En we gaan nog niet naar huis...

Dogboek > En we gaan nog niet naar huis...

Karel dartelt heerlijk in het rond. We zijn weer eens met z'n tweeën op stap en ongehinderd rondhuppelen zonder een hyperactieve puberknakworst die constant in je oren, staart of een ander willekeurig lichaamsdeel hangt is ook wel eens fijn. Met glinsterende ogen van plezier springt hij als een konijntje door het hoge gras en af en toe valt hij al springend de boterbloemen aan om die vervolgens woest met zijn kop schuddend te vermoorden. Geváárlijke teckel...

Hij sjeest me voorbij en draait een paar meter verder abrubt om en blaft eens uitdagend naar me. Ik moet lachen en ren op hem af. Hij blijft enthousiast kwispelend staan. Het verbaast me dat hij niet opstijgt. Als ik bijna bij hem ben spurt hij weer weg.

Plots hoor ik een plons. O jee... Ik loop richting de sloot en zie dat er een zielig en vooral erg chagrijnig hoopje hond tegen de kant op klautert: Karel. Hij is blijkbaar íéts te enthousiast door het gras gerend en is in de sloot beland.

Hoe zonnig zijn humeur net nog was, zo zwart ziet de denkbeeldige onweerswolk die ik nu boven zijn kop zie hangen. “Kom maar, jochie”, roep ik met mijn meest vriendelijke stem, maar Karel heeft op dit moment geen boodschap aan vriendelijkheid. Hij heeft er duidelijk de pest in. Hij keert zijn kont naar me toe en ziet ineens de schapen aan de andere kant van de sloot. Díé hebben het gedaan. Hij trek zijn meest kwaaie kop, gooit zijn kin arrogant in de lucht en blaft luid en duidelijk: “WOEF!” De schapen trekken zich niets van hem aan. Die zijn wel meer gewend dan een boze teckel die zijn beklag staat te doen.

Karel blaft nog eenmaal naar de schapen, maar het klinkt al een stuk minder overtuigend dan de eerste keer. Hij geeft het op en komt door het hoge gras naar het pad gesjokt. Onderweg komt hij weer een boterbloem tegen waar hij zijn agressie even lekker op kan botvieren. Met veel gegrom en woeste bewegingen wordt het schattige gele bloemetje in stukken gescheurd. Ik bekijk met opgetrokken wenkbrauwen mijn stoere jachthond: Karel de schrik der boterbloemen.

Eenmaal klaar met zijn martelpraktijken lijkt Karel zich een stuk beter te voelen. Hij heeft wel een wat verwilderde blik in zijn ogen, maar hij huppelt weer vrolijk mee. Ik weet dat het nu tijd is om naar huis te gaan en ik slenter langzaam naar het pad dat ons weer naar de bewoonde wereld leidt. Karel kijkt een paar keer stralend naar me op alsof hij wilt zeggen: “Leuk hier hè?”. Hij heeft duidelijk geen zin om naar huis te gaan.

We naderen de bocht waarin ik hem altijd weer aanlijn. Ik stop met lopen en kijk naast me. Geen Karel. “Karel?” Karel zit een paar meter terug op het pad. Hij kijkt me recht aan alsof hij wilt zeggen: “Ik wil niet naar huis”. “Karel, kom eens hier”. Hij blijft me recht aankijken, kin omhoog. Juist, krijgen we dit weer. Dit kan wel even gaan duren. Ik roep hem nogmaals bij me, maar het enige effect dat dit heeft is dat Karel zich resoluut omdraait en ik een fraai uitzicht heb op zijn verrassend dikke teckelreet. Ah nee he... Hij was juist zo braaf de hele wandeling.

Vertwijfeld blijf ik in de bocht staan. Ik wil niet toegeven en naar hem toe lopen. Wat dat betreft zijn Karel en ik wel aan elkaar gewaagd. Hij is misschien een ontzettende stijfkop, maar ik ook. Ik ga met mijn rug naar hem toe staan en probeer aan andere dingen te denken. Misschien merkt hij dan dat ik niet meer met hem bezig ben en komt hij naar me toe.

Of hij het merkt of niet, dat weet ik niet, maar het boeit hem in ieder geval niet bar veel. Na een minuut of 5 kijk ik achter me en zie een nog immer met zijn kont naar me toe gekeerde teckel op het pad zitten. Ik krijg ineens heel veel zin om hem terug te narren. Om op hem af te sluipen en hem de stuipen op het lijf te jagen of zoiets flauws, maar ik doe dat toch maar niet. Ik wil dat hij mee gaat. Nu, straks, ergens vandaag of desnoods morgenochtend, maar hij zal mee komen.

