Wanneer het definitieve besluit nemen....?

Hallo allemaal,

Mijn naam is Esther en ik ben vrij nieuw op deze site.
Een half jaar geleden kwam ik op deze site omdat er bij mijn hondje ( Chaya een westie van 13 jaar nu) een tumor in zijn milt was gevonden.
Deze gehele milt werd gelijk verwijderd, het was een tumor van een halve kilo en bleek een hemangiosarcoom (kanker in het bloed) te zijn en ze dachten kwaadaardig.
In dat geval gaven ze hem nog 6 maanden.
Ik ben gaan informeren voor chemo maar toen bleek dat het alleen een uitstel van 3 maanden zou geven heb ik besloten om dat niet te doen.
Een scan zou niet kunnen uitsluiten dat een geen uitzaaiingen zouden zijn dus ook dat had weinig nut.
Ik besloot om op het beste te hopen en zoveel mogelijk van Chaya te genieten mocht de kanker terug komen.
Chaya knapte ontzettend op en was weer helemaal de oude, ik had goede hoop en toen de 6 maanden grens dichterbij kwam was ik bijna zeker dat hij gezond zou blijven.
4 weken geleden viel hij plots neer, een soort shock, bij de spoedeisende hulp konden ze niks vreemds vinden dan wat staar wat bij een hondje van 13 jaar niet zo vreemd is.
Ze vermoedde dat het een flauwte was.
De spoedeisende hulp was ook het centrum waar ik geweest was voor informatie over een chemo behandeling.
De dienstdoende arts verbaasde zich zelfs dat dit het hondje was die 5 1/2 maand geleden met een hemangiosarcoom was langs geweest.
Ze raadde me aan om toch bij mijn dierenarts een echo te laten maken van zijn buik en hart.
1 1/2 week later kon ik terecht en daar kwam het schokkende nieuws, allemaal uitzaaiingen...
2 tumors vond de man al gelijk waarvan 1 bij de longen...
Hij is niet eens verder gaan kijken, het was duidelijk.
Niets meer aan te doen, met een maand zou het gedaan zijn.

Vanaf dat moment zie je opeens grote gedrag verandering, waarschijnlijk was dit al eerder aan de gang maar het was me niet opgevallen.
Mijn moeder kwam gelijk naar mijn huis toen ik het nieuws gehoord had en we gingen lekker naar het bos met ook haar hondje voor een wandeling.
Die avond zakte hij weer door zijn poten, en de dagen daarna ook dagelijks.
Ik ben het wat rustiger met hem aan gaan doen en had hij er minder last van.

Ik ben me bewust dat hij op een gegeven moment ingeslapen moet worden, ik heb al bedacht dat ik wil dat het thuis gebeurt.
Dit kan mits ik het op voorhand afspreek.
Ik heb al een tranquillizer pasta gekregen waarmee ik hem in slaap kan brengen voor het geval hij acuut naar de dierenarts moet om ingeslapen worden.
Dan kan ik hem dat thuis al geven zodat hij in slaap valt in mijn armen en geen stress heeft zodra hij bij de dierenarts binnen komt.
Ik heb al besloten dat ik hem individueel laat cremeren en waar ik de urn ga begraven met een boompje er op.
Maar nu het definitieve besluit.... Wanneer laat ik hem inslapen?
Ik wil uiteraard niet dat hij pijn heeft, als ik dat merk dan moet het gelijk.
Maar hoe weet ik nou of hij nu pijn heeft?
Hij is wel erg vermoeid, maar eet nog wel goed.
Als hij zn rust krijgt dan kan hij nog wel een lekker wandelingetje maken.
Op botten ligt hij ook nog lekker te kauwen.
Maar als er te veel afleiding is geweest, door mijn moeders 2 jarige hondje bijvoorbeeld dan is hij ook zo een dag en nacht uitgeteld en wil hij niet eens een plasje doen buiten....
Ik zit nu met de twijfel of dit nog wel ''quality life'' voor hem is...
Ik zie er enorm tegen op en wil hem absoluut niet kwijt, maar wil hem ook waardig laten heen gaan en niet laten aftakelen...
Als ik nu een afspraak maak met de dierenarts om hem volgende week thuis te laten inslapen kan ik er wel naar toe leven wat ook een soort van prettig is, maar als hij dan in een wat betere bui is rond die tijd dan voelt het ook zo onnatuurlijk.
Ik zit er ontzettend mee, Chaya is mijn hele volwassen leven (van mijn 18e tot nu 31e) al bij me en ik wil ook het einde met hem goed afsluiten.
Misschien dat jullie je ervaringen met mij willen delen zodat dat mij helpt om er achter te komen of ik hem zijn definitieve rust moet geven voordat het te erg wordt of toch nog te genieten van de goede momenten die er nu nog zijn?

