Jouw (eerste) ontmoeting met je hond

De eerste keer dat ik Chica zag was toen ik een afspraak had gemaakt met de vrouw van haar opvanggang gezin. Foto's had ik gezien op marktplaats. Ik ging samen met mijn moeder mee wandelen met haar en nog wat andere om te kijken hoe ze was en of er een klik was.

Ik vergeet nooit meer het moment dat ze de bocht om kwam waggelen met dr lange lompe lijf en die flapperoortjes.

Het eerste wat ik zei tegen mn moeder ''Wat is ze leuk!'' Even rustig laten snuffelen, haar geaait en mevrouw ging al gauw haar eigen gang.

Het fijne was dat ik tijdens de wandeling ook goed met de vrouw heb kunnen praten over mijn woon/werk situatie en ik werd begrepen en geholpen.

Ook regelmatig even Chica geroepen en koekje gegeven en in een stuk waar ze aangelijnd moest met haar samen gelopen.

Wat tijdens de wandeling al langzaam duidelijk werd was na de wandeling overduidelijk! Een klik, goede begeleiding en echt een prachtig lieve geweldige hond! De volgende dag gebeld dat ik Chica graag wilde en 3 dagen later haar opghaald!

Ze is mijn aller beste maatje en zou haar niet meer kunnen missen!

Met 3 weken zag ik bram voor het eerst. We wisten nog niet welke pup we kregen maar we mochten al wel een voorkeur doen. De fokker ging kijken welke pup het beste bij ons paste. We kregen al wel vanaf het begin filmpjes en foto's door van de pups en ik was al gelijk verkocht bij het pupje met het groene bandje. Hij was de grootste uit het nest en ik werd helemaal verliefd op de foto's met hem. Toen we daar voor het eerst kwamen met 3 weken bleef ik nog steeds bij hem ik heb ze allemaal bekeken en vastgehad maar het was liefde op het eerste gezicht. Daarna hadden we voorkeur gedaan op de pup met het groene bandje en 2 weken later hoorde we dat we die ook kregen:D. Ik was zo blij 1 andere eigenaar van de reuen hadden ook voorkeur gedaan voor bram maar ze hebben ons gekozen. Met 5 weken zijn we nog geweest met alle eigenaren en daar bleef bram toch ons schatje en met 8 weken mee naar huis ik had echt een week zo slecht geslapen ik had er zo'n zin in.

Nu is mijn mannetje alweer 1 jaar. Het ging zo hard. Ik heb een heel fotoboek bijgehouden van dag 1 tot 1 jaar bijna helemaal vol met alle leuke momenten maar ook bijzondere momenten. Eerste keer naar hondenschool. Examens op de hondenschool. Eerste keer dierenarts enzovoort. Ik zou echt niet meer zonder hem kunnen<3

 Hier was hij 4 weken oud

Hier een half jaar een blonde jongen werd het

en zo is hij nu weer veel zwart.

@Ruud, Nina & Izzy, wat een mooi bolletje was ze! Newfy's heb ik zelf ook een zwak voor, zulke mooie lieve honden.

@Thera, Kyra en Tess, wat een schattig pupje

@Pauline, Je gaat alleen voor de herplaatsers hé? Lijkt me toch wat moeilijker om daarmee een band te krijgen dan een pup die je vanaf kleins af aan kent. Maar wel mooi dat je zo'n hechte band hebt gehad met Punk  een Podenco is ook heel wat anders dan een herder haha. Toch gek dat je geen klik met Cosmic had maar haar wel persé wilde hebben  waar lag dat aan? Dat je haar zo graag wilde?

@Eurasier, wat een lief bolletje daar in de sneeuw, en een bijzondere manier om je pupje te halen!

@Joyce & Chica, een bijzonder mooi verhaal  fijn dat de klik er al zo vroeg was!

@Lisanne, fijn dat de fokker jullie koos! het is echt een plaatje. Wat grappig dat ie zo van kleur veranderd is

Zooooo lieff!

