ik mis je

We hebben op 5 mei onze mechelse herder Axel moeten laten inslapen.
Hij is 4 jaar geworden.
Axel deed politietrainingen.
Dat was zijn lust en zijn leven.
Maar het is hem op 5 mei fataal geworden.Hij was gaan trainen zoals altijd.Maar bij zijn eerste oefening zakte hij door zijn poten.Kon niet meer lopen,we hebben hem naar de dierenarts gebracht.Hij constateerde dat hij zijn nekwervel had gebroken.
Dat hij invalide zou blijven,met veel pijn.Dat wilde we hem niet aandoen,dat had hij niet verdient.We hebben besloten hem rustig te laten inslapen.Met heel veel pijn in ons hart verlieten we de dierenarst.Hij werd de volgende dag naar het crematorium gebracht,waar hij heel mooi lag opgebaard.We hebben afscheid van hem genomen,maar niet voor lang.Want we hebben hem in een urn weer mee terug naar huis genomen.Waar hij een mooi plekje heeft gekregen.Hij was onze grote vriend,we missen hem ontzettend.

We houden van je Axel.

Suuske

Hoi susan

Wat een triest verhaal zeg om op zo manier je hond te verliezen Ik kan begrijpen dat je hier heel veel verdriet van heb .En wens je ook heel veel sterkte
groetjes joke en taat

Dag Susan,

Naar,dat je jouw Axel zo plots moest laten gaan...en zo jong nog!Dan kun je ook niet goed afscheid nemen,lijkt me...ik zag je stukje bij de rouwverwerking staan.Ben blij voor je dat Lex nu bij jullie in huis komt;dat zal Axel echt heel fijn vinden ook...Axel waakt dan over hem en ook over jou...

Wens je sterkte en bedankt ook voor jouw woorden voor mij!Ik ben ook nog erg verdrietig,terwijl ik wél goed afscheid heb mogen nemen...

groetjes van Ingrid en haar honden

Zo jong en te vroeg.
Veel sterkte met het grote verlies.

Vreselijk, en je hebt je er nooit op kunnen voorbereiden zoals bij een zieke hond. Die van ons was ook jong, 3 1/2, maar wat moet jij geschokt zijn geweest door dat plotselinge verdriet en het moeten nemen van die beslissing. Goed gedaan, die meevoelengheid toont dat je een lieve baas bent geweest voor hem.

Wat erg zeg, maar hoe kan dat nou.
Gestorven in het harnas, is niet slecht, maar wel pijnlijk voor de mensen die achterblijven.

Hoi Suzan,

Wat een prachtige hond die Axel en wat hard om op die manier je maatje te moeten verliezen!
Heel veel sterkte en hopelijk gaat Lex het grote verdriet een beetje verzachten voor jullie...

Groetjes en een poot van Amy

Hoi Suzan,ik heb je nog even een privémailtje gestuurd,weet nooit of die aankomen,vandaar dat ik het even hier vermeld...

groetjes van Ingrid en haar honden

Bedankt allemaal voor jullie reactie.
Het helpt me wel om er door heen te komen.Want het doet me goed als ik jullie reacties lees.

groetjes suuske

gecondoleerd met het overlijden van die mooie axel.
te jong, te vroeg is hij heen gegaan
sterkte met het verlies van axel
grt monika

Hallo Suuske,

Ik wil je veel sterkte wensen met het verlies van jouw kanjer Axel. Veel te jong heeft hij je moeten verlaten...., maar het kon niet anders....Je hebt hem van nog meer pijn en elende bespaart. Uit liefde voor je maatje doe je dat.....Weet dat er nu weer een mooie ster aan onze hemel staat.....
Voor Axel zal ik een kaarsje branden....

Heel veel liefs Monique

ik vind het heel erg was veel te jong
sterkte

Hoi Suuske,
Ja meid huil maar flink soms wil dat nog wel eens helpen, Axel was ook nog veel te jong, je verstand zegt wel dat het beter is maar je gevoel he, raas maar tier maar alles wat je oplucht gewoon doen.Ik hoop van harte dat Lex jullie pijn wat kan verzachten.
Een warme groet van Alice en Cobus4ever

wat rot zeg!!
ik kan me echt niet voorstellen dat zo'n 'klein' ongeval zulke gevolgen kan hebben!! heel veel sterkte ermee. en btw heel erg mooi dat jullie hem weer mee naar huis hebben gebracht.