Ik loop de bocht om, denkend aan de tip dat je uit het zicht moet gaan staan omdat ze dan in paniek raken en je komen zoeken. Ik blijf een tijdje om de hoek staan. Voor de zekerheid heb ik me ook nog eens achter één van de bomen verstopt. Ik ben er zeker van dat ik ieder moment de trippelende pootjes van Karel kan horen die wanhopig op zoek is naar zijn o zo geliefde vrouwtje. Helaas, ik hoor niks nada noppes. Ik stap achter de boom vandaan en gluur de bocht door. Nog steeds op exact dezelfde plek zie ik de welgevormde achterkant van mijn stronteigenwijze teckel die allesbehalve in paniek is en absoluut geen aanstalte maakt om mij te zoeken.

Nou, dan loop ik nog maar een stukje verder. Het pad maakt nog een bocht en komt dan uit bij een grasveldje. Ik vind het niet prettig dat ik nu zo ver bij hem vandaan ben, maar ik weet dat hij daar in principe nergens heen kan. Ik loop naar het midden van het veldje en ga zitten wachten. Ik hoop ieder moment het eigenwijze snoetje van Karel om de hoek te zien verschijnen. Maar nee hoor, in plaats daarvan hoor ik na een minuut of tien een geërgerd: “WOEF!”

“Karel, kom maar hier! Hier ben ik!” Fout. Helemaal fout. Voor Karel blijkt dit het startsein om keihard, onophoudelijk en monotoon te gaan zitten blaffen. Ik herken de toon. Hij probeert me te commanderen. Ik probeer het geblaf buiten te sluiten en aan andere dingen te denken. Ergens vind ik het ook wel fijn om hem te horen. Nu weet ik zeker dat hij nog steeds daar zit en niet stiekem richting de dijk gekuierd is.

Een paar blafrijke minuten later lig ik helemaal blauw van het lachen op het grasveld. Jeetje, wat een vasthoudendheid. Karel maakt inmiddels de meest vreemde geluiden. “Ahoeoewoewoeoeoeoeoe! Woef... WOEF! Ieieieieieiewoeoeoe! Woef.... WOEFWOEFWOEF Ahoeoeoeoeoeoeoeoe!” Wat een doorzettingsvermogen, wat een karakter... Proestend zit ik daar en zie ik in gedachten Karel voor me verderop op het pad.

Ineens hoor ik wat gemompel vanaf het pad. Het lijkt van de plek af te komenwaar Karel ongeveer zit en even later komt er iemand met een herder de bocht om gelopen: “Uhm, er zit daar een teckel.” “Ja, die is van mij”, zeg ik. “Beweegt hij?” “Nee, hij zit”, zegt het herderbaasje. “Hij is boos”, zeg ik alsof dat alles verklaart. Ik besef meteen hoe stom dit moet klinken, maar ik krijg de kans niet om het verder uit te leggen want het baasje van de herder loopt al door.

Ik roep Karel toch nog maar eens. “WOEF!”, krijg ik terug. Eigenwijze drol. Ik doe gewoon net alsof ik echt weg ga. “Dag Karel! Doei! Tot de volgende keer!” Ik doe niet eens heel erg mijn best om geloofwaardig over te komen, want ik heb eigenlijk niet de illusie dat dit iets uit zal halen. Maar dan... komt er een toch ietwat bezorgde teckelsnuit om de hoek. Zodra hij door heeft dat ik daar gewoon sta en helemaal niet op weg ben naar huis, staat hij enigszins beledigd stil. Ik heb hem erin geluisd en dat vindt hij niet tof. Hij kijkt me weer recht aan en ik zeg zacht doch zéér duidelijk: “Ka-rel, kom hier”. Hij besluit het over een andere boeg te gooien. Alsof hij de onschuld zelve is komt hij enthousiast kwispelend op me af huppelen. Zodra hij bij me is lijn ik hem aan. Ik zet een stap, maar Karel loopt niet mee. Ach nee he, kom op nou.... Ik kijk naar beneden en zie een keurig netjes zittende Karel die met een hoopvol koppie naar me omhoog kijkt: “Koekie?!” Grrr klein, uitgekookt monster dat het is. Ik geef hem het kleinste koekje dat ik kan vinden en daarna gaan we op weg naar huis: een teckeltje dat straalt als een zonnetje en een vrouwtje met een donderwolkje boven haar hoofd.

Door honden page profiel L, K & PL, K & P op 10 juni om 23:49



Ik heb je verhalen zojuist ontdekt. Ik heb heerlijk gelachen. Dank je wel!

Ik heb het verhaaltje hier voorgelezen en we hebben er ontzettend hard om gelachen. Je schrijft zo prachtig. Ik zie het zo duidelijk voor me. Wat een talent! Dank je wel!

Dit is toch echt mijn favoriet! Moet er heel vaak aan denken :)

Ah, wat leest het heerlijk =D zulke leuke boefjes heb je!

Ah, alweer een prachtig verhaal. Heel boeiend geschreven, ik lach me hier een kriek.

 

Laat een reactie achter

Om een reactie achter te laten moet je eerst even inloggen!

 

De HondenPage maakt gebruik van cookies. Dit zorgt er voor dat onze website voor jou als bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken en advertenties.info / verbergen en toestaan
^