Wat een leuk topic om te lezen

Bij ons was het ook liefde op het eerste gezicht. Wij gingen kijken bij een nestje pups en qua uiterlijk leken ze allemaal op elkaar. Toch sprong Gina er gelijk uit. Ze kwam gelijk naar me toe en ik werd overladen met kusjes en knuffels. Ik heb haar vanaf dat moment ook niet meer losgelaten want wist meteen dat dit ons hondje zou worden:-)

Na op de wachtlijst gestaan te hebben gaan wij donderdag eindelijk kijken bij onze toekomstige dwergpoedel pup. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn en kan bijna niet wachten;-)

Nadat de kinderen drie jaar smeekten om een hond en wij dit weigerden... Gingen we naar een "neef" van mijn man, die toevallig een nestje had, maar daar kwamen we niet voor. Zij knuffelen... Tot we vertelden, waar we voor kwamen... Geweldig . Zo verbaasd en"hysterisch" . Het hondje, wat het meest ondernemend was... dat is nu onze Moos .

De eerst ontmoeting met keeto kwam heel snel. Hij komt bij een eenmalig huisnestje vandaan (wel met stamboom en contract) . We belde om een afspraak te maken. Nou dat kon eigenlijk gelijk die avond. 

Dus daar aangekomen kwam de moeder ons luidruchtig begroeten, maar wel vriendelijk. En daarachter kwamen 6 pupjes hobbelen. En 1 bleef ver weg zitten. Ik was opslag verliefd op alle pups. Maar we gingen voor een reutje, dus dezen werden in onze handen gedouwd. Niet de manier om een hond te kiezen die je de komende 12-14 jaar in je handen hebt. Ik had een grote, zwaargebouwde pup die maar wat in mijn armen hing. Toonde geen intresse niks. Dus daar had ik al geen klik mee. Mijn zusje had een wat kleinere vast maar die heeft niks met honden en dat pupje dus ook niet met haar. Ook die pup toonde geen intresse toen ik hem vast had.

Keeto zat al heel mijn moeders gezicht af te likken en dat deed het hem. Die zou het worden. Al voelde ik niet echt de ''klik'' waar iedereen het over heeft. Maar ik was als 16-jarige al lang blij dat ik een hond kreeg.

Ik heb tot hij 8 maanden was periodes gehad dat ik dacht dat ik echt verkeerd gekozen had en echt kwaad op keeto kon zijn omdat hij weer vervelend was en had gebeten... maar met veel geduld, doorzettingsvermogen en hulp van een fokker zijn we gekomen waar we nu zijn. 

Inmiddels is hij 2 en is de ''klik'' er echt ingegroeid. We zijn nu een team en we weten hoe we elkaar moeten behandelen. Ik zeg altijd maar dat ik keeto's handleiding vergeten was te lezen. 

Hier is hij 8 weken                                                             

En is hij 1 jaar en 7 maanden. Een echt (zwem) team

En nu 2 jaar:

Wat een leuk topic! 

Onze hond hebben we overgenomen van familie. Mijn man heeft altijd gezegd, als ik een huis met tuin heb, komt ze mee. (Ook voor ik er was hihi). Mijn eerste ontmoeting met haar zal dus geweest zijn toen ik daar voor het eerst kwam. Hysterisch blaffend beest, niet echt een positieve indruk. Met andere honden erbij is ze altijd vooral nerveus en een echte intrigant, overal ruzie veroorzaken. Bovendien met balspellen etc wordt ze zo fel dat ze me wel eens "gebeten" heeft in mijn hand en voet in een poging de (voet)bal te grijpen en ik zat er per ongeluk tussen. Nah, geen liefde op het eerste gezicht dus. Maar ze kwam wel vaker logeren en in haar eentje is ze zo anders, veel ontspannener, en zo gek op mijn man en andersom. Dus ik heb het wel prima gevonden dat ze toch bij ons kwam wonen. Bovendien een gemakkelijk begin; een hond die al getraind is, die niet de normale herplaatserissues heeft (want mijn man was toch al haar grote baas), en die het super doet in huis zonder andere honden. We hebben het gewoon geprobeerd en ze is sinds de zomer gewoon niet meer weggegaan. Hoort nu ook echt bij ons, we zijn een gezinnetje met zn drieen. 

