de husky heren op roedel -tocht

Het leven van de husky heren gaat altijd niet over rozen. 

Spot is boos. Echt pissig. Hij ligt op de grond met zijn rug naar me toe. Welke misdaad ik begaan heb? Ik heb hem een halti omgedaan. Met een halfcheck. Zodat hij wel op mij moet letten en mijn niet meer als pingpongbal kan gebruiken in zijn gesprek over de omgeving. Nog te volgen? Nou, het was voor ons wel een eye opener. 

Er speelden al een poos een paar dingen in onze “roedel”. Tijdens het wandelen trokken de heren nogal aan de lijn, Spot vooral als hij wild rook of zag en als Hans met Shadow bij mij weg liep. Shadow sprong bijna uit zijn vel als hij een andere hond zag. Hij werd dan zo hyper en druk dat hij bijna niet bereikbaar was en ging frustratie happen. In de andere hond, in de lijn, in Spot of - als we pech hadden - in ons. Een heel snelle HAP en over, zo snel dat ik de eerste keer dacht dat ik door een daas gebeten werd. De tweede keer wist ik wel beter. Gelukkig gebeurde dat niet vaak, maar op sommige momenten was ik ook wel bang dat de honden elkaar in de haren zouden vliegen. Echt fijn is dat niet. 

Het was gewoon niet leuk meer om op stap te gaan naar nieuwe plekken of naar plaatsen met veel wild. Het ‘standaard rondje’ ging best aardig maar een lekkere zondagochtend-wandeling in het bos ontaardde regelmatig in een touwtrekwedstrijd vol frustratie aan beide kanten. Het meest irritante: soms ging het ook bijzonder goed. Zeker bij een-op-een wandelingen of de ommetjes op bekend terrein. Ook 1 van ons met twee honden gaat bij vlagen heel redelijk, maar gaan we met z’n vieren op stap naar nieuw terrein dan is het ‘feest’. Na elke wandeling begonnen ze elkaar te klieren, waarbij Shadow steeds op Spot ging rijden. Heel irritant. Dus trokken wij Shadow eraf en gaven hem op zijn kop. 

Tegen het -extreme- trekken van alles geprobeerd: stilstaan, achteruit lopen, belonen met en zonder clicker, extra lekker snoepjes die weer uitgetuft werden. Uleads, harnas met borstring en ten einde raad een gentle walker toen Spot vanwege zijn rugklachten twee weken niet mocht trekken. Op een gegeven moment ben ik 5 minuten midden op een pad blijven zitten tot ik weer aandacht had. Dacht ik.  
Maar een simpele oefening bij de trainer waar we nu verzeild zijn geraakt, leert ons dat ze wel aandacht voor ons hebben. Alsof ze ogen in hun achterhoofd hebben, reageren ze op elke beweging die wij maken. Die ogen in hun achterhoofd zijn trouwens hun neus. Feilloos ‘weten’ ze of ik mijn rechter of linkervoet beweeg. Alleen kiezen ze er niet altijd voor om gezellig samen op te lopen. Ze kiezen ervoor ons op niet zo zachte wijze aan ons duidelijk te maken wat ze willen: NU achter dat konijn aan, NU daar snuffelen, NU bij elkaar blijven. 
Ik snap er niks van in hun ogen en zij raken steeds gefrustreerder omdat ze toch mij moeten ‘volgen’. Want wie ben ik dat ik hun mag vertellen wat er wel en niet gebeurt. Ik ben ook zo’n raar wezen, nooit vang ik dat konijn, toch vul ik die bakken. Ik ben hun moeder niet, toch verwacht ik dat ze bij mij blijven, althans ik bepaal voor een groot deel waar ze lopen. Eigenlijk logisch dat ze niks van mij snappen en maar blijven vragen wat ik nu toch bedoel met dat lijntje? Want voor mij nog onbegrijpelijker: zijn ze los, dan is het Spot die mij in het oog houdt. Shadow gaat eigenlijk te ver weg als hij los is en laat zich totaal niet sturen; hij gaat dan naar iedere hond toe, hoe ver weg ook. 

