Kind gebeten door hond

Ik zit met de handen in het haar. Zal proberen kort de situatie te schetsen:

Opa en oma hebben hun eerste (mini-)hond met pittig karakter van ruim een jaar. Al een paar keer heeft het dier gegromd en uitgehaald naar neefje van bijna 3 (gelukkig mis!), terwijl het kind gewoon door de kamer liep (maar blijkbaar te dicht bij wat de hond op dat moment als zijn territorium beschouwd?). Ik heb ze meerdermalen gewaarschuwd voor het gedrag van hun hond maar ze willen het niet zien en wuiven het weg. Nu heeft de hond onlangs tijdens een logeerpartij onze zoon in het gezicht gebeten, terwijl hij rustig op de grond zat te spelen. Het was gelukkig geen grote wond maar wel tweemaal door de huid. Opa en oma wuiven het nog steeds weg en houden vol dat de hond per ongeluk gestoten heeft. Gezien de vorm van de wondjes is dat onmogelijk.

Ik heb nu een grens getrokken en wil onze zoon niet meer samen met de hond hebben. Ook maak ik me enorm zorgen om neefje op wie ze met regelmaat passen. Zelf wonen wij ver weg waardoor een bezoek minimaal een volle dag is. Weghouden van de hond in de bench of tuin is dus niet echt een wenselijke of werkbare oplossing.

Vanuit mijn oogpunt ligt het probleem bij hun manier van omgaan met de hond. Ze behandelen hem als kind en plaatsen hem op een voetstuk. Hij mag werkelijk alles (ik moet het dier bv regelmatig van mijn hoofd halen als ik op visite ben, want dat mag hij bij opa en oma ook) en wordt bv steevast boven de kleinkinderen geplaatst als het gaat om volgorde van aandacht, etc. Dit willen ze echter absoluut niet van mij aannemen.

Overigens hebben wij zelf ook ervaring met honden, ook met de kinderen, en dat gaat wel erg goed. De kinderen kennen ook de standaard regels zoals niet aan zijn eten komen en niet naar hem toegaan, etc. Van wat ik zelf heb gezien gaat het echt om rangorde/territorium gedrag. Er is geen sprake van schrikken of 'klieren'.

Wat kunnen we hiermee? Inmiddels dreigt hooglopende ruzie en dat is het één na laatste wat ik wil. Het laatste wat ik wil is dat mijn kind een volgende keer ernstig gebeten wordt.

groet, Fonkeling

...maar als je de hond van je ouders en opvoeding niet vertrouwd....
waar was jij dan???
Ik zou zeggen of hond aan de lijn....of ik sta naast het kind zodat ik kan ingrijpen
Als je ervaren bent met honden moet je dit voor zijn...

Tja, die reactie helpt me niet echt verder eerlijkgezegd...

Maargoed, ik was in de veronderstelling dat onze zoon met zijn 7 jaar en rustige gedrag uit de gevarenzone zou zijn. Helaas had ik dat dus mis.
En ter correctie dan maar: ik ben geen ervaren 'hondenmens', maar we hebben wel zelf een aantal honden (gehad), ook samen met de kinderen. Ik heb me in de loop van de tijd zoveel mogelijk ingelezen/cursussen gedaan omtrent de dingen die we tegenkwamen en we hebben dan ook nooit noemenswaardige problemen gehad gelukkig, zeker niet rondom dominantie en dergelijke. Onze laatste pup was de meest dominante uit het nest maar dat hebben we naar beste kunnen begeleid en dat gaat heel goed.