Het doet me goed voor al deze berichtjes te lezen.
Geeft me toch het gevoel dat ik er niet alleen voorsta.
Het geeft me ook kracht om door te gaan.

Bedankt allemaal

Dag Suzan,

Ik voel precies mn verdriet terug als ik je mailtje lees, mn golden is in okt in mn armen in de auto,onderweg van de DA naar de dierenkliniek gestorven, ze was 3,5 jaar en echt mn lieveling; ik heb verschrikkelijk veel verdriet gehad en mis haar nog heel veel maar door Dora in huis te nemen heeft het verdriet stilletjes aan plaats gemaakt voor de mooie momenten die we samen meegemaakt hebben; Dat zal bij jou ook zo zijn , door bezig te zijn met je nieuwe hondje en terug een nieuwe band op te bouwen zal het verdriet heel stilletjes aan weg gaan, zonder je het merkt.
Heel veel moed, en laat je traantjes maar de vrije loop, elke dag wat minder;
Veel knuffels,Domi
ook van onze kapoen Dora

Hoi Dominique,

Ja het verdriet kan je op een gegeven moment een plaatsje geven.Maar het gemis dat blijft.Ik heb 10 jaar geleden ook een golden retriever moeten laten inslapen.Mandy ze was pas 7 jaar geworden.Zei had kanker in de ruggenmerg.Ik denk nog heel veel aan haar.Maar ik heb haar ook in een urn thuis net als Axel.En dat vind ik een fijn gevoel.Is het toch of ze er nog zijn.En onze nieuwe hond,maakt sommige momenten weer goed.En het klopt dat je weer een nieuwe band moet opbouwen.


groetjes suuske

Hoi Suuske,

Een nieuwe hond vervangt de oude niet, maar het verzacht het verdriet en het gemis een beetje. Tenminste zo ervaar ik het nu. Wij hebben onze Buster in augustus moeten laten gaan. Wij hadden daar ook vrede mee ivm zijn leeftijd, maar het gemis van een dier blijft groot....Wij hebben toch bijna 13,5 jaar lief en leed met hem gedeeld. Ook wij hebben Buster in een urn bij ons in de kamer staan. Mij geeft dat ook geen fijn gevoel. Het is idd net of hij toch nog bij ons is. Ik praat ook nog heel vaak tegen zijn foto, die bij zijn urn staat. Verder brand ik bijna iedere avond een kaarsje bij zijn plekje....en de nieuwe band met je nieuwe hond....dat is soms moeilijk. Ik zelf betrap me veel te vaak op het vergelijken, waardoor ik de nieuweling niet altijd een eerlijke kans geef. Ook al heeft hij bepaalde eigenschappen die ik bij Buster ook wel had willen zien. Gelukkig is iedere hond uniek! En zolang wij over onze overleden maatjes praten/denken, leven ze ook nog gewoon voort....

Hoi Monique,


Ik zelf betrap me daar ook wel eens op.
Dat ik Rex vergelijk met Axel,terwijl dat helemaal niet kan en mag.
Maar Rex hebben we als pup opgevoed,hij was van onze vriend.
Maar omdat onze vriend in scheiding lag,en hij op een flat moest gaan wonen.Zat Rex vaak alleen,en hij kwam hij niet meer vaak onder de mensen.Daarom heeft hij ons gevraagd of wij voor Rex in huis wilde nemen.Omdat hij geen tijd meer voor hem had.Het schept dan toch weer een andere band met de hond.Het doet onze vriend wel pijn dat hij zijn hond heeft overgedragen aan ons,maar daar tegenover ziet hij hoe Rex is opgebloeid in ons gezin.En dat doet ons ook weer goed.

Groetjes Suuske

Hoi Suus,

Wat fijn dat jullie Rex zo'n goed tehuis hebben kunnen geven. Voor jullie vriend zal het inderdaad moeilijk zijn geweest om deze beslissing te moeten nemen, maar uiteindelijk heeft hij dat ook uit liefde voor Rex gedaan. Een hond verdient toch gezelschap en aandacht. Voor jullie vriend is het nu wel fijn dat hij zelf kan zien hoe het met Rex gaat. Hij kan nog contact houden met zijn kanjer. Ook al is het dan wel iedere keer confronterend. Lijkt mij toch moeilijk om hem steeds te zien en dan toch weer achter te laten bij jullie...