Dus gaan we aan de slag met volgzaamheid vragen. Eerst alleen met een korte lijn, strak om ons middel en lopen maar. Geen aandacht aan hen besteden maar aandacht van hen eisen. Spot vindt het maar een raar spel, hij blijft staan en ik loop door. Nooit geweten dat 23 kg husky zo zwaar kan zijn. Als ik stop, vraag ik op een ‘hondse’ manier om een zit. Met de hand op de kont. Verrassend veel weerstand. Werk aan de winkel. Aan het einde van de sessie zijn we allevier doodmoe. Eigenlijk raar, zoveel hebben we niet gedaan. Wat heen en weer gelopen over een parkeerplaats. Heel veel theorie gehoord en interessante discussies gevoerd. Geleerd dat oerhonden meer moeite hebben om mensen en hun emoties te lezen, dat dat wel een 3-4 jaar kan duren voor ze je echt snappen. En dat het dus ook belangrijk is een taal te spreken die zij begrijpen. Waarbij je aspecten van gedrag van moeder naar pups overneemt om je eigen honden ervan te doordringen dat je het recht hebt om een bepaalde mate van gehoorzaamheid van ze te verwachten. Juist door hen te leren dat je hen ‘mag’ beperken, geeft dat meer mogelijkheden tot vrijheid. Tegenstrijdig? Op het eerste gezicht misschien wel, maar ook wel weer logisch. 

We leren dat honden leren met hun neus. Niet dat ze hun andere zintuigen niet gebruiken maar zoals wij leren dat bijvoorbeeld bepaalde gezichtsuitdrukkingen horen bij bepaalde emoties en wat dan gewenste sociale interactie is, leren honden dat bij bepaalde ‘geurbeelden’ emoties horen, en dat daar weer een bepaald visueel beeld bij hoort. Ik weet nog dat ik daar een keer een nogal pittige discussie met iemand over had omdat ik dagelijks merk dat mijn honden toch wel degelijk ook hun ogen gebruiken. Nu snap ik het beter: een hond leert dat een bepaalde geur bij dat konijn hoort, koppelt dat aan “yummie, lekker happie” koppelt daar en passant ook het beeld bij en kan dus ook gaan reageren op de vorm konijn alleen. Maar de eerste leerstappen gaan via de geur en worden al door de moeder in het nest voor een groot deel aangeleerd; sociaal leren dus. Een hond ruikt onze houding, associeert dat ook met bepaalde indrukken / emoties  en de geuren die daarmee verbonden zijn en leert ons ‘lezen’. Alleen Spot en Shadow hebben dat boek nog niet helemaal uit… zullen we maar zeggen. Wat aan beide kanten tot frustratie leidt. 

De tweede dag komt er een halster bij: halti gecombineerd met half-check. Deze laatste is zo ruim dat hij niet echt kan klemmen maar door de combinatie kan de halti ook geen extreme uitslagen maken. Veiliger dus dan een halti alleen en hondvriendelijke dan de enorme rukken aan de halsband of anti-trektuig. Natuurlijk vinden ze de druk op hun neus in het begin niet echt leuk. De reactie die het oproept zegt ook wat over de verhouding met de hond. Wijst de hond je af, dan kan hij alsnog zomaar flink gaat trekken. Wil de hond wel wat met jou, helpt het om de aandacht bij jou te houden. Controle zonder grote risico’s op verwondingen of blessures. Spot en Shadow vinden het niet erg als we ze omdoen maar protesteren in aanvang wel tegen de beperking die ze ervaren. Vooral Spot:  als hij niet mee wil lopen, steekt hij zijn neus in mijn knieholte, tussen mijn benen, kortom, probeert mij zo ver te krijgen dat dat DING weer eraf gaat. Leuk is dit niet. Het voelt geforceerd aan, ik eis wat van Spot. Dat hij zich naar mij voegt. Tot ik bedenk dat meneer dat wekenlang andersom ook gedaan heeft. Tot ik niet meer sliep ’s nachts van de pijn. Tot ik uit frustratie over zijn escapades zo boos en geïrriteerd werd dat ik manlief vroeg de lijn over te nemen uit angst dat ik hem wat aan zou doen. Want trekken aan de lijn is tot daar aan toe - tenslotte hebben we husky’s - maar er vol in beuken en blijven beuken, zelfs als ik stil sta, is toch echt wat anders. 

