De eerste feestdagen zonder Rex..

Wij kregen Rex toen we samen gingen wonen. Ik weet dus niet beter als dat Rex er altijd is met de feestdagen. Hij kreeg ook altijd een cadeau en waar wij op visite gingen, ging hij ook.

Nu hebben we bijna 7 maanden terug (over 2 dagen precies) onverwachts Rex moeten laten gaan. Het was zeer en zeer heftig voor mij en nogsteeds is het een zeer gevoelig onderwerp .

Het is zo raar en onwerkelijk dat Rex er nu niet is.. Ik mis hem zo erg.. Maar weet niet wat ik met dat gevoel moet.. Ik probeer mijn tranen te verdringen en mijn gezicht te laten stralen onder het mom van 'gezellige feestdagen', maar ik mis hem met deze dagen alleen maar meer.. Ik heb zelfs pijn in mijn maag, puur van emotie.

Hoe is dat bij jullie? En als jullie dit gevoel herkennen, wat doen jullie daar dan mee?

Onze eerste Border heette ook Rex.

Die hebben we helaas veel te kort mogen hebben, hond is goed en wel anderhalve dag ziek geweest toen hij in mijn armen stierf. Vreemde was dat hij de dagen ervoor nog uitgebreid speelde met de rest, je kon echt niet zien dat je met een zieke hond van doen had.
Hij bleek een longemfyseem te hebben, hij was vrijdagavond kortademig en benauwd, de DA is hier zaterdagmorgen geweest en heeft nog alles uit de kast getrokken om een paar weken te kunnen rekken.
Op het moment dat ik dacht hij kan niet meer, ik bel de DA om hem hier thuis in te slapen ging hij zo snel achteruit, op het moment dat de DA hier binnenkwam was hij net overleden. Had nog een longbloeding.
Het enige wat me troost is dat hij in ieder geval niet alleen was, en dat we er in de laatste uren voor hem konden zijn. Dat ie blijkbaar rust vond in mijn armen.

Dat is nu 6 jaar geleden en ik heb het daar nog steeds af en aan moeilijk mee...
Dat hij zo tragisch en snel dood ging heeft er voor ons het meeste ingehakt. Dat we niks meer konden doen.
En uitgerekend hieraan :(
Natuurlijk ook dat mijn zus ook aan dezelfde ziekte leed, zij is 2 jaar geleden daaraan overleden.
Daarnaast denk ik nog steeds dat was de meest geweldige hond ooit!

Hoe ga je daarmee om?
Proberen het een plekje te geven, en in ons hart blijft er altijd een stukje van onze Rex bij ons.
Is ook een soort van troost...

Ik begrijp je verdriet en vooral die herinneringen die telkens weer opduiken ..maar zeg eens eerlijk roosje, je doet er alleen je eigen nog verdriet mee....rex weet van niks meer. Dus wees even hard voor jezelf. Zeg flink ...ik wil dit niet, en ik ga niet meelij met mezelf hebben. Zou rex zeker ook niet gewild hebben . 
Misschien vind je deze woorden hard, maar mij helpen ze telkens ik verdriet heb. Dan gaat het daarna beter, want ik vind mezelf een sterke vrouw. Jij bent dat ook !  
Laat dus deze fijne kerstdagen jouw Rex erbij zijn maar met de grappige herinneringen en dan voel je  nog wel de  pijn....maar het is zoete pijn . 
Ga weer positief de kerstdagen tegemoet 

Ik heb hier zelf ook last van. 8 maanden geleden is ze overleden, wat mis ik m'n baby... elke dag nog steeds! En dan die feestdagen inderdaad... Ze was er een lange tijd bij en deze kerst niet. Krijg nu al tranen in m'n ogen als ik eraan denk. Zal op die dagen vast ook nog wel een traantje om haar laten, maar dat is niet erg. Ondanks alles probeer ik er wel leuke dagen van te maken, met Bren in gedachten..

Hier hetzelfde.. Donderdagavond pakjesavond gevierd. Zonder Punk. Het scheelt dat Cosmic er is en Cosmic in zulke situaties veel aandacht vereist, omdat ze het zo spannend vindt en dan nog wel eens wil gaan zitten plassen, en alles op eet wat op neus-hoogte ligt, maar het was toch raar.. Ook op de verjaardag van mijn vader, eind november, mijn stiefbroer kwam binnen, zag Cosmic, en zei; "Hey, heb je een nieuwe partner bij dit jaar?" (had hem overigens schandalig lang niet gezien blijkbaar), en dan moet ik toch wel even slikken, omdat ik er dan aan herinnert word dat Punk er niet meer bij is.

