Is het tijd?

Hi allemaal,
ik kwam op dit forum, al surfend op internet over nog laatste mogelijkheden. Onze lieve hond, van ruim 9 jaar is erg ziek. Van de een op de nadere dag ging haar rechteroog raar hangen (nu 3 weken geleden) en zagen we het derde ooglid (Hunter), het ging niet weg met medicijnen/zalf en ze begon zelfs ook met haar rechtervoorpootje te hinken, daarbij vloeide ze steeds druppels bloed. Na een paar blaasontstekingen druppelde ze al een beetje in huis, nu dus vermengd met bloed. Ze heeft inmiddels verschillende anti-biotica kuren gehad, we hebben ook foto's laten maken, daarop dacht men iets in de longen te zien, verder was het erg moeilijk omdat ze ontzettend onrustig is bij de dierenarts. Omdat het alleen maar slechter en slechter gaat en zelfs de pijnstillers niet meer echt werkten (ze huilt al van de pijn als je haar rechterpoot/schouder aanraakt) hebben we afgelopen maandag mbv een roesje nog een echo laten maken. Op de echo was te zien dat 1 van haar nieren totaal misvormd was, waar dat precies vandaan komt of wat het precies is, is niet te beoordelen. Haar oog in combi met de poot voorspelt iig ook weinig goeds. Ze is een half jaar geleden geopereerd om een flinke huistumor weg te halen, dat was allemaal supergoed gegaan, toen was ze binnen twee uur na de operatie weer bijna topfit. Het roesje viel haar nu vreselijk zwaar, ze heeft er meer dan een dag voor nodig gehad om bij te komen, ik heb haar steeds onder vier dekens gehad en nog lag ze te rillen en te janken van de pijn in haar pootje. Na het roesje heeft ze een prednison-spuitje gehad en heb ik prednison pilletjes meegekregen, binnen twee dagen zou ze daar weer behoorlijk van moeten opknappen en iig nog een paar fijne maandjes moeten (kunnen) hebben. Inmiddels zijn we twee dagen verder en ze loopt nog steeds op drie poten, de pijn lijkt me ietsje minder maar ze huilt nog steeds als iemand het per ongeluk aanraakt of als ze zich misstapt/gaat verliggen op haar kussen. Ze moet constant plassen, zeker ieder uur laat ik haar buiten, ben ik net niet op tijd, kan ze het niet ophouden. s Nachts gaan we eruit, toch ligt er 's aochtens minimaal 2 grote plassen. Ze ligt vooral op haar mat, te slapen, maar af en toe leeft ze op, dan kijkt ze zo blij uit haar (ene) oogje, ze vraagt mijn aandacht en komt dan dicht bij me zitten.
Wat moet ik doen? Hoe kan het toch dat ze zo snel achteruit gaat?
Hoe kan ik zo'n lieve knuffel laten inslapen, wie ben ik om zo'n beslissing te moeten maken? En ben ik daar wel sterk genoeg voor? Als je naar de kwaliteit van haar leven kijkt is dat nu minimaal: ze kan niet meer wandelen: plassen is constant voor de deur (of binnen), wil ze de tuin in hinkt ze op drie poten rond. Maar ze omt nog zo lief knuffelen (of vragen naar een oplossing?) en ze kijkt me (soms) nog met van die alerte ogen aan.... overigens wil ze nog veel eten en drinken, dat is altijd al zo geweest en nu nog meer (eten).

ik bedoel huidtumor!!

