Ik kan em nog steeds niet loslaten...

17 november vorig jaar op een zaterdag is mijn schat gestorven. Hij was 9 jaar en eigenlijk nog steeds in de bloei van z'n leven totdat we de diagnose longkanker kregen. 

Ik had alles voor em over en als er iets was geweest waarmee ik em had KUNNEN redden had ik daar geen moment over getwijfeld. Ik heb er zolang over zitten piekeren, dagen en nachten over dat ene IETS wat hem misschien zou kunnen redden. Ik heb niets kunnen bedenken... en de tijd heeft maar doorgetikt, het is niet eerlijk. Hij had nergens anders uitzaaiingen behalve in z'n beide longen. Dat ene waar hij écht niet zonder kon.

Wat een klap was dat... Lobbes was de 4e hond die we in huis hebben genomen. En alle honden (ja alle) die hem voorgingen werden ruimschoots ouder dan 10 jaar. Onze Jack russell werd maarliefst 17, onze duitse herder werd 15 jaar oud. Onze Westy is inmiddels 15 en leeft gelukkig nog al heeft ze nu de nodige ouderdomskwaaltjes. Allemaal honden zonder grote problemen en zonder veel dierenarts bezoeken.

Ja tuurlijk zijn er eerder honden uit de familie gestorven ..verschrikkelijk.. Ik heb erom gehuild en veel verdriet van gehad maar Lobbes was toch anders. Hij was de hond die mij echt geleerd heeft hoe geweldig honden zijn en wat voor een geweldige potentie ze hebben. Hij heeft me zoveel geleerd en we hebben samen veel meegemaakt. Hij heeft me zovaak getroost... en s'avonds nog een kusje komen geven voor het slapen gaan om vervolgens met z'n slaperige kop weer richting z'n slaapplek te sjokken.  Hij was eigenlijk gewoon gek in z'n bol en de enige hond die eigenlijk altijd wel pup is gebleven. Tuurlijk had ie mindere kanten.. hij viel wel eens uit naar andere reuen. Volgens mij omdat het eigenlijk gewoon een enorme schijterd was en hij had vervelende dingen meegemaakt. Hij is wel eens aangevallen door twee mechelse herders (politiehonden nog wel) en een andere keer door een loslopende hond bij het water.  Maar hij had zoveel eigenschappen die hem zo speciaal maakte. Zo speciaal dat ik zeker weet dat er geen enkele hond rondloopt zoals hij. Hij rende als een paard met z'n voorpoten hoog omhoog tong uit de bek zoals een cartoon figuur zou rennen.  Hij was echt groot voor een golden retriever en prachtig om te zien. Hij blafte in een absurd hoge toon voor een hond van zijn formaat. Toen hij ouder werd kreeg ie een grote moedervlek midden op z'n neus haha. Hij heeft m'n vriend totaal om z'n pootje gewonden, maar dat deed hij écht bij iedereen hij kreeg alles klaar. De hele buurt kende hem en sommige brachten koekjes mee. Mijn vriend die nooit zelf een hond heeft gehad ging alleen met hem op pad (meneer die absoluut een hekel had aan wandelen zomaar ergens doelloos heen lopen dat zou hij nooooit doen). En ondanks dat hij honden maar vies vond zat Lobbes wel eens als een schoothondje bij hem op schoot.

Voor hem had ik gehoopt dat hij ook een mooie leeftijd had mogen bereiken oh zo dolgraag. Misschien dat ik er daarom nog steeds zo kapot van ben dat hij maar 9 is geworden. "9 is toch een mooie leeftijd voor zo'n hond?" hoor ik veel mensen zeggen over hem. Nee dat vind ik helemaal niet eigenlijk.. het is echt veel en veel te jong! Misschien dat ik er daarom nog steeds totaal geen vrede mee heb dat hij er niet meer is.

Het is nu alweer wat maanden later maar op sommige momenten kan ik nog steeds in tranen uitbarsten als ik aan em moet denken. Mijn vriend kan daar moeilijk inkomen en zegt dat ik er toch echt overheen zal moeten komen. Hij snapt niet dat zoiets me nog steeds zo van streek kan maken. Laatst barstte ik in tranen uit toen ik een honden documentaire aan het kijken was waar een golden in voorkwam.  

Vanmiddag fietste ik langs de hondenopvang en zag in de weide alle honden blaffen en achter elkaar aan rennen behalve één golden retriever die deed niets en zat in het midden en het enige wat hij deed was mij aankijken en nakijken tot hij me niet meer zag terwijl alle honden voor hem doorrenden en gek deden dat was zo'n raar moment.