Later die dag laat ik ze zitten als er een kat oversteekt. Ze kijken, geïnteresseerd en alert. Maar blijven zitten. Wat een verademing. Shadow voelt dat ook zo. We zien hem ontspannen, hij hoeft niet zoveel meer. Niet van ons, maar ook niet van broederlief Spot die zijn broertje nogal eens voor zijn karretje spande. Echt apart, in dit weekend zien we soms echt een omkering van rollen: Shadow die zijn rust pakt, Spot die nu zijn eigen boontjes moet gaan doppen. 

We zijn nu ruim twee weken verder. Elke wandeling begint en eindigt met een stukje volgen: korte lijn, aan de halster. Tussenin langere lijn en vrijheid. Mits ze zich gedragen. Anders weer kort en evt even een zit vragen. Thuis ook oefenen. Voornaamste resultaat: rust en langere wandelingen. In huis en daarbuiten. En eindelijk minder last van mijn rug. 

Het rijden van Shadow op Spot is ook een stuk verminderd. De belangrijkste tip: er gebeurt zoveel in de onderlinge communicatie tussen honden, dat wij  het grootste deel missen. Al was het maar omdat we de geurentaal niet spreken. Zeker bij nestgenoten hebben ze vaak aan een “half woord” of moet ik zeggen “half vleugje”  genoeg. Dus is het advies: als wij bepaald gedrag niet acceptabel vinden, dan allebei op hun kop geven. Als Shad op Spot rijdt en Spot vindt dat gewoon goed, dan 10 tegen 1 dat Spot hem uitgedaagd of uitgenodigd heeft. De eerste avond dat ik dit toepas, zitten ze allebei op hun dikke billen verbouwereerd naar mij te kijken. Ik zie de wolkjes “Verrek, ze heeft het door?”  en het gedonder is in 1 keer over. Af en toe gebeurt het nu nog wel, maar veel minder en veel makkelijker te onderbreken. 

Nu we weten hoe onze mannen praten, kletsen ze ons ook de oren van het hoofd. Ongelofelijk hoeveel zich daar afspeelt. Voor mij ging er echt een wereld open over hondse communicatie. Een aantal zaken vallen nu op hun plek, ik begrijp mijn honden beter. Ik snap nu ook waarom operante conditionering niet voor alles werkt en waarom beloningen soms tegen je kunnen werken. Waar mijn intuïtieve weerstand tegen “Kalmerende signalen” vandaan komt: in mijn ogen nu een oversimplificatie van gedrag met een antropomorf sausje. Onze honden zijn veel subtieler en complexer dan daar wordt voorgedaan. De heren en wij snappen elkaar nu een stuk beter.
En tja, af en toe is Spot nog boos en weigert hij de halti. Hij is het nog niet helemaal eens met de gang van zaken. Maar meestal is hij gewoon een heerlijke eigenzinnige blije eikel. Het leven moet wel leuk blijven tenslotte…. 


Voor mee informatie check  http://www.deroedel.com (en de omgeving is er nog prachtig ook!)