Maar toch... Ik denk wel dat ik met een ander type hond meer een band zal hebben in de toekomst. We groeien zeker naar elkaar toe en ik ben echt gek op haar, maar er is iets terughoudends, onzekers in haar, ondanks dat ik al zoveel vertrouwen gewonnen heb. Ik mis een beetje het... Vrolijke hondse? Ze is meer een kat haha. Maar aan de andere kant als ze zo heerlijk rustig mee de stad in is of een restaurant oid, dan ben ik zo trots op haar, met een hyperactieve hondse hond waar ik wel eens over fantaseer, zou dat niet zo gemakkelijk gaan denk ik :D 

Wij hebben onze Cairntje via Martkplaats gevonden, gewoon bij mensen thuis met veel kinderen, katten enz. We hadden bij de eerste kennismaking eigenijk meteen een goed gevoel en de keuze zou uiteindelijk gemaakt worden tussen 1 van de 3 donkere reutjes. Van de drie kwamen er twee eigenlijk meteen bij ons buurten dus nummer 3 viel meteen af. Uiteindelijk de keuze gemaakt en voldaan weer terug van het uiterste puntje van Noord-Holland terug naar Kaatsheuvel.

Totdat we een paar dagen totaal overstuur gebeld werden: Ons Cairntje Puk was (bijn)a gestikt in een brokje en was opgenomen in een kliniek en het zag er heel slecht uit maar verder nieuws zouden we later krijgen. Meteen onze vaste DA gebeld die heel resoluut zei: "Niet meer aan beginnen, hoe hard het ook mag klinken dit hondje moet je nooit meer nemen".

Vervolgens werden we later weer gebeld door de fokster die zei dat Puk er helemaal overheen zou komen waardoor wij het ook niet meer wisten omdat we duidelijk advies van onze DA hadden gekregen. Moesten wij nu keihard tegen haar zeggen "Hou Puk maar, we vertrouwen het niet meer?" Totdat de fokster de volgende dag huilend belde: Ze had Puk meegekregen van haar DA onder het mom alles is orde en toen ze thuis waren bleek het helemaal niet goed te zijn: Puk kreeg stuipen, leek wel op epileptische aanvallen en liep tegen objecten aan. Toch duidelijk hersenletsel opgelopen. Puk moest toch worden ingeslapen! Wat ook gebeurde en de fokster kreeg nog een behoorlijke rekening van haar DA ook.

Wij natuurlijk erg verdrietig en na een kleine 2 weken toch nog een keer gebeld met de fokster. Ze had de 2 donkere reutjes nog. Dus wij toch weer in de auto en na een hele rit bleek bij aankomst dat reutje nummer 3 die tijdens ons eerste bezoek niets van ons moest weten opeens met een gigantisch charme offensief begon. Kroelen, staartje kwispelen, heel enthousiast waardoor deze het uiteindelijk is geworden. Ook deze heeft de naam "Puk" gekregen en wordt op 1 april alweer 2 jaar oud.

En na de bekende opstartproblemen die iedereen heeft met een nieuwe puppy is het echt een geweldig hondje geworden. Het blijft een zeer eigenwijze terrier (maar eigenwijs ben ik ook!). We zijn er nog steeds heel blij mee en de kans is groot dat er over een tijdje een 2e hondje bijkomt.

Groetjes,

Robert, Helen en Puk (die met die knikoortjes op de foto).

4 jaar na 't veel te vroeg overlijden van mijn rescue meiske ben ik heel voorzichtig op zoek gegaan naar 'n hond.

De eerste ontmoeting met mijn Texas Kiva bij de fokker die 't uiteindelijk is geworden was overduidelijk, wat 'n bijzonder en ontzettend lief ventje en toch voelde het ook heel dubbel. Nog vele malen op puppybezoek geweest en na het lange wachten mochten hem 's avonds op gaan halen.

