Zo overstuur en verdrietig

Kom nu een beetje tot rust na zeker 1,5 uur totaal over me toeren hebben zitten huilen.

Vandaag is het precies een half jaar geleden dat wij afscheid hebben moeten nemen van mijn allessie Salsa. Het lijkt wel of het verdriet en schuldgevoel steeds erger wordt. Door mijn schuldgevoel en al mijn gedachtes dat ik misschien niet de juiste beslissingen heb genomen, wordt het mij nog moeilijker gemaakt om het een plekje te geven. Het verdriet van gemis is al zo intens, maar ik ben nog steeds bezig met het feit of ik niet te snel heb opgegeven door vertrouwen te hebben in DA en radioloog. Kan dat niet loslaten. Mede doordat bij alle foto\'s en echo\'s de tumor niet achterhaald is. Heb dus geen tastbaar feit/volledig bewijs waarin ik met al mijn gevoelens in kan berusten. Sorry voor dit lange bericht, maar wist niet meer waar ik het moest zoeken. En hier hebben veel mensen ervaringen met honden.

De vraag \"had ik je nog verder moeten laten onderzoek in Utrecht\" blijft maar door mijn hoofd malen. Heel stom, want hiermee krijg ik mijn lieverd niet terug. Maar kan ik het niet van me afzetten en loop mezelf dus letterlijk gek te maken.

De reden dat wij na 4 dagen doctoren hebben besloten je in te laten slapen;

- ontzettende pijn, zo erg dat je trillend en kreunend in mijn kroop
- rechterachterpoot totaal verlamd
- 4 dagen niet kunnen plassen, op 2 plasjes na, en helemaal niet kunnen poepen
- uitzaaiing longen/borst, mild, lever en waarschijnlijk lymfeklier. Eerst door DA op foto gezien, daarna dmv echo bij radioloog
- medicijnen die niet aansloegen, pijnstiller injectie van korte duur. Terwijl je altijd snel en goed op medicijnen reageerde
- bang waren als we een MRI scan in Utrecht lieten doen jij zou overlijden aan de narcose ivm je lekkende hartklep en de pijn die je al had. En je zonder ons erbij je laatste adem uitblies. Plus we vonden dat jouw pijn zo erg was hoelang moesten we jou dit nog laten voelen terwijl de radioloog al aangaf dmv erge uitzaaiing dat er echt niks gedaan meer kon worden
- weken voordat je zo erg ziek werd opeens overdag in je eentje naar bed wilde, terwijl je daar altijd \' s nachts alleen sliep en overdag dicht bij ons in de buurt wilde zijn. Je vaak ging afzonderen onder de eettafel
- 2 weken daarvoor al vrij ziek werd, spoedkliniek maar dacht overgevoelige darmen.
- mijn zusjes hond, wat jouw lieve speelmaatje was, als ze bij ons logeerde meteen onder ons bed dook en daar niet vandaan kwam. Terwijl ze altijd bij jou in de buurt wilde zijn. Zei toen nog tegen mijn vriend \" zal Salsa ziek zijn\". Vond het na een paar keer zo raar. 
- continu als we buiten waren me naar mijn moeders huis trekken, dan ook echt niet verder willen lopen. Toen je zo ziek werd, zag ik dat als afscheid willen nemen.
- \' s nachts lopen smaken en in opgerolde houding liggen kreunen al enige tijd en zelf nadat we je hebben laten helpen aan je kies in de hoop dat dat de oorzaak zou zijn het niet overging.


Maar nu komt er een hele opsomming waardoor ik zo bang dat ik jou te snel uit het leven bij ons heb gehaald.

