan beginnen. Misschien over een jaartje, zodat ik er weer klaar voor ben.
Dat wil niet zeggen dat ik niet naar fokkers aan het kijken ben of er ergens een nestje cockers is haha. Maar mijn gevoel zegt even wachten. En wie weet wat er ooit op mijn pad komt.
Heel veel sterkte gewenst, en hou je sterk... dan doe ik het ook.
Anneke
Bobby zal alleen willen dat jij een manier vind om voor jezelf de draad op te pakken. Vergeet niet behalve dat jij veel van Bobby hebt gehouden en nog Bobby ook van ju gehouden heeft en nog, en voor jou ook alleen maar wil dat je gelukkig kunt zijn.
Het is niet dat er nooit tranen mogen zijn, tranen hoort ook bij verwerken, maar je hebt 16 mooie jaren met jou Bobby mogen delen, herinneringen mogen maken, van elkaar mogen leren. Dat neemt niemand jou en Bobby af.
16 jaren is heel lang en heel mooi en een hele mooie leeftijd. Ik ben verknocht aan een ras waar je tegenwoordig al blij mag zijn als ze de 6 halen... Ik ben zeer dankbaar dat Beauty 8 jaar en 7 maanden heeft mogen worden, en ik daar 7 jaar en 8 maanden deel van uit heb mogen maken, heb ontzettend veel van haar geleerd en behalve dat ik haar heb mogen helpen de nodige angsten te boven te komen meer vertrouwen te krijgen heeft ze mij ook enorm geholpen. Zonder haar had ik nooit Tjaard in mijn leven toegelaten, vertrouwen durven geven, Beauty koos hem en liet zien dat het oke was. Dat we bij elkaar hoorden en zo heel veel meer situaties waarin ze mij geholpen heeft. Zonder haar was ik nooit zover gekomen als ik niet ben. En natuurlijk mis ik haar op zijn tijd. Haar manier van aanvoelen haar manier van mijn grens aangeven als ik het zelf niet meer kon. (Ik heb een vorm van autisme). Ik weet zeker dat de onderlinge band op een bepaalde manier blijft bestaan ik ben er ook zeker van dat er enkele dingen zijn die ze Sadi heeft ingefluisterd specifieke dingen van haar die Sadi nu ook doet.
En Sadi is 100% een andere hond met een eigen wil etc. waar Beauty alleen haar best deed het goed te doen, naast haar onzekerheid en door haar onzekerheid een enorme wil to please had. Beauty en ik waren 2 handen (en 2 poten) op 1 buik. Waar ik ging ging zij en andersom. Ik kan er mega veel over vertellen en kan met volle overtuiging hier zeggen dat mijn dankbaarheid voor haar in mijn leven voor die jaren die ik met haar heb mogen delen, leven en werken niet in woorden kan omschrijven.
Ze liet zich pas gaan toen ik had beloofd dat haar vertrek geen invloed zou hebben Tjaard en ik voor altijd samen zouden blijven, ik er vrede mee had en haar los zou kunnen laten omdat ik wist dat haar daarmee een lijdensweg werd bespaard. Met pijn in mijn hart en ziel maar vol liefde voor haar en wat we hebben mogen delen heb ik haar laten gaan. Haar start was bagger en samen hebben we gevochten voor een fijn leven en haar einde mocht geen lijdensweg worden. Ook al zou mijn leven zonder haar voor mij een ramp zijn. Ik deed alles met haar. (behalve boodschappen, ziekenhuis, arts of tandarts bezoek) ggz ging ze mee visite ging ze mee, waar ik ook verder heen ging, ze ging mee. En mocht ze er niet binnen, ging ik er ook niet binnen.
Nooit en te nimmer zal ik haar vergeten, mijn herinneringen aan haar koester ik, mijn belofte aan haar maak ik waar, ik weet zeker dat zij ook alleen wil dat ik dor ga er wat van probeer te maken en verder ga en meeneem wat ik samen met haar en van haar heb mogen leren.
Zonder haar had ik zo anders in het leven gestaan (als ik er nog was geweest) zij gaf mij een reden een reden om verder te ontwikkelen, een reden om te leren, dingen te verbeteren te leren mijn leven beter onder controle te krijgen leefbaarder te maken voor mijzelf en mijn omgeving. Zonder haar was dat niet gelukt. En met haar herinneringen en al het geleerde ga ik verder. En met Sadi is een nieuw hoofdstuk gestart een nieuw doel om verder te werken, meer te leren, te gebruiken wat ik van en met Beauty heb geleerd. Stap voor stap gaan we door met dankbare herinneringen en ook met gemis want Beauty was 100% uniek in haar zijn in haar aanvoelen. Een hond die hulphond werd zonder er voor te hebben geleerd gewoon uit zichzelf.