Met m'n grote nog oh zo kleine vriend op schoot begon 't na 'n half uurtje op de terugweg te zijn ontzettend te onweren, ik ben heel gevoelig voor dit soort dingen en keek meteen mijn vriend aan... Het onweer stopt direct op dat moment en ik zeg tegen 'm "als ik nu een vallende ster zou zien zou ik wensen dat ze goed voor m'n meiske zorgen en dat het daarboven veilig en fijn voor haar is"... recht voor onze auto valt deze ster en hebben we de auto even aan de kant gezet omdat we allebij vreselijk moesten huilen. Vanaf dat moment was alles ok, konden zij en hij naast elkaar in mijn hart bestaan en wist ik dat 't goed was zo. En dat is 't ook, ik heb zo veel van hem mogen leren en geniet nog elke grenzeloos van hem <3

4 jaar geleden kwam ik in contact met de fokker van Lutske, 'n lang telefoongesprek en nog langere reis later stapte ik in de puppyren en stond ze meteen bovenop m'n schoen en was ik wederom spontaan verliefd, wist ik dat dit mijn meisje was en ohhh wat is 't toch 'n heerlijk grietje <3

Afgelopen jaar kwam ik na 'n voor mij persoonlijk heel zwaar jaar terecht bij Kiva zijn fokker, wat 'n prachtmens!

De eerste ontmoeting was hij 2,5 week en had ik me er al op ingesteld dat dit misschien qua klik toch anders zou zijn. Maar niets was minder waar. Er werd 'n doos op tafel gezet met 6 pupseltjes en 1 heel klein menneke met hele kleine oortjes klauwtert uit de doos, stapt recht op me af en valt vervolgens bij me in slaap. Mams springt op tafel en komt gezellig naast ons zitten met haar hoofd tegen ons aan... pffffft en weer was 't ok.

Vanaf dat moment wist ik ook zijn naam, hij heeft Texas zijn tweede naam gekregen en betekend Spiritual celebration. Hoe raar 't ook klinkt, de een is ten slotte een Border Collie en de ander 'n ruwharige teckel... mijn mannen lijken enorm op elkaar, Kiva is qua gedrag precies Texas toen hij klein was <3

Wat 'n cadeautje zijn zij en wat 'n ongelooflijke bofkont ben ik!!

Zeker een leuk topic.

Ben nog even in de boeken gedoken, want van onze vorige honden behalve de één na laatste zijn er geen digitale opnames.

Allereerst onze eerste hond uit het asiel, een vermoedelijke kruising mechel/husky. We stonden op de lijst voor een rashond die later ook kwam, maar wilde er een kleinere hond bij. Zo groot als een tekkel.

Eenmaal in het asiel, werden we tot onze oren verliefd op deze hond, ondanks zijn toen al bekende hartafwijking. Het was een heerlijke hond die na castratie ook heel goed bij ons paste. Daarvoor was er geen land met hem te bezeilen, en zijn hormonen moeten ook de reden zijn geweest waarom hij op straat is gevonden.

Daarna kwam onze Berner pup, bij een fokker vandaan en lid van een vereniging. Liefde op het eerste gezicht. Niet helemaal symetrisch qua aftekening , maar daar we toch niet wilde fokken en op shows wilde uitkomen, voor ons geen probleem. Een heerlijke meid en hoewel ze niet oud mocht worden en veel operaties heeft nodig gehad, een kanjer, altijd vrolijk.

En toen wij helaas van beide honden binnen 1 jaar afscheid moesten nemen, kwam een uit de auto gezette pup van plus minus 5 maanden.

Eerst een week op proef thuis, was bij de Da afgegeven. Ik zag potentie, dus mocht ze blijven. Het eerste jaar was een ramp en we hebben alle zeilen bij moeten zetten om haar op een goed spoor te krijgen. Altijd een "moeilijke"hond gebleven maar best redelijk uitgegroeid en toen we na 14,5 afscheid moesten nemen zijn er heel wat tranen gevloeid, want ook zij hoorde bij ons en we hebben samen heel wat avonturen beleefd, zeker ook veel leuke.

@Maartje, wat kan je dat mooi vertellen en wat een mooie verhalen, heel bijzonder om te lezen

@Eurasier, Super verhaal over je honden, heel bijzonder dat je zoveel "ongewilde" honden toch een mooi thuis hebt kunnen geven.

We hadden een reutje gereserveerd bij een nestje, maar uiteindelijk bleek dat er enkel teefjes geboren werden. Even later belde de fokker ons op dat er nog een reutje beschikbaar was uit een ander nest. De persoon die hem eerder gereserveerd had, vond hem te zwart...

