Kinderen en honden

Het leek me wel leuk om eens van anderen te horen hier op het forum, hoe ze vroeger als kind met hun hond omgingen. Leuke, grappige verhaaltjes enz... Natuurlijk ook als je zelf kinderen en honden hebt, leuke grappige verhalen.

Ik zal zelf beginnen.

Toen ik een jaar of 7 was ging ik samen met mijn ouders op vakantie in Hongarije. We zaten daar op een camping aan het strand. Het was echt een zooitje daar en er liepen echt enorm veel zwerfhonden, zieke honden ook.
Op een avond gingen we samen uit eten bij een restaurantje wat aan de camping grensde. Eenmaal het eten op wou ik alvast weg om te spelen, dit mocht jeeeehhh.
Toen ik al de zielige hondjes zag dacht ik ja die ga ik eens even verzorgen.
Ik heb alle honden die ik zag, wat een stuk of 10 a 15 honden waren, meegelokt met wat eten en aandacht. Hup kom maar hondjes heerlijk bij mij in de tent, daar is het tenminste warm en als wij straks weer naar huis gaan mogen jullie gewoon lekker allemaal met ons mee .
Toen mijn ouders bij de tent terugkwamen zagen ze hun tent dus helemaal vol zitten met zieke, vieze enz zwerfhonden en mij heel mooi in het midden .
Natuurlijk hebben mijn ouders de honden eruit gehaald en konden ze de bedden enzo allemaal gaan verschonen .
Gelukkig konden mijn ouders er ook om lachen en mocht ik voortaan elke dag, ver van de tent vandaan, de honden voeren .

Hhaha Choco, wat een leuk verhaal!

Ik was als kind ook al helemaal honden gek, maar we hadden thuis geen hond omdat mijn ouders allebei werkten.

Geen probleem voor mij, want ik liet altijd de honden bij ons in de straat uit.
Als 9-jarig meisje begonnen met drie jack russels. Héérlijk samen naar het park en spelen. Vaak wel 3 keer per dag!

Toen ik elf was had ik een nieuw uitlaat-adres. Een adres met 2 honden: een husky en een dalmatier,chippie en sheba, die ik tegelijk mee naar buiten nam en lekker losliet in het bos.

De husky luisterde niet naar de baasjes en kon dus nooit los, maar naar mij luisterde hij wel! Bleef altijd in een circkel van maximaal 2 meter bij me lopen. Alsof hij me wilde beschermen!

Voortaan mocht ik dus iedere dag met deze twee grote lobbesen op pad, en niemand die het begreep waarom de honden zo goed in de buurt bleven!
Ik heb hiervan genoten en trots was ik wel!

Helaas verhuisden de mensen 2 jaar later en was ik mijn vriendjes kwijt.


Groetjes!

Hoi Chocmelk,

Wat een mooi verhaal Heb het met veel plezier gelezen.

Toen ik een jaar of 6 was, zwierf er bij ons in de buurt een bastaard herder rond. Volgens de buurt moest het een valse hond zijn.
Ik at als kind heel slecht, maar begon (dacht mijn moeder) steeds beter te eten, dus als ik om boterhammen vroeg, gaf ze die mij. Mijn moeder was veels te blij om daar over na te denken.Tot een buurvrouw mij had gezien met die zogenaamde valse zwerfhond. Zij verteld dit natuurlijk aan mijn moeder, en kwam mij weghalen bij de hond die ik dus al die tijd mijn boterhammen aan het voeren was.De hond liep mee en bleef gewoon voor de poort liggen. Voor mijn moeder waren er 2 dingen duidelijk geworden. het eerste was natuurlijk dat ik nod steeds iet goed at en ten 2 de dat de hond niet zo vals was als dat er gedacht werd.
De hond werd opgevangen en werd in huis henomen. 2 weken heb ik van die hond mogen genieten, wat was dat een trouw beest. Mijn vader die toen absoluut geen hond wou heeft hem na die 2 weken naar een kennis gebracht die ergens achteraf woonden. De hond is daar oud geworden en heeft een pracht leventje gehad. Maar ik heb het mijn vader nooit vergeven en hij heeft er ook geweldig spijt van gehad. Deze zwerfhond heeft in ieder geval bewerkstelligt dat ik vanaf mijn 8 ste jaar wel een hondje gekregen heb, een stuk kleiner als mijn zwerhond dat wel. Maar het heeft in ieder geval de weg geopent.