Ik mis hem zo enorm...

ik kan je heel goed begrijpen, wij staan hier ook op het punt om onze golden vriend te verliezen. hij wordt in april 12 jaar, nog te jong vinden wij hier ook, maar dat is het altijd zekers?
soms kunnen anderen dat  niet begrijpen hoe je je voelt, dat tranen soms opkomen, dat je in kleine dingen je grote vriend ziet. Natuurlijk is je hond speciaal, dat zal hij altijd voor je blijven, ik herken dat gevoel. Net zoals de mijne: ik heb hem gehad als pup, ben der bijna drie jaar mee naar de hondentraining geweest, hij was er toen ik thuiskwam met onze jongste dochter, hij voelt precies aan wanneer je het moeilijk hebt, ... en nog zo veel meer.

Blijf hem maar missen je grote schat, want de dag dat je hem niet meer mist of bent vergeten, dan is hij er echt niet meer.
veel sterkt nog, ook al is het al maanden geleden.

Ik snap je zo erg! Helaas kan ik je geen steunende woorden geven, behalve dat ik je echt heel erg snap in je verdriet en Lobbes leeftijd. Zo moeilijk te verkroppen en vrede daarmee te hebben. Je weet dat hij een heel mooi leven bij je hebt gehad, en dat dat het belangrijkste is maar dan komt toch het gevoel naar boven van dat daar echt nog wat jaartjes bij hadden gemoeten!

Ik was ervan overtuigd dat m'n hondje 15 jaar zeker zou bereiken. Helaas is ze 12 jaar geworden. Niet jong, weet ik en als ik sommige trieste verhalen lees van echt veel te jong voel ik me bijna schuldig, maar haar meeste rasgenoten worden 15 jaar of zelf nog ouder.

Wat betreft je vriend; ik denk dat mannen hier anders instaan. M'n vriend had intens verdriet toen ons hondje overleed. Mist haar ook. Maar toch gaat hij er totaal anders mee om. Hij denkt aan alle fijne momenten, ze heeft een mooi leven gehad. Twijfelt ook nooit of we de juiste beslissing hebben genomen. Ja ze kunnen ouder worden, maar ze heeft een mooie leeftijd bereikt. Denkt volgens mij niet meer aan haar laatste dagen die zo heftig waren, maar aan alle fijne jaren. Kan daar best jaloers op zijn, positief bedoeld, dat bij hem niet alle nare gedachtes opkomen die bij mij nog regelmatig aanwezig zijn.

En ik vind het zo begrijpelijk dat het je van streek maakt. Het is ook nog zo kort geleden.

Heel veel sterkte, en laat je tranen echt lopen!

ik kan je wel begrijpen. Nog nooit een hond moeten laten inslapen, maar ik kijk er o zo tegen op. Zat vanavond nog te bedenken. De band die ik met Skippa en Sky is, die is zo sterk. Ik hoop stiekum dat er een medicijn gevonden word waarmee de honden zo 80 jaar oud kunnen worden in volle gezondheid!
Maja, das niet reeel...

Thx voor de lieve reacties.

@ Veronique: Ohh wat verschrikkelijk... dat moet heel erg moeilijk zijn. Geniet nog maar flink van em en geef em een dikke knuffel.  Lijkt me echt heel moeilijk vooral als je de hond vanaf pup gehad hebt. Wij hadden Lobbes vanaf dat hij anderhalf was ofzo. Dus ik heb hem niet meegemaakt als pup.

@Minoes
Dat van hoe mannen er anders me omgaan is wel erg herkenbaar ja. Mijn vriend denkt ook positiever over z'n overlijden dan ik doe. Maar soms voel ik me bijna een gigantische aansteller als hij dat dan zo zegt... Alsof ik niet verder wil met m'n leven dat is niet zo natuurlijk. Maar het verdriet gaat niet zomaar in één keer weg. Het is geen knop die ik even kan omzetten "zo en nu gebeurd het huilen nooit  meer!" 

Ik denk wel de hele tijd "hadden we maar meer dit of dat gedaan" ik heb er nog steeds spijt van dat ik hem de laatste week binnen heb gehouden omdat de DA toen zei dat het beter was als hij eventueel longontsteking had. Dat had hij dus niet dus is hij voor niets zo veel binnen geweest de laatste dagen en hij was zo graag buiten en op pad. 