- je liet overdag wel vaak je eten staan. Op een gegeven moment ook maar ander eten gekocht, wat even wat beter ging. Maar je at wel, niet zoals je vaak hoort dat honden met een tumor als totaal geen eetlust meer hadden.
- je viel niet af
- je vacht zag er gezond uit en was ook nog heel speels voor je 12 jaar
- 4 maanden daarvoor een bloedonderzoek. Deze was helemaal goed. Hoe kan dat als je een tumor bij je had? Kan een tumor ontstaan in 4 maanden tijd en zo heftig? Of is het niet altijd te zien dmv bloedonderzoek?
- waren het echt wel uitzaaiing op foto en echo of misschien iets anders? Witte kleine en grote vlekken. Heeft iemand daar ervaring mee hierop het forum?
- waar zat de tumor dan. Je hele buik dmv echo onderzocht. Radioloog gaf aan waarschijnlijk bij je ruggetje. Was dat zo?
- zijn we wel naar een goede radioloog gegaan? Iemand ervaring met radioloog in Noordwijkerhout. Overigens aardige/lieve man hoor, maar klopte zijn diagnose wel. Schaam me diep dat ik twijfel aan een arts als leek op dit vlak.
- wat was je nog ontzettend mooi en jong om te zien, met je koppie was niks mis, en als je een injectie voor de pijn had gehad was je op veel slapen na bij en blij als familie jouw laatste dag afscheid van je kwam nemen.
- op dit forum lees ik toch vaak dat op uitslag bloedonderzoek al veel laat zien.

Oh lieverd, ik mis je zo erg en heb zo erg het gevoel dat ik een foute beslissing voor je hebt genomen. Door de heftige pijn, en vond het zo erg dat je niet meer kon plassen en poepen. Wij hebben je daarmee geholpen door je blaas 2x leeg te laten halen bij DA en een klysma voor je ontlasting. Was altijd zo bezorgd om je en voor het minste geringste zat ik bij DA. 
Elke dag denk ik aan je, bijna elke dag laat ik een traan of tranen. Mis je gezelligheid, liefde en hoe blij en vrolijk jij altijd in het leven stond. Hoe fijn je alle auto ritjes vond, hoe gek jij op visite was of op visite gaan bij vrienden. Je was zo snel blij in tevreden. Hoe je lekker aan het spelen was.

Ik weet dat ik heel blij mag zijn dat je heel onverwachts als puppy van 4,5 maand in mijn leven bent gekomen, maar oh wat doet het pijn dat ik onverwachts in 4 dagen tijd afscheid van je heb moeten nemen. Zo moeilijk om voor het eerst Kerst en O&N niet met jou door te brengen!

Nooit en nooit zal ik je vergeten. Voor altijd draag ik je bij me. Hoop dat jij wel weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt en dat je me ooit misschien laat merken waardoor ik daar vrede in kan vinden.

Dikke kus mijn allesie!

je mag echt geen schuldgevoel hebben,je hebt je maatje uit zijn pijn verlost,dat heb je uit liefde gedaan,je heb echt wel de juiste beslissing genomen
veel sterkte

Als ik je verhaal lees, denk ik dat je een goede beslissing hebt genomen.
Daarna krijg je pas echt ruimte om na te denken over al je gevoelens en emoties.
Helaas hoort twijfel daar ook bij.
Zelf heb ik dat ook gehad, ik heb bijna een jaar geleden mijn lieverd in laten slapen.
Nu kan ik pas echt zeggen dat ik/ we de juiste beslissing hebben genomen.
Ik denk dat dit ook komt door het gemis, je wilt het eigenlijk niet.
Ik heb als verwerking ook alles opgeschreven, omdat ik me zo schuldig voelde.
Dat hielp wel.

Sterkte

Dank je Bibiane voor je lieve en snelle reactie. De pijn is ook de reden dat ik haar verlost heb, maar heb ik juist door die erge pijn niet te snel een beslissing genomen? En natuurlijk op gronden van verlamming en niet meer kunnen plassen/poepen. Ging een tijdje redelijk goed met me, maar de laaste week toch een opsomming aan het maken. En mijn gevoel is soms ook zo sterk dat ik het niet juist heb aangepakt, en ik haar misschien nog kon redden. Misleid mijn gevoel me? Terwijl toen mijn vriend en ik besloeten hadden dat wij haar niet zo nog langer moesten laten leven mijn gevoel juist weer heel sterk was dat dit een juiste keuze was. Heel moeilijk, maar uit liefde en steun voor haar.