Groetjes Wilma

Jongens wat een mooie verhalen,

ik was alleen maar boos op mijn ouders dat ik geen hond mocht, Later tien ik zelfstandig woonde, alleen maar verstandig om geen hond te nemen als student.

Toen we (mijn man en ik) een boxer van zijn moeder kregen, al weer bijna 18 jaar geleden denk ik, met veel pijn in mijn hart moest ze weg. Ze kon absoluut niet alleen zijn en sloopte of jankte de hele dag.
Gelukkig werd een heer die we goed kende en altijd boxers had gehad heel erg verliefd op onze Anne (Leve het pensioen) en mocht ze daar wonen en moeder worden en heel gelukkig zijn. Ik bezocht haar ook geregeld.
Nu met de kinderen, veel thuis, helemaal blij ben ik met onze Donna en ze doet het geweldig. Ik pas ons leven ook wat aan haar aan, zoals zij ook wat aan ons moet aanpassen. Ze leert snel en volgens mij is ze gelukkig bij ons.
Mijn ouders, tsja, die snappen nog steeds niet dat we nu een hond hebben, maar ja, dan passen zij zich maar aan ons aan.

groet, cynthia

wij waren als kinderen zijnde bang voor honden.
ook mijn moeder moest er helemaal niks van hebben.
dat was mijn vader zo zat dat hij zelf een hond kocht, hij zei glashard dan leren jullie je angst wel af.(haha hij was geen boeman hoor)
we kregen toen een corgi en inderdaad...langzamerhand wende we eraan.

intussen zijn we heel wat jaartjes verder. het hondje is oud geworden maar logeert nog wel eens bij me.
en de hele familie heeft nu bijna een hond. de meesten een corgi dat wel. als we nu op familie vakantie gaan dan moeten er dit jaar in iedergeval 4 honden mee. 3 corgi's en mijn duitse herder.
heel wat voor bangepoepers.

groetjes jolanda

Wat een geweldige verhalen

Ik besef nu eigenlijk,dat ik er nooit aan terug denk.
Raar,want honden waren super belangrijk in onze familie.
Mijn opa was hondefokker in zijn jongere jaren,en bij ons thuis,hebben we altijd honden gehad,ik weet niet beter

Ik heb ooit eens zo een handnaaimachinetje gekregen voor mijn verjaardag,helemaal blij met dat ding
En ons simmie (poedel) die had net puppie's,ze was weggelopen en kwam gedekt terug ,ik weet het nog goed,moeder boos.weer jong: zei ze dan,want wij vergaten de poort dicht te doen
Dus ik als een gek aan het naaien gegaan hahaha, want die puppie's moesten kleren aan ,het was namelijk winter.
Een grote mand,een klein dekentje en pups met kleertjes aan,ik was helemaal de man in de straat
hahah wat een leuke tijd was dat

Ja echt een leuk topic chocomelk

Groetjes Thea/Rebbel

Ja ik liet altijd de Dalmatiër uit de buurt uit, zo'n heerlijke hond! Ook een labrador, was ook zo'n lieverd. En een saluki. Die vergeet ik nóóit meer, want dat was eigenlijk de eerste hond die in het echt zag. Ja, ik zag wel soms een paar honden in de verte; maar dit was MIJN eerste hond! Echt zo'n lieverd hij was altijd heel behulpzaam lief en rustig. Hij was de beste hond op aarde! Maar hij overleed helaas; maar hij had nog kinderen, en eentje daarvan hielden mijn oom en tante. Ik mocht die ook uitlaten, maar hij was véél, maar dan ook véél te wild. Ik weet nog goed dat hij mij altijd pijn deed en op me sprong. Ik vond hem een beetje eng buiten. Binnen was hij ook wel lief hoor, maar hij was zeker niet zinderlijk. Hij was echt gewoon slecht opgevoed. Altijd weer die drollen in de gang...

