Jouw (eerste) ontmoeting met je hond

Super lieve foto's!  Mooi ras ook.

Erg interessant en leuke verhalen allemaal, bedankt voor het delen van jullie ervaring

Ben benieuwd of er nog meer leuke verhaaltjes komen

Wat leuk om dit allemaal te lezen. 

Toen ik thuis kwam van school op een woensdagmiddag kreeg ik van mijn ouders een foto in mijn handen geduwd. Deze:

Met daarbij het bericht dat dit onze pup ging worden. Precies een week later zat mormel in huis. Viel mij ontzettend tegen. Mijn ma heeft een klik met Shadow, en ik niet. Terwijl ik juist een hond zocht waarmee ik net zo'n klik had als met mijn uitlaathondje Roxy. Ook was iedereen bezig met hem, en heb ik de eerste dagen geen moment met hem alleen gehad. Dat vond ik zuur, heel zuur. Uiteindelijk zijn Shadow en ik wel op elkaar gaan inspelen, maar nog steeds is die klik er niet. Iets wat ik nu wel heel hoog op mijn lijstje heb staan bij een volgende hond. 

Naomi dat wist ik niet wat zal dat enorm raar voelen ... 

wel erg jammer want jullie zijn ene super team samen ;)

"
" Wat leuk om dit allemaal te lezen.    Toen ik thuis kwam van school op een woensdagmiddag kreeg ik van mijn ouders een foto in mijn handen geduwd. Deze:     Met daarbij het bericht dat dit onze pup ging worden. Precies een week later zat mormel in huis. Viel mij ontzettend tegen. Mijn ma heeft een klik met Shadow, en ik niet. Terwijl ik juist een hond zocht waarmee ik net zo'n klik had als met mijn uitlaathondje Roxy. Ook was iedereen bezig met hem, en heb ik de eerste dagen geen moment met hem alleen gehad. Dat vond ik zuur, heel zuur. Uiteindelijk zijn Shadow en ik wel op elkaar gaan inspelen, maar nog steeds is die klik er niet. Iets wat ik nu wel heel hoog op mijn lijstje heb staan bij een volgende hond.  "
naomi and my own Shadow and u-doggie Roxy

Naomi dat wist ik niet wat zal dat enorm raar voelen ... 
wel erg jammer want jullie zijn ene super team samen "

Gucci en zijn bazin...

Jup uiteindelijk kunnen we wel gewoon samenwerken hoor. Met canicrossen zijn we echt een team. Ook heb ik zijn hele opvoeding als in commando's zo ongeveer gedaan. Maar het is wel raar inderdaad. Hij heeft een periode gehad - maanden lang - dat hij geen eten van mij aannam. Dat maakt trainen heel moeilijk. Ook moest ik hem vaak naar buiten slepen zo ongeveer, nu nog steeds af en toe. Terwijl als ieder ander uit het gezin opstaat en hem roept hij bij de deur staat. En eten nam hij ook van een ieder aan. Zelfs als ik naar hem toe liep, liep hij zijn bench in. 

Vind het wel ontzettend knap dat je dan toch ondanks dat je geen klik met hem hebt zoveel met hem onderneemt

Ik heb ook een hond gehad waar ik totaal geen klik mee had en daarnaast had ik mn 2 staffies waar ik wel gek op was. Dat verschil kan zo groot zijn, de band tussen mens en dier. Dus ik weet hoe het voelt en ik vind het echt knap van je!

volle respect dat je dan zo doorzetter bent 

Leuke verhalen allemaal!

De eerste ontmoeting met Masha was bij mij thuis. Ik was niet mee geweest met het ophalen van haar. Wij hadden haar gevonden op marktplaats bij mensen die haar niet meer wilde hebben. Hun grote hond kon niet omgaan met deze kleine pup en vloog haar aan. De bedoeling was om te gaan kijken, erg kieskeurig te zijn en haar pas mee te nemen als we het echt vertrouwden. Ik was toen nog een stuk jonger en durfde het gewoon niet aan om mee te gaan, verliefd te worden en dan te horen dat we de pup toch niet zouden nemen.

Gelukkig bleek alles gewoon eerlijk en hebben mijn ouders haar mee genomen naar huis. De eerste ontmoeting was geweldig.. zo'n klein wit bolletje en gelijk zo enthousiast!

----------------------

Jayla haar eerste ontmoeting kan ik ook niet heel veel over vertellen. Toen we haar voor het eerst zagen waren het nog allemaal van die rolletjes met de ogen nog dicht. Wij wisten toen ook nog niet welke pup van ons zou worden. Deze keer was eigenlijk alleen om de fokker te spreken en waarbij wij vragen konden stellen en de fokker kon dan bepalen of wij een pup van dit nest mochten hebben.

