stervend baasje

Hallo allemaal

Wie weet hoe het komt dat een hondje eerst stapel gek was op zijn bazinnetje en nu ze ziek op bed ligt ten gevolge van kanker niet lang meer te leven heeft.
Totaal niks meer van haar wilt weten. En haar volkomen negeert?

Honden hebben meer door dan dat wij denken en het klinkt misschien gek maar honden hebben ook gevoel en voelen aan als er iets is..

Ik wens jullie heel veel sterkte toe.

ik zou er niet echt een antwoord op weten, maar als wij ziek zijn gaan 2 van onze honden altijd juist heel de tijd bij ons liggen en 1tje houdt zich juist meer afzijdig..

Heel veel sterkte!

Hartelijk bedankt voor jullie reactie

Ik weet wel dat als een hond zelf ziek is in een roedel (wolven bijvoorbeeld) ze zichzelf uit de roedel terug trekken om te sterven... Misschien dat dit ook zo is als een hond ziek is de roedel afstand neemt van het zieke dier? Er zullen hier vast mensen zijn die daar antwoord op hebben!

Lijkt me wel heel erg trouwens dat een hondje juist in zo een moeilijke tijd zich terug trekt, zowel voor de hond als voor het baasje zelf

Als ik ziek ben of me heel rot voel kwamen mijn vorige honden en de honden die ik nu heb me juist troosten of juist nog aanhenkelijker bij me liggen...

Ja ze voelen aan als er iets mis is... Overlaatst was er iets op tv over honden die worden opgeleid in Amerika, om kanker op te sporen...
Alleszins heel veel sterkte!

Honden voelen heel veel aan heb ik uit eigen ervaring mogen meemaken.
Ik vermoed dat de hond al afscheid heeft genomen en zich nu totaal terug trekt van het zieke baasje.
Voor het baasje lijkt me dit ontiegelijk moeilijk zeg.

Heel veel sterkte..tis en blijft een rot ziekte.

Heb dit al vaker gehoord, maar blijf het zo moeilijk vinden om te lezen.
Het baasje heeft het verschrikkelijk moeilijk, maar de hond ontloopt het baasje dan eigenlijk juist.
Aan de ene kant heel raar, natuurlijk, maar zoals hierboven ook al gezegd, een hond voelt dat aan..
Hoor ook wel is dat een hond dan juist de hele tijd bij het baasje blijft, maar dit kan dus ook.

Heel erg voor het baasje, dat wel.
Hoe leg je dat nou uit aan iemand die zo ziek is? ..

In ieder geval heel veel sterkte toegewenst voor diegene!

Hallo Ankie,

Ik heb het nog ooit gelezen dat wanneer een baasje ernstig ziek is, niet enkel een beetje verkouden ofzo, een hond dat aanvoelt en dat honden heel vaak afstand nemen.

Verderop gaan liggen... Niet veel knuffelen. Het lijkt alsof ze wel waken, maar vanop afstand. Katten daarentegen zouden wel vaker dicht tegen zieke mensen aanliggen.

Misschien komt het doordat een hond die ziek is zelf ook eerder in een hoekje wegkruipt en gerust gelaten wil worden.

Groetjes en sterkte en allerbeste wensen voor de zieke.

voor het baasje moet dit verschrikkelijk zijn . sommige honden zijn niet weg te slaan van het ziekbed van hun baasje en als baasje er dan niet meer is gaan ze ontzettend hard rouwen, sommige honden worden er zelfs ziek van. andere honden nemen al afstand als ze merken dat hun baasje stervende is. net als mensen hebben honden ieder hun eigen manier om de dingen te verwerken, hoe hard dat dat soms ook mag zijn voor anderen.

heel veel sterkte toegewenst.

Als ik ziek of verdrietig ben is Chels juist niet van me af te krijgen.. Wil ze de hele tijd bij me zitten en me gezicht likken, en reageert ze op elk geluidje van buitenaf, heel waaks doen..

In uw geval denk ik dat het in de roedel zo is dat een zwakke zieke inderdaad beetje wordt afgestoten, al klinkt dat heel hard.. Of ze willen je gewoon niet tot last zijn..

Sterkte

Ik heb het bij mensen niet vaker gehoord, weet wel van iemand die een kat had die heel erg ziek was en ingeslapen moest worden. Haar honden waren gek op die kat, maar een paar dagen voor haar dood liepen ze met een boogje om haar heen. Blijkbaar voelen ze de dood al aankomen en zijn ze daar te gevoelig voor?

