Morgen al een maand zonder jou.

Hallo hondenvrienden,

Het is misschien een rare binnenkomst, maar m'n eerste bericht hier op Hondenforum gaat over mijn overleden Griffonnetje. Vandaag een maand geleden moest ik Sharey in laten slapen om hem erger lijden te besparen. Drie dagen later, op 24 oktober, zou hij 14,5 jaar zijn geworden.

De laatste maand van zijn leven heb ik intensief voor hem moeten en mogen zorgen en heb ik me voor kunnen bereiden op een naderend afscheid. Dat was moeilijk. Toen ik na m'n vakantie weer moest gaan werken moest ik 2 keer op een dag afscheid van hem nemen en was het ook 2 keer op een dag spannend hoe ik hem thuis aan zou treffen: levend, stervend of al gestorven. M'n klanten leefden met me mee als ik weer eens huilend vertelde hoe moeilijk ik het vond om te gaan werken.

Gelukkig heb ik helemaal op mijn manier afscheid kunnen nemen van m'n griffonneke. Ik heb hem schoongewassen in zijn mandje gelegd tussen zijn favoriete doeken, bloemen en een kaarsje bij hem gezet en hem zelf begraven in een bos waar we graag wandelden.
Daarna heb ik in etappes een herinneringsbrief geschreven over het leven van en met m'n hondje en die gegeven aan / verstuurd naar de mensen die Sharey hebben gekend. Ik heb fijne reacties gehad.

Zoals Derek Ogilvie op tv vertelt over de geesten van overledenen die via hem boodschappen geven aan dierbaren, zo kreeg ik deze week via een vrouw in mijn omgeving te horen dat Sharey's geest nog bij me is. Hij vertelde haar dat ik precies op tijd was om hem in te laten slapen, dat hij zijn favoriete snoepjes mist en dat hij nu de dingen doet die hij in leven niet mocht... M'n lieve deugniet, kleine boef.

De tekst van de herinneringsbrief zet ik hier misschien ook nog wel een keertje neer.

Groetjes, Willy

Hallo Willy bi mij was het gisteren 11 weken geleden dat QUINN plotseling overleed ik mis dat jochie nog verschrikkelijk ik heb helaas geen afscheid kunnen nemen want voor ik het door had was hij weg ,ik wens je heel veel sterkte om dit verdriet te dragen en fijn om te horen dat hij nu dingen mag doen die hij hier niet mocht .
STERKTE
maureen

heel veel sterkte met dit grote verlies

Ja wat een elende is het om je maatje te moeten afgeven en missen.

Voor mij is het morgen ook alweer 4 weken geleden dat ik Taira heb moeten laten inslapen,mis haar ook nog steeds heel erg

In ieder geval nog veel sterkte Willy.

Groeten Mark

Het doet altijd pijn.
Als ik de foto van mijn hondenventje Luca zie bij zijn urn, spelend op het hondenuitrenveld, blij, enthousiast, lachend zelfs, krijg ik een knoop in mijn maag.
Hij is 3 juni jl overleden op zijn tiende verjaardag.
Dus ik weet hoe jullie je voelen.
Ik hoop dat mijn ventje klaarstaat in de hondenhemel
met zijn balletje en speelt met jullie schatten.

Ik zit dit alles met een brok in m`n keel te lezen, je moet er niet aan denken dat je afscheid moet nemen. Maar ja...............ook dat hoort bij het leven zeggen ze. Ik wens jullie allemaal veel sterkte en kracht toe, maar ik hoop dat ik nog heel lang van mijn meisje mag genieten, zoals jullie dat ook hebben gedaan van jullie lievertjes.

Veel sterkte

Greets

het is van mij acht maanden en de pijn het verdriet de leegte die is er ook nog steeds
ze blijven in ons hart verder leven en ooit zien we ze terug!
veel sterkte

Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde hondjes .Ik hoop dat Billy nog lang bij me mag blijven ,hij is ook al weer 12 jaar en 6 maanden .

Dat hoop ik ook Hanne.
Maar zo te zien is jouw ventje nog lang bij je.
Toen ik hem een van deze dagen zag, vond ik dat
hij er prima uitziet en heel alert is.
Dat schattige smerige snoetje van het graven.

heel veel sterkte met dit verlies

Heel veel sterkte, het blijft moeilijk- het afscheid nemen en het een plaatsje te geven.