Maar de lap tekst wordt groter en groter en als ik niet stop blijft die lap tekst alleen groeien.
Ik geloof dat ze bij tijd en wijle meekijkt of ik het wel goed doe met Sadi en of ik wel doorga zoals ik haar heb belooft.
Sadi heeft met het warmere weer helaas de beperking dat ze niet zo veel mag dus veel aandacht binnenshuis knuffels ze vind het heerlijk om te kroelen. Zelf switch ik af en toe omdat ik het moeilijk vind om te zien dat ze door de Exercised Induced Hyperthermie niet zichzelf mag zijn betreft rennen spelen gek doen terwijl ze dat zo graag doet. We doen ons best er wat van te maken te zorgen dat ze het toch fijn heeft door andere andere dingen te doen die ze leuk vind. En er alles aan te doen wat we kunnen om haar zo lang mogelijk een fijn leven te mogen geven (wat betekent er constant voor waken dat haar temperatuur niet te hoog oploopt, daar dat schade kan veroorzaken en tevens fataal kan zijn).
Geeft niks ,je mag voor mij heel veel vertellen.Besef dat Beauty jou leven zoveel beter heeft gemaakt.Wat is het toch mooi dat honden dat kunnen ,iets wat voor veel mensen niet is weggelegd.Ik ben ook vooral dankbaar voor de 16 jaar dat wij van Bobby hebben kunnen genieten.
En als ik jou verhaal lees denk ik ook rianne zeur niet zo andere mensen hebben het veel zwaarder met hun hondjes.Vooral gezien Bobby zijn leeftijd.En ziek van harte is hij ook nooit geweest alleen veel huidproblemen.Geniet van Sadi,geef haar een knuffel van mij.
Onthoud dat en koester vooral al die mooie herinneringen aan je maatje. Praat er over als je het moeilijk hebt en schroom niet om die tranen als er zitten te laten gaan, maar blijf ook zien hoe ontzettend mooi het is dat jullie 16 lange jaren samen hebben mogen delen. Jaren die niemand jullie af neemt, herinneringen die er altijd zullen zijn aan een speciaal maatje waar je zo lang je leven mee hebt gedeeld hebt mogen delen. *digitale knuffel*
Ik geniet zeker van Sadi en die dikke knuffel ga ik haar geven. 
Qua zwaarte van leven ik probeer vooral te zien wat wel kan en wat wel inhoud heeft, groeimogelijkheden, verbeteren voor mezelf mijn omgeving inclusief dieren en geloof me ik heb zo mega veel geleerd van dieren (waar mensen wel geprobeerd hebben me dingen te leren maar niet lukte zeg maar lukt dat via dieren wel). Zonder viervoeter is mijn leven niet compleet, Beauty wist dat en daarom weet ik dat het oké is dat Sadi zo snel kwam anders had ik dat gat waar ik in was gekomen met alleen thuis zitten niet meer buiten komen, etc. niet gered. Sadi is een nieuw doel werken aan en verbeteren van onze band een doel om het goed te doen.
Het wil nog niet echt lukken om met het verlies om te gaan.Vandaag weer een dag met heel veel tranen.Was ik maar wat sterker.Doe mijn best maar ik ben zoals ik ben,een erg gevoelig persoon.
Ach Rianne,
Ik heb precies hetzelfde. En laat de tranen lopen. Ooit komt die tijd dat we met een glimlach en zonder verdriet aan ze terugdenken. Morgen is het 7 weken geleden bij mij. En toch merk ik dat ik ondanks het verdriet toch met een glimlach aan haar terug begin te denken. Maar het is een heel proces. Alles is zo anders nu. Kon ik nog maar terug in de tijd, al was het maar voor heel even. Maar dat kan niet. En moeten we teren op het verleden. Gelukkig kan niemand dat ons afnemen.
Sterkte en weet dat je niet alleen staat.
Dikke knuffel voor jou.....
Anneke
Het is heel sterk om als gevoelig persoon in deze maatschappij overeind te blijven staan, laat je niks anders wijsmaken. Volg je gevoel maar, en wees blij dat je gevoel hebt.
Lieve groet.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?