Of misschien heeft het wel een veel diepere oorzaak. Bij wilde honden /wolven, is een zieke hond of wolf een bedreiging voor de roedel, omdat daar natuurlijk vijanden op af kunnen komen.

In ieder geval heel erg naar voor het bazinnetje wat nu zo goed de liefde van haar hondje zou kunnen gebruiken.

Een kennis van mij met een roedel honden, waarvan reutjes en teefjes in alle rust en respect
met elkaar omgingen.
Een teefje werd steeds zieker en de andere honden sloten de hond uit.
Sterker nog, het baasje moest de hond beschermen, omdat ze aangevallen werd door de andere honden.
Zodanig dat ze het proces versneld hebben om haar te laten inslapen.
Anders was ze doodgebeten.

de hond neemt afscheid, hoe raar dat ook lijkt, de geur is er van de komende dood, de ene hond heeft dat erger dan de andere hond. ze wenden zich daar van af. dat heeft niets met de liefde voor de bazin te maken, afscheid wat er voor de hond is.

voor jou is dat niet leuk om dat mee te moeten maken, maar echt de hond blijft zijn bazinnetje trouw, alleen zijn afscheid is anders dan van een mens.

Nog even reageren op dit oude topic
Onze vorige hond deed dit inderdaad ook. Hij kwam binnen, gaf een lik over de hand van zijn baasje en nam snel weer afstand.
Dachten eerst toeval maar dat gedrag ging maanden aan.. Als de hond echt geroepen werd kwam ze wel en ging even zitten maar zodra ze kans kreeg nam ze weer afstand...
Toen het baasje overleden was leek hij een aantal dagen van slag, ze was erg afstandelijk maar na een aantal dagen was dit gedrag weer verdwenen.
Ik heb me er altijd erg over verbaasd

... Ohja en als er een voor de hond vreemde bij het baasje kwam kijken ging de hond vreselijk te keer en bleef gedurende het bezoek op afstand staan kijken (niet liggen)
Was ook wel vreemd gedrag voor de hond want zo was hij daarvoor helemaal niet..

Mijn ervaring is dat een zieke hond met rust gelaten wordt door de andere hond. Dat heb ik 2 x meegemaakt. Zouden ze dat met mensen/baasjes ook doen,instinkt.Al afscheid genomen.......

Idd apart maar bijzonder dat ze het zo goed aanvoelen. Zo las ik een tijdje terug hier iets over een Rottweiler die erg agressief werd toen zijn baas thuis overleed, hij beschermde hem zo erg dat niemand bij die man kon komen. Ik weet niet meer zeker of het precies zo ging en kan het topic niet zo snel vinden maar het heeft wel een tijd door mijn hoofd gespookt

Ik heb het meegemaakt met mijzelf en met een hond.

Toen mijn Bas oud en ziekelijk werd vond mijn teef het nodig om hem regelmatig aante vallen. Die stakker kon niet eens meer gewoon door de kamer lopen zonder dat zij hem op de nek sprong. Terwijl ze voorheen altijd goed waren samen.

Toen ik zelf langdurig ziek was , waren mijn honden uit logeren. Ik lag op bed maar een paar keer per week kwam mijn vriend met ze langs. Mijn teef is erg close met mij (zwaan kleef aan type) maar toen moest ze niks van me weten. Ze bekeek me nauwelijks. Toen ik eenmaal weer op de been was draaide dat meteen om en werd het weer "me and my shadow".

Ik denk dat het gewoon een natuurlijk instinct is. De zwakken worden genegeerd en verstoten...

Ik denk dat het ook met de geur te maken heeft. Iemand die ernstig ziek is ruikt heel anders dan een gezond iemand.

Toen mijn labrador oud en steeds zwakker werd kwam mijn dochter op bezoek met haar hond.
Nou is dat altijd al een fel beestje geweest naar andere honden maar niet naar die van mij.
Mooi dat ze mij lab. opeens aanviel zomaar uit het niets en deze verweerde zich niet eens meer.
Volgens mij duidelijk een poging de zwakkere uit de roedel te verjagen.