We zijn toen een kijkje gaan nemen, én ja, ik wilde hem echt hebben. Hij was zo lief, zo rustig, hij had al een hele dag gespeeld. 

Een paar dagen later mocht ik met hem eventjes 'wandelen' van de fokker, zijn neusje werkte al hééééél goed! 

Vanaf de eerste keer dat ik hem zag wist ik wel zeker dat hij van mij zou zijn. Ik heb daar geen enkel moment aan getwijfeld. 

Hier bij de fokker! 

En nu langs mij! (Hij is al wel ondertussen van stoel gewisseld maar nog steeds lekker kort bij het baasje )

Bijna vijf jaar én mijn beste vriend!

Ik schop dit topic weer even omhoog 

Mijn eerste ontmoeting met Joy, blijft een hele mooie herinnering.

Ik was al eens gaan kijken bij het nestje, maar mocht nog niet kiezen. De fokker was van mening dat je een betere keuze kan maken als de hondjes iets ouder zijn. Bij 4 weken eerste keer kijken. Ik was helemaal weg van 1 pupje (later bleek niet Joy). Bij 6 weken weer gaan kijken (nu mocht ik kiezen)! Er waren in totaal 7 pups. 2 reutjes, die vielen af. Hun hebben zelf 1 teefje gehouden en hadden uiteraard eerste keus en er was nog 1 iemand voor mij die ook al een teefje had gekozen. Ik had nog keuze uit 3 teefjes. Teefje waar mijn keuze de eerste keer op gevallen zou zijn, zat er nog bij, maar is het niet geworden. 

Waar nooit iemand met mij wil gaan shoppen omdat ik nooooooit kan kiezen en alleen bedenken wat ik wil eten al uren kan duren, hadden mijn moeder en partner niet echt zin in deze dag. Ze dachten dat ik ook nu uren nodig zou hebben voor het kiezen van mijn hondje.

Mijn hondje was erg belangrijk voor mij. Ik heb dit altijd gewild, nooit gemogen. Dit is mijn eerste pup wat betekent dat veel voor mij!

Ik zag ze met 3en lopen en direct dacht ik DIE! Die moet ik in de gaten houden. Ik heb gevraagd ze nog eens alle 3 naast elkaar te zetten en binnen 3 minuten zei ik: Ik weet het, het wordt deze! Stomverbaasd keken mijn partner en mama mij aan. Ik pakte haar op en zei: Jij bent mijn Joy! Haar neus tegen mijn wang bevestigde voor mij dat ze het goed vond!

De fokker vond haar ook erg mooi getekend (ik heb hier eigenlijk totaal niet op gelet). Had zelf ook zitten twijfelen haar te houden en had ook best moeite met het afscheid nemen van haar.

Joy haar eerste dag thuis:

Joy nu met 6 maanden oud.

Hoewel er dingen zijn die ze dringend moet afleren zoals het bijten, is ze geweldig en weet ik dat ik de juiste keus gemaakt heb! Alsof het zo moest zijn.. Dit is MIJN hond!

Mooi verhaal Suus! Soms weet je het gewoon direct, dat had ik bij mijn honden ook, meteen het gevoel van "Ja, die wordt t!" 

6 maanden oud jeetje wat is ze groot!  Mooie hond hoor, ze groeit vast uit tot een prachtige dame.

Dankje. Ze is inderdaad groot! Op de hondenschool is er nog een berner van 8 maanden en Joy is nu al net zo groot, haar poten zijn ook veel groter en robuuster dan bij de andere berner. Wat ik zelf ook zo leuk vind, is dat al haar buitenste tenen bruin zijn. Mijn fokker werkte niet met bandjes, maar met uiterlijke kenmerken. Hier herkende ik haar aan, ze was de enige met 4 witte en 1 bruine buitenste teen, aan alle poten. 

De eerste keer dat ik bella zeg, was toen ik haar in mijn handen kreeg.

Helemaal geen eigen keuze, maar de beste volgens de fokker?

Natuurlijk was ik gelijk verliefd, maar vond het wel apart dat hij zomaar bella er uit pakte, en zonder vragen wat mijn gevoel etc er bij was ;o

Met Ziva konden we nog kiezen uit 2, van een nest van 10. Ze waren toen 5 weken oud. Maar toen ik ze om beurten vast hield, was mijn keus meteen gemaakt en tot op de dag van vandaag geen momentje spijt van gehad!