Ik hoop echt op reacties waar ik iets mee kan...
Zou een muilkorfje een goede oplossing kunnen zijn misschien?

nou sorry hoor ...dat mijn  oprechte antwoord in jou verkeerde keelgat schiet....
Het enige wat ik in je eerste verhaal  lees is 3 en geen 7 dus inderdaad kon wat aanvullende info geen kwaad

doe nou niet of ik je voor rotte vis uitmaak maar leg beter uit wat je bedoelt??

en nog ...je kan 10 cursussen volgen met je kind maar als de hond gestoord gedrag vertoond  en je ouders niets doen...ben jij degene die moet zeggen waar de grens ligt onafhankelijk van je ouders, die het in dit geval niet bij het rechte eind hebben!

dit moest ik toch ff kwijt

Als ik je verhaal zo lees ben ik het volledig met je eens dat het gedrag van de hond komt door de manier waarop Opa en Oma met de hond omgaan. 
De hond staat boven de kids en dat vraagt om problemen. Ze zijn in zijn huis, territorium, en dat deelt hij al met Opa en Oma. Die heeft hij waar hij ze hebben wil want ze doen wat hij wil. Respect voor de kinderen heeft hij dus totaal niet. Hij geeft duidelijk aan door zijn gegrom dat ze op moeten passen want hij is de baas. Gevolg is dat als er niet geluisterd word hij een afstraffing uit deelt. In zijn ogen niet meer dan normaal maar in onze wereld toch ongewenst en zeker gevaarlijk. 
Opa en Oma zullen aan hun houding moeten werken en duidelijk zijn naar de hond. Want anders veranderd er niks ten goede. 
Ik ben het eens met je dat je een grens getrokken hebt en dat je grote zorgen hebt over je neefje. Misschien een idee dat jij een gedrag deskundige betaald en die de situatie laat evalueren. Misschien dat Opa en Oma meer aan nemen van een vreemde.

Al met al geen makkelijke situatie. Ik wens je dan ook heel veel tact toe en suc6.

Welke mini hond is het ? 
Ik kan me indenken dat opa en oma geen grote hond meer nemen gezien hun leeftijd, maar ook een klein ras moet opgevoed worden. 
Moeilijk raad te geven, we waren er niet bij.

Ik denk dat de pup van je ouders niet dominant is, maar totaal onopgevoed en absoluut grensoverschrijdend gedrag laat zien.

Helaas staan je ouders niet open voor advies of commentaar.
Als dat zo blijft zou ik dus geen enkel risico met mijn kind nemen en het kind niet meer op de grond laten spelen als de hond in dezelfde kamer is.

Dus of aan tafel of in een andere kamer spelen.

Het blijft natuurlijk een moeilijke kwestie als je ouders niet vinden dat ze wat fout doen en zelfs een bijt incident afdoen als een ongelukje.

Alleen is het wel hun hond, dus zij beslissen wat wel of wat niet...., maar is het jullie kind en beslissen jullie wat dat betreft wat wel of wat niet.
Maar onder geen beding zou ik hier nog een risico nemen als mijn ouders de ernst van de situatie wat betreft de kleinkinderen niet inzien...., wat zij zelf wel of niet accepteren is aan hun, maar jij blijft verantwoordelijk voor het welzijn van je kind en dan dus maar apart houden van elkaar.

Heel veel sterkte, hopelijk gaan je ouders inzien dat ze mogelijk toch iet wat anders met hun hond om moeten gaan.

Ik vrees dat op en oma de ernst van de situatie niet gaan inzien.
Wat ik zeer kwalijk vindt is dat de hond boven de kleinkinderen gaan, dat is ten allen tijde een not done!

Ik zou en ik ben zelf eigenaar van nu vier honden, nooit mijn honden voor mijn kleinkind laten gaan, tenzij de hond geplaagd wordt.

Ik heb het al eens gehad met mijn dochter, de moeder van ons kleinkind, Anouk onze kleindochter 10 jaar kan meestal lezen en schrijven met onze honden en weet er donders goed mee om te gaan, maar als zij eens met ze alleen is, bv in de tuin, weten wij ook dat zij stiekem de honden eens kan plagen en als er dan iets gebeurt dan is het haar eigen schuld en dat weet zij ook, want ook zij kent de regels heeft zelfs een cursus gedaan voor kind en hond.