haai
ik was ook toevallig op dit forum gekomen nadat ik erachter kwam dat mijn hond (ook 9 jaar) kanker had en de mensen hier hebben mij enorm gesteund dus ik wil hetzelfde terug doen !
Het klinkt misschien vreselijk, geloof mij ,, mij is het ook verteld, maar misschien is het beter als je ze nog een weekje volledige aandacht en verzorging geeft, maak ook veel fotos, video's,.. iets aan wat je haar/hem kan herrineren en laat haar dan zachtjes inslapen. Het is vreselijk om die keuze te maken, maar jij bent de enigste die hem kan maken. Mijn hondje is in haar slaap gestorven en ik heb wekenlang gehuild maar wat mij wel troost biedde was dat ik het heb kunnen voorbereiden. Ik heb nu een grote fotocollage van haar in mijn papa's living en elke dag praat ik soms nog wel tegen haar en vertel ik verhalen..
Het is verschrikkelijk om die keuze te maken, en ik zeg niet dat je deze keuze moet maken, doe gewoon wat jij denkt dat het beste is voor je hond. Als jij er nog verbetering in ziet, verzorg haar dan zo goed mogelijk en wacht af, misschien betert ze wel !
Ik wil je alzekers heeeeeel veel moed en sterkte in wensen en ik weet dat je de juiste keuze zal maken
xxxx emma
ps : het verdriet gaat wel weg na een tijdje, gewoon in geloven dat ze er aaaaaltijd ergens nog wel is

Hallo Fee... Wat moeilijk voor je he.

Je zou alles doen om de pijn weg te nemen en je weet niet hoe je je hondje kunt helpen. Van op afstand kunnen we daar netuurlijk niets zekers over zeggen.

Je zult alle info die je hebt bij mekaar moeten nemen en daaruit je besluiten trekken.

Wegen de fijne dingen voor je hondje nog op tegen de pijn ? Is er nog verbetering of denkt de DA dat er nog verbetering mogelijk is ?

Als je lieve schat echt omzeggens nog enkel afziet en je weet dat het enkel nog met de dag zal verergeren dan is het misschien het best om haar een waardig afscheid te gunnen. Wat Emma hierboven zegt kan heel waardevol zijn. Het lijkt misschien verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen... Maar een poosje in volle rust en gelatenheid nog innig met je hondje bezig te zijn... te vertellen wat je wil vertellen... Achteraf kan het je goed doen dat je dat deed. En als na zo'n periode toch zou blijken dat je hondje betert... Een eventuele afspraak met de DA kan altijd afgezegd worden.

Bijkijk alles nu dag per dag en probeer voor je hondje uit te maken wat het best is. Voor jou zal elke beslissing moeilijk zijn en verdriet brengen. Maar dat is een last die jij op je neemt met de bedoeling het beste voor je maatje te doen.

9 jaar is nog niet echt oud, maar het is toch al een heel hondenleventje, waarin ze zeker ook veel genoten heeft.

Ik wens je heel veel sterkte in de komende tijd en weet dat je het juiste zult doen, wat dat ook is... gewoonweg omdat je het uit liefde voor je hondje doet.

Elk geval is anders, maar ik hoop toch dat je ook nog nuttige informatie krijgt van andere forumers die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt.

Groetjes.

Wat erg voor jullie,ik wil jullie alleen veel sterkte toewensen.
Kan je spijtig genoeg geen raad geven.

Lieve Fee,

Wat een verdrietig verhaal, mijn hart breekt dat je hond zoveel pijn heeft en zo moet lijden en hoe moeilijk dit voor jou en jou moet zijn. Onze Diva is nu ruim drie maanden geleden ingeslapen en ik vertelde net aan iemand dat ik toen ik hoorde dat ze een ongeneeslijke maagtumor had dat wij de moeilijkste beslissing ooit hebenb genomen voor haar zodat ze niet meer hoefde te lijden. Ik heb inderdaad heel veel foto's genomen en we hebben haar tot het laatst begeleid zelfs tot aan de crematie en hebben haar as mee naar huis genomen.

Hoe moeilijk het ook is denk aan je hond het is het meest liefdevolle wat je kan doen het lijden te beeindigen, maar het is voor jezelf het meest moeilijke wat je waarschijnlijk moet doen. Volge je gevoel en zelfs nu ik jou dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen maar ik heb wel het gevoel dat we Diva hebben verlost uit haar lijden. Mijn man zegt wel eens hier kan je je niet op voorbereiden zo moeilijk het voor ons is maar we hebben voor haar gekozen en niet voor onszelf.