Toen we gingen kijken bij Bully, was mijn zoon ook mee. En daar ik aan het praten was met de fokker, hadden mijn man en zoon al zoiets van, laten we deze maar meenemen. En ook daar geen moment spijt van gehad, zijn mijn beste vriendinnen in voor en tegenspoed, ze weten me altijd op te vrolijken.

Ik liep stage in portugal, bij een dierenasiel. Daar zag ik een nest pups samen met de moeder. De Portugese zetten de pups samenmet moeder altijd buiten, terwijl ze nog niet iingeënt waren. Dit vond ik onverantwoord en nam heel het nest incl moeder mee naar me apparrement. De dierenarts vertelde me dat ze toen ongeveer vier weken waren. De pups waren 3 teefjes. 2 kregen een adoptie, en Milo bleef bij mij. En me moeder regelde een honden vlieg ticket naar Nederland. Wat was dat spannend. Eerst 15 min met de taxi, 2 uur met de trein, 2 uur vliegen, en weer een half uur rijden naar me huis en wat deed ze het toch goed! Ik heb haar zien opgroeien van zo jong al, en ze is me eerste hondje. Ben zo blij met haar!

Liefde op het eerste gezicht was het toen we Royke(Hummer) voor de eerste keer zagen.

We wilden een reutje en konden nog uit 3 reutjes kiezen. Moeders kwam ons heel blij begroetten en wilde graag haar puppy's laten zien. Na een tijd met de fokker te hebben gepraat, kregen we het over de pups.. Ik was al helemaal verliefd op hummer. We hebben alle 3 de reutjes, vast gehad maar hummer voelde toch het beste. Hummer kwam ook continu na ons toe. Uiteindelijk na een uur of anderhalf te hebben gepraat, en geknuffeld te hebben met de pups, hebben we voor hummer gekozen. 2 weken daarna zijn we weer gaan kijken, Hummer kwam meteen na me toe gerend. pakte hem op en heb zeker een half uur met hem in me handen gestaan. We zijn net voordat we hem op mochten gaan halen nog een keer gaan kijken, en het leek wel of hij ons gewoon herkende

Zie reactie hieronder om de foto's ook te zien:

" Ons voornemen om een eigen hondje te adopteren begon nadat wij meermaals hadden opgepast op de border collie van een goede vriendin van ons. We woonden toentertijd nog samen bij mijn vriend zijn ouders in. We wilden wachten tot we er echt de tijd voor hadden, maar we wisten al wel dat het een border collie zou worden, en dat hij/zij Billie Jean zou gaan heten. Nadat ik ziek thuis kwam te zitten, besloten we om contact op te nemen met de fokker van ons oppashondje. Ze hadden op dat moment heel "toevallig" ook een nestje liggen. Het moest zo zijn, leek het wel. Niets was minder waar, want de ouders van mijn vriend waren het totaal niet eens dat er een hondje bij hun kwam wonen, ook al was het maar voor een half jaartje tot onze woning opgeleverd zou worden. God, wat heb ik gebaald zeg... Een paar dagen erna was het mijn verjaardag, toen we met zijn allen op vakantie waren. Ik kreeg een kaart in mijn handen gestopt, en ik haalde de foto tevoorschijn.

Mijn eerste gedachte: "wat ontzettend, maar dan ook ontzettend gemeen! Ze weten dat ik zo graag dat hondje wil hebben, en dan geven ze me een kaart van een border collie pupje met een paar euro's erin!" Tot ik de achterkant las... "Hallo baasje, op 12 juli mag je mij komen ophalen. Alles is al geregeld, vraag maar aan Wes. Hoe heet ik eigenlijk?" Ik heb gehuild, dit was echt de grootste verrassing ooit! Ik wist niet hoe snel ik weer terug naar Nederland moest komen. Uiteindelijk was het 1 juli, ik zou langsgaan om kennis te maken samen met de vriendin van wie ons oppashondje was. De avond ervoor belde de fokker, dat de puppies goedgekeurd waren door Sint Hubertus en hun chip gehad hadden. Ze waren nu 7.5 weken oud. Als ik wilde, mocht ik hem morgen meenemen. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen .
 