Oh, dat is verschrikkelijk, dat doet pijn.

Waarom moet je zo lang van te voren afspreken om hem te laten gaan?

Het is een hondje van de dag. Ik zou gewoon lekker rustig met hem doen en kijken wat hij nog aankan.
Op een gegeven moment "weet je", "voel je", "merk je" dat de tijd dáár is.
Mijn vorige Westie (13 jaar) had ook kanker en was helemaal op. Toen de dag kwam dat ik haar moest laten gaan ging ze spelen alsof er niets aan de hand was. Omdat ik 2 weken bezig ben geweest met "wel?", "niet?", ze steeds verder achteruit ging en ik op dàt moment zéker wist dat het de juiste beslissing was, twijfelde ik niet meer, maar het was wel een vreemd gevoel.
Uiteindelijk was het voor haar een verlossing.
Je moet wat dat betreft je (eigen) gevoel volgen en nogmaals, op een gegeven moment weet je het zéker.

Heel, heel veel sterkte ermee.

wanneer hij pijn heeft merk je echt wel, je hondje zal zich gaan afzondigen, en niet meer willen, de tijd is dan daar, jij zal het besluit moeten nemen, je kent je hond als de beste, wij niet, de keuze kunnen wij niet voor jou nemen, die moet je zelf nemen.
aangezien jij zielsveel van je hond houdt, wens je hem een zachte dood, als de tijd daar is, dan weet je dat, heus.
het is altijd triest om afscheid te moeten nemen van een dierbaar vriendje, lang bij je geweest, en dan zo moeten laten gaan, echt als de tijd daar is, weet je dat, en je hebt al goeie voorbereidingen getroffen, je leeft er al naar toe, de tijd dat tie nog bij je is, verwen hem maar lekker, geniet nog van hem, en als de tijd er is, neem een goed besluit.

heel veel sterkte
deze tijd is de allermoeilijkste die je door moet gaan..alle twijfel
nogmaals veel sterkte.heb helaas geen goed raad.het is een bijna onmogelijke beslissing

Och wat een verhaal,het moet wel een zeer sterke jongen zijn,beslissing nemen is zwaar ,Maar als hij geen pijn heeft ik zou het echt niet weten.Ik heb een beslissing moeten direct het is zeer zwaar.
Geniet nog zoveel mogelijk van jullie hondje tijd zal raad geven,ik wens jullie veel sterkte toe .

het is en blijft zo moeilijk als je je hond verliest
voor ik mijn berner sennen had , had ik een jack russel : hij is maar 5 jaar geworden en is gestorven na een hartaanval.
hoelang je je hond ook bij je hebt gehad , de pijn en verdriet is er altijd.
een vriend verliezen die een deel van je leven uitgemaakt heeft doet altijd pijn.
ik wens je veel sterkte en denk aan de goede tijden die je met je vriend hebt gehad