Sterkte !

ik heb mijne schat laten cremeren , vocht op de longen ,
Laten inslapen is hun redden van het lijden ,

Daar ben ik blij om dat ik hem tog kon helpen ,

veel veel sterkte ;

Ach, Willy het is zo herkenbaar...

Morgen is het voor mij 4 weken geleden dat ik mijn ventje moest laten gaan, hij mocht slechts 6 jaar worden...

Ook ik heb te horen gekregen via iemand dat mijn ventje tevreden is met de situatie en rust heeft nu...hier probeer ik me zó aan vast te houden, al blijft het verdriet en gemis onbeschrijfelijk pijn doen..

Alle sterkte toegewenst, ik voel met je mee..

Groetjes,
Daphne

ik vind het een heel mooi gebaar dat je hem hebt mogen wassen en in zijn mandje hebt gelegd op zijn favoriete dekentje en begraven hebt in het bos waar jullie zo graag kwamen.
echt heel mooi.je bent een super baasje geweest voor je hondje.
wens je veel sterkte met het grote verlies van je maatje.

Hallo dierenvrienden,

Dank jullie wel voor zoveel lieve reacties. Ik wens de baasjes die ook onlangs afscheid hebben moeten nemen ook veel sterkte.
Doen wat je gevoel je zegt is meestal de beste manier om je verdriet te verwerken, dus of dat alle foto's overal in huis neerzetten of juist weghalen is, of alle dagen kaarsjes opsteken of noem maar op wat er in je opkomt, het helpt je meestal om door de moeilijkste periode te komen. Bij afscheid van mensen hebben we toch ook hele rituelen?
Ik hoor regelmatig mensen zeggen dat ze na het overlijden van hun dier (meestal honden) nooit meer een andere willen, omdat ze dat verdriet nooit meer mee willen maken. Nou, ik moet er niet aan denken dat ik zonder hond verder moet, voel me niet helemaal compleet zonder. Ok, het zal misschien even duren voor ik een nieuw Griffonnetje vind, maar de mooie dingen in het leven zijn het wachten waard, dus daar houd ik me maar aan vast. En ondertussen lopen hier nog m'n 2 lieve katers rond.
Het is wel fijn, zeg, om dit allemaal hier met 'lotgenoten' te delen.

Vaak is dat de eerste reactie, dat mensen nooit meer een hond willen na het overlijden..
Logisch, de schuldgevoelens en het idee dat je ineens een heel ander karaktertje in huis hebt.

Als jij er niet aan moet denken om zonder hond verder te kunnen, dan is dat prima.
Rouw op jouw tempo, als je er klaar voor bent zal er vast weer een hondje op je pad komen.

Heel veel sterkte, 14,5 jaar delen met Sharey is een hele lange tijd.

Sterkte met het verlies van je lieve Sharey
14,5 jaartjes , een heel mooi leven...en ze blijven levendig in ons herinnering en hart .

Ja, de honden die je hebt gehad, zelf of in het gezin waar je opgroeide, vergeet je niet snel. Als ik ze dan even voor de geest haal.... Puckie (heel mooi en lief bastaardhondje van m'n oma), Bobby (Teckeltje werd maar enkele maanden oud, glipte weg en werd doodgereden), Teddy (Cocker Spaniel zo sterk als mr.T, werd 13 jaar), Fanny (zwervertje, bleef maar kort, kregen we niet zindelijk).
Door het overlijden van Sharey kwamen de herinneringen aan m'n vorige, eerste, Griffonnetje Chieta ook weer sterk naar boven. Alsof het vorige week was.

Het is inderdaad gewoon goed om de tijd te nemen om te rouwen, als er direkt een nieuw dier op de stoep zou staan zou dat heel verwarrend zijn. Ik heb al wel contakten gelegd om een nieuw hondje te zoeken, ik voel dat ik dat nodig heb, maar het mag nog wel een poosje duren. Ook van die mensen kreeg ik hartverwarmende reacties. Alles komt op z'n tijd, zal ik maar als houvast nemen.
Sharey werd trouwens geboren een maand nadat Chieta was overleden, waardoor ik toen maar 3 maanden zonder hondje heb hoeven te leven. Dat was een mooie timing.