Maar dat vergelijken is volgens mij wel een natuurlijk iets wat in de mens zit. Je hebt iets gehad waar je stapelgek op was en het liefste heb je dat weer precies zo terug....Je wilt niet vergelijken, maar onbewust gebeurt het toch. Toch beetje bij beetje verovert de nieuweling ook weer onze harten....Dit kost gewoon wat tijd, maar uiteindelijk komt het wel.....Ik geef onze Morris nu een eerlijke kans en probeer niet meer te vergelijken. Hij lijkt ook niet op zijn voorganger. Zijn uiterlijk dan wel, maar zijn karakter is heel anders....Achteraf zeg ik nu ook gelukkig maar. Ik heb niet voor niets voor een andere variant van het ras gekozen. (Nu een draadhaar, Buster was een gladhaar) Ze moeten ook uniek blijven! Maar goed, ik hoop dat jullie nog vele fijne jaren zullen beleven samen met Rex...

Liefs Monique

Hoi!

Ik had nadat mijn adoptiehondje Jippie(een Westie)en maatje van Joepie aangereden was hier voor mijn huis(aug.2005)en een paar uur later overleed zo´n enorme shock opgelopen,dat ik dacht geen honden meer erbij te kunnen nemen...ik stop met de opvang,dacht ik het,het doet teveel zeer!Maar toen zag ik Sam op een herplaatsingssite staan zo´n 9 maanden erna en een stemmetje zeioen!!!En voor ik het wist,reageerde ik op de oproep en is Sam door zijn eigenaars bij me gebracht vanuit Nederland.Hij moest gewoon bij me zijn,hij voelde zich ook meteen op zijn plek.Ik geloof dat dieren,die bij je horen naar je toe geleid worden.Sam had geen kans,hij was pas 2,5 jaar en ik werd zijn 5e baas.
Na Sam kwam Poppy aanlopen en kreeg ook een fijn thuis bij mij.
Maar nu Gorby en Tosca zijn overleden is er iets kapot bij mij van binnen.Ik heb dan nog 5 honden en ik weet,dat er veel honden wachten op een fijne plek,maar ik krijg het niet voor elkaar om er nog een bij te nemen...misschien door het verdriet,dat mijn 2 oudste honden met wie ik naar Frankrijk vertrok er beiden niet meer zijn?Ik weet het niet...ik laat het maar even zo,ben verdrietig,als ik dit nu opschrijf en mis hen vreselijk!

liefs van Ingrid en haar 5 honden en met al mijn andere honden op een speciaal plekje in mijn hart...

Hoi Ingrid,

Dat is ook zeer begrijpelijk, omdat jouw 2 kanjers ook zo kort na elkaar overleden zijn. Verder is het ook een periode/herinneringen van jouw leven wat afgesloten wordt...Een stukje van jezelf is met Gorby en Tosca meegegaan! Je moet verder zonder je 2 kanjers... Het ligt nog veel te vers in je geheugen. En je hebt met Tosca ook een hele moeilijke tijd meegemaakt. Misschien als je straks wat verder bent, dat je dan toch weer open kunt staan voor een nieuwe hond/nieuwe honden. Ik zeg ook altijd het nemen van een hond brengt veel plezier, maar ooit komt er een tijd dat je zonder hen verder moet en dat doet dan weer zo'n pijn. Maar om nu om deze reden nooit een hond meer erbij te nemen, vind ik wat ver gaan. Ze brengen toch veel vreugde en liefde en gezelschap en het verzacht zeer zeker het verdriet en de pijn van de hond die je nu moet missen. Jij hebt een echt hondenhart, dus ik weet zeker dat je er over een tijdje wel weer klaar voor bent....Het blijft bij jou niet bij deze 5 honden...Daar ben ik zeker van.
Geef het gewoon de tijd....

Liefs Monique

Hoi Monique en hondjes!