Zowel honden als kinderen blijven onvoorspelbaar, als mams of paps of de baasjes even niet kijken.

De schuld ligt niet altijd bij de hond, maar in jou geval wel, denk dat de hond het kleinkind als indringer ziet op zijn grond gebied.
Ik zou het kind niet meer op de grond laten spelen, zet deze hoger, bv bij de eetkamer tafel, betekent al minder risico.

Durf je het helemaal niet meer aan, wat ik kan begrijpen, want vroeger toen mijn eigen mam nog leefde, werd de hond ook boven de mensenkinderen gesteld, ik heb toen gewoon gezegd, mam ik vertrouw het niet, mijn kids bij jou hond en als jij en pap ons en je kleinkinderen willen blijven zien, dan moet je maar bij ons komen, zonder hond, want ik ga niet op ongelukken zitten wachten, want als er serieus iets gebeurt, heb je pas echt ruzie in de familie.

Bedankt voor jullie reacties. Simpelweg niet op de grond spelen maar aan tafel is een goed idee. Dat kan helpen. Alleen is het voor neefje van 2 natuurlijk nog geen oplossing  Een gedragsdeskundige is bij lange na nog niet in beeld want ze ontkennen het probleem voorlopig nog. Ik hoop maar dat ik tot ze door kan dringen. Maar of ik dat dan zou willen betalen...? Eerlijkgezegd....

Anny: i.v.m. herkenbaarheid zet ik liever de naam van het ras niet neer. Het is een klein hondje van 25?? cm hoog die denkt dat hij minstens een meter is. Het is hun eerste hond trouwens, eerder hadden ze alleen katten.

Zou een muilkorfje een oplossing kunnen zijn? Het is geen oplossing voor het eigenlijke probleem natuurlijk maar hij kan in elk geval wel vrij rondlopen en niet meer bijten. Maar of ze er aan zouden willen??

Ik denk heel eerlijk dat de enigste oplossing is dat de hond naar het asiel gaat en zo een nieuw baasje vind en opa en oma een bejaarde kat uit het asiel halen..

een muilkorfje kan een oplossing zijn maar dek niet dat opa en oma hiermee akkoord zullen gaan, heb je al met de moeder van het neefje gepraat, zodat zij volledig op de hoogte is van de situatie bij oma en opa

Dit heeft volgens mij niets te maken met rangorde. Rangorde is iets binnen een roedel en dit kindje is geen onderdeel van de roedel. Maar dat terzijde...
Niet goed opgevoed, onvoldoende gesocialiseerd...

Dit probleem ligt in ieder geval bij de mensen. Opa en oma willen of kunnen hun opvattingen niet aanpassen aan hun (klein)kinderen. Dat blijkt bij jullie automatisch te betekenen dat de (klein)kinderen zich moeten aanpassen of moeten zoeken naar een oplossing. Misschien ligt daar wel een oplossing. Opa en oma kunnen ook op visite gaan bij hun (klein)kinderen en de hond thuis laten (of bij een oppas o.i.d.)

Ik bedoel het niet naar trouwens. Ik vind het goed dat je op zoek gaat naar oplossingen. Je zoekt deze in 'hondenland' maar dit is een probleem van mensen en hoe zij zich tot elkaar verhouden. Dat is moeilijker op te lossen...

Succes en houd kinderen maar zo veel mogelijk weg bij dit beestje...

Roosje: Ben het met je eens. Ik heb ze van te voren ook duidelijk gezegd dat ik ze geen mensen vind voor een hond en dat ze er niet aan moesten beginnen. Maarja...nu is het te laat, ze zijn stapelgek met het dier. Naar het asiel is dan ook echt geen optie voor ze, en dat snap ik ook wel, al zou het misschien wel het beste zijn, zeker zo lang de kleinkinderen nog zo jong zijn (en er komen er vast nog wel meer...)