groetjes

Ik heb altijd 1 hondje gehad - Tommie en dat was mijn maatje. Verder keek ik niet.. Ik wilde wel altijd héééél graag een kat. Maar dat mocht niet van mijn moeder, behalve als er eentje aan kwam lopen, zou die wel mogen blijven.

Dus kattenvoer&kattenmelk op zak en wandelen met de hond. Vooral op beruchte 'dump-plekken'. In de hoop dat ik een zwerfkatje zou treffen. Helaas hebben Tommie en ik nooit een zwervertje gevonden..

Groetjes Marit

Hey,

Vroeger thuis hadden we een airdale terrier, die was drie toen ik geboren werd. Ik was er gek mee. Hij heeft mij 1 keer gebeten, in mijn oor, toen hij met mijn moeder stond te kroelen en ik erbij kwam staan, toen was ik drie. Verder leerde mijn ouders me wel dat ik hem niet mocht storen in zijn mand enzo. Bijna hebben mijn ouders hem toen weggedaan, maar gelukkig niet. Vooral omdat hij daarna telkens mijn oor ging wassen. Hij was echt mijn grote vriend. Het was dan ook tranen met tuiten toen hij op twaalf jarige leeftijd ingeslapen moest worden.
Toen heb ik een jaarlang mijn ouders echt de oren van het hoofd gezeurd om een hond.
Ik maakte tekeningen, gedichtjes, kocht kadootjes, alles met de boodschap erbij: mag ik nu alsjeblieft een hondje.
Zo heb ik op school een tekening voor moederdag gemaakt waarop stond:
Lieve Moeder,
Je bent absoluut geen Loeder, maar de allerliefste moeder.
Mag ik nu alsjeblieft een hondje?
Kusjes, Margje

Die tekening hebben ze nog hangen
Verder nog een plakboek vol met tekeningen die ik in die tijd gemaakt heb,allemaal met honden erop. Ook hele schriften met alle plaatjes die ik maar kon vinden over honden, strips die ik maakte over honden enzovoorts.
Ik liet ook veel honden in de buurt uit.
Na een jaar gingen we een dagje weg en wat bleek we gingen een Parson Jack Russeltje ophalen.
Het was een verrassing en ik heb tranen met tuiten gehuild!
Het Tristan ben ik toen op cursus gegaan, helemaal de oude methode toen nog met slipketting. Daarna behendigheid en flyball.
Laatst kreeg ik al mijn plakboeken en het is echt ongelofelijk maar ik heb vroeger echt verhuisdozen vol verzameld met plaatjes, tekeningen en artikelen over honden!

Toen ik een jaar of tien was zei ik ook altijd dat ik later 10 rottweilers wilde hebben. Mijn ouders zeiden toen dat ik met tien honden niet naar binnen zou komen bij hun thuis, wat was ik verontwaardigd! Dat ik niet eens welkom was, met tien rottweilers! nou ja!
Uiteraard zou ik ze goed opvoeden

Toen ik zestien was kwam ik thuis met een pupje, een kruising rottweiler met Berner Sennen van een boer waar een andere vriendin van had gehoord dat hij puppy's had..
Mijn ouders wilde helemaal geen tweede hond, maar ik vond dat ik hem best op mijn kamer kon houden en dat hun er dus helemaal geen last van hadden, ik vroeg me dan ook ernstig af waar ze zich mee bemoeiden..
Maar de hond moest toch echt terug.. de enige compromis die we na letterlijk uren van discussieren hadden bereikt was dat ik een ratje mocht

Dat waren mijn grappigste verhalen eigenlijk wel

Groetjes, Margje