@Dobby, klopt wat je zegt dat je daarna de klap krijgt en alles gaat doornemen/overwegen. Op het moment zelf was ik heel sterk tijdens alle DA onderzoeken, dat deed ik voor Salsa. Zij mocht niet mijn angst voelen en verdriet. Toen moesten we snel beslissen waar we haar gingen begraven, begraafplaast eerste instantie had toch niet ons voorkeur. Gelukkige snel een andere gevonden. We hebben alles, vanaf het monent van in laten slapen, afscheid nemen en begraafplaats heel mooi gedaan, buiten het gemis kon ik daarop terugvallen. Maar na een maandje spookte er allemaal vragen door mijn hoofd.

Elke keer weer denk ik wat is dit toch een mooi, fijn en behulpzaam forum! En dat terwijl ik nooit op forums zat. Hier ooit een keer terecht gekomen toen ik medisch advies nodig had voor Salsa.

Minoes, niet doen wat je daar doet, huilen okee, verdrietig zijn, helemaal normaal vooral nu deze dagen voor kerst, heel beladen . en je eerste kerst moeten mee maken zonder je lieverd.

maar besef dat jouw hond ziek was, en dat jij er dan bent om voor je hond de beslissing te nemen, je hebt er goed aan gedaan, om zijn lijden verder te besparen, allemaal voelen we ons schuldig daarvoor , omdat we die beslissing hebben genomen, maar is dat nodig ? nee, helemaal niet.

het is juist ontzettend goed van je dat je je hond verder lijden bespaart hebt. heus zo is het goed.

je niet schuldig voelen, nergens voor nodig. en lucht je hart hier. maar ga je niet schuldig voelen.

hardstikke veel sterkte Minoes.

@ Minoes

ga jezelf asjeblieft niet pijnigen met al die vragen.
als ik jouw verhaal zo lees heb je echt de juiste beslissing genomen.....

en natuurlijk ben je nog verdrietig...
het is niet niks om je hond te moeten missen...

sterkte

@Willemijn en Esther, dank voor jullie lieve woorden. Soms is het zo fijn om het ook van anderen te horen. Mijn vriend zegt precies hetzelfde; gemis en verdriet logisch, heeft hij ook heel erg, maar ik moet stoppen met me schuldig voelen en denken dat ik een heel grote fout heb gemaakt. Mijn vriend staat gelukkig volledig achter onze beslissing. Gelukkig maar anders hadden wel elkaar nog gek lopen maken met onze gedachtes!

En jij hebt een schuldgevoel en weet niet of het de juiste beslissing was? Lees dan nog eens de redenen waarom je het heb gedaan!

Ik ben ervan overtuigd dat je het juiste heb gedaan.

Je kan het niet terug draaien en daarom heeft het piekeren geen zin. Je moet het een plekje kunnen geven!
Heel veel sterkte!

Piekeren heeft nu geen zin...probeer het los te laten.
Denk terug aan de leuke momenten die je hebt gehad met je hond.
En dan krijgt het echt een plekje...maar dat heeft tijd nodig.

Sterkte!

Natuurlijk ben je verdrietig en mis je haar vreselijk..Het schuldgevoel daar kan ik me zeker wat bij voorstellen, maar wat nu als je jezelf de vraag stelt hoe je anders verder was gegaan als je haar niet had laten inslapen? Alles wat jij hier opschrijft maakt duidelijk dat jouw lieverd op was..Zeker als een dier zich gaat afzonderen, is dat vaak al een heel duidelijk signaal.

Het is helemaal niet erg dat je verdrietig bent, zeker niet..Maar pas op met jezelf gek te maken dat je een grote fout hebt gemaakt, want dat heb je echt niet.
Probeer naast de nare herinneringen over dat zij zoveel pijn had, de onderzoeken en de uiteindelijke keus tot inslapen ook te herinneren wie Salsa was. Zij was veel meer dan dat, probeer daar aan te denken en je aan vast te houden. Echt, de leukere herinneringen zullen ook steeds vaker naar boven komen, naast het verdriet en het gemis.