Snoopy: dat is ons enorme dilemma. Ik wil niet stoken maar zou het mezelf ook nooit vergeven als het  wel mis gaat. Nog afgezien van dat zijn ouders het me ook nooit zouden vergeven als ze horen dat ik wist dat het kon gaan gebeuren. Ik wil dit dilemma eerst nog bij mijn ouders neerleggen. Nu informeren betekent escalatie van de huidige deuken in de relatie. Maar ik vind het een onwijs moeilijk punt.

Marjolein: Ik besef inmiddels dat je gelijk hebt. Het is niet de rangorde, maar meer het territorium. Het probleem blijft helaas hetzelfde. Op dit moment zoeken we het inderdaad in oplossingen zoals jij aangeeft maar Opa maakte me vanavond nog duidelijk dat hij niet van plan is het dier elke keer weg te brengen als wij komen (of zij bij ons). Ik zal volgende keer wel eens vragen of ik dan misschien zoon maar bij een oppas zal brengen :-S

Ik voel me bevestigd door jullie reacties maar ben ook erg verdrietig dat het allemaal zo loopt en jullie blijkbaar ook niet echt een oplossing weten. Het bij tafel spelen zal trouwens ook maar beperkt werken want het probleem speelt zich net zo goed af op de bank. Via de rugleuning is hij zelfs boven gezichtshoogte en hij is hyperactief en retesnel :-S

Bedankt voor het meedenken in elk geval, ik waardeer het erg!

Ik volg. Laat je ons weten hoe dit af loopt??

Naar mijn mening zien honden kinderen tot een naar of 10, 11, 12 (afhankelijk van het kind zelf) als "pups"... En reageren er ook op als pups... Je hebt hele lieve lobbesen die alles goed vinden, en je hebt honden die sneller een "pup" willen corrigeren ... En dat corrigeren begint met allemaal hondse signalen, worden die niet gelezen dan volgt er gegrom, wordt dat niet gelezen dan kan het escaleren tot een hap... meestal in de buurt van de nek... Er wordt dan niet doorgebeten maar het is wel echt een hele duidelijke "nu is het genoeg"....

Alleen echte pups hebben vacht... Waardoor het bij zo'n correctie niet echt pijn doet omdat de huid niet geraakt wordt... Mensenkinderen hebben geen vacht, en dus is er meteen huidschade.... Niet diep, maar wel schade.

Daar komt bij dat de hond van je ouders nog jong is en waarschijnlijk in de onzekere puber fase zit.

Naar mijn mening is er niets mis met het hondje, hij laat gewoon honds gedrag zien... Het is alleen wel bloed gevaarlijk om dit gedrag weg te wuiven. Want als hij "corrigeert" bij jou zoon of je neefje.... De hond kent z'n eigen krachten niet, en een keer te hard corrigeren kan tot levenslange littekens (veelal in het gezicht) van je zoon of neefje leiden...

Een heel goed boekje om te lezen is "kalmerende signalen" van Turid Rugaas... Het geeft veel inzicht in hoe je kunt lezen of een hond zich ongemakkelijk voelt (kun je trouwens ook heel goed voorlezen aan je zoontje)... En aan de hand daarvan kun je wellicht een goed gesprek aangaan met je ouders ...

Zorg er in ieder geval voor dat je zoontje nooit met zijn gezicht op dezelfde hoogte of lager is dan de kop van het hondje. Kinderen hebben de neiging om met hun gezicht dicht bij het gezicht van een hond te komen... Dat is in dit geval echt een no! Springt de hond op de bank, laat je zoontje dan rustig op de leuning gaan zitten... Hebben je ouders hier een probleem mee, zeg dan dat hij weer normaal gaat zitten als de hond van de bank is...

Zelf zou ik wel de moeder van je neefje vertellen wat er gebeurt is... Zij heeft het recht om dit te weten.... En idd je zult het jezelf nooit vergeven als er ook met haar kind iets gebeurt, wellicht onbedoeld ernstiger dan bij jou zoon omdat een 2-jarige minder goede reflexen heeft.