Maar meestal vind ik Punk's dood nog steeds onwerkelijk. Soms zie ik haar asbus staan en lig ik ineens helemaal in een deuk. Ik vind het zo absurt dat ze daar in zit, ik ben er onwijs verdrietig om, maar lach mezelf ook regelmatig uit wanneer ik mezelf vertel dat ze dood is. Wat een idiote gedachte.. Kan helemaal niet..

Hoe ga ik er mee om? Anti-depressiva, prikkeldempers, kalmeringstabletjes en wekelijkse huisbezoekjes. Ik hou de afgelopen maanden onwijs veel van mijn psychiater, hij is mijn nieuwe beste vriend en we hebben nauw contact, haha..

Hoe zwaar het ook is,probeer gewoon aan de dagen te denken toen hij er nog was,zo heb ik het gedaan en iedere kerst komt zijn urntje bij de kerstboom te staan het is nu al 4jaar zo en de ene dag voel ik me beter dan de andere,ik probeer er mee te leven.Probeer er het beste van te maken dat zou Rex zeker willen.

Hier nog iemand... Vorig jaar om deze tijd waren Sim en Tom er nog... Nu beiden overleden.. Ik jank wat af, en dat lucht ook weer op. Alle eerste keren zijn moeilijk, zo ook het optuigen van de kerstboom. Maar we moeten er doorheen! Jij ook veel sterkte deze tijd!

Bedankt allemaal.

Ik geniet ook zeker wel, maar het gemis is echt super erg en af en toe word ik daar even door overvallen.
Zo erg heb ik een overlijdenis volgens mij nog niet eerder meegemaakt (en ik heb wel al wat dierbare mensen en dieren verloren).

Hij had zeker niet gewild dat ik zou treuren om hem. Zo was hij echt niet. Als ik even een down moment had, dan kwam hij me opvrolijken. Nu proberen Dribbel en haar katten vriendinnetje dat, al lijkt Drib er niets van te begrijpen (logisch ook).
Die kat is wel heel bijzonder.. Ze komt echt op mijn maag/borst liggen te knorren en spinnen en pootjes naar mijn kin te geven. Als ik niet reageer, krijg ik even een flinke ik-ben-hier-miaauw te horen

Rex is er zeker bij en dat is ook wel weer een geruststelling. Ik had hem graag in levende lijve erbij willen hebben, maar helaas heb ik daar niets over te zeggen..

Ik gebruik idd wel kamille thee en valeriaan druppels, maar dat heeft niet speciaal met Rex te maken. Er is momenteel heel veel gaande, wat mega veel stress geeft.

Wens je dan een fijner 2014 toe....zonder stress. '
Sommige topics vermijden , helpt ook   Grapje Roosje

Hihi

Tnx.

Nou, meid, ik heb precies hetzelfde..
Mijn lieve Sydney (heb ook een topic aangemaakt) , is in januari overleden... Dus net ná de feestdagen. In december is toen onze kat eerst nog overleden. Dus eerst een kat van 15, en toen een hondje van 11.
Dit wordt dus ook de eerste keer feestdagen zonder mijn hondje... En tsja, ik heb geen idee hoe je er mee om moet gaan eerlijk gezegd. Ik ben nu op zoek naar een andere viervoeten, maar ik denk des te meer aan mijn oude hond. Ik mis hem ook ontzettend. Was, net als bij jou, ook erg heftig. Bah, ik weet precies hoe je je voelt... *Knuf*

heel herkenbaar, kerst zijn mooie dagen , feestelijk, maar als je een dierbaar iemand , mens of dier hebt verloren, zijn deze dagen opeens niet meer zo feestelijk. te kwetsbaar deze dagen.

je kan twee dingen doen, in een hoekje zitten, dat heb ik gedaan, krijg je niemand mee terug, of er toch een mooie kerst van te maken, dierbare herinneringen oproepen van je geliefd dier of mens.

de tweede optie pak die met twee handen aan, herinneringen zijn prachtig, terug kijken wat voor geliefd dier of mens het is geweest, en laat die tranen gaan, dat is verwerken. de eerste kerst is altijd verdrietig, maar heus als je de tweede optie openhoudt, kom je deze dagen door.

