Een ongeluk! Iemand ervaring en hoe gaan jullie ermee om?

Hallo HP vrienden,

Ruim 2 jaar geleden is Jacko door mijn onoplettendheid aangereden op een provinciale 80-weg. Hij heeft het ternauwernood overleefd. Ik ging de kliko aan de overkant van de straat brengen (ventweg) en had de voordeur niet goed dichtgedaan. Jacko is achter me aan gelopen maar door het rollen van de kliko over de kiezels heb ik dat niet gehoord. Toen ik aan de overkant van de weg stond hoorde ik opeens een heel harde doffe klap. Ik draai me om en zie mijn hond door de lucht vliegen en met een klap op straat terecht komen. Hij maakte een paar vreselijke geluiden die door merg en been gingen voor een halve minuut en was daarna bewusteloos. Ik heb hem van de straat geplukt en ben naar mijn auto gerend, daar hem op de bank gelegd en als een malloot hysterisch naar een DA gereden. Hij was ernstig gewond en er was zoveel bloed! Op hem, mij en in de auto. Ik was alleen en ben nog nooit zo in paniek geweest. Jacko moest 48-uur in de kliniek blijven, die 48-uur waren zo zwaar. Alsof je kind op het intensive care ligt en je wacht op het telefoontje of je kind het wel of niet gehaald heeft.
Gelukkig overleefde hij het met een dubbele klaplong, gebroken neuskraakbeen, hersenschudding, verbrijselde teen, open wonden en een lijf vol hevige kneusingen.

Ik geloof dat Jacko er zelf weinig tot niets meer van weet nu twee jaar later maar ik daarentegen....heb er nog regelmatig nachtmerries van. Het filmpje speelt zich nog vaak voor mijn ogen af en een enorm schuldgevoel bekruipt me dan. Mijn maag draait er nog echt van om. Ik was hem bijna kwijt door mijn eigen onoplettendheid en hij had zoveel pijn en was zo machteloos...vreselijk vind ik het, nog steeds.

Heeft iemand hier een vergelijkbare situatie en hoe gaan jullie daarmee om??

Na 48-uur mocht ik hem weer mee naar huis nemen. Deze foto van alleen zijn koppie, is van de eerste dag dat mijn held weer thuis was. ZO zielig... Ik heb een maand beneden op de bank geslapen bij hem. De band tussen mij en Jacko is wel NOG sterker geworden sinds het ongeluk.

(p.s. het ongeluk was trouwens begin 2009 en niet 2008)

ik heb het ook een keer gehad, maar lang niet zo erg als jij.........

toen waka 8 maanden was, luisterde ze een keer niet toen ze moest wachten bij de stoep, en liep ze dus gewoon door. het was donker, en ze kwam achter een geparkeerde auto vandaan, dus de auto die aan kwam rijden kon haar niet zien. gelukkig is het hier maar 30 kilometer, en waarschijnlijk is ze precies door het nummerbord geraakt, dus een vrij mooi plat vlak.
maar in paniek rende ze weg, en wij hebben de hele avond naar haar gezocht, maar haar niet kunnen vinden. ook hebben we de dierenambulance en amivedi gebeld. uiteindelijk zijn we dus maar gaan slapen, en dan hoop je maar dat je kleine meisje nog maar terugkomt.

gelukkig werden we de volgende dag door de dierenambulance gebeld dat iemand haar gevonden had. ze is dezelfde avond nog een heel stuk verder gelopen, veel verder dan wij gezocht hadden. met de auto was het ongeveer 10 minuten rijden, maar ook over grote wegen en een drukke rotonde. ik kon me haast niet voorstellen dat ze daar veilig overheen was gekomen, maar waarschijnlijk was het rustig omdat het laat in de avond was.

de mensen die haar gevonden hadden haddden haar mee naar huis genomen, en daar hebben wij haar dus opgehaald. we waren zo blij dat we die mensen 100 euro hebben gegeven, al vonden zij dat natuurlijk helemaal niet nodig. waka liep alleen een beetje mank, maar had verder niks. maar thuis was ze zo veel aan het liggen en wilde ze niks doen dat ik toch naar de dierenarts ben geweest, om haar na te laten kijken. (uiteraad gebeurt zoiets in het weekend) maar ze had verder echt niks, ze was gewoon heel moe van de hele ervaring.

sindsdien ben ik wel wat lastiger met haar lost te laten bij wegen in de buurt, al luistert ze nu wel veel beter dan toen. maar gelukkig is het bij ons met een sisser afgelopen.........