Veel succes ermee, altijd lastig als je je eigen ouders aan moet spreken op iets wat zij niet goed doen... Maar misschien kan Turid Rugaas je helpen om een invalshoek te vinden waar je ouders wel oren naar hebben

Aanvullend op mijn vorige reactie en op wat er werden geschreven is.

Vergis je niet in een muilkorf. Natuurlijk kan hij niet meer bijten maar de reactie naar het kind blijft het zelfde. wat ik bedoel is de aanval op het kind zelf blijft alleen de bijt blijft achterwege. Ik zou voor mijn kind dat niet willen. Ze hebben dan weinig tot geen fysieke wonden maar wat als ze op deze manier bang worden voor honden want ze zijn wel aangevallen door een hond . Dat zou voor mij een te groot risico zijn. 
Hoe erg ik het ook zou vinden om ruzie met mijn ouders te hebben de veiligheid van mijn kind gaat voorop. Verder vind ik dat als Opa en Oma bij jou komen in jou huis jij het recht, en naar je kind de plicht, hebt de hond van je ouders niet te ontvangen in jou huis. Je ouders kunnen dan kiezen of de hond thuis of de hond in de auto te laten. Zij zetten zonder enig probleem de hond boven jullie kinderen dan zou jij er geen probleem mee moeten hebben om in jou huis je kind boven de hond van je ouders te zetten.
Ik stelde ook voor om de gedragsdeskundige er bij te halen en die dan eventueel te betalen. Voor de veiligheid van mijn kind zou ik dat doen. Dat zou het me zeker waard zijn tevens als dat betekend dat er geen ruzie komt. Je moet dit niet zien als dat je het voor je ouders doet maar je doet dit voor jouw gezin en de rest van de familie. Wat je wel zou kunnen doe is aan de rest van de familie vragen of ze mee willen betalen. Zeker aan de ouders van het neefje aangezien deze aanzienlijk meer risico loopt als jou zoon.
Al met al blijft het een lastige situatie en omdat je ouders alle medewerking weigeren is er ook geen kant en klaar oplossing. Voor mij als moeder zou de veiligheid van mijn kinderen zwaarder wegen dan mijn omgang met mijn ouders hoeveel verdriet ik hier ook van zou hebben. Ik zou dus ook kiezen om de ouders van het neefje in te lichten over het feit dat jouw zoontje is gebeten door de hond van je ouders. Beter het ego van je ouders gekwetst dan het gezicht van een klein kind.
Ik wens je veel suc6 in deze lastige situatie en ben me er van bewust dat ik makkelijk praten heb zo van de zijlijn. Maar ik heb zelf 2 honden en als ik 1 van mijn eigen honden niet zou vertrouwen zou ik met pijn in mijn hart toch de hond weg doen. Want mijn kinderen zijn dan toch belangrijker als mijn honden.

Wat een dilemma zeg.  
Als het hondje van je ouders jouw zoontje bijt dan voelt het hondje zich ook niet lekker. Mijn hondje is bang voor kinderen; hij blaft, maar bijt (nog?) niet, daar ga ik niet op wachten, dus voor zowel mijn nichtjes (dat zijn de enige kleine kinderen die bij mij thuis komen) als voor mijn hondje houd ik hem weg bij ze. Ik breng hem even naar mijn vriendin waar hij gek op is, of doe hem in zijn bench wat hij als veilig plekje ziet en waaruit hij dan wel rustig naar de kinderen zit te kijken, of gewoon lekker in gaat slapen.
Misschien dat als jouw ouders het van die kant bekijken ze er anders tegen aan gaan kijken.

Kan je niet aan je ouders voorstellen of de hond in een grote bench mag als de kinderen er bij zijn? Veiligheidvan je kkind gaat voor! Ikzelf ben gebeten geweest in mijn gezicht toen ik klein was, 35draadjes en een operatie... 