Ik wens je heel veel sterkte want ik weet hoe moeilijk dit is.

Elvira

Lieve Fee,

Als ik het goed lees/begrijp uit jouw verhaal, is de oorzaak van de ontzettende pijn in haar rechter achterpoot niet achterhaald door de DA. Is het misschien een idee om haar goed te laten onderzoeken in Utrecht? Weet natuurlijk niet of dit financieel voor jou mogelijk is en of Utrecht niet te ver weg is voor je, maar misschien kunnen ze daar meer vinden en kun je vanuit daar de juiste beslissing nemen.

Het is afschuwelijk om te zien als je hondje zoveel pijn heeft. Helaas heb ik dat ook meegemaakt. Vond het zo erg. Honden hebben een zeer hoge pijngrens, dus ik wist dat als zij het zo erg liet blijken de pijn ondraaglijk moest zijn.

Heel veel sterkte!

@Elvira, jij ook heel veel sterkte met het verlies van jouw lieve Diva. Konden ze maar net zo oud als mensen worden he!

Goh Minous wat lief dat je me sterkte wenst met Diva, ik heb nog steeds veel moeite om over haar te praten en te schrijven binnen 24 uur na de diagnose hadden we haar niet meer. Diva was een wereldhond een natuurlijke leider. De roedel ( we hebben nog 3 honden) is ook echt uit balans geweest zonder haar en ze missen haar kracht leiderschap en durf nog steeds. Dit forum heeft mij absoluut geholpen en veel troost gebracht want het doet zo veel meer pijn dan iemand kan beschrijven en waarop je je op kan voorbereiden.

Dank en iedereen die dit doormaakt heel veel sterkte.

Elvira

Geen dank Elvira. Helaas kan ik er ook over meepraten hoe het voelt om je hondje te verliezen.
Hield zo intens veel van haar dat ik mijn eigen leven soms opzij schoof ten goede van haar. Toen ze nog gezond was, wist ik al dat het zwaar zo worden als ze er niet meer zou zijn. Maar dat het verlies net zo intens zwaar is als het houden van had ik nooit kunnen voorspellen. Mijn hart doet werkelijk pijn van verdriet en gemis. Op de raarste momenten kan ik zo in huilen uitbarsten, bij een mooi liedje ofzo. Zo kan ik heel sterk over haar praten en zo springen de tranen in mijn ogen.
Op dit forum kan ik erover praten, maar kan bv niet naar dat programma op tv kijken wat over dierenartsen praktijken gaat. Dat komt te dichtbij.

Wat zielig dat de overige honden zo uit hun doen zijn, lijkt me heel erg om te zien. Was daar ook bang voor bij het hondje van m'n zusje. Alleen zij voelde al eerder aan dat mijn hondje heel ziek was, zonder dat wij het wisten. Vertoonde daardoor heel raar gedrag, nu weten we waarom. We hebben haar afscheid van mijn hondje laten nemen, voordat ze werd ingeslapen en naderhand ook nog.
Ze heeft het gelukkig een plekje kunnen geven. Het mooie is dat ik van mn schoonzusje een lammetje als knuffel heb gekregen als troost voor mijn rouwproces(klinkt raar, maar heeft me veel goeds gedaan). Dat lammetje was eigenlijk voor mij, maar zij heeft hetnin beslag genomen en als zij bij ons logeert dan wordt dat lammetje overal mee naartoe genomen. Wij hebben het idee dat ze de knuffel als troost ziet.