Het verdriet en het gemis om Salsa zal altijd aanwezig blijven, ikzelf geloof niet zo in het ''een plekje geven'' of ''los laten'', maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Probeer jezelf nogmaals niet gek te maken, want dat maakt het rouwen er niet gemakkelijker op.

Ik snap je zo goed. Ik vind ook dat het erger wordt, in plaats van beter. Misschien is dat ook normaal omdat het steeds langer geleden is dat je nog vanalles kon doen met ze, dat je ze nog kon knuffelen, dat je ze nog in het echt zien kon, dat je nog om ze lachen moest.

En je blijft je afvragen waarom je dit niet eerder wist, daar niet eerder aan gedacht hebt.
Bij mij is dat nu gelukkig enkel meer in vlagen, niet meer constant, niet meer zo allesoverheersend.
Maar ik snap het wel. Ik was er ook nog niet klaar voor, ook al wist ik al zo lang dat het er zat aan te komen. Er is nog zoveel wat ik gepland had, wat ik had willen geven.
Ik hoop ook dat ze nog voelen kan dat ik spijt heb van bepaalde dingen, zeg dat ook tegen haar foto, haar assen. En hoop dat ze me vergeven kan.
Tegelijkertijd weet ik best wel dat ik haar, binnen mijn beperkingen als individu en als mens, zoveel mogelijk gegeven heb en dat ze, ondanks alles, nog gelukkig was. Niet zo gelukkig als ze had kunnen zijn, had ik die inzichten eerder gehad, maar wel nog gelukkig. Daar probeer ik me aan vast te houden, me aan op te trekken. Vooral op die momenten dat ik vol schuldgevoel zit, probeer ik me haar gelukkige snoetje van haar laatste maanden voor de geest te halen, alles waarvan ze nog genoot, wat ze nog leuk vond.
Maar moeilijk blijft het wel, het blijft toch maar steeds malen door je hoofd.

Ik denk wel dat het op één vlak makkelijker is voor me: ik heb bijna anderhalf jaar lang kunnen vechten voor haar. Jij zo goed als niet. Ik denk dat het daardoor wel iets makkelijker te aanvaarden is. Jij kreeg het van het ene op het andere moment maar over je uitgestort en moest het daar mee zien te doen.

Veel sterkte, Floortje.

Ik wens je heel veel sterkte toe en huilen is gerust goed en dat mag ook het was je maatje.

Verdriet om je hond te moeten missen is heel erg ik heb het al een paar keer gehad.

Maar ga je zelf niets verwijten je hebt gewoon de goede keuze gemaakt.Het krijgt wel een plekje en ze blijft voor altijd in je hart.

hoi minoes.

ik wou je bij deze nog heel veel sterkte en kracht toe wensen in deze moeilijke tijd.
en ik weet hier ook over mee te praten.en hoelanger ze weg zijn hoe harde je ze mist.

maar je hebt het goed gedaan je maatje heeft geen pijn meer.en al die onderzoeken die ze moeten ondergaan zijn ook geen pretjes voor ze.je hebt haar verlos en dat heb je uit liefde gedaan vergeet dat nooit.