Oh wat erg, ik heb een soort van hetzelfde meegemaakt. Mijn hond had botkanker in haar poot. Ze gaven haar nog 1 a 2 weken. Ze kreeg pillen maar daar ging het alleen maar slechter mee. Bloed in diarree en gewoon een en al ellende. Terug naar de dierenarts en we gingen nog 1 medicijn proberen. Nou er gebeurde een wonder. Ze was weer als nieuw. Ze had al operaties gehad aan haar knie en was altjd al een beetje stroef maar dit verdween als sneeuw voor de zon. Ze is nog een jaar bij ons gebleven. De laatste maand ging ze achteruit. En tja dan moet je gaan beslissen. Wanneer is het moment. Ze genoot nog zo erg van alles. Ze straalde ondanks haar pijn nog echte levenkracht uit. Elke dag zeiden we van morgen doen we het. Maar (ook een beetje egoisme) ik wilde nog geen afstand nemen van mijnmaatje. Ze vond het nog zo fijn. Toen op een morgen hoorde ik een klap en vloog mijn bed uit. Daar lag ze half verlamd op de grond. Jeetje wat was dat erg zeg. We hebben alles eromheen opzij geschoven en zij de hele dag bij haar gebleven. De dierenarts kon pas om half tien savonds komen. Ze had al zoveel doktersbezoeken gehad dat ik haar perse thuis wilde laten in slapen, om niet nog eens een hel van een rit mee te laten maken. Ik heb de arts gebeld en gevraagd of ze geen pijnstiller kon krijgen. Toen kwam gelukkig de wijkverpleegkundige die methadon toediende. Ze was helemaal van de wereld maar had in iedere geval geen pijn. Ik hoopte wel dat ze nog bij zou komen als het moment daar was en dit deed ze gelukkig ook. We hebben nog met een balletje gespeeld (alleen met haar hoofd) en nog een flnke maal gegeven. Toen was het moment daar. Ze kreeg een spuitje (jeetje krijg nog tranen in mijn ogen) en was het over. Toen ze dood was zag je pas hoe erg ze er aan toe was. Zo oud in haar gezicht. Ik heb haar de auto ingetild en de dierenarts heeft ze naar een crematorium gebracht. We zijn de volgende dag gaan kijken en toen lag ze mooi opgebaart in ee kamertje in een mand met allemaal bloemen eromheen. Zo mooi!!! We hebben haar laten cremeren en ze staat nog steeds bij ons in de kast. Jeetje wat heb ik een verdriet gehad. Dacht dat ik er niet meer overheen zou komen. (was ook hoog zwanger op dat moment) maar het ging steeds beter en uiteindelijk kan je het gelukkig een plekje geven. Wilde nooit meer een hond alleen om het verdriet al. Maar we krijgen er toch weer 1 omdat ze zoveel levensvreugde geven en dat is 10 keer meer waard.
Dus het moment kiezen is heel moelijk. Ik zei altijd van voor het lijden stoppen. Maar ook ik kon dit niet. Dus bedenk goed wat je wil. Een afspraak maken voor volgende week lijkt me moeilijk omdat je er een hele week naar toe moet leven. maar ieder heeft zijn eigen idee erover.

Heel veel sterkte en succes komende tijd.

groetjes Natascha

Jeetje Esther, wat ontzettend moeilijk!
Probeer nog zoveel mogelijk van je hondje te genieten, ik denk dat hij zelf ook wel aangeeft wanneer het écht genoeg is geweest.

Ik heb het zelf (gelukkig) nog niet meegemaakt, al zit ik er met de kat wel ontzettend mee (jaar of 17, nierpatiënt met steeds slechtere bloedwaarden, afvallen, slecht eten, véél drinken en plassen en heel veel slapen), maar ja, wanneer is het juiste moment he?
Weet wel dat je het voor jezelf altijd uitstelt, heb ik ook gezien bij de honden vroeger thuis.
Steeds verleg je je grenzen een beetje want hij is nog zo vrolijk, speelt nog zo leuk en eet nog zo lekker. En ja, als je zo'n blij hondje ziet is het héél moeilijk om te besluiten dat hij nu moet gaan.

De avond voordat Max ging ben ik nog langs geweest, hij was zó blij om mij te zien, heb hem lekker pinda's gegeven, dat vond ie lekker.
Heb die avond echt mijn ogen uit mijn kop gejankt en nog steeds schiet ik vol.
Bedenk me ineens dat het dinsdag precies 3 jaar geleden was.

Wat het ook wordt, ik wens je met alles heel veel sterkte. Met de beslissing en met het uiteindelijke afscheid.

Hallo Esther
Wat kan het leven toch moeilijk zijn.
Reeds drie maal heb ik bij een hond deze beslissing moeten nemen.En vele heb ik er het om mij heen zien doen.
Hierboven wordt de opmerking geplaatst dat je altijd je grenzen verlegd en dat is heel vaak zo.Je hond is ernstig ziek en missen wil je hem nooit,dus een mens kan dan elke strohalm aangrijpen om een beslissing uit te stellen.
Maar als je heel diep in jezelf kijkt weet je het antwoord al.
Niemand kan jou een bevestiging geven om hem in te laten slapen of juist te laten leven.Heb al vaker de opmerking geplaatst,maar voor mij betekent houden van... is los kunnen laten.
Zelf heb ik altijd het geluk gehad een dierenarts te hebben die als ik de beslissing had genomen,ons de dag van deze beslissing kon helpen.En ik zou het nooit anders kunnen.
Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe.
Sterkte

Dat is het moeilijkste...
Ik zeg altijd; kijk naar je hond, is hij er nog graag bij? Geen te erge pijn?
Het moment komt er sowieso, dat je grenzen verlegt tot die tijd is menselijk...kijk in de ogen van je hond, je zult het echt wel zien.
Sterkte

Je kent je hond al 13 jaar, en je hond kent jou. Wanneer het tijd is dat weet je het....want jullie kennen elkaar door en door...heel veel sterkte in deze moeilijke tijd..

