rouwperiode

Zoals jullie weten heb ik verleden week afscheid moeten nemen van mijn Devil.

Nu wilt mijn vriend al een puppy aanschaffen en ik moet zeggen dat ik er ook over aan het denken ben.
Ik voel me hier zo schuldig over. Devil is nog niet eens thuis en wij denken al aan vervanging.
Niet dat we nu al een pup in huis nemen maar we willen een pup die dan rond kerst ons komt vergezellen.

Ik vind het zo oneerlijk tegenover devil. Maar moet zeggen dat ik het zo ontzettend mis.
Gewoon een hond om je heen, een kameraadje.

Wat vinden jullie?
Gaan we te snel? Is dit een normale reactie?
Cijferen we Devil zijn bestaan zo weg?

Ik weet het gewoon echt niet.

Het is een normale reactie, maar het is inderdaad te snel...
Ik zou er nog even mee wachten. Doordat je in de rouw bent, krijgt de pup al geen eerlijke start.
Het verdriet is nog zo vers, dat pikt een pup op en die snapt daar natuurlijk niks van.
Als je even wacht, is het denk ik ook veel leuker.
Anders heb je kans dat je het gat probeert te dichten met een stop wat niet past

Ik had na anderhalve week door dat ik niet zonder hond kon. En een halve week later had ik een pup.
Geen plaatsvervanging van me ouwe hondje maar wel een nieuwe hond. Die ouwe was ook erg uniek. We hebben wel een heel verschillend ras gekozen.
Met het omgaan met dit soort dingen zijn geen regels. Mensen rouwen gemiddeld een maand of 9 over hun gestorven huisdier.
Ik heb niet het idee dat ik minder verdriet had om mijn ouwe hond omdat ik een puppie had. Ik had wel afleiding zodat het verdriet niet het enige was wat ik "te doen had" de hele dag.

Ik ga richting kaatje en mijn vriend gaat richting Wendy.

We hebben allebei wel zoiets dat we een nieuwe willen terwijl ik eerst zei dat ik nooit meer een hond wilde, het verdriet is te groot.

Aan de ene kant wil ik het heel erg graag maar aan de andere kant niet zo snel.
Daarom wilde mijn vriend ook kijken naar pups die nu net geboren zijn zodat je ze pas over een paar weken in huis hebt.

Ik wil ook helemaal geen vervanging voor hem want dat kan toch niet. Maar ik voel me schuldig tegenover hem, net alsof we blij zijn dat we van hem af zijn.

Ik voel me nu al schuldig omdat ik vandaag niet heb gehuild om hem, dan denk ik dat kan toch niet zo snel over zijn? Terwijl ik me nog steeds wel heel verdrietig voel.

Nu is het natuurlijk ook nog dat mijn vriend heel graag een pup wil en mijn zoontje ook. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.

Maar bedankt voor jullie reactie

Hoi Natasja,

De periode van rouw is voor iedereen verschillend van lengte. Je haalt met een pup geen vervanging in huis waardoor je Devil bent vergeten, toch? Devil heeft een plek in jouw hart en dat verandert niet. Je hoeft je daarom ook niet schuldig te voelen volgens mij. Het is wel belangrijk dat je van een nieuwe pup kunt genieten en dat de pup geen gevoelens voelt dat hij/zij te vroeg is gekomen of zo.

Sterkte de komende tijd en met jullie beslissing.

Groeten,
Harry.

Je schuldig voelen, ik denk wel eens dat dat meer een vrouwendingetje is. Je hebt nog niet gehuild vandaag, maar de dag is nog niet om, die tranen komen wel. Bij mij kwamen de tranen meestal in bed, dan was ik moe en had ik niets anders te denken.

Als jij nog niet aan een hond toe bent, moet je het niet doen. En dan hebben de mannen bij jou thuis nog even pech. Want je doet jezelf en je pup geen plezier die in huis te halen wanneer jij er nog net klaar voor bent.