Ik vind het geweldig om te lezen dat jullie hetzelfde is " overkomen" als ons.
Het leren zien van gedrag in een grote(re) context.
En gedrag wat probleemgevend is te zien als een gesprek

Wij noemen dat "in de babbelbox zitten" en onze hond babbelt wat af.
En wij genieten ervan, sinds we hebben leren zien dat dat zijn manier van open stellen is.
Hij zegt wat, wij mogen antwoorden, en we moeten ook antwoorden.
Doen we dat niet, wordt het gesprek wat "hardhandiger" (vanuit de hond gezien dan)

Heerlijk geschreven, vol herkenning ook.

Ik ben daar toen heel wat op mn snuit gegaan, en we konden soms niet geloven wat we allemaal
gemist hadden, en wat zijn we sinds die tijd ver gekomen.

Ik hoop dat het bij jullie ook helemaal "babbelboxen" wordt.
Genieten over en weer, een evenwicht vinden tussen baas en hond, begrip over en weer.

Heel veel succes !!!

Een heel verhaal maar oh wat mooi! En dat vat direct alles samen, geweldig.

Zelf weer opnieuw in de boeken begonnen, hoop ooit daarheen te kunnen gaan.

Interresant stukje  Mooi geschreven weer!

Roedelmethode?

Interessant geschreven inderdaad. 
Hier nog zo'n 'wandeldilemma'....  (idem als jij). 
Ik ga je volgen

*de boeken staan nog steeds op mijn verlanglijstje*

Leuk om de lange versie te lezen

Zoals je weet hier oa. ook een 'kletskous eerste klas' in huis die langzaam maar zeker leert zijn beurt wat vaker af te wachten. Ik zal je relaas dus ook met veel interesse volgen. Heel veel succes!'

Gaan jullie nog terug ?

Wij hebben het geluk gedrag/speurtraining te kunnen combineren.
Dat zou ik niet graag missen.
We leren elke keer weer nieuwe dingen (zien) en hoe te antwoorden.

Ik ben héél benieuwd naar je vervolg..
.

dat is wel de bedoeling, over een week of tien nog een dag, in de tussentijd 'huiswerk' en email / telefoon contacten als nodig. En misschien nog - meer voor mezelf - een cursus of workshop. 
.

Ook de roedelmethode werkt met operante conditionering. Hoe graag ze je ook willen vertellen dat het niet zo is. Het laten zitten met je hand op de kont van je hond is juist een heel mooi voorbeeld van operante conditionering, negatieve bekrachtiging. Maar daarnaast is zo'n beetje de hele methode gebaseerd op fysieke overheersing en correcties. Niet echt de manier waarop ik met mijn honden wil om gaan. De honden gaan gedrag vermijden i.p.v. dat ze iets anders leren.

Ik ben het wel helemaal eens met de laatste zin..."en de omgeving is er nog prachtig ook"

Als ik de site..die ze meegeeft in haar openingspost bekijk.. staat er nergens iets van fysieke correctie! Sterker nog er staat een stukje met fabels over deze roedelmethode en daarin staat;

" Natuurlijk wordt er geen enkele hond 'op zijn rug gegooid', net zo min als hij aan zijn nekvel wordt geschud of wordt geslagen. Er wordt ook niet gerukt en getrokken aan lijnen of verbaal geweld gebruikt.  
Vertrouwen en respect zijn nooit met (fysiek) geweld af te dwingen, maar zullen stap voor stap door de baas verdiend moeten worden. Dat kost tijd en veel geduld en waarbij fysieke conflicten juist averecht werken. "

Dat klopt, maar er komt natuurlijk niemand als ze dat wel zouden zeggen. Ga maar eens op youtube kijken. Het aantal slipkettingen is niet te tellen. En die zit er niet voor de beloning om. Ook als je de boeken leest is denk ik het meestgebruikte woord wel "overheersing". En dan kun je wel een mooi verhaal ophangen over verdienen, maar dat is niet de relatie die ik met mijn honden aan ga. Nu we het toch over de boeken hebben, dan staat dat bol van de voorbeelden van een wolfhybride. Een hybride waar ze zelf ook nogal wat problemen mee gehad hebben. Dat lijkt mij toch iets heel anders dan een huishond. Dat lijkt mij toch een verkeerd uitgangspunt voor een methode die je op honden toepast.