Toen we bij de fokker aankwamen zijn we bij het nest gaan kijken. Zeven zeer vrolijke puppies kwamen me gedag zeggen. Er zat er 1 op een afstand alles gaande te bekijken. Ik dacht nog: "het zal die toch niet zijn?" En jawel, dat was mijn Billie Jean! Volgens de fokker was zijn stamboomnaam: "Je t'adore" en hij vroeg me of ik wist wat dat betekende. Ik wist het, vond het toen nog een belachelijke naam. Ik had toen ook nog geen idee van broodfokkers en stamboomfokkers, dus ook geen idee van stamboomnamen. Ik zei dus maar niet dat ik al een andere naam in gedachten had. Sterker nog, toen ik mijn vriend vertelde dat de fokker hem "Je t'adore" noemde, zei hij letterlijk: "wie noemt een hond nou *doe de deur dicht* (hij vertaalde het vanuit het engels)" hahaha.
 
Billie Jean ging mee naar huis. In de nacht sliep hij bij ons op de slaapkamer, omdat hij zo spontaan in ons leven kwam hadden we nog geen tijd genomen om de meeste spullen aan te schaffen. De volgende dag vierde ik mijn verjaardag. De rest van zijn spullen werden ingeslagen en Billie Jean had zijn naam eigenlijk direct door. Er was (dacht ik) WK voetbal, Nederland won dus de arme pup kon gelijk wennen aan mannen geschreeuw en een hoop mensen. Vervolgens kwam de rest van de visite. Hij vond het geweldig, al die aandacht, maar het waren natuurlijk een hoop prikkels en hij was al snel dood en doodmoe. Maar no way dat hij zich liet afzonderen, hij moest en zou erbij zijn! Zijn eigen willetje kwam al snel duidelijk naar voren. En uitgerekend van aaaaaaal die mensen die er waren, iedereen die hem aandacht gaf, koos hij juist mij uit om tegen mijn been aan te gaan rijden ...
 
Inmiddels is hij al bijna 4 jaar oud. En uitgegroeid tot een ontzettend stabiele reu met een ongelooflijk bijzonder karakter. Toen ik dacht een hondje aan te schaffen, had ik nooit gedacht dat hij mij zóveel zou kunnen geven. Onze band is zo sterk, wij zijn 1. Hij is een once-in-a-lifetime-hond! Mijn beschermengel op Aarde. Zelfs de fokker heeft spijt dat zij toen besloten hadden hem toch te verkopen, nog nooit eerder hebben ze zo'n bijzonder karakter gezien bij een hond. Dus wat de naam betreft: ze hadden gelijk! Hij is óntzettend leuk !
 
Billie Jean met 8 weken oud:

 
Billie Jean nu:


 
Reilly kwam eigenlijk net zo spontaan in ons leven. Billie Jean groeide op, en hoewel we hem als pup verzekerd hebben inclusief castratie, merkten we dat dit helemaal niet nodig was. Sterker nog, hij droogde zo leuk op, dat we aanvragen kregen of we hem wilden inzetten voor de fok. Een van de fokkers die interesse in hem had, onderhield het contact wat beter en vroeg ons of we ooit nog een tweede hond zouden willen hebben. Dat beaamden wij, en zij stelde ons voor om een reu van haar een gouden mandje te bieden. Hij was een overblijvertje van het nest, ze had meerdere aanvragen voor hem gehad, maar niemand was goed genoeg voor deze lieve man. Inmiddels bijna 7 maanden oud, en zij hadden echt niet de tijd om hem te bieden wat hij nodig had omdat ze al zoveel honden hadden. Ze wist zeker dat hij bij ons super terecht zou komen. We zouden het gaan proberen, twee weken proeftijd. De dag dat we hem kwamen ophalen, was het officieel een kenneldag. Reilly had niet veel oog voor ons, hij vond het geweldig! Al die honden bij elkaar. Ik heb ze samen uitgelaten, beiden wat snoepjes gegeven, en alles ging heel gemoedelijk. Ze lagen tegen elkaar aan alsof ze al maanden samen waren. Ik heb hem mee naar huis genomen en sindsdien zijn het de dikste maatjes! 
 