Ach lieven Minous, ik las het met tranen in mijn ogen.
Juist omdat ik het herken.
Nog steeds heb ik momenten dat alles als een film door me heen gaat en ik me afvraag had ik niet dit of dat....als...
En toch zijn de zichtbare dingen herkenbaar.
Eten doen gewoon ze als t even kan, ik herken dat zelfs nog van Melissa 2 jaar terug, met iets nieuws eten ze nog eerder, maar dat was snel over geweest.
Het is een overlevingsmeganisme, we moeten eten en een hond heeft dat meganisme nog sterker dan wij, wij kunnen beredeneren dat we niet meer willen, een hond doet dat niet, die -moet- gewoon overleven.
Maar omdat ze op was at ze niet...dan is t gewoon klaar voor ze...
Dat ze zich afzonderde is ook al een teken, dat doen honden als ze van je heen gaan, als ze voelen dat ze zo ziek zijn dat het niet meer wil....maar ze gaan niet graag als jij erbij bent...liefst in een onbewaakt moment, als ze alleen zijn...maar ze vechten lang door Minous...heel lang...
Aan jouw lijstje te zien heb je echt de juiste beslissing genomen...het was lijden voor haar...
Wel of geen traceerbare tumor, je hondje was ziek, heel ziek, dat is duidelijk...en zij voelde dat gezien de dingen die je opnoemt en wat ik hierboven schrijf...Je hebt haar langer lijden bespaard....want voordat ze zelf was gegaan had ze nog langer doorgegaan, dat is normaal, ze gaan heel lang door en pas als alles echt helemaal -op- is, gaan ze, maar dat wil je niet, daarom hebben jullie ook die -juiste- beslissing genomen...
Als ze nog kansen had gezien op overleven, de kracht had gehad en de wil gevoeld, de mogelijkheid dat t beter zou worden, had ze niet bovenstaande dingen getoond...
Een hond geeft niet snel op..pas als t niet anders meer kan...en dat liet ze merken door al die dingetjes...
Ze is nu gelukkig Mnous...waar ze nu is, is t mooi en vrij en liefdevol...

ik lees hier even tussen de regels mee, en lees.......HET LIJKT WEL OF HET ERGER WORDT INPLAATS VAN MINDER HET VERDRIET.

je beseft dat het voorbij is, in het leven, maar niet in je hart, het verdriet zal er altijd blijven, maar heus maak dat de pijn verdwijnt, door aan alle mooie herinneringen te denken, een plekje geven in huis , zodat je daar je hond kan gedenken.

onthoudt ook dat je niet in een rol blijft zitten van alleen maar verdriet, dat is het toch niet , alleen maar kommer en kwel geweest, besef dat je hond dat helemaal niet wenst dat jij je zo voelt, zo dichtbij je, in je hart, de hond kijkt mee hoe jij je verdere leven inricht, kom op meiden, beself dat jullie je hond een goed en heerlijk leventje hebt gegeven, en dat jullie er veel voor terug gekregen hebben.

de maand december is altijd een beetje beladen, en het lijkt wel of dan het gemis veel sterker is, dat is ook zo, de dagen voor kerstmis zijn niet voor niets de donkere dagen voor kerst.

genieten van je overleden hondje is ook heerlijk, denk dan aan de mooie herinneringen dat tie bij jullie mocht vertoeven.

tranen, heel normaal hoor, maar lachen om de doldwaze avonturen die je beleeft hebt zijn ook heerlijk.

kom op hoor meiden.

Ik weet niet of het helpt, maar een paar antwoorden op je vragen:
Mijn Caedlih had met al haar uitzaaingen geen greintje minder eetlust, alleen maar meer. Vermageren? Ook maar een beetje. Alleen van de kanker was dat zeker niet, ze stond immers op vermageringsdieet omwille van haar hart.
Tumor op korte tijd? Ja, hoor, perfect mogelijk. Mijn Caedlih had op 5-6 weken tijd een tumor van 10 op 12 cm.
En nee, het is niet altijd in het bloed te zien, dat was bij mijn Caedlih ook niet zo.
En mijn Caedlih is speels gebleven tot aan haar laatste snik. Ook al wisten ik en dierenarts toen al 8 maand dat ze een heleboel uitzaaingen had. Het maakt het moeilijker te geloven dat je hond echt ziek is, maar volgens mij wijst het er ook op dat je wel degelijk iets heel erg goed gedaan hebt: je hebt een ziek hondje toch gelukkig kunnen houden. En dat is niet makkelijk.
Een paar dagen terug was er in "De spoedafdeling" op Vitaliteit iemand met verlammingsverschijnselen aan één hand. Bleek om een hele kleine tumor op het ruggemerg te gaan, op de foto zag je het ding bijna niet zitten. Ik dacht nog: overdrijven die nu niet een beetje? Je ziet bijna niets. Die kleine kromming?
Die man had al een jaar lang symptomen die maar erg geleidelijk aan verslechterden. Bij labonderzoek bleek het dan ook om een erg goedaardige kanker te gaan: erg traag groeiend, zo goed als geen kans op uitzaaingen en een hele goede prognose.