ik heb het niet meegemaakt maar soms als ik savonds in bed lig ga ik me ook allemaal van die enge dingen voorstellen en dan word ik er ook helemaal ziek van en dan moet ik mezelf echt even dwingen ergens anders aante denken
heel rot is dat idd
maar als ik jou was zou ik het denk ik ook nog erger hebben
maar je moet je niet te schuldig voelen het was een ongeluk toch je dacht dat de deur dicht was
gewoon beseffen dat je heeeeel erg veel geluk hebt gehad dat je hondje goed eruit is gekomen en in het vervolg heeeel goed opletten maar dat doe je vast al
sterkte nog met het verwerken ervan

Wat lomp gezegd, maar zo niet bedoeld: gedane zaken nemen geen keer. Het is natuurlijk hartstikke erg dat Jacko een ongeluk heeft gehad, en ik kan me voorstellen dat jij je nog schuldig voelt en naar. Máár....toch een geluk bij een ongeluk, jullie band is veel hechter geworden, dat is toch super!
Hoe gaat het nu met Jacko? Is hij wel helemaal volledig hersteld?

Ow wat erg zeg! Wat een enge situatie
Wat zielig om te zien... die foto!
Gelukkig heeft je hond het overleefd.
Ik heb dit nog nooit meegemaakt...

@Annemiek: Dat klinkt ook wel als een nachtmerrie...Ze kwam danwel met de schrik vrij maar dat kwijt zijn van je hond lijkt me net zo'n akelig gevoel... En gewoon de wetenschap dat als wij niet goed opletten het leven van een hond in 1 seconde kan veranderen. Vreselijk!

@Phreny:Opletten doe ik zeker. Dit overkomt mij geen tweede keer!

@Moniek: je hebt gelijk, en het was ZEKER een geluk bij een ongeluk. Heb daarna gehoord dat er voor Jacko in 11 jaar tijd 6 honden de dood hebben gevonden op die weg! Gelukkig woon ik daar niet meer. Met Jacko gaat het op zijn conditie na, gelukkig weer heel goed. Hij is wel enorm veranderd sindsdien, het is echt een oud hondje geworden.

Uma: Ja het was erg zielig. Gelukkig dat je dit nooit overkomen is. Let's keep it that way

Toen ik een jaar of 15 was (een dikke 40 jaar geleden) is mijn eerste hondje onder een auto terechtgekomen.
We liepen met de hele familie en Tuf Tuf los erbij op de stoep.
Op een gegeven moment remde er een auto en gilde de hond (dat hoor ik nog.... ).
Mijn vader heeft hem opgetild, hij beet mijn vader direkt, van de pijn en de schrik.
De automobilist is gelijk met mijn vader en de hond naar de dierenarts gereden en wij zijn naar huis gelopen.

Ik krijg nóg tranen in mijn ogen als ik denk aan het moment dat ik mijn vader aan zag komen, mét de hond in zijn armen! Hij leefde!
Tuf Tuf had zijn bekken gebroken, heeft het een paar weken heel rustig aan gedaan.
Hij hield er uiteindelijk alleen maar een 'huppeltje' aan over.

@ Jantien:...Wat vreselijk! Het geluid van onmacht, angst en pijn van je hond verlaat de geest dus kennelijk niet. Na 40 jaar... Ik ben 2 jaar verder en hoor het geluid wekelijks in mijn hoofd. dat het na 40 jaar je nog zo helder voor de geest staat zegt waarschijnlijk veel over de impact die zo'n gebeurtenis heeft op ons "mens"
Fijn om te horen dat het met TufTuf op het huppeltje na goed gekomen is en bedankt voor je reactie!

Pfff... Wat een geluk dat hij het heeft overleefd. En ik begrijp je trauma. Ben zelf ook van dat type dat zoiets moeilijk loslaat en het steeds blijft herhalen in gedachten.
Mijn teefje is als pup onder een klein kind terecht gekomen dat omviel. Haar gil ging door merg en been en ze werd zo stijf als een plank van angst. Dat is iets dat ik nooit meer vergeet. Maar zij wel gelukkig. En daar denk ik dan aan, aan haar moed.
Mijn reutje is eens bijna gestikt in een stuk vlees, heb hem gered met heimlich.
Ik probeer mezelf te verplichten om daar niet over na te denken hoe het ook anders had kunnen aflopen.
Anders wordt je knettergek van die "wat als" gedachten.
Probeer gewoon in het NU te leven, net zoals je hond. En geniet van alle dagen die je WEL samen hebt ipv je dagen te verpesten met enge gedachten.