dank voor jullie lieve en troostende woorden. Afscheid moeten nemen van je trouwe hondenvriend(in) is het ergste wat er bestaat! Elvira en Minoes: dikke knuffels! Voor mijn gevoel kom ik hier ook niet meer over heen, deze hond is werkelijk mijn alles, ze was er voor de kinderen kwamen en daarmee echt mijn oudste vertroetelkind. Ze is een vizsla, dus een behoorlijk formaat hond, toch is ze een echte knuffel, de uren die wij samen op de bank kroelend hebben doorgebracht zijn ontelbaar.
Ik ben iig gestopt met de prednison, ze werd duidelijk misselijk na iedere pil en het drinken en plassen werd oncontroleerbaar. Toen ze een puppy was heeft ze predies 1 x binnen gepoept en na drie dagen was ze zelfs helemaal zindelijk, nu liggen er steeds plassen in huis terwijl ik haar steeds naar buiten laat (gister zelfs om de vijf minuten) helemaal niet prettig voor haar.
Ik denk dat een second opinion niet nodig is, ze is gewoon op, versleten en ziek, als er nu 1 dingetje was maar er is bij elkaar een hoop mis. Het oog en de poot, de aangetaste nier, haar verzakte blaas en de vreemde plek op haar longen. Vooral de combi van de poot (het is haar voorpoot) en het oog lijkt te duiden op longkanker wat overeenkomt met de vreemde plek op de foto.
Ik wil haar graag helpen en goed voor haar zijn zoals ze altijd goed voor mij is geweest. Het uitzicht is treurig en het zal er van moeten komen dat ik haar moet laten inslapen, waarschijnlijk al snel. Ik weet dat het het beste is, maar ik kan het nu echter (nog) niet. Ze past zich razendsnel aan en loopt nu gewoon op drie poten, het huilen is ook weg behalve als ze zich verstapt en toch even op die poot moet leunen (lijkt eerder haar schouder te zijn). Gisteravond heb ik haar weer op de bank getild en hebben we samen fijn geknuffeld, het lijkt dan zelfs of er niks aan de hand is. Ze kruipt dicht tegen me aan en rolt op haar rug zodat ik haar buikje kan aaien (da's 'ons ding' )
Feit blijft wel dat ze niet meer 'echt' hond kan zijn, ze kan niet rennen, of zelfs een goede wandeling maken, niet met balletjes spelen (al probeert ze dat wel maar kan geen evenwicht houden), en het vele plassen is voor haar ook helemaal niet prettig.
Tjee wat is dit moeilijk!!!
Ik heb met de dierenarts afgesproken dat als we bellen ze hier thuis komen om haar te laten inslapen, daarna wil ik haar zelf wegbrengen naar het crematorium. Slik, als ik dit zo opschrijf moet ik (weer) ontzettend huilen.

trouwens Emma: ook jij nog veel sterkte met het verlies van je lieve hondje!

wil je heel veel sterkte toewensen

Het is hartverscheurend om zo'n keuze te moeten maken......... Maar echte liefde moet ook kunnen loslaten.

Heel veel sterkte hoor, ik weet uit ervaring hoe je je moet voelen.

Lieve Fee,

terwijl ik je topic lees komen bij mij ook de herinneringen weer boven en stromen de tranen weer over mijn wangen.
Het is zo moeilijk om de keus te maken,het wanneer.
Maar eerlijk gezegd als ik zo lees kan die tijd niet ver weg meer zijn.
Je weet waarschijnlijk wel dat een hond niet zomaar laat merken dat ze pijn hebben, een dier gaat lang door voor ze het aangeven.Dus als je hond huilt van pijn en ongemak dan is ze erg ziek.
Weet dat het een erg moeilijke keus is maar denk alleen aan haar.Heeft je mooie hond nog wel kwaliteit van leven,ik denk het niet.Maar jij moet die keus voor haar maken,wij kunnen dat niet voor je doen.Heel veel sterkte met je beslissing.