Ik hoop dat het een beetje helpt, sterkte, Floortje.

Na een tijdje kwam bij mij ook meer het besef: fijn dat ik voor hem mocht beslissen dat het klaar was. Wat als we het niet hadden gedaan?
Dan was het alleen maar lijden geworden, en dat gun je je maatje al helemaal niet.

Ik mis mn kleine man nog elke dag, straks met kerst nog meer denk ik. Vorig jaar draaide onze kerst om hem, kon niet zo ver lopen, dus mocht ie in het fietsmandje, dat vond ie geweldig!
Zo probeer ik maar leuke herinneringen te zoeken.

Dit was het beste wat je voor je hondje kon doen. Soms zijn mensen slechter af..... Verdriet is logisch maar aub geen schuldgevoelens.
Heb je inmiddels een nieuw hondje? Na 4 honden en 3 katten inslapen vond ik een nieuw hondje het grootste eerbetoon voor de overleden dieren. Als bewijs van hoeveel plezier en liefde je dierenvriendjes geven.

Ik snap helemaal hoe je je voelt. Mijn hondje is pas 5 dagen geleden overleden ook ik voel me schuldig en heb alles al afgestruind of ze niet te redden was... Ik twijfel ook nog heel erg. Zo moeilijk is het. Mijn hondje was pas 4 en heb ook binnen een korte tijd moeten beslissen.mze was totaal verlamd, alle poten. Daarnaast kon ze ook niet meer plassen en poepen. Eten deed ze ook, maar water moesten we met een spuitje in haar mond spuiten.. Mijn verstand zegt dat ik het goed gedaan heb, maar het gemis wordt er niet minder door.. En ik twijfel ook.. Denk dat dat ook wel blijft voorlopig..

Nou moet ik t toch ook even kwijt...
Door dit verhaal van Minous en van Floortje komt alles weer naar boven.
Vind ik ook nog het album met alle 4 de overleden hondjes..
Kleine Wendy als babytje, zoo klein...Melissa...mijn dametje...Brenda mijn stoere moeder overste, en Vanessa die geen kans heeft gehad...
Ik weet dat ik alles voor ze heb gedaan...maar toch...
Heb ik toch weer een huilbui gehad...
Ik begrijp jullie zo goed...
Voel het gemis zo erg mee...
Het dubbele gevoel...

Een vriend van ons ging met een lichte vermoeidheid naar de dokter. Na onderzoek bleek hij een grote tumor op zijn nier te hebben, uitzaaingen in de longen en de hersenen. Alle operaties en chemo ten spijt, is hij 10 maand later gestorven.
Kanker kan heel erg geniepig zijn.

Je kon aan mijn hondje ook niet zien dat ze kanker in een terminale fase had. Ik wil hier niet beweren dat je niet zien kon dat het een oud hondje was, je kon namelijk niet naast haar slechte gewrichten, haar gevorderde ouderdomsverlamming en haar zwakke hart kijken.
Maar die kanker? Niets van te zien of te voelen. Ik had maar te wachten tot de volgende, fatale bloeding, niet wetend hoever die kanker ondertussen gevorderd was (ik wou haar al die onderzoeken niet meer aandoen, ze konden er toch niets meer aan doen).
Het was nog steeds een opgewekte, vrolijke hond. Nog altijd even geïnteresseerd in haar omgeving, nog altijd een sprint naar haar favoriete vriendjes, nog altijd even enthousiast voor haar oefeningen.
Zelfs toen ze dood was, leek ze niet dood. Het zag er gewoon een genietend en ontspannen slapende hond uit. Eentje die nog steeds een blinkende, dikke, zachte vacht had en nog altijd een paar kilo te zwaar was. Eentje waaraan je helemaal niet zien kon dat ze ziek geweest was en, afgezien van de witte haren op haar snoet, zelfs niet zag dat het een oud hondje betrof.