Soms kun je overvallen worden door zo'n verdrietig gevoel. Als het kan laat ik dat ook gewoon toe.
Kleine 2 weken geleden (29 november) was het precies een jaar geleden dat wij poes Puk hebben moeten laten gaan. Meestal gaat het goed, ik weet ook dat het de juiste beslissing was, maar soms kan ik ineens heel verdrietig worden. Zie ik een kat die op haar lijkt ofzo.
En ja, die dag, vooral de avond, precies het tijdstip dat het gebeurde, heb ik wel even een potje zitten janken.

Je hebt een dier ook (over het algemeen) zo lang bij je, die ís er gewoon altijd. Zelfs als je amper merkt dat ze er zijn (lekker aan het slapen), dan zijn ze er wel. En als dat ineens wegvalt is het stil, ook al heb je nog andere dieren rondlopen, de roedel is niet meer compleet.

Ja, zo heb ik het ook heel lang gevoeld inderdaad. Gelukkig 'went' die stilte nu wat meer. Wij hebben ook besloten om voorlopig niet bewust opzoek te gaan naar een andere hond. Als er iets op ons pad komt en wij er beiden 200% voor willen gaan, dan is het een ander verhaal en zullen we het er zeker over hebben en overwegen. Ook als Dribbel lichamelijk oud word, zullen we opzoek gaan naar een pup om de oude Dribbel wat op te lappen  Dat hebben we met Rex toen ook gedaan en dat beviel erg goed.

@Willemijn: Ik kies voor een beetje van beide opties

@Florence: Mijn ma zit nu ook in hetzelfde pakket. Zij heeft haar hond een paar maanden terug moeten laten gaan. Dribbel is overigens niet bij dat afscheid geweest en je ziet haar overal naar die hond zoeken..
Mijn ma voelt zich erg schuldig over haar besluit om hem te laten gaan, maar het was een strijd die je niet kon winnen en als een hond niet meer zelfstandig kan poepen en plassen door kk, dan moet je het opgeven. Maar ze heeft mijn overleden opa belooft om voor altijd voor die hond te zorgen. Tuurlijk weet ze dat een hond niet voor altijd leeft, maar toch..

Linksom of rechtsom: ze gaan altijd te vroeg.. Of ze nu 3 jaar zijn of 16 jaar worden, maakt in mijn ogen niets uit.. Ik neem ze vanaf dag 1 in mijn hart

Ja met zulke momenten komt alles weer naar boven he.. Zeker met deze periode mis je toch wel de warmte en liefde. 
Het is niet erg om even terug te denken aan de mooie tijden die jullie samen hadden, en een beetje tijd te maken om hem te missen. Maar je moet het ook kunnen loslaten en niet een hele dag (of nu beter gezegd maand) in dat verdriet blijven zitten. 
Probeer toch wat van deze feestdagen te genieten. Je bent niet alleen  En misschien kan je voor de feestdagen toch een cadeautje kopen voor Rex (hoeft natuurlijk niet op kerstdag zelf uitgepakt te worden, kan ook op voorhand dat je op kerstdag niet gaat huilen ofzo). Iets van een mooie fotokader om zijn foto in te steken, een kaarshoudertje, ... Zo hoort hij er toch nog bij.

Dat is idd wel een heel mooi idee. Ik ben al een tijdje opzoek naar een klein knuffeltje die op hem lijkt, maar dat schijnt nog niet zo snel te vinden te zijn  Ik wil dan zijn halsband om dat knuffeltje doen (zal er dan een extra gaatje in prikken zodat die past).

Dat is een leuk idee  Misschien vind je hier een knuffel die op hem lijkt?

Tnx, maar Rex had niet zoveel zwart

Hier het zelfde gevoel. Altijd bouviers gehad met een ander ras erbij.. Bouviers zijn MIJN honden.. 8 november mijn Kita in moeten laten slapen. 12,5 jaar mijn maatje geweest . Haar lijf was op , haar karakter nog niet maar ze kon niet meer opstaan de verlamming van haar achterhand ging opeens heel snel. De beslissing was goed ...maar het verdriet niet minder en de leegte in huis (ook al heb ik mijn ambul nog )  
Zucht  de komende feestdagen hoeven van mij niet zo zonder haar... Maar we hebben geen keus het leven gaat gewoon door.. alleen mijn brein staat soms zomaar een uurtje stil ..dan denk ik aan haar...
Sterkte voor ons allemaal die een dierbare hond verloren hebben ..