Bedankt Nika!!! Ik probeer dat ook echt! Ik vertel mezelf dat heel vaak. En ik kan het vrij snel loskoppelen zodra ik mezelf daartoe verplicht maar toch vindt iets dat ik daaraan moet worden blijven herinnerd. Word vaak 's nachts zwetend wakker met die gedachten...
Het gekke is dat ik kennelijk mensen dingen veel makkelijker los kan laten dan dieren. Mijn vader heeft 12 jaar geleden een heel zwaar auto ongeluk gehad en hij lag 21 dagen op de intensive care i.p.v. 48uur en daar denk ik dus eigelijk zelden of nooit aan terug...

heb hetzelfde meegemaakt

toen ik een jaar of dertien was. ik doe de poort open en de hodn glipt mee buiten (deed hij trouwens altijd) en liep naar de overkant van de straat. nu woonde wij echt in een rustige straat met enkle plaatselijk verkeer. maar toen tja...
ik heb casper onder het voorwiel zien gaan en voortgespleepf worden een 20 meter.... beginnen gillen als een gek. dat deed de bestuurder stoppen...
hond er onder uitgehaald gelukkig waren mijn ouders wel in de buurt.
resultaat gebroken bekken en idd zo'n huppeltje dat klinkt me zeer bekend in de oren

het gegil dat casper liet horen hoor ik nu nog steeds na 13 jaar... brrr
ik ben nu ook wel panisch als de deur opengaat of als de autokoffer opengaat,... eigelijk altijd in de buurt van wegen met mijn hond
iedereen lacht me altijd uit met mijn panische reacties... maar zoiets vergeet je nooit meer

ja hier ook maar wel met dodelijke afloop. stond met mijn zoontje toen op de stoep te wachten tot we over konsten steken. en er kwam een auto aan en die was aan het bellen en knalde de stoep op en mijn pupje van 6 maanden op slag dood , nekje gebroken. dus mijn zoontje helemaal paniek en heb ik binnen gezet en die jongen stapt uit de auto . sorry dit en dat ja heb je niks meer aan als je pup dood is. wil pen en papier pakken voor de gegevens en je raad het al. hij ging ervandoor. het was donker dus geen kenteken. politie kwam niet was niet belangrijk.
dus was me pupje kwijt en hij ging er vandoor. want die wist dat hij goed fout zat. dat verdriet kom je nooit meer overheen. is nu een paar jaar geleden. en heb de urn hier in de vitrine staat. elke dag denk je daar nog aan . vergeet je nooit meer. myriam

ik heb het ook mee gemaakt bij een hondje die ik niet kende en dat gebeurden voor onze neus.we zaten in de auto toen ik een hondje alleen zag lopen.ik zeg nog tegen mijn man kijk daar loopt een hond alleen ik sta niet raar te kijken als die zo gaat oversteken.nou en dat gebeurden dus ook de hond stak zo de weg op.op dat moment komt er een auto aan die nog eens meer gas gaf.ik hoorde 2 keer een gil toen was het stil.wij zijn toen eerst achter die auto aan gegaan maar hij reed heel hart door.ging zelfs door het rode stoplicht.toen zijn we meteen terug gegaan naar dat hondje die nog midden op de weg lag.intussen is toen door iemand anders de politie gebeld.wij hebben toen de hond naar gekeken en konden eerst weinig zien wat die had.de hond moest daar van de weg af want was echt druk.wij rustig opgebeurt en hem naar de kant gedragen.toen schrok ik zo want er kwam bloed uit zijn neus.en zijn hoofd was aan een kant bijna plat.de hond was dood even later kwamen de baasjes van die hond eraan en het enege wat ze zeiden oo de kleinkinderen hebben de poort los gelaten.ik was zo van slag dus zij ja uw hondje is overleden.ja zij ze dat kan gebeuren gelukkig is het maar een hond en geen mens.ik was zo boos dat ik tegen mijn man zij laten we gaan ik kan dit echt niet aan.ik heb er maanden verdriet van gehad.nooit wil ik dit nog mee maken.

ik heb nu nog vaak nachtmerry,s dus kan me voor stellen dat jij dat ook nog hebt hoor zoiets vergeet je nooit he.