Ik had hem ook liever willen begraven maar mijn vriend is echt panisch voor alles wat met de dood te maken heeft (hij heeft hem ook niet dood gezien dat kon hij gewoon niet) en ik kon hem dat echt niet aandoen want hij had ook veel verdriet, om de hond mee terug te nemen naar huis dus ik heb hem daar moeten laten. Ik heb ook nog nooit een hond moeten achterlaten bij de DA.... Alles ging snel en onverwacht.. Ik had het fijner gevonden als hij hier bij onze andere honden begraven lag i.p.v. crematie.

Mijn liefste lieverd is vandaag pas 6 dgn geleden heen gegaan, ik begrijp je zo vreselijk goed, het verdriet is zo groot als een hond je hart heeft gestolen , dat is niet 1 2 3 verdwenen hoor.. Ik kan je niet heel veel troostende woorden bieden omdat ik zelf helemaal stuurloos ben door het verdriet van mijn Dirk van den broek.. Als je wilt kun je mijn verhaal lezen bij : in tranen en in diepe rouw.. Ik schrijf je omdat ik je wilde laten weten dat je nooit alleen staat in je verdriet, ik wens je daarom ook heel veel sterkte dit te dragen, en ik hoop voor ons beide dat wij straks zonder tranen en in liefde over ze kunnen praten..voor nu stuur ik je kracht... Gr. Nancy

Heb je topic destijds gevolgd van Lobbes, staat nog op m'n netvlies. Het verlies kwam zo onverwachts, jullie hebben heftige dagen meegemaakt van in je hoofd al weten dat het afscheid eraan komt, dan weer hoop hebben en vervolgens het laatste slechte nieuws. Een hond waarvan je zoveel hebt gehouden, zoveel voor je betekend en een sterke band mee hebt.....dat doet verdriet en is het gemis groot.
Dat kan je niet zo maar opzij schuiven, en moet je ook niet willen. Misschien heb je vriend ook wel z'n moeilijke momenten, komen deze ook naarboven als jij zo verdrietig bent en kan hij daar moeilijk mee omgaan. Duwt/stopt het weg.

Snap wederom je gedachten van spijt dat hij de laatste week binnen is gehouden. Maar deze is niet terecht, want stel dat hij wel een longontsteking had en jij het advies van DA opzij had geschoven en dat tot niet beter worden had geleid. Dan waren je gedachtes het tegenovergestelde geweest. Plus het binnen laten heb je uit goede zorg, liefde en beste welzijn voor Lobbes gedaan.

Hadden we maar meer dit of dat gedaan zijn heel herkenbare gedachtes. En lees dit bij meerderen die hun lieverd zijn verloren. Bij ons kwam het ook zo onverwachts, ziekteverschijnselen waar ik totaal niet bekend mee was en nooit aan zag komen, en er was ook nog een kleine hoop eerste instantie. Dus ja, hier ook iemand die zelfs nu nog af en toe denkt; als we dit hadden of dat nog geprobeerd hadden...etc...

Ik wil je op de eerste plaats sterkte wensen met het verlies van Lobbes ,Onze labrador Quinn is ruim twee jaar geleden plotseling overleden hij was ook pas 10 jaar ik vond dat ook veel te jong maar helaas ze leven niet zo lang als wij.ik zou net als Patricia willen dat er een pilletje bestond dat ze voor eeuwig bij ons konden blijven ,Je moet je geen verwijten gaan lopen maken van als ik dit of als ik dat had gedaan daar raak je alleen zelf van slag van .daar heb je niks aan en je krijgt Lobbes er niet mee terug neem de tijd om het te verwerken en denk aan de leuke momenten niet aan de slechte .
Nogmaals heel veel sterkte
Maureen

Ik begrijp precies wat je voelt. Ik heb 6 jaar geleden (ja 6 jaar alweer) mijn honden in een tijdsbestek van 5 weken na elkaar verloren. Sandy was 16 jaar oud en helemaal op en haar hebben we in moeten laten slapen en Belle was pas 11 jaar oud en overleed van verdriet. Ze miste Sandy zo dat ze haar niet kon missen denk ik. Precies 5 weken na het inslapen van Sandy vond ik Belle dood beneden in de huiskamer. Wat een klap was dat en nog steeds als ik eraan denk lopen de tranen over mijn wangen en mis ik ze nog steeds....

Ik heb ze beide laten cremeren en hun urnen hebben een mooi plekje in mijn huiskamer, naast een foto van ze samen en er brand ook vaak een kaarsje bij.....

Inmiddels heb ik twee lieve vlinderhondjes waar ik dol op ben en dat geeft toch wel veel troost...

Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met dit verlies en vergeten doe je hem nooit want hij zit voor altijd in je hart...

xxxxxx