Wat ik daarentegen wel begrijp en dat had mijn vader altijd heel erg, is dat je heel je dagroutine kwijt bent als je hond wegvalt.
Om die reden wilde mijn vader vroeger altijd snel weer een hond, want hij kon zijn draai niet vinden.
Ik kan mij dat heel goed voorstellen.
Het is heel dubbel.
En wat Wendy zegt is ook wel zo. Een heel ander ras kiezen is ook al anders.
Wij hadden altijd Berner Sennens. Ze zagen er redelijk hetzelfde uit, maar waren qua karakter zeer verschillend.
Ik weet nog wel dat mijn broertje de 2de Berner niet kon accepteren. Het was niet Simba en hij kon er ook niet leuk voor zijn.
Volg je gevoel en misschien kun je inderdaad gaan kijken bij een vers nestje.
Dan ga je er heel geleidelijk in mee en zie je alles van de eerste dag. Is toch ook wel heel bijzonder.

Onze ervaring is, toen Doohan overleed hebben we eigelijk na een week of 4 weer naar een pup wezen zoeken.
Dit vonden wij de beste oplossing voor het gemis en leegte in huis.
Wij zullen nooit Doohan vergeten, we denken dagelijks nog aan haar.
Ook hebben we geen schuld gevoel, dat we een nieuwe hond hebben genomen.
Dit omdat Doohan een mooi en goed leven gehad heeft.

Veel sterkte de komende tijd, en ga op je gevoel af.

Dat zie ik ook bij mijn vriend, de routine sóchtends en s'middags, s'avonds met het uitlaten, hij staat dan zo om zich heen te kijken en weet niet goed wat te doen.
Wij zijn wel aan het kijken naar hetzelfde soort ras maar zoiezo niet naar dezelfde kleur want dat zou ik echt niet kunnen.
En mijn vriend wilt geen amstaff want hij vindt dat devil onze amstass was en dat hij dat moet blijven. Dus denk dat we als we ervoor zouden kiezen voor een engelse zou gaan.

Mijn gevoel zegt ja maar ergens denk ik mss zijn wij geen mensen voor honden?! en moeten we het even zonder proberen.
Wij hebben devil bijna 10 jaar gehad en wij wonen nu 10,5 jaar samen.
ik weet het niet het is gewoon moeilijk.
Al denk ik wel dat het het allemaal wat draaglijker maakt.

Iedereen gaat anders om met verdriet, ik werd gek zonder hond het verdriet was zo groot.
Binnen drie weken had ik Fleur had weer wat om voor te zorgen maar het verdriet was er gewoon nog hoor alleen anders omdat ik wist dat ik niets meer voor mijn lieve ouwe Kischa kon doen.
Ik heb nog steeds verdriet ik mis haar nog altijd.
Ze was uniek en Fleur is ook uniek.

Ik zelf kan ook niet zonder dieren hoor, al heb ik het mij al 100 keer voorgenomen hahaha!

ik had ook snel een andere hond
ik werd ook gek zonder
daarmee ben je de andere inderdaad niet vergeten, het zou maar erg zijn
misschien dat ik nu wel langer zou wachten, proberen toch

http://www.licg.nl/XS/

Als je wil kun je hier uitgebreid lezen over rouw, wat er allemaal bij hoort, en ook de aanschaf van een nieuw dier.

Je kunt best weer voor een pup gaan kijken en je hoeft je er niet schuldig over te voelen.

Je vergeet Devil nooit hoor.Wij hebben ook na een overlijden van een hond weer een pup genomen.

Op dit moment worstel ik hier ook mee. Ik heb mijn fantastische, zalige, vrolijke Labrador 4 weken geleden laten inslapen.
Ook ik voel me schuldig als ik over een nieuwe hond nadenk. Het ergst vind ik dat het door mijn hoofd schoot op het moment dat ik haar liet inslapen. Simpelweg omdat ik toen het gevoel had dat ik niet zonder hond kan.