Omdat het voor ons 3 uur rijden was zijn we daarna niet nog een keer langs geweest.. dit was pas toen we haar mochten halen. Pas op dat moment kreeg ik te horen welke pup van ons was. en kreeg haar gelijk in mijn armen. Wat een heerlijk ding! Ik had gevraagt om de pup met het meeste wit, maar kreeg uiteindelijk de pup met het minste wit. De fokker koos namelijk een pup voor ons op basis van karakter en dat bleek deze pup te zijn.

En ik kan alleen maar zegegn dat ze hier 100 % gelijk in had en dat ik vanaf het moment dat ze in mijn armen lag en aan mijn trui zat te knabbelen compleet overstag was.

Wij kozen voor Bruno omdat hij de rustigste uit het nest was. Maar daar is nu niet meer veel van te merken hahah

En we vielen natuurlijk ook voor zn lieve snuit en hij was echt zo'n dik propje:

Slechte kwaliteit foto, ik weet het, maar het is de enige puppy foto van hem, helaas

Tja...1e ontmoeting met lootje. toen wist ik nog niet dat ze mijn lootje werd...ik was al bij de fokker geweest, toen was mams zwanger, ik was wel weg van haar. praten kennismaken, screenen etc...

besloten om bij hun af te wachten of er een pup voor mij tussen kon zitten....dit was afhankelijk vh aantal pups en of het matchte, geen beloftes dus, en geen duidelijke plaats op lijst, het moest immers maar bij elkaar passen allemaal

volgend bezoek, bij de pups gekeken...allemaal leuk, nog steeds niet bekend. volgend bezoek, lola zou het beste bij mij passen (nouja, born innocent heettte ze toen nog

en daar was ze dan, een heel lief, rustig, vrolijk, eigenwijs en toch zacht mupke (voor zover ze rustig zijn)

hebben ze goed gedaan...vanaf toen was ze mijn lootje..ik weet niet zeker of dit de goede foto is, kan ook zijn dat dit een bezoekje later was;

hier eerst fototje getrokken en toen heeft ze een tijdje lekker bij me geslapen...daarna weer bij mams gelegd en moest ik dr weer een paar zware lange weken "alleen" laten

maatjes vanaf dag 1, geen  moment spijt van gehad, en ik ben blij dat het zo gelopen was...

Toen ik bij het nest van 5 pups ging kijken...had ik nog de keuze over 3 pups.

Jack kwam direct bij me...en er was een klik.

Ik moest nog wel enkele weken wachten voordat hij mee mocht.

Tussendoor ging ik wel even bij hem kijken ....de afstand was gelukkig niet zo ver.

Het was in 2010 en ik had gepland om aftespreken bij een vriendin.

Toen ik daar aankwam vertelde haar moeder dat ik naar huis moest omdat we toch even naar de verjaardag van mijn tante moesten.

Ik kwam dus thuis aan en me vader vertelde dat voordat we gingen ,hij nog een kadotje voor me had op mijn kamer.

Dus ik liep naar boven,liep me kamer in en dacht: wat vreemd,er staat een bakje met water een speeltje,maar ik zag verder niks en opeens kwam er een kleine puppy onder het bed vandaan! Rambo heb ik dus als verassing gekregen :D

Eerste ontmoeting met Yuna:

Ze was hier rond de 3 weken

En met 6 weken:

3 Jaar en nog steeds beste maatjes:

Van Joey en Lennon zou ik even wat beter naar foto's moeten zoeken 

He wat raar Naomie, maar ik herken je laatste stukje wel een beetje: Bruno nam eerst ook een tijd geen eten meer van mij aan. En ook nu wil hij soms niet mee met mij naar buiten...raar toch

Ik dacht altijd dat jij en Shadow echt onafscheidelijk waren hahah, maar goed: jullie kunnen gelukkig allebei jullie zelf zijn met canicross en dan hebben jullie wel een heel goede band, dat zie je zo op de foto's

Thanx. En als je niets onderneemt gaat er ook nooit een band komen. Zo heb ik er altijd over gedacht. Het verschil is inderdaad heel groot. 

Angelique 

Shadow en ik zijn gewoon een hele rare combinatie. Het starten is altijd even wat moeilijk, maar als we samen met iets bezig zijn gaat het wel weer goed. En ja bij canicross ligt zijn passie en die van mij ook (sport in het algemeen eigenlijk). Maar wil je zijn tuig omdoen binnen, dan komt hij bijvoorbeeld weer niet whaha. 