Het is onvermijdelijk dat we op een kwade dag onze lieveling moeten laten gaan. Het is nu ruim 3 jaar geleden dat onze Roy stierf. En mijn dochter raakte in 3 jaar tijd 3 lievelingetjes kwijt: onze Roy, haar eigen hondje Cinderella en jl. donderdag haar Queeny. Dat gaat echt niet in je kouwe kleren zitten.
We weten dus wat je voelt Willy en wensen je heel veel sterkte.

Heel heeel veel sterkte...

Heel veel sterkte met het verlies van jou lieveling,ik heb mijn maatje van mei niet meer,en het doet nog zoveel pijn,ik hoop dat je het een plaatsje kan geven.

Sharey heeft een plek in m'n hart en ik weet dat zijn geest bij me is, maar ik mis zijn warme lijfje en zijn zachte haartjes. Ik huil bijna elke dag wel even om hem. Ook het samen wandelen mis ik. Het is zo raar om er 's avonds niet meer uit te hoeven door weer en wind.

Ik heb een fotoalbum aangemaakt met foto's van Sharey vanaf 2005, voor die tijd had ik nog geen digitale camera. Veel plezier toegewenst met de foto's van mijn klein manneke.

Heb even de foto's op je profiel bekeken,en wat een lief hondje moet het zijn geweest met zijn leuke koppie

En ik heb 5 dagen na het overlijden van Taira ook weer een andere hond uit het asiel gehaald,het was me gewoon te stil in huis en had weer wat afleiding door lekker te gaan wandelen,maar het gemis en verdriet van je maatje blijft toch groot

Bij deze de beloofde afscheidsbrief die ik heb geschreven na het overlijden van m'n hondje.

Ter herinnering aan mijn lieve Griffonnetje Sharey

Sharey werd geboren een maand nadat m’n vorige Griffonnetje was gestorven. Op 24 april 1996, in het tweede nestje van Belgische Griffon Boyke en Brusselse Griffon Femke. Het was een nestje van 5 puppies. Mijn wens was een Belgisch reutje en die ging in vervulling.
De dag na de laatste voorstelling van de musicalopleiding werd Sharey thuis gebracht door de eigenaars van kennel Hati’s home. M’n eerste eigen puppy was toen precies 2 maanden oud.

Sharey was al krantzindelijk, waardoor hij buiten alles ophield om binnen op de kranten alsnog zijn plas te doen. Maar dat is goed gekomen, nadat hij het nut van bomen had ontdekt.
Sharey bleek gek te zijn op touwknopen (één ervan ploos hij helemaal uit tot losse draden) en op papier (meneertje heeft bergen wc / keukenrollen, dozen en cadeaupapier verscheurd).
Omdat ik in de ziektewet zat had ik veel tijd voor de opvoeding van Sharey en binnen een jaar had hij de basiscommando’s al goed onder de knie.

Toen Sharey een jaar oud was, ging ik voor een jaar naar een kliniek. Het was echt op het nippertje, maar ik vond een geweldig oppasadres voor m’n jonge hondje. Een meisje uit Oisterwijk heeft 10 maanden geweldig goed voor Sharey gezorgd. Hij heeft nog jaren zijn oren gespitst bij het horen van haar naam.

Eenmaal herenigd en beide weer helemaal thuis gekomen, ging ik werken als boerenknecht in een geitenstal. Om langere dagen te kunnen maken, schafte ik een klein tweedehands caravannetje aan. De ene zithoek was voor Sharey, de andere voor mij. In de pauzes liepen we door het bos en in de winter bleef hij lekker warm bij een campingkacheltje. Zo is Sharey 7 jaar lang alle werkdagen meegegaan naar m’n werk.