Heb even een mooi voorbeeldje gevonden hoe ik dus echt niet met mijn honden wil om gaan. Lees ook de reacties, ik ben blijkbaar nietde enige die het ziet.

http://m.youtube.com/watch?v=1R7bbEo8x4o

.Maar is dat niet per hondenschool verschillend? Niet elke positieve training is het zelfde.. 
Op hun site staat dat er sinds 1990 geen slipkettingen meer worden gebruikt en dat niet zoals veel mensen denken de methode gebaseerd is op wolven..maar gewoon op huishonden? Ik neem aan dat je als school er niet mee weg komt door het 1 te zeggen.. en vervolgens alles precies anders doet, toch?

Gek genoeg zie ik geen reacties bij deze video?? En gaat dit dan om dezelfde school als die waar Mireille het over heeft?

Volgens mij zijn die filmpjes echt nog niet zo oud. Maar als je wilt dan kan ik je het adres geven van het wolvenpark waar hij zijn onderzoeken heeft gedaan. En een wolfhybride lijkt mij nou ook niet echt een "normale" hond. Endaar staan zijn boeken ook helemaal vol mee.

Dat is jammer, ik zie ze wel.
Sterker nog dat is het roedelopperhoofd zelf.

Verder snap ik wel wat je bedoelt.. Ik snap ook niet zo goed het nut van je hond in een 'zit' of 'lig' positie zetten? en ik twijfel of de manier van passeren niet veel onrust en stress brengt..al is het misschien wel een goede manier om de aandacht van je hond te behouden, als je zoveel wisselt van richting. Verder geen fan van de halti's/GL's.. 
Maar ik ben wel benieuwd naar het verhaal er achter.. 
Ik hoor liever de ins & outs van alle kanten voordat ik een methode afschrijf .
Ik heb dusver bij elke soort/stijl van opvoeding/training wel de voors en tegens gezien..en ik denk dat het handig is om andere dingen te onderzoeken om zo voor jezelf tot een bepaalde visie te komen waarbij je je goed voelt om deze toe te passen. Als ik een paar andere filmpjes bekijk, zoals die over dat markeren.. dan voel ik me daar niet comfortabel bij, maar wie weet dat andere dingen uit hun methode wel weer binnen mijn straatje passen..
Dus eigenlijk ben ik wel benieuwd, naar hoe en wat..

ik gebruik nu een halfcheck die zo ruim is, dat die niet eens klemt als die helemaal strak dicht zit. Hij wordt ook niet gebruikt als correctie middel maar ok te zorgen dat de halti geborgd wordt (er schijnen ook verbindgstukjes naar de halsband te zijn die eenzelfde effect hebben, schade door een halti voorkomen). Slipkettingen worden bij mijn weten niet gebruikt maar een halfcheck kan er op beeldmateriaal wel op lijken natuurlijk. Pijn doen aan de hond is uit den boze, ik kwam aan met Spot aan de Gentle walker omdat ik hem op geen enkele andere manier aan het niet-trekken-gebod van de dierenarts kon houden en dat doet wel degelijk zeer (touwtjes onder de oksel) en uitgangspunt was "daar moeten we vanaf". Overigens gaven de honden zichzelf stevigere 'correcties' aan de halsband dan ik ooit had kunnen doen (lees, in volle vaart in het einde van de lijn vliegen is ook niet echt lekker voor de nek... ) 

Overheersing, tja,.. het kinkt zo naar voor ons 'democraten"  maar uiteindelijk wil ik toch wel in zekere mate mijn hond beheersen (1x languit in de wei is genoeg dank u zeer). 