Maar al met al ben ik wel dol op mijn mannetje, alleen is het anders dan ik eigenlijk zou willen. Kan er lang over blijven mokken, kan ook genieten van de dingen die we wel samen kunnen doen. 

Onze vorige hond Charlie was liefde op het eerste gezicht. Wij liepen door het gangpad in het asiel en alle honden waren hysterisch aan het blaffen. 

Niet Charlie. Hij piepte en drukte zijn bal tegen de tralies aan. Ik hoef vast niet te zeggen dat onze nieuwe hond toen al een uitgemaakte zaak was. 

Mike is een ander verhaal, die verwelkomde ons blaffend en tierend toen we kennis kwamen maken. Hij vond ons ont-zet-tend spannend, maar we zagen dat hij onder die blaffende façade enthousiast en lief was. Al snel kwam hij voorzichtig kennis maken, op zijn eigen tempo. 

Bij ons in huis duurde het drie dagen voor hij onze vader niet meer eng vond, met mij en mijn zusje was het direct al goed. Desondanks merk ik dat Mike veel meer aan ons hangt en bij ons steun zoekt dan Charlie deed, dankzij zijn onzekerheid. Charlie was absoluut niet onzeker, heel vrij van karakter, wat verklaart dat hij ons direct om z'n vinger wond. 

Zo heeft elke hond zijn eigen persoonlijkheid. 

Daar het in Nederland maar niet wilde lukken met een pup uit de juiste combinatie, zijn we uitgeweken naar Denemarken.

We hebben de pups vanaf hun geboorte gevolgd maar we wisten nog niet welke pup de onze zou zijn.

Een bevriende fokker is onze pup gaan halen en de dag nadat ze terug waren uit Denemarken zijn we de pup gaan ophalen.

Onze eerste ontmoeting gaf zeker nog geen klik, Tybor had  totaal geen oog voor ons maar was dapper tussen alle honden van de fokker zijn plekje aan het veroveren en vrienden aan het maken.Dus toen we hem uiteindelijk mee naar huis namen konden we eindelijk kennismaken.

Toen ik ging kijken voor een pupje had ik vooraf al in gedachten dat het een sabel reutje werd.

ik had keuze tussen 4 reutjes. 3 ervan waren nogal stil en zaten in een hoekje bij elkaar. Eentje ervan begon al meteen te piepen toen ik hem vasthield. Ik heb echter niet voor hem gekozen, omdat ik schrik had dat deze een sterk willetje zou gaan krijgen (ivm een andere dominante reu thuis ;)).

dan heb ik de andere 3 reutjes bekeken & degene gekozen met een half wit pootje.

ik haf een beertje met mijn geur achtergelaten voor Cooper. Toen ik na 2weken terugkwam, kwam Cooper naar me toe met het beertje. ALsof hij wist dat hij nu bij mij hoorde. De fokster vertelde ook dat hij de enige was die met het beertje speelde.

dat moment zal me altijd bijblijven!

Mijn eerst ontmoeting met Mikai was op de luchthaven.

Na het zoeken van een parking en al de miserie die daar bij kwam, moesten we nog een uur wachten eens Mikai en papa zouden landen en nog eens 3 kwartier nadat ze geland zijn en dan kwam

 mijn papa door dat ding met Mikai in de tas  Dat was het mooiste moment van mijn leven !

Dan nam hij Mikai eruit en konden we hem "helemaal" zien, en eens wrijven.

Toen we thuis waren gingen we hem eens laten plassen in de tuin en toen ik hem dan op de grond zag staan was mijn eerste reactie: "wat is hij al groot"! Maar als ik die foto's nu terug bekijk vind ik hem juist erg klein

Toen de fokker Rasta had opgehaald zag ik eerst een foto, hij keek zó sneu, staart ineen geklemd, een beetje timide maar ja wat wil je hihi de dames hadden hem eerst even stevig op zijn plaats gezet van hier wonen wij en je hebt niks in te brengen .

De andere dag heb ik hem opgehaald (man man wat liep ik te stuiteren).

We werden vrolijk begroet door een gezellige bende honden en één hond hield zich wijselijk een beetje op de achtergrond.

Ik zag eigenlijk als eerste zijn malle krulstaart en ja dat IS'emmm.

We hebben daar nog wel koffie gedronken maar eigenlijk wou ik zo snel mogelijk naar huis, mét Rasta.

Thuis gekomen keek hij heel rustig rond keek even naar de andere dieren, heel rustig en relaxed en hij was thuis.