Reilly bleek een heel ander hondje dan Billie Jean. Hij had nog niets aan commando's geleerd en raakte snel overprikkeld tijdens trainingen. Hij heeft me weer andere uitdagingen geboden, maar al snel was ik echt zijn baasje en gaat hij door dik en dun voor ons! Een ontzettend zacht hondje, maar tegelijkertijd ook erg lomp . Hij is een hondje met humor, en hoewel onze band heel sterk is, maar zo anders dan mijn band met Billie Jean, ben ik nog elke dag ongelooflijk dankbaar voor dit speciale clowntje in mijn leven!
 
Reillly 7 maanden (de eerste foto die ik van hem gezien heb):

 
Mijn kanjer nu:

"

Susanne

Hierbij nogmaals mijn verhaal, hopelijk doen de foto's het wel als ik quote ;-).

Leuk topic! :D  Laten we vanaf het begin beginnen:

Mijn eerste hond was Shiva. Dat is al weer 5 jaar geleden. Mijn vader en ik waren druk op zoek naar pups tot dat we ineens het idee kregen om naar het dierenasiel te gaan. Mijn vader was opslag verliefd op de 2 Kangals die daar zaten. Ik mocht kiezen tussen die 2, en koos voor Shiva. Diezelfde week zijn we iedere dag naar het asiel gegaan om met haar te wandelen, en de klik was er.  Shiva was 2 toen we haar kregen. 

Daar sta je dan, als 14 jarig meisje met je eerste hondje, die net zo groot is als een pony :) 

2 jaar later wilde mijn moeder ook graag een hondje. Via kennissen hadden we een fokker gevonden en gingen een kijkje nemen. Het was al bekend dat de fokker ging kiezen wie welk pupje kreeg, dus wij hadden niks voor het zeggen. Toch hoopte ik zó dat we Saar zouden krijgen. Toen we een mailtje kregen dat we uitgekozen waren voor Saar was ik het gelukkigste kind ter wereld natuurlijk, mijn eerste echte pup! Toen ik haar voor het eerst zag zag ze er ongeveer zo uit: 

En als laatste Rayosk, die nog redelijk recent is. Tijdens mijn stage in Spanje vond ik hem eerst maar een vervelende knul, de hele tijd tegen me opspringen etc. Maar na een paar dagen begon ik er het lieve wel van in te zien. Iedere ochtend stond hij me kwispelend op te wachten en was hij zó blij om me te zien. En mijn moeder zei nog zo, geen nieuwe hond Bodine 
Deze foto is volgens mij de 3e of 4e dag dat we elkaar kende.

 Dat is inderdaad wel apart ja!

 Dat is best wel speciaal, je kent je hondje al vanaf heel vroeg, leuk hoor !

 Dat is wel erg leuk! Ik vind Hummer echt mooi, hij lijkt een beetje op Bayley (mijn hond), witte koppies zijn zo leuk .

het is ook een knapperd hihi! jouwe zijn ook knapperds Zit af en toe stiekem tussen je foto's te kijken haha. ja I love witte koppies haha. Zijn broertje waar we toen ook nog voor konden kiezen had ook een wit koppie. (achterste is zijn broertje)

Mooie en leuke verhalen allemaal!

@Susanne, je verhaal van Billie Jean vind ik echt bijzonder, eerst denken dat je hem niet kreeg en dan toch, als verassing zelfs. Dat lijkt me echt heel leuk. En dat je ook zo'n klik met een hond hebt dat is dan helemaal mooi meegenomen . Je schrijft(typt) het met heel veel passie voor je hond. Reilly z'n verhaal is ook al zo mooi. Vind het beide echt prachtige honden .

@Bodine, alle 3 verschillende verhalen maar wel heel leuk. Kangals zijn echt super mooi en zeker heel groot haha. Grappig dat je in het begin Rayosk eigenlijk een beetje vervelend vond en hij nu toch in je tuin in Nederland rond huppelt, leuk hoe dat zo anders kan worden als je een hond beter leert kennen 

 Dankje! Echt? Haha wat leuk, ja ik volg Hummer ook hoor, hij is echt leuk .

Och.. dat is ook al zo'n mooierd