Toen Sharey een jaar of 5 was leerden we Hondenschool Baarle kennen. We zijn in de A-klas begonnen met Gehoorzaamheid. Op een koude, natte januariavond in 2004 haalden we ons brevet en mochten we door naar de D-klas. Ondertussen waren we ook met Behendigheid begonnen en op die bewuste koude avond deden we ook de overgangsproef voor Agility. Sharey was de enige hond die die avond 2 examens deed en haalde. Ik was dan ook apentrots op hem.
Op een moment konden we niet meer met de bovenbuurvrouw meerijden naar Baarle-Nassau terwijl we toch naar de hondenschool wilden blijven gaan. Dat probleempje heb ik opgelost door een brommer te kopen, zodat we net zo vaak naar de lessen konden gaan als we wilden. Sharey vond het prachtig, hij zat lekker beschut in een warme tas en stak z’n neusje in de wind. Hij wist precies waar we heen gingen als ik de blauwe tas pakte en m’n blauwe vest aantrok. Dan werd hij helemaal gek.
Eenmaal 9 jaar geworden begon Sharey’s motivatie af te nemen. Eerst zijn we gestopt met agility, enkele maanden later met gehoorzaamheid. Toch gingen we af en toe, in mijn vakanties bijvoorbeeld, terug naar de hondenschool en vond hij dat opnieuw leuk. Op het achterste kleine veldje namen we de gehoorzaamheidsoefeningen door en daarna bouwde ik met hekjes en autobanden parcourtjes voor het apporteren.
Om na al die jaren hondenschool in Baarle-Nassau de zondagochtenden toch lekker samen door te brengen, gingen we af en toe naar het lege parkeerterrein bij de Hornbach. Daar had Sharey de ruimte om lekker achter zijn rubberen apportring aan te rennen.
Juni was altijd de maand van de diarree, dat leek wel een traditie.
De halfjaarlijkse plukbeurt was niet Sharey’s favoriete verzorgingswijze, maar het was nu eenmaal nodig. De eerste jaren besteedde ik die klus uit, maar op een moment ben ik het zelf gaan doen en het ging steeds beter. Elk half jaar vroegen mensen of hij nog een puppy was als hij in zijn korte vachtje rondliep. De weken na elke plukbeurt was Sharey heerlijk zacht en rook hij zo lekker, dat ik hem het liefst de hele dag liep te knuffelen.

Sharey leerde allerlei vervoersmiddelen kennen: auto, fiets, brommer, bus, trein, buiktas, verschillende andere reistassen en toen hij ouder werd zelfs een eigen buggy. Zolang ik in de buurt was vond het hij allemaal prachtig. Hij is vanaf 1998 altijd mee op vakantie gegaan naar Brugge. De laatste 9 jaren bezochten we telkens hetzelfde hotel in het hartje van deze stad. Toen hij het na een paar keer wel kende voelde hij zich er steeds sneller thuis. Sharey was een fijn en braaf reisgenootje en hij zorgde voor kontakten met andere reizigers door zijn nieuwsgierige snuitje.

Behalve het sporten op de hondenschool, maakten we jarenlang veel en grote wandelingen. Sharey was een echte kilometervreter. In de winter, als er verse sneeuw viel, maakten we graag laat op de avond een rondje om onze wijk heen. Dan mocht hij los lopen omdat hij in de sneeuw goed te zien was en genoten we volop. De bossen in en rondom onze wijk bezochten een aantal jaren dagelijks, later regelmatig. Sharey zag enkele keren de zee en dat vond hij ook prachtig.

De eerste 8,5 jaar van zijn leven was Sharey het enige dier in huis, maar eind 2004 deden de katers Karel en Poemetje hun intrede. Op de boerderij leerde Sharey katten kennen, zodat hij er niet helemaal wereldvreemd tegenover stond. Hij is een poosje jaloers geweest, maar toen hij merkte dat hij bepaalde privileges had waar de katers niet voor in aanmerking kwamen, sleet dat weer. Bij kater Karel voelde Sharey zich het meest op zijn gemak, omdat Karel een bescheiden en rustig dier is.