Mijn Caedlih had dezelfde kanker en ik heb haar pas laten inslapen toen ze door een hersenbloeding (zij had een uitzaaing in de hersenen) plots verlamd werd. De dag voordien kon ze nog wandelen (ook al ging dat niet goed meer, ze vroeg er nog zelf om en genoot er duidelijk nog van), had ze nog haar eten uit zo'n voederbal gehaald (deed ze enorm graag), had ze nog genoten van een kauwbeen.
 
Oude hondjes zijn oude hondjes: ze kunnen duidelijk minder aan en hebben allerlei gezondheidsproblemen. Dat geldt des te meer van hondjes met kanker.
Mijn grens voor het inslapen is: kunnen ze, met een aantal aanpassingen qua duur van de wandelingen enzo, nog genieten? Zien er er nog gelukkig uit?
Gezond is ze niet, daar kun je niets meer aan veranderen. Maar zelf laat ik geen dieren inslapen die er nog gelukkig uitzien, die nog genieten, hoeveel kwaaltjes ze ook hebben.
 
Mijn Caedlih had ook pijn, zij het bij haar vooral vanwege ernstige artrose.
Toen ik haar een aantal jaar daarvoor had laten opereren (voor die artrose), merkte ik na de operatie op dat ze er gelukkig uit zag. En toen besefte ik ook dat ik dat gelukkige snoetje al een tijdje niet meer gezien had. Daarom heb ik tijdens haar laatste periode goed in de gaten gehouden of ik dat gelukkige snoetje nog elke dag zag. Ik zag het na het wandelen, na een kauwbeentje, na haar voederbal, na het zien van één van haar vriendjes, na het doen van haar dagelijkse oefeningen, na een appeltje. En ook daartussenin.
Als jij je niet voor de geest kunt halen hoe haar snoetje er ongelukkig uitziet, zoek dan eens een aantal foto's op die genomen zijn op momenten dat ze duidelijk genoot en gelukkig was. Dan zul je het verschil zien.

Ik vind het een schitterend idee dat je een pasta in huis hebt waarmee je haar in slaap kunt brengen. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar vind het zo'n troostend idee. Jij zult je geen zorgen hoeven te maken dat het opeens slechter met haar zal gaan en dat je dan op dat moment geen dierenarts zult kunnen bereiken.
Ik snap wel niet waarom je een huisbezoek een week op voorhand moet afspreken. Dat is bij mijn dierenartsen helemaal niet zo, die mocht ik zelfs 's nachts uit hun bed bellen om mijn hond te laten inslapen (hadden we vooraf besproken en ik was verbaasd dat ze dit zelf aanboden).
Als je haar zelf al in slaap kunt brengen, dan is het toch niet meer zo belangrijk welke dierenarts het is? Dan merkt ze het toch niet meer als het eens een vreemde dierenarts is? Eventueel kun je nu al iemand zoeken?

Veel, veel sterkte toegewenst en hopelijk kunnen jullie twee nog een paar mooie moment hebben, liefst nog heel wat meer dan dat!!!

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden en steun betuigingen.

Wat een naar verhaal ook van jouw hond Natascha!
Wel erg fijn dat jouw dierenarts zo voor je klaar stond.

Mij werd gezegd dat ze wel bij mij thuis kunnen komen om hem te laten inslapen, maar als het acuut moet, of op de dag zelf dat ik bel ervoor zeg maar, het hoogst waarschijnlijk niet kan omdat hun ook andere afspraken hebben en die dan niet kunnen afzeggen.
Ik moet dan naar de dierenarts gaan om het daar te laten doen.
Als ik zou merken dat hij echt aan zijn laatste dagen zit dan kunnen ze bij me thuis komen om het in te plannen zeg maar.
Maar door wat ik bij jullie ook lees denk ik : waarom komen ze niet gewoon in de avond dan, ik woon er ook helemaal niet zo ver vandaan...
Hier ga ik dinsdag maar even over bellen.