Mijn ontmoeting met mijn honden was niet zo heel bijzonder. Ik wou pers een teef, en tja bij beide nesten was er nog maar 1 teef. Ik had er een goed gevoel bij, dus dat zijn mijn dames geworden. En het is helemaal goed gekomen

Toen ik voor het eerst kwam kijken, viel mijn oog op één van Swift zijn broertjes.

Toen ik voor de tweede keer langskwam ontdekte ik echter dit kleine frummeltje

Zijn persoonlijkheid en het contact richting mij deed mijn hart smelten.

Op weg naar huis was ik al helemaal stapel van hem en kreeg hem niet meer uit mijn hoofd. Bij mijn derde bezoek moest en zou ik hem reserveren. Nu zijn we al weer bijna twee jaar beste maatjes

Bo was hier 4 maanden en Pip 3 maanden. Ze komen alle twee uit dezelfde asiel in duitsland. Bo's naam was Florentina en Pip heete Nala. Ik ben eigenlijk grotehondenrassen liefhebber maar ik mocht er twee als het kleine honden zouden zijn. Bo is iets groter uitgevallen  Als we dachten dus het tweede hondje moets echt kleiner zijn.

Nala (pip) was het kleinst van alle pups en we hebben er eigenlijk niet lang over na gedacht want we waren meteen verkocht. 

Lola stond ter herplaatsing aangeboden op de site van een stichting die poolse asiels ondersteunt. Een foto en een korte beschrijving. Kort omdat er weinig valt te zeggen over een hond die al vier jaar in een asiel zit.

De vrijwilligster van het asiel heeft een lange tocht gemaakt en haar overgegeven ergens in Polen aan mensen van de stichting die bij een ander asiel waren. Ze mocht de nacht op de hotel kamer doorbrengen bij de mensen en de volgende dag mee op transport. Omdat ze de transportbox niet in wilde heeft ze mensen gebeten en hebben ze een muilkorf om moeten doen. Het was dat of haar daar laten en dat wilden ze ook niet. Ik ben gebeld hoe de situatie was en dat ze dus met muilkorf aan zou komen.

Zo zag ik haar dus ook toen we haar ophaalden, ze ging meteen met ons mee, sprong in de auto en verstopte haar koppie onder mijn jas onderweg naar huis. De hele weg naar huis heb ik haar geaaid en rustig met haar gesproken. Ik dacht dat ze wel snapte dat wij goed volk waren en deed thuis meteen de muilkorf af en wilde haar even onder haar kin kriebelen. Toen veranderde ze in een soort wilde wolf en grauwde en beet me. Ze was zo onrustig dat ik in een aangrenzende kamer geslapen heb en pas toen wij weg waren kwam ze tot rust en ging slapen.

Een klik was er zeker nog niet, maar dat maakte niets uit. Als je een hoopje ellende onder je hoede hebt komt die klik vanzelf wel.

Na een moeilijke (voor haar dan) wenningstijd is alles goed gekomen en is ze alweer vijf jaar bij ons, wat hebben we een geluk gehad met deze leuke lieve hond, ik zou haar niet meer kunnen missen.

Dat is zeker waar, ik onderneem altijd veel met mijn dieren, maar bij die ene hond is het me nooit gelukt om een band te krijgen, wat ik ook deed, het bleef botsen en we lagen elkaar niet. Dan moet je een besluit nemen en dat besluit was een ander baasje (en daar is ie nu heel gelukkig!). Ben geen opgever maar soms moet je een keuze maken die het beste is voor de hond.

Vind jullie band wel heel bijzonder hoor

Erg mooie, bijzondere en uiteenlopende verhalen !

Vind het allemaal erg leuk om te lezen!

Wij stonden 1ste keuze voor een zwart teefje bij de fokker.

Rechts Izzy en haar zusje met 5 weken, Izzy had een heel klein wit befje waar we meteen op vielen.

En dit is Izzy met 8 weken toen we haar mee mochten nemen,

En nu, 8 maanden.

En moeder Nina met het nestje.

Kyra was 7 weken toen ik haar voor het eerst ontmoette. Het was liefde op het eerste gezicht.....

Tess ontmoette ik voor het eerst toen ze bijna 3 weken was. De fokker ontmoette ik toen ook voor het eerst, maar via facebook had ik alles rondom de dracht wel gevolgd. 

Ik stond ook op de lijst bij een andere fokker, maar helaas is de pup doodgeboren. Ik wist ook niet meteen dat ik deze mooie dame 'de mijne' mocht noemen, een heel verhaal ;-)

Tess werd bij binnenkomst meteen bij me op schoot gezet; een magisch moment!! 

Pfoe, mijn eerste ontmoetingen zijn eigenlijk nooit echt positief geweest, haha. Een band moet bij mij echt groeien..

