problemen na overlijden

Ik heb een kooiker, Jeltje van 13½ jaar en had een Markiesje, Romi van 12½ jaar. Ze zijn opgegroeid in Friesland in alle vrijheid en blijheid. Na het overlijden van mijn man ben ik naar Brabant verhuisd en woon nu 4 jaar op een flat, 5 hoog. Dat ging prima, ze waren snel gewend ook om met mij alleen te zijn. Nu is Romi 21 september 2011, tot mijn groot verdriet, in mijn armen overleden aan een hartstilstand. Jeltje reageerde de eerste 2 weken boos op mij. Ze negeerde me, ging in de keuken of andere kamer liggen, at wel goed en ging met mij mee naar buiten maar niet van harte. Daarna dacht ik dat ze het verwerkt had, ze vroeg en vraagt steeds meer aandacht, wil constant spelen en krijgt die ook. Maar wat veel erger is sinds 1½ week plast ze af en toe in de lift (nu 2 keer), op de galerij ook al 1 keer, poept soms ook onderweg naar beneden en heeft 1 keer terwijl ik weg was in haar eigen mandje gepoept.Hoe moet ik reageren, ik wordt boos als ze het onder mijn ogen doet waardoor ze weer erg angstig naar mij toe wordt maar ik wordt er ook heel verdrietig van en weet het even niet meer.

Groetjes Elly en Jeltje

De kans dat dit niet komt door het overlijden van je andere hond, maar juist door de leeftijd van je hond.
Ik zou eerst eens nagaan bij de dierenarts of dit niet het geval zou kunnen zijn.

Maar boos worden??
Tja het komt ergens vandaan, misschien is de blaas en kringspier minder sterk, waardoor het eerder naar buiten komt.

Ik zou het niet weten sorry,

Wel super veel sterkte

Boos worden zal niet helpen denk ik.

Misschien komt het inderdaad door de ouderdom, misschien is het ook van voorbijgaande aard.

Kun behaar niet dragen in de lift, zodat het de eerstkomende tijd niet gebeurt en ze het vergeet als het niet aan haar gezondheid of ouderdom ligt ?

Als het vaker gebeurt zul je in het appartement misschien net zoals bij een pup met krantenpapier moeten werken waar ze als je weg bent op kan leren gaan... Toch al iets minder werk...

Succes.

Eerst bij de dierenarts lichamelijke oorzaken uitsluiten.

Het kan heel goed het gemis van de hond zijn.

Maar ik zou ook even naar de dierenarts gaan of er niet iets anders met haar is

En neem wat urine mee.

Hoi Elly, ben je zeker dat Jeltje boos reageerde op jou?
Niemand willen zien, alleen willen zijn, is een normale reactie na een overlijden. Net als weinig zin hebben in dingen die je anders wel leuk vindt, zoals het wandelen.
Misschien dat jij vlak na het overlijden van je Romi, net veel behoefte had om te kunnen knuffelen en samen zijn met Jeltje? Samen verdriet hebben als het ware?
Dat zij een andere reactie had, wil niet zeggen dat ze kwaad was op je, iedereen reageert anders tijdens een rouwproces.
Of denk je dat ze redeneert dat jij Romi "vermoord" hebt omdat ze in jouw armen gestorven is?

Ze is meer dan 13 jaar, ik kan me aansluiten bij de raad van de anderen: misschien ouderdomsverlamming of een ander kwaaltje?

Het lijkt me wel normaal dat je nu even wat minder verdragen kan. En dat je op één en hetzelfde moment boos en verdrietig zijn kan. Je bent immers nog aan het rouwen.
Liefs, Floortje.

Als er verder geen aantoonbare medische oorzaken zijn, is het misschien zo dat dit 'ouderdomskwaaltje' is begonnen door de impact die het gemis van haar vriendje heeft?
Als bij hoogbejaarde echtparen één van de partners komt te overlijden, zie je ook vaak dat de overgeblevene 'ineens' klachten krijgt.

als eerste heel veel sterkte met het verlies van Romy, altijd zo verdrietig, ook verdrietig voor Jeltje, het kan best zijn dat ook zij treurt over de dood.

en dan heb je ook nog een hoge leeftijd, die komt met gebreken, plassen kan zijn dat er iets is aan de blaas, maar poepen...je kan met jeltje, eens op anderen plaatsen gaan wandelen waar je ooit samen met Romy kwam, dat scheelt al een hele boel.

en boos worden, nee dat gaat niet, je hondje is toch heel klein ? zou je dan niet op kunnen tillen om naar buiten te gaan met jeltje. en dan pas neerzetten als je buiten bent ?

en misschien wat meer uitlaten, juist door de hoge leeftijd van jeltje. ?

Honden kunnen zeker boos en verdrietig zijn..

Je kunt wel zeggen dat je oude hondje een trauma heeft na deze ervaring..
En En je hondje si wellicht altijd semen met zijn soortgenootje geweest....


Er is dus heel veel gebeurd in het leven van het dier, soorggenoot overleden én van omgeving veranderd..
Dit zijn zéér ingrijpende gebeurtenissen, en dit is het dier niet zo maar kwijt..

Weet je zeker dat het niet aan de ouderdom ligt dat die ongelukjes gebeuren..?
Is de hond niet dement aan het worden..??
Dan zou je wat meer moeten vertellen over het gedrag van je hondje...

Aan het trauma,verdriet van het verlies en het mogelijk koppelen aan jou is zeker wat te doen ..


Als het gedrag voortkomt uit het verlies en de impackt van verandering van omgeving is daar met homeopathie heel goed aan te werken..

Als je daar meer over wilt weten dan mag je mijn altijd een pers. berichtje sturen dan zal ik je meer vertellen over homeopathie en je verwijzen naar een deskundig homeopathies veterinair...

Succes ...