Ondertussen mis ik haar nog steeds vreselijk maar ik ga wel terug 2x per dag wandelen. Ik kwam gewoon zot tussen die 4 muren. We hadden veel verschillende wandelingen. Telkens ik de eerste maal ergens voor de eerste keer zonder haar wandelde, was dat erg pijnlijk. Nu kan ik er terug wat van genieten. Ergens heb ik ook het gevoel dat ik haar eer bewijs door te blijven wandelen: het was onze vaste routine en het is door haar dat ik ontdekt heb dat ik zo kan genieten van een natuurwandeling. En vaak komen er fijne herinnerigen boven.
Ik mag wel geen mensen met honden tegenkomen, want dat vind ik zo pijnlijk. Daar ben ik op dit moment zo jaloers op.

Ik neem nog geen nieuwe hond omdat ik merk dat ik de gedachte niet kan verdragen dat er een andere hond op haar plekjes zou liggen, haar koekjes zou krijgen, haar wandelingen, haar knuffels. Ik denk dat ik razend zou worden op een nieuwe hond mocht hij per ongeluk op haar plekje gaan liggen, en dat ik het tegelijkertijd niet zou kunnen verdragen mocht hij/zij anders zijn dan haar.
En ja, ook ik voel me schuldig als ik de hele dag nog niet gehuild heb, even niet aan haar gedacht heb of genoten heb van een TV programma. Liefs en veel sterkte.

Volgens mij is dat een hele normale reactie. Ineens is het doodstil in huis, je mist zoiets belangrijks in je leven, en je dagroutine is foetsie.
Ikzelf had ook direct die gedachten, ik vond dat heel erg, dat ik een paar dagen na het overlijden al gelijk nadacht over een puppy en zelfs op internet ging kijken wat de planning was bij de fokkers voor nestjes.
Het is nu bijna 5 maanden na Bijou's overlijden, en die drang naar nu een puppy is veel minder aanwezig. Ik denk zelf dat het ook belangrijk is om de tijd te nemen om te rouwen, maar zoals gezegd doet ieder dat op zijn of haar manier en op eigen tempo.

Schuldgevoel is denk ik ook heel normaal, ik hoor niet anders van mensen dat je toch een naar gevoel hebt richting de overleden hond, het zal toch even voelen als vervanging, terwijl je weet dat dit niet zo is.
En net als Floortje Faun zou ik het ook nog niet helemaal goed aankunnen denk ik..Je krijgt toch weer een hond in huis, een hond met een eigen karakter, misschien wel totaal anders dan wat je gewend bent. Je moet er echt klaar voor zijn, en als jullie denken dat dat nu of over een paar weken is, dan is dat helemaal niet raar of abnormaal, er is geen goed of fout hier in.

Wij dachten vroeger ook altijd als je je hond moet laten inslapen en je direct daarna een nieuwe had, dat dat raar was.... Maar anderhalf jaar geleden moesten wij onze hond Blaffie op 16.5 jaar ook laten inslapen. We hebben er erg onder geleden maar zijn toch de volgende dag naar het asiel gegaan om eens te gaan kijken . En daar liepen we op een puppy labrador van 7 maanden. We waren direct verliefd en nu een tijdje later hwoont simba al anderhalf jaar bij ons en al 1 jaar woont ook perra bij ons die ook uit het asiel komt. We denken nog wel aan blaffie we hebbben hem lang gehad en veel gedeeld met elkaar maar zijn toch heel gelukkig met onze twee loebasjes.

wanneer ben je er aan toe ? een ding moet je beseffen, als er een pup in huis komt, een nieuwe huisgenoot, dat is geen vervanging, en dat beseffen jullie echt wel denk ik zo.

een week dat Devil weg is, en nog niet thuis is, dat besef is er niet voor Devil. dus daar hoef je je niet voor schuldig te voelen.

maar de nabijheid van Devil is er nog zo tastbaar, dat het misschien toch wat te vroeg zal zijn.

maar nogmaals, wanneer ben je er aan toe ?