Via de Raad van Beheer op Kynologisch gebied vond ik een adres waar ik terecht kon voor advies over bejaarde Griffonnetjes. Die mevrouw had tips waar Sharey van genoot: hij kreeg voortaan regelmatig een bordje geitenyoghurt voorgeschoteld.
Het laatste jaar begon Sharey last van slijtage in zijn achterhand te krijgen en had hij af en toe aanvalletjes, waarbij hij huilde op een manier die door merg en been ging. Of het hartaanvalletjes waren, epileptische toevalletjes of wellicht nog iets anders daar zijn we niet achter gekomen.
Op de meimarkt van dit jaar kocht ik een mooi groot kussen waar Sharey graag op lag, het was lekker soepel, wat prettig was voor zijn versleten lijfje. Toen het wat koeler begon te worden, werd de driemansmand alleen voor m’n griffonnetje, zodat hij beschut kon liggen. Hij liet zich graag vertroetelen.
Sharey’s hartje vertoonde al lang een ruisje, maar bij het klimmen van zijn leeftijd werd het erger. Hij teerde zichzelf uit, waardoor hij steeds magerder werd, hoewel hij toch redelijk goed at. De laatste 2 maanden kreeg hij pilletjes voor zijn hartje en pijnstillers voor zijn versleten achterpootjes. Tot overmaat van ramp werd hij ook flink verkouden. Met antibiotica wilde het niet overgaan. Met plastabletjes bleken we eindelijk in de goede richting te zitten en had hij de laatste 1,5 week van zijn leven nog wat meer lucht.
De laatste dagen kwamen we niet meer buiten. Sharey wilde niet meer eten of drinken, dus werd steeds zwakker. Het was raar om niet meer te gaan wandelen met hem.
Afscheid nemen van m’n allerliefste vriendje Sharey is moeilijk. 14,5 Jaar samen lief en leed gedeeld en ups en downs overleefd. Ik gunde het hem om op zijn eigen tijd te sterven, maar we moesten hem daar op het laatste moment toch nog mee helpen om hem erger lijden te besparen. Hoe sterk kan een klein oud hondje zijn.
Op donderdagmorgen 21 oktober hebben we Sharey in laten slapen.
Hij is nog 2 dagen bij ons geweest, goed verzorgd in zijn mandje, tussen zijn zachte vachtdoeken op het balkon. Een mooie donkerrode roos, een donkerrode bolchrysant en een kaarsje dag en nacht brandend bij hem.
Op zaterdagmiddag, in de stromende regen, heeft Sharey zijn laatste rustplaats gekregen in een bos waar we vaak wandelden. Zelfs kort daarvoor nog, op een mooie zonnige herfstdag, met Sharey genietend in de buggy.

Sharey laat een leegte achter. Hij gaf mij bijna 14,5 jaar vriendschap en trouw, liefde en zachtheid. Hij is de eerste met wie ik dat zo veel jaren mocht beleven en daar ben ik heel dankbaar voor. Met Sharey vertoefde je in goed gezelschap.

Ik wil (..........)en de dierenartsen met hun assistentes heel hartelijk bedanken voor de goede zorgen voor Sharey.


Willy

rene 3 doggies
Als twee grote bruine ogen je vragen,
,help me , ik voel mijn niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde
egoistisch zijn?

Als je van de dokter hoort,dit komt nooit niet goed,
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wil missen,
egoistisch zijn?

Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed,
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn,
nee, ik mag niet egoistisch zijn!
Jarenlang van hem genoten,
elke dag was het een feest
en in al die fijne jaren,
is hijzelf nooit egoistisch geweest

Altijd in mijn hart

max 24-10-98
27-10-2010

R.I.P mijn maatje

Willy wat mooi !
De liefde straalt ervan af en...wat heeft hij het mooi bij jou gehad....

Sharey...rust zacht lieverd !

Mooi geschreven Willy

't Kan niet he dat van zoveel liefde en vriendschap niets over blijft.

En als 't niet kan, dan is het ook niet zegt de 'logica'.

Je blijft een met je maatje, voor altijd. Een vervanger hoef je niet te nemen. Een waardige opvolger kan wel, want elk wezen is uniek en verdient de kans op gelukkig zijn.

Sterkte

René, wat een mooi gedicht. Begrijp ik het goed dat je dat voor je eigen overleden hond hebt geschreven?
Dan is het afscheid van hem voor jou ook nog vers. Sterkte.

Gast, ik ben het met je eens. Een vervanger zoeken is jezelf voor de gek houden en het nieuwe hondje te kort doen, want je kunt een uniek wezen niet kneden naar de vorm van je oude hond. Elk hondje heeft zijn eigen karakter.
Ik vind het wel prettig als een nieuw hondje een wat ander uiterlijk heeft, dat vind ik belangrijk om dat gevoel van een nieuw begin te versterken. Daarom zou ik binnenkort graag een Belgische Griffon in Black & Tan vinden, want Belgjes blijven toch mijn favorieten.

veel sterkte bij het verlies van je trouwe vriend en wat een heel mooi gedicht pootje mizka