Floortje Faun jouw opmerking over het kijken naar zijn snoet of hij nog gelukkig er uit ziet heb ik echt ten raadde genomen en heb ik de afgelopen dagen zeker een paar keer gezien!
Maakte mij ook weer wat vrolijker.
De pasta is eigenlijk alleen bedoeld om hem in slaap te maken als ik daarna naar de dierenarts moet om hem daar in te laten slapen ipv thuis.
Iemand raadde mij dat aan zodat hij niet in de stress zou raken als ie bij de dierenarts binnenkomt.

Op dit moment heb ik niet het idee dat hij pijn heeft, het schijnt dat kanker zelf ook geen pijnlijke ziekte is maar bij mensen de pijn vooral door de chemo en bestralingen komen.
Gelukkig heb ik er zelf geen ervaring mee.
Maar hij is voornamelijk snel vermoeid.
Gister heeft hij en ik een super dag gehad, met het mooie weer gewandeld, hij wilde niet in de doggy buggy en wandelde meer dan ik dacht dat hij zou kunnen.
Hem lekker verwend met hapjes en eten en zelfs nog wat met zijn favoriete speeltje gespeeld
Ik neem het maar van dag tot dag, al weet ik dat DE dag er wel binnenkort zit aan te komen...
Als ik er aan denk dat hij er straks niet meer is dan schieten mijn ogen vol, heel raar ik heb bij overlijdens in mijn familie nog nooit zoveel gehuild en nu is hij er nog!
Ik vind het een verschrikkelijke beslissing die je moet nemen, maar ben wel blij dat je daardoor het lijden van je lieve vriend zo kan verminderen.

In ieder geval is het erg fijn om hier te kunnen lezen en schrijven met mensen die weten wat je voelt, mensen/vrienden die geen hond hebben snappen dat ik verdrietig ben maar je voelt dat ze toch niet helemaal begrijpen waarom het zo heftig kan zijn...

Geniet nog maar van 'm.

Knuffel voor jullie.

Wat heb je een geluk dat je nog zo lang van hem mocht genieten. In december werd de milt van onze vorige hond verwijderd, zat allemaal gezwellen op waarvan er één geknapt was waardoor de buik volstroomde met bloed. Twee weken later kregen we de uitslag: kwaadaardige kanker. Misschien ging hij nog maanden mee, misschien zelfs nog wel een jaar. We hadden goede hoop, het ging goed met hem. Maar de volgende dag ging hij in shock, een enorme tumor op de lever, onopereerbaar, en we hebben hem in laten slapen. Het ging zo snel... 

Ik wens je alle sterkte met het maken van de juiste beslissing. Je zult het weten als het moment daar is, echt.

ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe met deze moeilijke beslissing,maar ik weet ook zeker dat als de tijd daar is jullie dat doen wat juist is.

Wat vreselijk dat het bij jullie hond zo snel is gegaan!
Wat ik hoorde is dat als de tumor knapt het meestal dan al gelijk over is....
Ik kwam er net op tijd achter en de tumor was nog niet gebarsten, maar ook mij gave ze +/- 6 maanden.
Ik hoopte op meer en daar leek het ook even op, maar nu zit het op zn lever, in zn maag en misschien nog op wel meer plekken.
Hij is natuurlijk al 13 en er gaat op zo'n leeftijd eens iets komen, toch blijft het pijnlijk als het gebeurt.
Maar inderdaad ben ik blij dat ik toch nog 6 maanden met hem gehad heb en hopelijk nog een paar fijne weekjes!
Ik geniet zoveel mogelijk van hem, zo meteen gaan we nog even lekker een boot tochtje maken! 

Ik hoop dat jullie ontzettend genoten hebben van jullie boottochtje!!! Achteraf is het een troost dat je je lieveling nog zoveel mogelijk in de watten gelegd hebt, en dat je die dingen die ze erg leuk vinden en nog aankunnen extra veel gedaan hebt.
Het is een moeilijk tijd waar je nu in zit. Je bent blij dat ze er nog zijn, maar tegelijkertijd ben je zo bang ze te verliezen en panikeer je bij elk klein dingetje.
Veel, veel sterkte!!!

Geef je nog pijnstillers eigenlijk? mijn hond had previcox gekregen en is helemaal opgeleefd. misschien de moeite om het met jouw dierenarts te bespreken.

Nogmaals sterkte

Dank je.