Neem eerst de tijd o te rouwen, het verdriet en gemis een plekje te geven, en als je zegt, nu voelt t goed, doe t dan.
Dit schreef een klant aan mij destijds..

Alle huisdieren gaan een stukje
mee met jouw leven en elk dier heeft daarin zijn of haar bijzondere plekje.
Zo heb je ook met elk dier een andere band want ook elk dier is anders.
Daarom nemen ze ook nooit elkaars plekje in want elk dier is of was uniek.
Daarom kan je heel blij zijn met je nieuwe schattebout

Ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik zelf wordt ook totaal gek als ik geen hond om me heen heb lopen. Ik heb vorig jaar 28-07-2010 mijn allerliefste mannekemuis Rowan moeten laten gaan en ondanks dat ik zo veel verdriet had en heel graag een andere hond wilde, wilde ik het aan de andere kant ook weer niet. Niet weer, ooit die moeilijke keuze moeten maken.

Een vriendin kwam toen in problemen en vroeg of ik haar 2 doggys kon opvangen voor een paar weken en toen merkten ik wel dat ik het heerlijk vond om iets om me heen te hebben, maar dit waren mijn rassen niet. We hebben thuis lang gepraat en ja, er moest echt weer een hond komen, maar geen Dober. ik, wij hadden echt het gevoel, we gaan vergelijken en dat is niet eerlijk tegenover de nieuwe hond, dus zeiden we, er moet iets speciaals op ons pad komen en daar kwam afgelopen begin feb Shai opgedoken. Liefde op het eerste gezicht

Ondanks dat het al lang geleden is, ik rouw nog steeds, ben nog regelmatig over mijn toeren, vooral in bed of als ik aan hem denk of een foto zie, maar dat heeft de rest bij ons ook nog steeds. Schamen omdat we zolang over het rouwen doen, doen we niet, we koesteren elk moment, elke minuut en elke seconden dat we hem hadden!

wat mis je het meest:

1. het hebben van een hond? )dus om je heen en gewoon lekker hondse dingen doen..

2. Jouw oude hond?

als je zegt ik mis gewoon een hond... ga lekker kijken voor een pup! niemand houd je tegen!
en als je, je oude hond mist.... nog even wachten kan geen kwaad..

ik weet zeker dat je oude hond niet wil dat jullie eeuwig blijven rouwen...

Ieder baasje voelt het anders.
Ik ben vorig jaar Luca verloren en toen had ik Romeo al.
Ik heb altijd twee honden willen hebben, maar ik ben er op het moment nog niet aan toe
een tweede te nemen.
Ik ken ook iemand die een paar weken na de dood van haar hond, meteen een pup heeft genomen.
Iedereen voelt het anders.
Het is in elk geval een normaal gevoel dat je hebt.
Dat je je maatje erg mist maakt het allemaal moeilijk.
Het nieuwe pupje is geen vervanging, maar je voelt dat misschien wel zo.
Je moet doen wat je hart je ingeeft.
Als het tijd is, voel je dat.

Anderhalf jaar geleden stond ik voor het zelfde dilemma.
Ons jongste hondje Yip is toen heel plotseling overleden(de pup op mijn profielfoto).
We waren (en zijn nog steeds) zo verdrietig.....
En toch, tegen ieders advies in, hadden we binnen een week een nieuwe pup.

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat de hond die achter bleef, doodziek van ellende was.
We dachten echt dat we haar ook zouden verliezen.
Toen we eens rond gingen kijken of er pupjes waren die aan onze wensen en eisen voldeden, kwamen we een leuk pupje tegen. Dat pupje hebben we opgehaald; Noortje.

