Mijn steun en toeverlaat kwijt geraakt..

Het ging al een half jaar wat minder met je, we hadden geen idee wat je had.
We dacht aan rugproblemen en mondproblemen.
Er werden tanden getrokken en pijnstillers gegeven, je knapte op.
Nu zo'n 20 dagen geleden werd je dan met spoed geopereerd.
Je milt werd er uitgehaald, maar toch waren er uitzaaiingen naar je lever.
Je knapte op en werd weer de levendige hond van vroeger.
Maar gisteravond kreeg je bloedingen en ben je dan vanochtend toch ingeslapen.
Ik heb helaas geen afscheid kunnen nemen, maar dit is het beste wat jouw baasjes hebben kunnen doen.
Je zou het niet verdienen nog een aantal uren pijn te lijden zodat ik afscheid zou kunnen nemen.

Ik ben trots op wat wij bereikt hebben, ik ben trots op jou en dat zal altijd zo blijven.
Jij begreep me, troostte me, vrolijkte me op en was er gewoon altijd voor mij.
Mijn allerbeste vriendje, mijn steun en toeverlaat, mijn eigenwijsje.
Je wond iedereen om je pootjes. 

Je wachtte elke dag op mij voor het raam, je hoorde me aankomen zonder dat ik had aangebeld en was altijd blij om mij te zien.

Afgelopen weken hebben wij de tijd van ons leven gehad, maar er zijn nog zoveel dingen die ik met jou had willen doen.
Dingen die ik jou belooft had, maar nu niet meer waar kan maken.

Wij hebben een super speciale band en je zit voor altijd in mijn hart.
Mijn kamer hangt vol met foto's van jou en ik koester de mooie herinneringen in mijn hart.
Je hebt jouw rust verdiend. 
Rust zacht lieverd, ik hou van je.

R.I.P Louis, 29-01-2014

Heel veel sterkte!

Mylene, wens je heel veel sterkte met het verlies van je lieve Louis

Wat naar! Heel veel sterkte! Kop op!

Ach wat erg voor je, na in het begin wat hoop te krijgen toch nog zo snel een eind aan het leven van je beste maatje.
Sterkte.

Wat een verlies! Veel sterkte.

Ik krijg de rillingen, wat  heb je dat mooi geschreven.
Heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd, dit zul je echt nodig hebben.

Dikke knufffffff

Heel veel sterkte!

Bedankt allemaal! Het doet me goed dat er zoveel mensen zijn die met je mee leven, omdat ze weten wat het betekent je beste maatje te verliezen.

Ik kan het haast niet geloven.. Dat mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid is geworden.
Het is zo bijzonder, want het was niet eens mijn eigen hond, maar ik liet hem elke dag uit en paste op hem.
We voelden elkaar echt aan.
Zijn baasjes en ik wisten dat het einde er aan zat te komen, zo'n 3 week geleden, maar dat hij zo opeens uit het niets bloedingen zou krijgen, dat had ik niet aan zien komen.

Maar als nog is het beter zou, hij verdiende het niet om al die pijn te lijden. 
En die pijn die was er vast, ondanks de prednison van de afgelopen weken.
Want het doet mij nog veel meer pijn om hem pijn te zien lijden, ik maakte mij verschrikkelijke zorgen toen hij ziek was en wij niet wisten wat er was.
Ik wist dat er iets was, ik voelde het. 
Het feit dat ik hem mis, dat heeft gewoon tijd nodig.
Het zou egoïstisch zijn om hem in leven te houden, hij heeft genoeg pijn gehad afgelopen tijd.
Volgende maand zou hij 10 jaar worden, maar dat heeft hij helaas niet bereikt.

Het doet mij pijn dat we geen avonturen meer gaan beleven samen, maar hij zal er altijd bij zijn in mijn hart, overal waar ik ga en bij alle avonturen die mijn toekomstige maatje en ik gaan maken.

Heel veel sterkte met het verlies!

Heel erg om afscheid te moeten nemen van je maatje, maar wat mooi dat je er over denkt zoals je schrijft.
Het gemis is groot, maar jouw herinneringen blijven en heel fijn dat je zijn liefde koestert en niet het verdriet. Dat is er daar kan niemand meer iets aan doen. Hij zou ook trots op jou zijn.

Hier ook veel sterkte toegewenst !!!

Eurasier jongen, ik weet dat hij niet zou willen dat ik om hem zou huilen. Ik ben bij zijn baasjes een keer in huilen uitgebarsten en toen wou hij me troosten.
Ik heb de afgelopen weken op mezelf ingepraat dat ik er het beste van moest maken. Ik heb mezelf elke dag ingeprent hoe bijzonder het wel niet is wat wij allemaal bereikt hebben.

Het is een raar idee dat hij er niet meer is en dat onze avonturen hier stoppen, ik geen foto's meer van hem kan maken of kunstjes op film kan zetten. Onze plannen niet meer waar kan maken, hem de koekjes niet meer kan geven die ik hem belooft had. 

Het zien dat zoveel mensen met mij mee leven is ontroerend. Ik mis hem en merk bij alles wat ik doe dat hij er niet meer bij is. Ik hoor hem niet snuiven, trippelen, kreunen en dom doen. Niet meer bedelen, niet meer ondeugend zijn, die twinkelende oogjes. Dat hij mij probeerde over te halen om hem eten te geven, mij komen ophalen. Dat is een groot gemis. Daar heb ik ook zeker last van, maar ik vind het onredelijk om egoïstisch te doen over mijn verdriet en ik hem niet kwijt wilde, terwijl hij veel pijn had ondanks dat hij dat niet liet merken.
Hij deed alles om het mij naar mijn zin te maken en we hebben een geweldige tijd gehad.
Tijd heelt alle wonden, dus ook deze. Ook al is en blijft het heel erg moeilijk.

Maar Mylene je mag best een traantje pinken hoor en die zullen er heus wel zijn. Zou gek zijn als je hem niet zou missen en er niet droevig om was. Maar terug kijken op een mooie tijd is heel fijn en kan goed helpen bij het verdriet.
En vele van ons hebben het ook meegemaakt, dat maakt het makkelijker om hier te delen.

Nogmaals sterkte en hij is wel uit je leven, maar nooit uit je hart.

Heel veel sterkte gewenst !