Dank je voor je lieve reactie...ik heb echt een slechte dag vandaag en het heeft niet alleen met het verdriet om mijn honden te maken,maar met nog meer pijn,wat ik slecht kan verwerken,wat mensen me aangedaan hebben in mijn leven...alles bij elkaar!
Ik ben blij,dat je weer wat op het forum schrijft,ook al schrijven we elkaar ook persoonlijk...
Mijn honden zijn vandaag superlief voor mij nu ik zo verdrietig ben...dat is zo waardevol!En ik ga maar veel de natuur met hen in,ook al regent het,dat heelt ook weer een stukje...

Hoop je gauw weer te spreken op de mail,in elk geval dank voor je reactie,er kwam een hoop los bij me...het moet er toch uit!

dikke knuf voor jou,Flos en Morris!

Ingrid en haar hondjes

Hoi,,

Ik zelf zou ook nog wel een hondje erbij willen.
Maar ik heb er de plaats niet voor.
En dat vind ik best wel jammer.
Ik ben de laatste dagen ook weer wat uit mij doen,,,mis Axel zo.
Iedere keer als ik naar Rex kijk,dan zie ik Axel in mijn gedachten.En vraag me af waarom ben je al moeten heengaan.
Dagen gaat het goed,,,en dan heb ik wel weer zo.n rotdag tussen zitten.
We hebben vrijdag zijn naamplaatje gekregen,en op zijn urn geplakt.
Nu is de urn compleet.En heeft een mooi plekje gekregen in de huiskamer.Waar hij over ons heen kan kijken.Want hij beschermde ons gezin zo sterk.En ik heb het gevoel dat hij dat nog doet.Zit nu alweer te janken!!!!!!!!!!..ik stop want ik zie niks meer.

Suuske


Suuske

Ja,Suuske,moeilijk hè?
Ik herken dat wel die dagen,dat het goed lijkt te gaan en dan ineens dat gemis... bij jou lijken de honden natuurlijk qua uiterlijk op elkaar.Jouw Axel en jouw Lex.
Huil maar gewoon...hij is zeker bij je,jouw Axel...hij blijft je beschermen,want dat was zijn taak toen en nu nog...

Hou je haaks!

knuffel van mij en mijn honden

Dank je wel voor jullie berichtjes.
Het geeft me weer kracht.
Axel is nu 4 maanden geleden van ons heen gegaan.
Maar het gemis vind ik steeds heviger worden.
Rex vangt het goed voor mij op.
Hij heeft bijna de zelfde gekheden als Axel.
Axel deed graag met je dansen,dat doet Rex dus ook.
Het is een echte schat.
Maar Axel mis ik dus ontzettend.

Suuske

Hoi Suzan,
Ik kan je verdriet (net als iedereen hier, denk ik) echt heel goed begrijpen. T is te jong en erg onverwacht. Bij ons is 25 maart onze jack russel doodgebeten en nog steeds droom ik ervan. Je maatje is een tijd bij je geweest en je hebt niet de kans om haar een waardig afscheid te geven.. Probeer t een plek te geven, je hond wil jou niet zo zien.. Ik denk altijd maar terug dat als ik zat te huilen, dat Kim heel lief bij me kwam zitten, en me troostte, ik weet dus dat ze mn verdriet weg wilde nemen, en dat zorgt dat ik door kan en moet, ook voor de andere hondjes! Succes met je verwerking!

Groetjes,
Nathalie
Pootje van Luna en Keya

Amy is nu bijna 3 maanden geleden heengegaan.
Het is soms net alsof het gemis nog nooit zo heftig was.

De eerste tijd had ik ook veel verdriet, maar ik wist heel goed waarom ze niet meer verder kon.
En de eerste maanden was ik ook heel intensief bezig met Tosca, om haar zich bij ons thuis te laten voelen.

Nu gaat het met Tosca aardig stabiel en de laatste maanden dat Amy duidelijk pijn had vervagen een beetje en je ziet alleen nog dat lieve, speelse, spontane jonge hondje voor je dat je nooit meer kunt knuffelen, nooit meer nieuwe dingen kunt laten ontdekken...

Ik ben zo blij met Tossie, maar het gemis van Amy is nog heel groot. Ik kan het nog moeilijk een plekje geven.