Hihi, Dribbel is toch echt MIJN bouviertje hoor

12,5 jaar is echt een prachtige leeftijd voor een bouvier. De bouvier van mijn ouders is nu ook 13,5 jaar, maar man man man wat is die er slecht aan toe.. We roepen al een paar jaar om de zoveel tijd 'Nu gaat hij het niet meer halen' en toch haalt hij het weer..
En inderdaad.. Zijn lijf is op, maar zijn wil en moed niet.. Hij leeft echt voor zijn baasje..

Mooie bouvier was Kita zeg..

Je zegt dat je altijd een bouvier naast een ander ras hebt gehad. Ga je dan nu weer een nieuwe bouvier nemen? Mijn ouders zeggen dat als hun bouvier er niet meer is, ze geen honden meer willen.

Zonder hond zou ik echt nooit kunnen!!

tja Roosje of er een bouvier nummer 5 komt ??? nu even niet ..even bijkomen en dit verwerken ,rust in mijn hoofd en mijn ambul is nog te jong /druk/enthousiast om er een pup bij te nemen . Maar zonder bouvier ??? nee ik geloof niet dat ik er geschikt voor ben  Dus ... waarschijnlijk ...    wie weet .... ??!!

Hihi. Ik ook niet hoor!!
Ik snap dat je je tijd nodig hebt. Ik hoef nu ook nog geen andere hond erbij. Er zijn zelfs momenten dat ik denk dat ik helemaal niet meer 2 honden naast elkaar wil. Ik kan nu al mijn aandacht op Dribbel richten en hoef dat dus niet meer te verdelen. Het is veel minder werk en het kost ook veel minder, al weegt dat allemaal niet op tegen het moeten missen van Rex  Maar er is geen hond die Rex ooit kan vervangen en dat wil ik ook niet. Dat zou niet eerlijk zijn.

Een Ambul is trouwens wel iets heeeeel anders dan een bouvier

Jaha Roosje een ambul is echt heeeeel anders als een Bouvier. Maar ik heb bij mijn Bouviers altijd andere rassen gehad.. ruwharige teckel , old englisch sheepdog , Saarlooswolfhond 2 x en een Picardische herder  alleen de picard was een beetje als een boef maar toch weer heeel anders.. Nu dus al weer 4 jaar een Ambul erbij.. en die is opgevoed door de Boef dus heeft wel wat bouvier trekjes

Haha, dat lijkt me grappig. Wat voor trekjes heeft je amstaf dan overgenomen?

Ik zag dat bij Drib ook. Toen Rex er niet meer was, veranderde ze compleet. Echt vanaf het eerste moment.. Ze is nu veel minder herder achtig en veel meer bouvier.

Mijn Ambul ?? is net zo koppig ( maar dat hoort bij het ras) als mijn bouvier was. Snel lerend alle comando`s kennend maar.... Bedenkt zelf even of het nu of strakjes uitgevoerd moet worden  hij doet het wel maar niet slaafs ( herder achtig) Hij is eigenlijk meer bouvier dan Amerikaanse buldog.. Wie weet gaat hij ook veranderen nu zijn * bouvier moeder * er niet meer is. Hij mist haar nu niet meer zo . Heeft wel veel aan gewicht verloren de afgelopen maand  ,maar komt nu gelukkig weer bij... en is weer ondeugend/vrolijk en een echte clown i.p.v down .. Het komt goed

Heel herkenbaar, mis mijn meisie ook nog steeds, ze zit zo diep in m'n hart.

Nu vier ik zelf geen kerst maar op de momenten dat ik haar zo dicht bij me voel en haar ontzettend mis, steek ik ook 'n kaarsje aan en ook de tranen laat ik gewoon maar lopen, het is zo'n puur en eerlijk gevoel, dat hoef je niet te verbergen.

Soms is 't makkelijker, soms ook gewoon even niet, sterkte meis

Heb het zelf nooit in die mate meegemaakt. Wel eens een ratje verloren waar ik gek op was. Maar ik weet niet of het hetzelfde zou voelen als bijvoorbeeld Pepper kwam te overlijden. Ik denk het eerlijk gezegd niet.

In elk geval sterkte met de afwezigheid van Rex en geniet van Dribbel.

Het komt zeker goed, maar heeft zijn tijd nodig.

En dat van nu of straks.. Daar zijn ze inderdaad erg goed in  Soms zie ik Dribben gewoon denken 'Hoe kan ik hier onderuit komen?' Haha :p

Bedankt Maartje en Liedeke.

Deze zou ik graag willen, maar hij is overal uitverkocht..