Heel vaak heb ik met een schuldgevoel gelopen.
Het voelde alsof ik Yip in de steek liet.
Maar van de andere kant heeft de nieuwe pup mij ontzettend geholpen om over het verdriet van Yip heen te komen. De opvoeding van Noortje nam al mijn tijd in beslag, zodat ik geen tijd had om hele dagen te huilen.
Wij hebben Noortje nooit vergeleken met het overleden hondje. Dat kan ook niet; elke hond heeft zijn eigen karakter.
Uiteindelijk is het, voor ons, een goede beslissing geweest om ons hart te volgen en snel een nieuw pupje te kopen.

Als je je hart volgt en goed luisterd naar je gevoel, is er geen slechte beslissing.
Als jullie je goed voelen met komst van een nieuw hondje en er is een echte klik met het beestje, dan komt het wel goed.

Heel veel succes met het nemen van een beslissing en sterkte met jullie verdriet om Devil.

Mijn allerliefste, zalige Labrador maakte mij altijd zo aan het lachen. Ik merk dat ik dat, ondanks het verdriet nu, ook heb bij honden van ongeveer hetzelfde ras (Goldens, kruisingen). Dus op dat vlak zou ik er misschien wel deugd van hebben om terug een hondje te hebben, het liefst hetzelfde ras.
Maar of er ooit nog een hond op haar vaste plekje naast mijn bed of onder de eettafel zou mogen liggen? Als je toch kiest voor een andere hond, kun je je vorige hondje misschien wel in ere houden door de matjes op een andere plek te leggen, foto's rond te zetten en alle spulletjes van hem/haar in een speciale kist op te bergen?
Misschien zul je dan minder het gevoel hebben dat je je hondje gewoon vervangt alsof het een wegwerpproduct betrof?
Floortje.

We zijn gisteren weeste kijken bij een pup.
Echt een hele mooie lieve schattige pup, maar in mijn ogen zijn alle puppies geweldig, ik heb dat gevoel altijd bij babies en puppies. Zet mij in een kamer vol met babies en puppies en je zult mij niet snel meer zien.

Ik had geen geld meegenomen want mijn intentie was om te kijken en voelen wat mijn gevoel daar bij was.

Maar het is niet verandert, aan de ene kant denk ik ja maar aan de andere kant denk ik geef het even tijd om te kijken hoe het is zonder hond om je heen.

Dankzij jullie voel ik me niet echt meer schuldig dat ik hieraan heb gedacht maar zit nog wel steeds met Devil in mijn hoofd. Maar dat is normaal, we hebben 10 jaar van hem mogen genieten.
En we moeten er ook gewoon goed over nadenken, ik ga ervan uit dat als we nu een hondje nemen dat we daar langer van mogen genieten als bij Devil dus hij moet goed bij het gezin passen. Devil hebben we gekregen toen we 20 waren en geen kinderen hadden, als we nu een hondje nemen komt hij in een druk gezin terecht. Dus allemaal dingen waar we goed bij moeten stilstaan. Devil is ouder geworden maar heeft er meer drukte bij gekregen, en dit hondje begint in de drukte en wordt ouder en dan wordt het steeds minder druk.

Ik weet nu ook dat ik Devil nooit zal vergeten en net zoals hierboven staat beschreven is hij een deel van ons leven en zal hij daar altijd een plekje in hebben. De tranen komen mss niet zo snel meer maar nu ik dit zo schrijf wellen ze wel weer op. Je vergeet hem nooit meer wij zijn samen met Devil volwassen geworden eigenlijk. Hij was ons eerste hondje, en in het begin ook echt ons kindje, hij heeft ons verantwoordelijkheidsgevoel gegeven en dat is wel erg speciaal. Echt een lid van het gezin en niemand zou zijn plaats ooit kunnen innemen maar dat wilt niet zeggen dat wij een ander hondje geen liefde kunnen geven.

Er is idd geen goed of fout in dit verhaal meer wanneer denk je dat je eraan toe bent.
Mijn vriend nu al en ik zit er nog tussen in.