Verder zou ik de situatie voorleggen aan de ouders van je neefje zodat ze zeker oppassen.  

De hond zal heropgevoed moeten worden maar als je ouders dat niet willen inzien is dat moeilijk

Succes

De enige die in een dergelijke situatie een oplossing kan bieden is een voor alle partijen onbekende. Dan kunnen familieleden in ieder geval elkaar de schuld niet in de schoenen schuiven.  Deze  bemiddelaar moet dan natuurlijk wel kennis van zaken hebben wat honden betreft en aan de hand van het gedrag van de betreffende hond aan de bazen kunnen uitleggen hoe de situatie uit de hand kan lopen, maar toch anders kan. Hiervoor is natuurlijk ook de nodige tact vereist als het gaat om gesprekken tussen mensen onderling. Mocht het helemaal onoverzichtelijk worden dan kan ik concreet toezeggen dat ik wel een poging wil wagen. Hopelijk draagt dit antwoord, evenals vorige antwoorden ertoe bij, dat de situatie niet ernstig wordt.

Zeker de ouders van het kindje vertellen over wat er gebeurt is.
Hoe jij er over denk en hoe jouw ouders er overdenken.
Laat hun beslissen wat zij er van vinden.
Anders gaat het fout. Niet of het fout gaat maar wanneer.

geef je ouders een mooi boek kado, hondengedrag.

hoe is deze hond normaal gesproken met kinderen? in het algemeen?

bijvoorbeeld vreemde kinderen , die hij bij uitlaten tegenkomt? blaffen, bijten, grommen? negeren? of wil hij er dan juist graag contact mee maken ("aai mij, aai mij") ?

het gedragsprobleem in deze situatie is waarschijnlijk iets anders dan dominantie of roedelproblemen (deze kinderen zijn waarschijnlijk helemaal geen onderdeel van dit hondje zijn roedel)
en dan denk ik meer aan agressie naar kinderen in het algemeen

ik denk dat zolang je niet echt met je ouders kan praten en dat kan je nu niet want je praat gewoon langs hun heen, hetgeen jij wil vertellen tegen hen komt gewoon niet door bij je ouders, zou ik heel direct zijn en hen zeggen dat als ze niet willen inzien dat ze verkeerd bezig zijn met hun hond je zoon bij een oppas gaat en niet meer zonder begeleiding van jou of je man bij hen komt. gewoon kortaf zijn, zijn ze kwaad, pech, ze hebben tijd om blij te worden, je zoon gaat voor en zo zou ik ook mijn boodschap brengen bij de ouders van het ander kind

Ik kan alleen adviseren ze voor de keus gaan stellen, of serieus gaan kijken hoe deze situatie aan te pakken en zorgen dat het (met begeleiding) een sociaal hondje word dat zijn plek kent) of niet meer gaan als ze niet bereid zijn om te zorgen dat het hondje tijdens bezoek niet bij de kids kan komen. 
Als moeder heb je het recht om je kind in bescherming te nemen.
En ze kst wat kost met niets of niemand rekening houden, dnek niet eens dat ik ruzie zou maken maar afstand zou nemen . Ik weet dat je je om dat neefje zorgen maakt en dat lijkt me terecht maar daar is de verantwoording ook bij de ouders.  Ik bneem aan dat ze weten dat het hondje jou zoontje inhet gezicht heeft gebeten, zonder dat er aanleiding voor was.

Jee, wat veel reacties, erg fijn!
Ik hoop dat ik iedereen nog een beetje beantwoorden kan.

Renate: de ouders weten nog niets van het incident. Ik weet bijna zeker dat zodra ze dit wel weten neefje niet meer bij oma mag komen, wat ze verschrikkelijk zouden vinden. Ik heb inmiddels besloten mijn ouders een paar dagen te geven het zelf op te lossen, maar dat ik anders vóór neefjes volgende bezoek de ouders inlicht. Ik weet het anders ook niet.