Als eerste ontzettend veel sterkte gewenst.
Mijn hond reageerde andersom toen mijn broer kanker had n zijn buik was Fleur nog een pup en hebben we 6 maanden bij hem gewoond.
Ze was niet bij hem weg te slaan en legde elke avond haar kop op zijn buik of lag stil tegen hem aan.
Ze is helemaal gek op mijn broer en de eerste paar maanden van haar leven alleen ,maar bij hem geweest.
Nu is mijn broer beter en doet zeveel wilder met hem.

ik denk dat het hondje het aanvoelt dat er iets niet goed is, en misschien houdt ze afstand, omdat dat misschien haar manier van afscheid nemen is.

een overlijden is anders bij een mens dan bij een hond, voor de hond is het meestal direkt voorbij, tuurlijk is er het gemis, maar een hond leeft in het heden niet in het verleden.

en het heeft niets te maken met niet trouw zijn, integendeel.

Bamse was drie maanden toen ze ..geadopteerd..is door een leonberger, tot drie jaar is ze bij deze ..mams..geweest, bijna iedere dag zagen ze elkaar, ze mocht alles bij deze hond, werkelijk alles.

bij het overlijden van haar..mams..heeft ze na haar dood van deze leonberger , afscheid kunnen nemen, en het was vreselijk om te zien hoe dat ging....de auto kwam aan, met de hond erin, bamse ging vrolijk er naar toe, de koffer deksel ging open, en bamse deinsde terug, ik ....toe maar bamse ga maar even kijken, ze snuffelde aan de leonberger, en hief een klagend gehuil aan, ze keerde zich om en ging het huis binnen, zelf was ik helemaal van slag daarover.

in het huis van de overleden hond, ging ze gewoon haar gang, alsof de leonberger er nimmer geweest was. dat is mijn ervaring met hoe een hond de dood ervaar.

Mijn ervaring hoe een hond de dood ervaart is enkel op hond-hond relatie gebaseerd.
Mijn eerste ervaring is eigenlijk gelijk aan die van Willemijn,
jaren geleden had ik een kruising.
Toen hij 14 jaar was is daar een pup bijgekomen.
Deze 2 honden zijn vanaf dat moment altijd samen geweest, nimmer aanvaringen gehad altijd de beste vrienden.
Toen de oudste hond wat ging sukkelen, hield de jonge hier altijd rekening mee.
Uiteindelijk heb ik de oudste hond op 19 jarige! leeftijd in moeten laten slapen.
Op voorhand was ik bang voor een terugval van mijn toen inmiddels 5jarige hond.
Echter hij heeft nooit enig teken van gemis gegeven, zijn leven ging gewoon verder net of er nooit een andere hond geweest was.

2 jaar geleden heb ik bij deze hond, die toen inmiddels 7 was, een hondje van 6 maanden gekregen.
Ook dit verliep prima, dit hondje was echt de schaduw van de oudere.
Helaas heb ik de oudere 26 september in moeten laten slapen.
Door mijn eerdere ervaring dacht ik dat ook nu alles weer zijn beloop zou hebben.
Het tegendeel was echter waar, dit hondje heeft het echt als een groot gemis ervaren.
Van een altijd vrolijk hondje veranderde zij in een triest hoopje.
Hele dagen lag ze letterlijk te zuchten.
Ook wandelingen waren een opgave voor haar, continu omkijkend waar haar grote vriend toch bleef?

Ik heb heel snel daarna weer een nieuw vriendinnetje voor haar mogen verwelkomen, en ze is gelukkig weer helemaal opgebloeid.

Maar zo zie je maar dat net als bij mensen ook honden verschillend omgaan met verlies.

Bij een stervende, hoe cru dat ook klinkt, wordt de geur helemaal anders.
Er is een groot verschil tussen iemand die op sterven ligt, en iemand die op een ziekbed ligt.
Bij het stervensproces komen er andere bacteriestammen, die een bepaalde (lijkgeur) geven.

Dat verklaart waarom honden bij de ene patiënt nog wel komen, en bij de andere niet.

Deze geur geeft een grens aan, nl die van afstand nemen, daarom begraven of cremeren wij ook onze overledenen. Dit is om 'ziekteoverdracht' tegen te houden.
Denk maar aan natuurrampen, en de daaruitvoortkomende ziektes onder de bevolking; wanneer door de grote chaos de doden niet snel genoeg begraven of gecremeerd worden, ontstaan er vaak zware epidemieën.

Dit is pijnlijk om te zien, maar de hond reageert dan niet meer uit liefde, maar uit zelfbehoud-als ik dat zo cru mag stellen-

Het blijft een moeilijk onderwerp wat heel gevoelig ligt.

Toch wil ik TS veel sterkte wensen, en iedereen die hiermee geconfronteerd wordt.