Lieve Fee,

Ik heb zo met je te doen en herken zo mijn eigen pijn. De DA is ook ben ons thuis geweest en Diva echt op was en bloed ging over geven net voor de dierenarts kwam, het was echt niet meer dierwaardig. Heel zielig ze ging kwispelen naar de dierenarts, die haar uit haar lijden ging verlossen. Achteraf denk ik dat het ook een verlossing voor haar was want ze had zoveel pijn.
Ik ben na haar inslapen zo van slag geweest dat ik ben gaan googlen en dit forum heb ontdekt en begreep dat ik niet de enige was die totaal de weg kwijt was van verdriet. Fee, jouw Vizsla meisje zal je dankbaar zijn dat je voor haar kiest want dat kan ze zelf niet. Ik ben na het overlijden van Diva de cursus communiceren met dieren gaan doen van het Civas gaan doen (moet je liggen) maar met wat ik nu geleerd heb, zou ik meer met Diva gepraat hebben tijdens de laatste 24 uur.
Dat je haar zelf weg gaat brengen naar het crematorium vind ik heel herkenbaar en heel dapper. Wij zijn zo ver gegaan dat ik de hele gang met haar hebben gemaakt en haar direct na de crematie mee naar huis hebben genomen, ik wilde niet dat haar urn per post werd verstuurd. Ik had zo iets van all de way gaan met onze Diva dat is het minste wat wij voor haar konden doen, want ze had haar hele hondenleven nooit ergens anders geslapen dan thuis. Het heeft mij in ieder geval geholpen om dat zo te doen en doe wat goed voelt je kan het niet over doen. Ik heb bijv het doekje ongewassen bewaard waarmee ik haar heb afgekoeld omdat het zo heet was die dag en ze het zo warm had. Zo heb je haar geur bewaard, andere mensen zullen dat raar vinden maar als het je helpt.....

Heel veel sterkte en weet dat ik aan je denk ook al ken ik je niet, ik ken wel je pijn.

Elvira

Het is zo moeilijk om de keuze te maken; wanneer is het genoeg; tot wanneer is het dierwaardig?

Alleen jij kan deze keuze maken, ik wil je dan ook veel sterkte wensen met welk besluit je dan ook neemt. Want van je dier afscheid moeten nemen, is verschrikkelijk.

Je zal deze keuze maken wanneer dit in jou ogen goed is. Heel veel sterkte

Lieve Fee,

Nogmaals heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing. De herkenbaarheid van jouw verhaal brengt bij mij ook tranen in mijn ogen.

Aai er maar lekker veel over haar buikje.mijn hondje vond dat ook altijd zo lekker. Ging er heel charmant voor liggen.

Bij mijn hondje was het tegenovergestelde; kon niet meer poepen en plassen. Vond dat zo erg, wetend dat ze wel haar behoefte moest doen. Zowel bij jouw hondje als bij mij, is dit voor een hond zo moeilijk en niet dierwaardig.

Knuffel haar nog maar veel. En geef haar bv eten wat ze heel lekker vindt maar niet te vaak krijgt.
Wij hebben bv de laatste 2 nachten bij haar in de woonkamer geslapen. Door de pijn sliep ze niet meer lekker bij ons op bed.
Ook hebben wij nog een aantal foto's van haar gemaakt. Moet je wel eerlijk bekennen dat ik deze nog niet kan bekijken.

@Emma, jij ook veel sterkte met het verlies van jouw lieve hondje.

Hele dikke knuffel!

Fee, wens je heel, heel veel sterkte.

Weet wat je nu voelt, heb ook die beslissing moeten nemen.

Geniet nog zoveel mogelijk van haar.

Dag lieve mensen.
Wat een zware beslissing...
Maar als ik t zo hoor...
Achteraf herkende ik ook meer..
Mijn meisje is vanzelf gegaan bij de DA snachts, maar ik had gewild erbij te kunnen zijn en afscheid te kunnen nemen. Later zag ik dat ze niet meer zo gelukkig was doordat ze bijna blind was...dat was t enigste dat zij nog had, lopen ging ook niet zo goed meer, en t lekkers. Twee dingen maar...
Je moet goed kijken naar wat er over is.
Maak dat lijstje ja, met alle voors en tegens en kijk dan welke kant overheerst..
Ook weet ik dat honden waar je een sterke band mee hebt juist niet gaan als je erbij bent, dan is de band te sterk en blijven ze voor jou. Dat heeft Wendy ook gedaan, en onze brenda en Remy in t verleden..
Je hebt zelfs kans dat hij naar jou toe komt om -jou- te troosten en niet eens om aandacht..
Hij heeft zoveel dingetjes en kan bijna niks meer...
Ik weet niet om wat voor hond het gaat, hoe oud ze normaal worden.
Als de levensverwachting veel hoger ligt kun je t pootje nog eens laten onderzoeken, maar anders...
Laat t even los...de twijfel, de vraag...sta open voor hem en laat je gevoel je vertellen wat het beste is. Kruip tegen hem aan, en voel wat hij je verteld...kun je dat?
Vaak blokkeerd je gevoel hoor dus dan lukt t ook niet, is best mooilijk op zo'n moment...
Sterkte..