Ons eerste hondje, Tiara, een Dwergschnauzer, kwam bij ons toen ik acht was. Ik kwam van school en er stonden ineens drie hondjes in de tuin, een grote verrassing! Tiara, een Border Terriër, en een Yorkshire Terriër. Mijn moeder vertelde dat we een hondje kregen en ik hoopte vurig op de Border Terriër. Ik was dan ook bijna teleurgesteld toen het om die zwarte ging, haha!

Mijn tweede hond, mijn eerste eigen hond, Punk. Tja. Punk kwam bij het asiel waar ik toen werkte aan met de dierenambulance. Meh, weer zo'n nerveuze Mechelaar! Daarbij ontsnapte ze uit haar kennel, beet ze in de riem en in je handen. Ze was zowel bij mijn collega's niet echt favoriet! Vier maanden heeft ze in het asiel gezeten, en toen had ik wél een mega-klik. Ze moest met mij mee. Kon niet anders.

En toen, bijna acht jaar later, kwam Cosmic. Veel te weinig research gedaan. Over één nacht ijs gegaan. De klik was er vanaf dag één niet, en ik kon daarom ook niets van haar hebben. Ik was de perfecte Punk gewend en nu zat er hier zo'n beest wat aan de lijn trok en druk was en niet luisterde en alles onder pieste, die ook nog dusdanig gevoelig is dat ik niet wist hoe ik met haar om moest gaan. Het heeft bijna een jaar geduurd totdat de klik er kwam. Nu is ze echt mijn meisje, maar toch is het anders dan met Punk. Ik durf Cosmic nergens achter te laten, bescherm haar tegen alles, ze is echt mijn kindje, terwijl Punk en ik een eenheid vormden, sterker nog, Punk beschermde mij meer dan ik haar.

Halverwege vorig jaar kwam opvangertje Winnie. Haar zag ik voor het eerst op het asiel. Mijn hart brak, omdat ik diep van binnen wist dat haar eigenaar haar doodsvonnis tekende toen ze haar daar achter liet. Een 8 jarige windhond met suikerziekte wordt niet zo makkelijk geplaatst.. Ik had met Winnie te doen en vond haar meteen geweldig. Maar ik had niet die "dit is mijn hond en die MOET bij mij blijven" klik. Ik wilde héél graag dat ze een huisje vond..

En ten slotte Wispa, die hier nu sinds enkele weekjes in de pleeg zit. In haar reisbench had ze behoorlijk wat stress. Ook met haar had ik te doen, en ik had meteen een "ik wil voor de rest van m'n leven voor je zorgen en van je houden" gevoel. Toen ze uit de reisbench was, had ze zoiets van, TADA! Hier ben ik! Klaar voor de hele wereld! Ook Wispa vind ik geweldig, en ik heb met haar meer een klik dan dat ik met Cosmic had na de eerste weken. Maar ook bij Wispa heb ik niet dat "dit is mijn hond en die MOET bij mij blijven" klik. Ik zal verdrietig zijn als ze gaat, maar hoop ook op een fijn gouden mandje voor haar. Overigens ben ik wel "bang" dat dat gevoel nog komt, als ze hier wat langer blijft, haha.

Onze eerste ontmoeting was na 4 weken alles te verzamelen wat we via mail en de site van de fokker binnen kregen. Veel bellen over en weer. Eerder al wandelingen met de rasvereniging, clubmatch en een bezoek aan een eigenaar van dit ras te hebben gemaakt. En een bemiddeling van de vereniging. Plus een plaatsing op een wachtlijst.

En na een reis van 2 dagen  door 4 landen met de auto. Soms met kromme tenen i.v.m slechte wegen door sneeuwval kwamen we oog in oog met onze man.

Alle stress van de reis viel als een zucht van onze schouders toen we hem in onze armen kregen. En na een paar dagen gewenning zijn we weer op  de terug reis gegaan.

Alwaar de sneeuw van van land tot land minder werd en onze man zijn eerste plas leerde doen op gras. Wat overigens grappige taferelen opleverde.

Een onderneming om nooit te vergeten en die alle moeite waard is gebleken.

Het is een heerlijke man en onze trots en grote liefde. En als uitzondering plaats ik hier een foto.

Inmiddels is hij onze vierde hond en zijn ze allemaal op een bijzondere manier bij ons gekomen. Zowel de herplaatsers als de pups.

En allemaal hebben we ze met liefde in onze armen gesloten en hebben er fijne herinneringen aan. Ook minder fijne natuurlijk. Maar die zullen ze ook aan ons hebben.