Update Dobby

Vanochtend naar de dierenarts, eerst even lekker gewandeld en 2x de bal gegooid en 2x een zoekspelletje. We doen het rustig aan, maar gaan zijn plezier niet uit de weg, zeg maar.

Bij de dierenarts gewogen, ietsie afgevallen, maar nog steeds mooi op gewicht, 29 kilo. En toen naar binnen. Dobby liep voorop zoals gewoonlijk, en begroette de dierenarts hartelijk. Ging zelfs zowat tegen hem op staan zo van "haaaaiiii!".

Even uitgelegd wat er gebeurd was (1 aug, 17 sept en 26 sept aanvallen), en dat ik zoals afgesproken de fenoral had gegeven nadat hij afgelopen maandag in het bos was omgegaan. Dat was helemaal goed, net zoals het afwachten na aanval nummer 2, omdat er 6+ weken tussen 1 en 2 zat. Hij krijgt nu nog ongeveer een week fenoral, en dan stoppen we weer. Zijn hart is beluisterd, zijn buik bevoeld, ogen bekeken, en hij zag er volgens de dierenarts perfect uit (al staat zijn haar nu alle kanten op door de rui naar winterwacht).

Als hij nu weer een tijdje aanvalsvrij blijft, prima. Hij kán weer een aanval krijgen. Volgt er binnen 4 weken daarna wéér een aanval, dan moet ik weer fenoral geven en meteen een afspraak maken (in die volgorde). Dan weer een "kuur", en mochten nu óf dan er snel na het stoppen met de fenoral weer aanvallen volgen, dan pas moet hij op permanente medicatie, instellen, controle enzovoorts.

Als tip gaf de dierenarts om een soort van aanvallen-registratie bij te houden. Welke datum is er een aanval, hoe lang duurt die, wat gebeurde er. Zo kunnen we op termijn zien of het erger word of de aanvallen veranderen. En uit die woorden maak ik op dat er waarschijnlijk nog wel zullen volgen.

De dierenarts constateerde dat ik er nogal rustig mee omging, en dat dat al veel scheelt. Als hij een baasje treft wat compleet in paniek raakt bij iedere aanval, of iedere wiebelende poot, dan zou hij sneller permanente medicatie geven. Maar aangezien er toch wel wat bijwerkingen aan zitten doet hij dat niet zomaar. En aangezien Dobby's aanvallen relatief mild zijn en ik niet loop te stressen doet hij (en dus wij) een poging Dobby op minimale medicatie te houden.

Liever minder chemische troep, dan onnodig en/of teveel, naar mijn mening. Als het nodig is ben ik de eerste die bij de dierenarts voor de deur staat, maar nu nog even niet. Gelukkig.

Gelukkig is hij verder goed gezond en probeert de dierenarts de medicatie laag te houden. Het is inderdaad naar spul wat best wel wat bijwerkingen kan hebben.

De hond van mijn ouders hebben we gelukkig nooit op medicatie hoeven zetten. Daar bleef het bij eens per 3 a 4 maanden. Hij had hetzelfde als wat jij beschrijft bij Dobby. Geen controle meer maar wel bij bewustzijn. Wij hebben gemerkt dat er gewoon bij blijven en contact met hem maken het beste hielp. Hij bleef dan rustig en kwam er het snelste uit.
Ook zo min mogelijk stress en spanning heeft een goed effect. Tegenwoordig wonen ze in frankrijk en daar heeft hij duidelijk veel minder last van spanning (minder onnatuurlijke prikkels want ze wonen in the middle of nowhere, en minder stress van mijn ouders door verkoop van het bedrijf) en heeft hij in de afgelopen 2,5 jaar al geen aanvallen meer gehad.

Als laatste optie kun je dat natuurlijk ook nog gaan doen. Met pensioen en verhuizen naar een boerderij in frankrijk toch een stuk beter als medicatie....zowel voor Dobby als voor jou

Zelf rustig blijven is inderdaad een eerste vereiste. En dat kan alleen maar goed zijn voor Dobby dat je zo reageert. En zolang het zonder medicatie kan, zou ik dat zeker ook doen... want eens de medicatie permanent moet gegeven worden kan je er eigenlijk niet echt nog vanaf...

@Lisette: van wat ik heb kunnen achterhalen nav zijn inentingsbewijs komt Dobby van het Brabantse platteland. Een vrijstaand huis aan een dijkje, met een grote tuin. Deze mensen zijn geen perfecte fokkers volgens de rasvereniging, maar ze hebben niet aan de lopende band nestjes, en destijds een paar rassen. Een kleinschalige broodfokker noem ik het maar. Als hij daar inderdaad opgegroeid is, is dat in alle rust geweest. Daarna is hij naar een buitenwijk van Den Haag gegaan. En ik woon in het centrum van de stad.

Hij was ook extreem hyper buiten toen ik hem net uit het asiel had en reageerde op iedere auto, dichtslaande autodeur, enzovoorts. Ik denk zeker dat een rustiger omgeving hem zal helpen. Verhuizen staat op ons wensenlijstje, maar kan nog een paar jaar duren. Ironisch genoeg gaan we dan wel naar een wijk waar véél meer mensen wonen, maar dat is voornamelijk woon-werk verkeer en "normaal" wonen. Hier zit ik in een omgeving vol kantoren, restaurants, en bouwactiviteiten.

Als ik nou de loterij eens won... Frankrijk zou het niet worden, maar oooh wat zou ik maken dat ik hier weg kwam.