Ik heb geen pijnstillers gekregen, ik had er wel naar gevraagd maar we waren van mening dat hij nu geen pijn heeft.
Ik ben wel even gaan navragen hoe ik dan weet of hij pijn heeft en aanduidingen daarop waren : niet eten, extreem hijgen en zn daai niet kunnen vinden zeiden ze me.
Die signalen heeft hij gelukkig niet.
Ik denk dat de kanker/tumors ook niet echt pijn doen, bij mensen is dat ook zo, het is voornamelijk de chemo en bestraling waar het bij mensen een pijnlijk verhaal wordt.
Hij is vooral snel vermoeid en kan echt door zijn benen zakken van vermoeidheid als het te veel wordt voor hem.
Daar houd ik dan ook rekening mee en doseer de wandelingen dan maar.
So far, so good nog! 
Ik ben blij dat ik nog niet gebeld heb voor een afspraak (had hem ook gewoon afgebeld uiteraard als ik het toch het moment niet vond) we kijken het gewoon van dag tot dag aan!
Gister iidg nog een hele leuke dag gehad op het water 

Ik ga de DA wel morgen even bellen of ze ook niet in de avond kunnen komen mocht het acuut nodig zijn ipv 3 dagen van te voren vastleggen.
Ga ik toch even vragen naar dat middel wat je zei, kan nooit kwaad om even te informeren!

Mijn loslaten is nog heel vers, dus zo voelbaar is het proces waar je nu doorheen gaat. Geen proces is hetzelfde en geen mens/dier is het zelfde. De enige die weet wanneer het 'tijd' is ben jij. Wel kan het goed zijn om regelmatig buitenstaanders even te laten meekijken en te laten vertellen wat zij zien. Het zijn die dingen die onderdeel zijn in jouw proces. Juist omdat jezelf er zo middenin meegroeit.

Het is een heel intens proces waar je doorheen gaat. Wat fijn dat je rekeninghoudend met zijn kunnen van nu toch nog de momenten kunt plukken. Die gaan je heel dierbaar zijn. Je groeit in deze laatste fase nog dichter naar elkaar toe, voel ik zo. Geef jezelf alle ruimte om alles te voelen. Je plukmomenten, maar ook je verdriet, je angsten, twijfels hoop en vrees. Het is er allemaal en mag er ook allemaal zijn. Het is jouw proces.

Ik wens je veel liefde en kracht om te bundelen in dit proces naar jullie loslaten toe.

Heel veel sterkte ... ik zit ook in een soortgelijke situatie, vandaar dat ik het topic euthanasie thuis was gestart. In gedachten zullen wij met je meedenken, en wensen jullie alle sterkte en wijsheid toe, en het is wat anderen ook zeggen: geniet maar nog even..

Heel veel sterkte gewenst hoor. Ik snap heel goed dat dit een moeilijke besluit is, en al helemaal omdat je hondje nog wel speelt en vrolijk is. ja dan is zo'n besluit erg moeilijk.

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen voor als je deze moeilijke besluit neemt.

Kanker doet ook geen pijn maar waar gezwellen tegenaandrukken kan heel veel pijn geven. Dat is meestal de reden waarom mensen er te laat achter komen omdat ze pas klachten geven als het gezwel groot is. Maar b.t.w. jij bepaald toch wat je wilt voor je hond? Of ben ik hier iets té in. Gewoon zeggen dat je het wilt, mits het financieel toelaat natuurlijk. Zijn best prijzig die pillen. Maar ik had een grote hond.

Wat moeilijk om een besluit te nemen wanneer het tijd is om de hond te moeten laten gaan.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
Geniet nog van hem zolang het nog kan.

Je kent de hond als beste. Beslis in het belang van de hond. Weet wel dat een hond niet gauw latem merken als hij pijn heeft. Als je denkt dat hij lijdt, overleg dan met de DA en probeer je verdriet even te verdringen in het belang van de hond.
Heel veel sterkte.

Hi Esther,
en ben je nog iets wijzer geworden? Of heb je een besluit genomen? Al met al hoe is het met je?

Fijn dat je zo genoten hebt van je boottochtje. Aan zijn snoetje te zien, heeft hij dat ook gedaan.

Ik wens jullie nog een heleboel van die momenten toe!!!

Ach meid toch....het is zo moeilijk maar echt..jij zult zelf aanvoelen wanneer het tijd is.
Mijn vorige westie heb ik vorig jaar op ruim 16 jarige leeftijd onverwacht moeten laten inslapen.
Geniet nog van de tijd die jullie samen hebben. hij ziet er op de foto nog goed uit en zo te zien heeft hij ook genoten, dat zijn kostbare momenten die je nu moet koesteren en nog veel foto's maken.
Echt hoor,...alleen jij zult exact weten wanneer het tijd is, hij zal het je laten merken.