Joop: voor zover ik weet is hij op zich heel vriendelijk, open en enthousiast naar andere mensen, honden en kinderen. Maar ik zal er eens specifiek naar vragen; ik zie het hondje zelf natuurlijk nooit met vreemde kinderen.

Bert: Bedankt voor je mooie aanbod. Ik houd het in gedachten.
Talia: Dat is onze eis: dat het hondje in zijn bench gaat als wij er zijn. Bezoekjes zullen dan geen hele dag meer kunnen duren maar dat is niet anders. Vooralsnog willen ze hier niet echt aan, maar ik verwacht eigenlijk wel dat ze overstag gaan. Logeerpartijen kunnen helaas ook niet meer en dat is in deze situatie echt erg ingrijpend (door allerlei omstandigheden) voor zowel zoon als opa en oma :(

Claire: ik ga op zoek naar dat boekje, bedankt!
Kean: ik houd het in gedachten, ik begrijp je gedachtengang rond de therapeut. Het voelt alleen zo krom omdat ze zelfs de simpelste 'hondenregels' niet eens van me aan willen nemen, terwijl het probleem daarmee voor een groot deel al opgelost/voorkomen had geweest.

We gaan er vanavond langs, maar hebben nog geen concrete afspraken gemaakt. Ik zie het met angst en beven tegemoet :(

Heel erg veel sterkte voor vanavond en hoop dat het lukt toch samen tot een oplossing te komen die ten goede komt van de kids in de familie en het hondje. Kortom opa en oma moeten aan het werk met het hondje en zichzelf.

veel susces deze avond, we zijn in gedachte bij jullie

Dat zie je helaas vaak bij kleine hondjes die als mens behandeld worden.
Diep triest, dat is gewoon geen honden leven meer.
Zielig voor je kind, en ik zou aangeven bij de opa en oma, dat als het nog een keer gebeurd dat je aangifte doet bij de politie.

Ik wens je ook sterkte.
Probeer niet teveel vanuit emotie te reageren als je ouders  het niet willen snappen...blijf helder dat je het rot vind en denkt dat er meer mogelijkheden zijn maar dat jij moet zorgen dat je kind veilig is!
en hun hondje angstig/onzeker


geef ze ook tijd om het  te laten bezinken
en vraag ook aan hun of ze suggesties hebben die zouden kunnen werken.
Wees duidelijk en stel de grens ...maar probeer of je je ouders om kan krijgen tot mee denken.

Wij duimen voor je!
want makkelijk is het  niet.

Mijn eerste hond was een rode Cocker Spaniel, mijn kinderen waren toen 7 en 10 jaar oud.
Dat ging prima ook met vriendjes en vriendinnetjes geen enkel probleem.
Tot ik eens een keer bezoek kreeg met een peutertje van ong 2 jaar oud.
Ik hield de hond al in de gaten en op een gegeven moment gromde ze en trok haar lip op tegen de kleine. Ik heb de hond toen meteen in haar benche gedaan, wel zo veilig voor het kind en de hond voelde zich ook niet meer bedreigd.
Ik vind dat de veiligheid van het kind voor de hond gaat.
En hoop dat je je ouders er van kan overtuigen dat er maatregelen moeten worden genomen zodat er niet nog eens kan worden gebeten met misschien wel grotere gevolgen voor het kind.
Veel succes en sterkte voor vanavond.

We merken aan onze Gio ook dat hij problemen heeft met kinderen, vooral als ze langs rennen, plotselinge bewegingen of lawaai maken.

We zijn hier altijd alert op, waarschuwen de kinderen en eventueel nemen we hem op schoot of zetten hem even achter het kinderhekje als bijv. het buurjongetje op bezoek komt.

Gio heeft het nog nooit gedaan, maar stel hij bijt, moet er niet aan denken.
Sterkte!