Operante conditionering is een beschrijving van 1 manier van leren, dat klopt. Bestaat, wordt gebruikt, er is alleen meer dan dat en handelingen en signalen kunnen een heel andere lading hebben dan wij denken. Daar wordt in de boeken het concept van "sociaal leren'  voor gebruikt. De methode is de boeken is op meer gebaseerd dan de observaties van 1 hond en 1 nest, gelukkig. 

Manlief is nogal kritisch en wil altijd het "waarom' weten, dit was de eerste hondentrainer die hem kon overtuigen en dingen kon uitleggen. Wij blijven / zijn ook sceptisch over sommige dingen, maar we hebben iig handvaten om mee verder te gaan.

.het moet ook bij jou en bij je hond passen, wij hebben bepaalde adviezen mee gekregen maar die zijn voor ons en onze situatie, komen bv ook niet overeen met adviezen die anderen hebben gekregen voor hun situatie. Ik vind dat ok wel sterk, geen "one size fits nobody". Ik kan me nog herinneren dat we les hadden bij MG hondenschool en dat ze zeiden "dit werkt altijd voor alle honden, ongeacht ras, aard of aanleg en dat ik dacht "nou..... dat lijkt me toch wat kort door de bocht". 

Daarom zou ik ook echt niet tegen iemand zeggen "dit werkt goed, moet je ook gaan doen"  want ik denk wel dat het een methode is die je niet zomaar moet gaan toepassen zonder het gedachtegoed erachter te snappen. En dat het een individuele benadering van hond en baas vereist.

Haha, hoe verder ik in je verhaal kwam, hoe meer ik me af begon te vragen of jullie misschien bij De Roedel geweest waren . Leuk om je verhaal te lezen en ook heel herkenbaar! Succes!

De kunst van je ervaringen overbrengen worden weer goed beheerst Slapende husky.
En fijn dat jullie iemand en een manier hebben gevonden die bij jullie aanslaat en goed is overgekomen.
Ik denk dat jullie ervaring op deze manier beschreven ook heel leerzaam en informatief voor anderen kan zijn.

Fijn stuk om te lezen en ik hoop dat deze inzichten voor jullie een mooi resultaat zullen opleveren.
En nee, op je platte plaat eindigen is geen pretje . En je overal geradbraakt voelen zeker ook niet.
Zoals altijd kan ook ik weer wat van je opsteken. Zeker ook dat als het niet lukt op andere manieren je altijd open moet blijven staan voor nieuwe manieren. Respect ook dat je je ervaring weer hier neer schrijft.

.dank je

wat herkenbaar zeg jouw verhaaltje, en ik had er toen maar 1 die zich als een idiote baldaad gedroeg.

en honden en vooral husky's begrijpen?? ik zeg een onmogelijke opgave. ik ga hier ook steeds beter met mijn meisje te begrijpen, maar toevallig net met het ochtend rondje vraag ik me ook weer af waarom ze wat doet. nu is lisa het tegenovergestelde van jouw lummels en soms denk ik geef maar wat hun energie aan de mijne.

en die halti's is ff wennen voor ze maar wat fijn om te merken dat hun (en jij, wat zeker een wisselwerking op elkaar heeft) er rustiger van worden. waarschijnlijk hebben ze toch teveel vrijheid van je gekregen en wisten ze zich daar geen raad mee.
geniet van op de goede weg zitten en mocht je commentaar krijgen dan bied je ze aan een weekje te laten logeren (en niet eerder terug brengen dan die week )

ik vind dat je een blog moet beginnnen, jij schrijft zo heerlijk, geniet er echt van.

jij kan inderdaad goed schrijven


Maar qua gevoel is het niet mijn methode, ik begrijp sommige conclusies van AvA ook helemaal niet, handelingen waarbij ik de moeder zou nadoen spreken me helemaal niet aan bijvoorbeeld en ik ben ervan overtuigd dat een hond dat ook niet zo ervaart.
Ik houd me dus maar bij een heel gewone halsband en heel gewone riem en mijn creativiteit


Toen Lola zich niet bepaald sociaal gedroeg in het begin en uitviel en trok was het gelukkig genoeg om bij de basis van vertrouwen te beginnen en haar niet dingen te laten ondergaan die ze nog niet aankon.

dank je Heb je een PBtje gestuurd. 