Lieve Fee en natuurlijk iedereen die voor dezelfde beslissing staat, of heeft gestaan.

Zo herkenbaar en hartverscheurend...
Wat is wijsheid, ik denk dat bijna iedereen hier heel goed het gevoel kent van het afscheid moeten nemen van je trouwste vriend.
Het doet zo'n pijn, het los moeten laten.
Iedere dag de hoop dat het misschien morgen wel wat beter gaat..
Tot er geen ontkomen meer aan is.
Ik wens je heel veel sterkte, bedenk dat ook het loslaten een daad van liefde is...

lieve allemaal,
inmiddels heb ik haar laten gaan, ben er super-verdrietig van en op het moment dat ze echt ging dacht ik (van binnen want voor haar sterk gebleven) dat ik gek werd. Ze had dinsdagavond zo'n pijn en ze was zo benauwd dat het geen houdbare situatie was, gistermorgen is de dierenarts hier thuis gekomen om haar te laten inslapen. Ik had haar favoriete muziek opgezdet, waar ze rustig van wordt (Norah Jones) en ze lag rustig en mooi op de mat. Al denk ik wel, en dat maakt het zo moeilijk, dat ze diep van binnen nog helemaal niet wilde gaan maar werd tegengewerkt door haar lichaam die haar ziek en heel moe maakte en vooral die pijn. Zo erg als ze moest huilen.
Nu huil ik, tranen met tuiten en onstopbaar, kan me het keven zonder haar nog niet voorstellen. Ik wil het ook niet, maar het zal moeten.
Dank voor al jullie troostende woorden.

Ach Fee........
Bedenk dat degenen die gaan daar meer vrede mee heeft dan de achterblijvers..
Vooral dieren schijnen in een soort van overgave te komen...dan is het goed...
Voor ons begint het dan pas....
Heel veel sterkte, en je kan altijd hier terecht, wij weten waar het over gaat...

Lieve Fee

Wat een groot verlies, ik huil met je mee....
Loslaten is de grootste uiting van liefde.
Hoe moeilijk het ook is, denk aan de rust die je haar nu gegeven hebt haar pijn is voorbij.
Ik wens je heel veel sterkte...

Heel erg veel sterkte met je verdriet.. Ik weet hoe je je volet. Ik huil ook nog iedere dag, mijn hondje is 6 dagen geleden overleden :(
Nogmaals heel veel sterkte! Moeilijkste beslissing die je ooit moet maken. Laten gaan en loslaten, er is niks moeilijkers..

Lieve Fee,

Ontzettend veel sterkte! Weet hoe zwaar het is. Het zo erg om te zien hoeveel pijn ze hebben. Ik voelde zoveel onmacht in me.
Maar je hebt heel mooi afscheid van haar genomen in haar eigen vertrouwde omgeving.

Jouw verhaal is heel herkenbaar. Bleef ook heel sterk voor haar. Mijn hondje was ook heel rustig toen de DA bij ons thuiskwam, terwijl ze normaal al begon te trillen bij het ruiken of zien van een DA. Misschien dat ze toch voelen dat het einde inzicht is, zij daar al vrede mee hebben...alleen wij niet omdat het zo onbeschrijfelijk moeilijk is.

@Elvira, gaat het een beetje met je? @Emma, en hoe gaat het met jou. Jullie ook nog veel sterkte.