En alle spulletjes van devil blijven spulletjes van devil. Wij hebben op de kast een grote foto staan met een kaarsje ervoor en een bord met daarin zand van het bos en zijn favoriete speeltje en daar komt ook zijn urn met foto op te staan. Dus hij heeft zijn plekje in het huis en dat zal nooit veranderen.
Ik heb ook een mooi kettinkje waar een beetje van zijn as in zit dus zo draag ik hem altijd bij me. En niets komt daar tussen.

Echt heel erg bedankt voor jullie reactie.

Heel veel sterkte met het verlies van Devil...
kan me voorstellen dat je een hondje mist, en een nieuwe pup betekent toch
ook niet vervanging! Een nieuwe pup betekent een nieuwe start..

Wij hebben bij mijn ouders naar 17 jaar onze Joppie in laten slapen, vreselijk vonden we dit, het
zonder hondje zitten vonden we nog erger, als de deur kraakte keek je om, of ie om t hoekje kwam,
geen hond meer om smorgens mee te wandelen, geen kwispelende staart als je thuis kwam, na twee weken
kwam daarom ons nieuwe hondje toen 10 maanden uit het asiel,.. Joppie is nooit vergeten, dit zal hij ook
echt nooit worden, maar het was zo fijn om weer een hondje in huis te hebben! Heerlijk en echt geen vervanging
van want ze hebben ieder hun eigen karakter en ieder hun eigen ding!

De tijd die er over gaat om een andere hond te nemen is verschillend voor iedereen.
Je moet gewoon doen waar jij het beste bij voelt.
Wij hebben altijd zo snel mogelijk een andere hond in huis gehaald. Het is niet omdat die pup er is dat je je oude maatje zal vergeten.

Ik heb ook een ashangertje om mijn hals hangen. Zo kan ze toch nog een klein beetje mee gaan wandelen.
Ik denk wel niet dat je nog moet wachten om een puppy te nemen omdat je wil kijken hoe het leven is zonder hond. En waarom vraag je je af of jullie eigenlijk wel hondemensen zijn?
Ik vind het voorlopig wel te doen zonder hondje maar dat is omdat ik niet klaar ben voor een andere hond. In het begin mocht ik haar beste vriendjes lenen zodat ik niet alleen hoefde te wandelen. De eerste dagen was dat erg troostend. Daarna alleen maar pijnlijk omdat alles wat zij anders deden zo'n harde confrontatie was met het gemis.
En omdat ik merk dat de kans groot is dat ik kwaad zou zijn op een nieuwe hond in huis enkel en alleen omdat het een andere hond is en ik geen andere hond wil. Ik heb niets aan een hond waar ik alleen maar kwaad op ben en het zou zielig zijn voor de hond in kwestie. Het enige wat ik op dit moment wil is mijn oude hondje ! Aangezien dat niet mogelijk is, ben ik voorlopig liever hondloos.
Op termijn komt er zeker terug een hondje. Je hebt er simpelweg zoveel aan. Al je zorgen zijn vergeten na wat gespeel met hen of na een grappige actie of blik. En je hebt er zoveel gezelschap en liefde van. Het is niet omdat ik terug wat kan genieten van een wandeling dat ik vind dat alleen wandelen even leuk kan zijn. Integendeel; het is en blijft eenzaampjes en er is niemand meer die me aan het lachen brengt met haar gespetter en geplons in elke plas die ze tegenkomt.
Ik ben gewoon nog niet klaar voor een andere hond. Als jij voelt dat je dat wel bent, waarom nog wachten?

Ik ben ook iemand die na de dood van een hond gek wordt en weer snakt naar 'n kameraadje rond me heen..
Zo ben ik niet lang na de dood van m'n border , naar het asiel gegaan en een staffje gaan adopteren, en toen die stierf aan kanker, na amper een maand, heb ik wel moéten wachten, omdat ik niet mocht van m'n vriend...

Ook een van de redenen waarom ik eigenlijk niet maar 1 hond wil... als daar iets mee overkomt, heb je niets om je aan recht te trekken, om voor uit bed te komen...