Ja, sommige honden en mensen zien er duidelijk ziek en uitgeteerd uit. Maar soms kan een levensbedreigende ziekte zo geniepig zijn. En dan val je volkomen uit de lucht.
Zelfs ik die wist dat ze stervende was, werd nog volkomen verrast. Omdat je het niet zien kon.

Sterkte, Floortje.

Hoi Minoes, ook onze Xandor had overal vlekken op zijn lever en had ook pijn daarbij viel hij telkens om, ja en dan moet je de beslissing nemen die o zo moeilijk is, maar heb er maar vrede mee, onze hondjes hebben geen pijn meer en vergeten doen we ze niet. Drie maanden is het nu geleden en hij is nog geen dag uit mijn gedachten geweest, zijn grafje is in onze tuin zo is hij toch nog een beetje bij ons.

Heel veel sterkte, groetjes Marleen

Lieve mensen,

Ik wil jullie uit de grond van mijn hart bedanken voor alle mooie, goede en lieve reacties. Dit doet me echt heel goed en helpt me echt om de realiteit weer onder ogen te zien.

@Floor, je hebt me al eerder geholpen met de juiste woorden en dat doe je nu weer. Op je eigen bericht over puppy geef ik zo een reactie.

@Sylvia, jij ook weer super bedankt voor je medeleven en mooie woorden. Weet dat jij het ook vaak moeilijk hebt, wil jou ook heel veel sterkte toewensen.

@Dominique, heb op je eigen bericht je al heel veel sterkte toegewenst. Bij jouw verhaal krijg ik kippenvel. Omdat jij afscheid heb moeten nemen van zo jong hondje wat nog in de bloei van zijn leven had moeten staan. Dat vind ik echt heel heftig. Tevens weet ik pijnlijk het geestelijk en lichamelijk is nu ik lees wat die kleine en jij allemaal hebben moeten doorstaan. Je voelt je zo onmachtig en moet sterk blijven voor je hondje om goed te kunnen handelen en juiste beslissing te nemen. Tenminste zo stond ik er in. Twijfel ajb ook niet aan jezelf, zoals ik lees heb je echt alles gedaan wat je in je macht had. Nogmaals veel sterkte.

@Annemarie, nog geen nieuw hondje. Kon op de wachtlijst staan bij de fokker van Salsa, maar na lang denken besloten dat nog niet te doen. Maar weet wel zeker dat in de toekomst weer een lief hondje in ons leven komt. Mooi verwoord betreft eerbetoon.

@Dobbey, klopt wat je zegt. Heb naderhand de DA nog gebeld of ik er echt wel goed aan had gedaan. Ken hem ook persoonlijk, en die zei; vond het zo knap dat jullie zelf meteen uit zuivere liefde hadden besloten om haar in te laten slapen. Had je dat niet gedaan, dan had ik je wel aangegeven dat Salsa binnen de kortste keren uitwendige bloedingen zou krijgen, dat we daar dan goed rekening mee moest houden. Ik heb Salsa vorig met Kerst meegenomen in een huisje, zo vond het zo fijn en lekker in de sneeuw.

@Willemijn, heb zoveel bewondering voor je hoe jij alles verwoord. Lees meer berichten van je en vind het zo mooi om te lezen hoe jij in het leven staat. Behulpzaam en volgens mij een positief/liefdevol mens.

@Diana, klopt helemaal...ze had een hekel aan DA bezoek, zat te trillen van angst in de wachtkamer altijd. Nu bedenk ik me ineens dat ze haar laatste 4 dagen daar heel rustig zat, zo erge pijn moest ze dus hebben gehad.

@Corrie, ook heel erg bedankt voor je steun op mijn bericht!

@Caitlin, klopt ook helemaal wat jij zegt. Heb al beschreven wat er waarschijnlijk zou gebeurd zijn als ik het niet had gedaan. En inderdaad mag mezelf niet gek gaan lopen maken. Door al jullie berichten gaat het vandaag een stuk beter met me dan gisteren!