Fijn die reacties! En wat gruwelijk die verhalen...
En dat mensen na een aanrijding doorrijden vind ik echt vreselijk!!
De chaufeur die Jacko aanreed is gelukkig omgedraaid en naar mijn huis gereden. Daarna achter mij aan mee naar de dierenarts. Ik heb de schade aan zijn spiksplinternieuwe Volvo betaald en hij is heel vriendelijk 3 weken na het ongeluk nog eens thuis langsgereden om te vragen hoe het ging met jacko en met mij. Ik was ontroostbaar en helemaal in shock die dag, wat er voor hem ook enorm inhakte... gelukkig maar dat het zo afliep.

@Myriam: Dit is helemaal erg!! Sta je "veilig" op de stoep!!! En er met je neus bovenop. Voor hetzelfde geldt had hij jullie ook geraakt. Wat een verschrikkelijk mens om er vandoor te gaan zeg bah!!

@Diana: Sommige mensen zijn de vriendschap van een hond echt niet waard! Wat een nare ervaring zeg!

@Kathleen: Ja dat gegil he? brrr... Ik ben ook overdreven panisch in bepaalde situaties...herken dat heel goed!

Wij hebben ooit een hond aangereden....
Wij reden gewoon niet hard ofzo,langs die weg stonden huizen,een man wilde de tuinslang binnen halen toen er een hond ontglipte,deze rende zo de straat over en kwam tegen het wiel van onze bus aan....
Meteen gestopt,ook bloed uit de neus van die,de hand was niet eens van deze man maar hij paste op hem.
De hond had hem nog gebeten uit angst.
Ambulance gebeld..wat duurde dat lang zeg...terwijl ze er zo waren...
Ik heb hun mijn telefoonnummer achter gelaten,had gevraagd of ze wilde bellen hoe het was gegaan...maar heb nooit niets meer gehoord.
Ieder keer dat ik daar langs rij denk ik aan die hond...en het is al een 10 jaar geleden.

Het gegil van een hond,ppff Vita heeft haar pootje gebroken gehad toen mijn riesenschnauzer lomp was geweest,nou dat gegil dat vergeet je nooit

@ Cabasja: Ja voor de aanrijder/bestuurder met gevoel moet dat ook wel echt een vreselijke ervaring zijn. Niemand (hoop ik) rijdt expres een hond aan dus dat lijkt me ook een traumatische ervaring...
Jammer dat je niets meer hebt vernomen van die mensen. ook nooit aangebeld bij die "oppas" om het te vragen?

Wij hebben het meegemaakt met de Malteser van mijn ouders. Mijn ouders wilden naar mijn zusje gaan met Jip. En Jip is altijd reuze blij als hij in de auto mag en rent er ook meteen naar toe om er in te springen. Alleen die avond niet...

Mijn vader deed de voordeur open terwijl mijn moeder bij de auto (met open deur) stond. En wat Jip nooit deed, deed hij nu wel: hij rende i.p.v. naar de auto pardoes de straat op. En dit is een doodlopende straat waar normaal geen auto rijd, maar helaas toen op dat moment net wel. Jip kwam onder de auto en was bijna op slag dood. Mijn moeder heeft hem gelijk van de straat gepakt en meegenomen naar binnen, verdoofd van verdriet. Mijn vader heeft zich ontfermd over het meisje wat hem aanreed, ze was helemaal overstuur. Diezelfde avond heeft mijn vader Jip begraven, samen met zijn lievelingsdekentje....

Het is allemaal zo abrupt. Je staat 's ochtends op en laat een supervrolijk hondje uit en 's avonds is hij er niet meer... Ik vergeet het verdriet van mijn moeder (Jip en zij waren 2 handen op 1 buik) en die verslagenheid nooit meer..

Na 2 dagen hebben ze een weer een malteser pup gekocht. Daar hebben mijn ouders veel commentaar op gehad, maar mijn moeder zei: Jip is nooit, maar dan ook nooit te vervangen, maar ik mis gewoon een beestje om te verzorgen en om lief te hebben. En daarom hebben ze nu Joep, en ook echt een schatje!! Hij heeft wel een deel van het verdriet doen slijten...

Ik heb het (gelukkig) nooit meegemaakt, maar ik kan me je wanhoop, schuldgevoel en paniek goed indenken hoor.
Mijn Jack Hussell glipt ook wel eens tussen de benen door de voordeur uit en gaat dan hier in de buurt achter katten aan (zitten er tientallen hier en dat weet ze helaas maar al te goed). Ik ben dan ook heel bang dat ze een keer onder een auto komt, want ze steekt zo over en er rijden heel wat auto's door onze buurt.
Gelukkig is je hond weer opgeknapt! Ik hoop het zelf nooit mee te hoeven maken.............