voel me best schuldig

weet niet of dit het goede forum is hoor ,maar 2 en een halve maand geleden heb ik me hondje in moeten laten slapen ....ergste wat er is,maar langzaam aan zijn we toch weer voor een andere hondje aan het kijken ,zijn bij fokkers geweest hartstikke leuk ,maar voel me zo schuldig tegen over me oude hondje hebben meer mensen dat!!!

nee, als je je echt nog erg schuldig voelt, ben je er misschien nog niet helemaal aan toe.

of je wilt je schuldig voelen maar diep in je hart voel je je dat helemaal niet (als je begrijpt wat ik bedoel)maar vindt je dat je je schuldig zou moeten voelen

een nieuwe hondenvriend in je leven is nooit een verraad, je oude vriend zal vanaf zijn plek nu met tevredenheid kijken hoe een nieuwe hond bij jullie mag wonen. Hij is er niet meer, dus hij kan ook niet van een plaats verdrongen worden.

gewoon je hart volgen, de honden die niet meer bij ons zijn leven daar toch wel in voort, want je vergeet er nooit 1, maar het leven gaat wel verder.

niet schuldig voelen,sterkte met het verlies

Je hoeft je daar helemaal niet schuldig over te voelen.Je bent altijd goed voor de hond geweest en vergeten doe je ze niet.

Het schuldgevoel heeft vrijwel iedereen denk ik als ze moeten beslissen over het leven van hun hond.

Twee maanden is vergeleken mijn buurvrouw best snel! De Tervuerenaar van mijn buren is vijf jaar geleden overleden, die hebben ze ook in moeten slapen. Niet omdat hij ziek was, maar omdat hij op was. Oude leeftijd.
Bij m'n buurvrouw doet het gemis nog steeds zó pijn... Aankomende lente zou er een nieuwe pup komen, een Oud Duitser, maar ze voelt het alsof het Iwan (de Tervuerense herder) verraad aan zou doen...

beste gorby2009


ik denk ook dat dat het is misschien ,er nog niet aan toe zijn aan een nieuw klein pupje ,me oude hond zit nog zo in mijn hoofd .de avond er voor ,voordat we bij die fokkers zijn gaan kijken kreeg ik tranen in me ogen

@roxy


weet dat het snel klinkt maar we zijn alleen wezen kijken om meer te weten over dat ras en als we besluiten om bij hun tenemen is dat pas van het voorjaar.

Ik heb Dobby gehaald zo'n 7 weken nadat ik Chico had laten inslapen. Van Chico zat het er wel al even aan te komen, hij was 14. Maar ik kan gewoon niet zonder. En ik bedenk altijd de volgende vergelijkbare situatie: stel, jij gaat dood en je kijkt op je geliefde (hond, man, vriend) neer. Zou je dan ook niet willen dat ze weer een nieuwe baas of liefde vinden?

Natuurlijk, het rouwproces om een partner is heel anders, en ik kan me niet voorstellen dat mensen al na 6 weken een nieuwe liefde hebben, maar je zou toch op zijn minst willen dat de achterblijvende ooit nog geluk vind bij een ander?

Ik zal altijd van Chico blijven houden. Ik zal altijd van Freya blijven houden. Maar ik heb genoeg ruimte om ook van Dobby te houden.

De beslissing nemen om je geliefde dier in te laten slapen is hard. Het kan voelen als moord. En je kunt je daarom enorm schuldig voelen, maar dat zakt weg als je er na een tijdje objectief naar kan kijken.

Als je al zit te kijken naar pups, dan hangt er toch iets in de lucht. Misschien wel een nieuwe hondenliefde? En als je het niet zeker weet, je kunt gewoon wachten. Je mag gewoon wachten. En je mag gewoon huilen om je vorige hond, ook al heb je (al) een nieuwe.

@wilma


je hebt helemaal gelijk ,het is echt tegendraads' man en zoon zijn daar heel anders in en hun zijn er echt aan toe ,maar ikke ben toch de gene die die alle knoppen om moet gooien en op moet voeden

snap je gevoel,had dit vorig jaar na murdoch ook.
maar de leegte was te erg en ik zie tank niet als een vervanger van murdoch maar als een opvolger en stiekem in mijn hart denk ik wel dat hij trots zou zijn als hij ziet dat tank ook een paar trekjes van hem heeft .

je oude hond zal steeds in je gedachten blijven!
ik heb van augustus een nieuwe pup wel bewust voor mij een ander ras,
ik en heel blij met petit
maar toch blijf ik mijne goeie oude malou missen!
dit was een zwarte chow chow die we hebben moeten laten inslapen door ziekte!ze was ook al oud dit was zo'n 4 jaar geleden
maar nog steeds mis ik haar en kijk ik vol liefde naar haar foto in de keuken petit kan haar niet vervangen ze blijft inmijn gedachten!
veel sterkte

Ik heb het hier ook meegemaakt...mijn reutje had een nestje gedaan bij zijn fokker..Hij is naar show geweest, is ziek geworden en overleden. Hij was pas 3 jaar. Ik heb van de fokker zijn mooiste zoon gekregen. Het was voor mij heel dubbel..ik was heel verdrietig om het verlies van onze Freddy...en ik zag heel veel terug in zijn zoon Junior. Nu 2 jaar later ben ik blij dat ik Junior heb gekregen, des te ouder hij wordt..des te meer trekjes van zijn pa. In het begin moest ik huilen als ik iets van zijn pa zag...Nu krijg ik een grote glimlach als ik iets herken.

Wij hebben 2 maanden na het overlijden van onze yara weer een pup genomen. Niet als vervanging, wat dat is niet mogelijk, maar gewoon, omdat we nou eenmaal gek op honden zijn, en die leegte om je heen, ondanks dat we Jenna nog hadden, daar werden we nog verdrietiger door. Een pup gaf ons weer afleiding, en maakte ons voor ons gevoel weer compleet.
Maar........je moet er wel aan toe zijn!
Bij twijfel, nog niet doen zou ik zeggen.

ja ik had dat ook!!!! het was gegin april dat we masha in moesten laten slapen en na 4weken ben ik gaan kijken naar fokkers en puppies en oh wat voelde ik me schuldig........
maar we hadden nog een paar maanden om ernaar toe te leven toen was mijn schuldgevoel wel weg hoor en ik wist ook wel dat Masha zou zeggen " zoooo jij krijgt een fijn huisje"
maar ik heb me dus wel even schuldig gevoeld....

Je schuldig voelen is een typische menselijke reactie. Maar een nieuwe hond neemt niet de plaats in van je oude. Die houdt een plekje in je hart, dat vast ruim genoeg is voor nog een hond.