@Corina&Petra, piekeren heeft inderdaad geen zin. Zeg mijn vriend ook, schiet ik niks mee op want daar krijg ik haar niet mee terug. Jullie hebben helemaal gelijk. Maar als controlfreak is dat soms moeilijk. Ondanks dat ik weet dat ik mezelf en anderen daarmee pijnig. Ik ga de goede kant op, gisteren weer even een grote terugval. Jullie ook heel erg bedankt!

@Marleen, super dank voor je reactie. Gelukkig nog nooit ervaring gehad met uitzaaiing, maar vandaar dat ik mezelf ook af en toe gek loop te maken. Heel veel sterkte met het verlies van jouw hondje. En inderdaad een ding is zeker, ze hebben nu geen pijn meer. En Xandor heeft een mooi plekje heel dicht bij je!

Correctie; geen ervaring daarmee tot het bij Salsa geconstateerd werd.

Minoes, huilen is oké, doe ik ook nog geregeld. Dat lucht weer eventjes op. En onze maatjes zullen we altijd blijven missen.

Bij onze Snuf werd na de jaarlijkse controle een groot gezwel gevonden, niets meer aan te doen.
Er werd ons aangeraden om hem ,de tijd die hem nog reste, zoveel mogelijk aandacht te geven, wat we ook deden.
Tot 5 dagen later toen alles mis ging en we de DA moesten bellen. Hij kon hem nog een spuitje geven voor een paar dagen, maar wat dan. Hebben hem dan laten inslapen. Was dat een verstandige keuze? We zullen het nooit weten, maar ja ik houd er ook een schuldgevoel aan over.

Wens je heel veel sterkte

Hoi,
God wat is dit herkenbaar!!!
Ik zit er nu, na het lezen van je bericht, en de reacties, ook weer even he-le-maal door!
25 november heb ik mijn lieverd laten inslapen, de dierenarts heeft me verzekerd dat hij(nog) geen pijn had, maar doordat hij zo benauwd was omdat al zijn organen onder druk stonden was dit nog slechts een kwestie van tijd.
De volgende ochtend zouden we hem, indien hij niet was opgeknapt,laten opnemen voor onderzoek, maar toen hij 's nachts zo benauwd werd, en hij met grote angstogen, hijgend in mijn armen lag, kon ik het eenvoudig niet langer aanzien, en hebben we de DA verzocht te komen, om hem te laten inslapen, zijzelf, de DA, stond er helemaal achter, maar nu is er de twijfel, of er wellicht iets uit de onderzoeken zou zijn gekomen, iets wat makkelijk te behandelen viel, het vreet aan me, ik ga er kapot aan.
Ik mis hem zo verschrikkelijk, hij werd bijna 15, een mooie leeftijd zegt iedereen, hij stierf exact een half jaar na zijn oudere broer, die toen hij overleed 15 en een half jaar oud was, en omdat ik toen dacht dat ik te lang gewacht had, was ik nu misschien wel te snel???
Weer een half jaar daarvoor stierf hen beider vader, hij was gewoon op, toen hij zijn mand had bevuild, omdat hij niet op tijd uit zijn mand kon komen, heb ik de DA gevraagd aan het einde van die dag te komen, om hem te laten inslapen, zodat we nog een dag samen zouden hebben, hij had immers geen pijn.
Als ik er nu op terug kijk, was het een, welliswaar trieste, maar mooie dag, ik heb hem nog even schandelijk kunnen verwennen, hij was bijna 16, maar toen had ik ook dezelfde twijfels, hij had geen pijn, maar was doof, blind, incontinent, en dement, maar toch.......
Ik denk dat het er bij hoort, bij het rouwen, en dat je er, gewoon door moet, net als ik, en vele anderen, maar niemand had me hierop kunnen voorbereiden, deze pijn, dit verdriet en de schuldgevoelens, gekmakend, verterend.... heel veel sterkte, je zult het nodig hebben, die glimlach komt heus wel, het duurt alleen nog een tijdje, bij sommigen............