Jouw Lisa is ook wel een stukje ouder dan mijn meneren, toch? Die  van mij zijn echt nog niet volwassen... duurt ook wel tot ze een jaar of 3-4 zijn.

ik heb een boek van hun en inderdaad ben gestopt omdat het ook niet de mijne is, maar als het werkt....... je hebt van die honden die echt niet meewerken aan de doorgaande theorieen. dat stilstaan en wachten tot je hond niet meer trekt, dat heb ik ook gehad en als je weken lang elke dag 1 stap doet een half uur stil staat weer 1 stap doet. dat houd geen mens vol hoor.

.

.Ik vraag me ook af in hoeverre je jouw Lola kan vergelijken met mijn twee puber heren...  want "het niet aan kunnen en daardoor uitvallen" kan ik bij mijn honden niet zo plaatsen. En een basis van wederzijds vertrouwen is er ook wel, laatst liet ik de poort op een kier staan toen we gingen steppen en ontsnapten de heren. Dan is 1x roepen ("he jongens, jullie vergeten wat, ik en de step moeten ook nog mee... ) genoeg om ze weer vrolijk terug te laten banjeren . Juist daarom was het zo frustrerend dat iets 'simpels" als samen wandelen zonder met enige regelmaat in 2-en te worden getrokken niet lukte.

Ik vond dat ook wel verwarrend: aan de ene kant zegt AvA "je bent geen hond en een hond heeft dat heel goed door, die ziet jou echt niet als soortgenoot"  maar aan de andere kant maak je wel gebruik van hondse communicatie vormen "net als je moeder bepaalde dingen bij jou mocht, mag ik dat ook en heb ik dus het recht van jou bepaalde volgzaamheid te vragen". Ik denk wel dat een veel gemaakte denkfout is dat je door de handelingen wat afdwingt - en ook dat je de handelingen forceert. Wat ik leer door de handelingen is beter inschatten welke situaties voor mijn honden spanning oproepen en welke niet. En als ik wat meer rechten heb om daarin te sturen, kan ik makkelijker de spanning die dat oproept weg laten vloeien. Want het was voor Spot ook niet leuk / goed hoor, de spanning die een boswandeling opriep. Of een overstekende ree. Of een konijn. Of.. nou ja, noem maar op eigenlijk

Ik zie nu dat op mijn pc een ander filmpje opent dan ik gisteren op mijn tablet zag. Dit is het filmpje wat ik bedoelde(hoop ik dan): http://www.youtube.com/watch?v=HtVHkXB4dkY

Vanaf 8:40 zie je een mooi voorbeeld van het corrigeren en ook hoe de hond er op reageert.

De situatie zoals die was voor spot was natuurlijk verre van ideaal. 
Natuurlijk is er op deze methode ook wat kritiek op aan te merken. 
In het algemeen gaat het er denk om dat je door 'een methode' veel meer handvatten krijgt om te reageren in bepaalde situaties. Hoe meer handvatten men heeft, hoe beter en meer men kan anticiperen. (Handvatten kunnen zowel + als - zijn natuurlijk).
En veel handvatten dat is denk ik waar menigeen naar op zoek is.

Inderdaad.. je hoeft een methode niet volledig 'over te nemen', maar kan er ook voor kiezen om de delen er uit te halen waarbij jij en je hond zich prettig voelen . Soms kan even outside-the-box denken je net even dat extra geven wat je nodig hebt om alles weer in het gareel te krijgen, haha.
Wij trainen op dit moment volgens kalmerende signalen..en al moet ik zeker zeggen dat het werkt, toch ben ik ook benieuwd naar wat er nog meer is op het gebied van (positieve) training.