Je eerste ontmoeting met je hond

Hallo allemaal,

Ik ben heel benieuwd naar de eerste ontmoeting met je hond. Bijv:
Kwam ie gelijk op je af? Of was het in een asiel? Ik vind het leuk om alles te horen. En wat maakte het tot je besliste om juist die hond te nemen? Jaren gezocht, of ineens tegen aan gelopen? Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te vertellen en het liefst met foto's erbij natuurlijk.

Hier komt mijn eigen verhaal:
Mijn man en ik hebben eerst uitvoerig gepraat over het feit dat we een hond wilde en waarom. Onze dochter ging naar de kleuterschool dus we hadden meer tijd. Ik ben altijd thuis dus het kwam hoofdzakelijk op mij aan. Dat was een bewuste keuze.

Mijn man wilde in eerste instantie een pup en ik niet. We werden het eens over een asielhond en gingen zoeken via internet. Daar vonden we een asiel in Balkbrug wat hoofdzakelijk spaanse honden opvangt via asiel "Scooby Medina" in Spanje. Ik was verkocht en dit moest het worden. We wilde juist zo'n hond een nieuwe kans geven. Toen zagen we als eerste hond waar we voor vielen Alex..

Wat we wel belangrijk vonden was dat hij niet dominant moest zijn, lief en ook niet angstig ivm onze dochter, en hij moest eventjes alleen kunnen zijn omdat ik onze dochter moest halen van school.

We zagen nog een hondje Laco genaamd. ALex koos mijn man en Laco mij... Ik brak bijna en vond het zo erg om er eentje terug te moeten sturen maar in het belang van de hond ging Laco terug (maar niet voor lang)...

Mijn schoonmoeder was verliefd op Laco en zij hadden al een hondje. Ze lieten ze kennis maakte en ook dat klikte enorm. Dus beide hondjes werden met succes geplaatst. Laco heeft het daar enorm naar zijn zin met zijn vriendinnetje Cody.

Alle hondjes zien elkaar nog geregeld.

Alex deed het zo voorbeeldig dat ik het bijna niet durfde te geloven. Een hond met zo'n triest verleden die binnen een jaar in een asiel in Spanje kwam, daar werd gecastreerd. ALtijd gezworven en nooit een warm thuis. Nooit lekker eten. En daarna een lange reis naar Nederland en daar in een asiel. En toch zo voorbeeldig. Ik snap het soms nog niet. En altijd lief en vrolijk. Hij is dol op onze dochter en andersom. Hij is heel dankbaar en blij met alles. Alsof hij voelt dat hij geluk had.

Tot op de dag van vandaag ben ik intenst gelukkig met hem in ons midden. Alles draait om mijn lieverd. Ik geniet enorm van alles wat we samen doen en zeker de nieuwe dingen zoals vandaag in het losloopgebied. Hij sprong zo de sloot in en zwom. Hij vond water eerder eng en nu hoppekee. Hij was echt een oerhond zoals het hoort. Helemaal 1 met de natuur. Zo zie ik hem het liefst, als hond!

Alex is enorm gegroeid geestelijk gezien. Eerst was hij wat onzeker en beet steeds in zijn achterpoot. Hij sloopte alles wat voor handen was en krabte de bank kapot. Maar dat deed ons niks. Nu doet hij dat nooit meer en is altijd blij. Zijn poot laat hij ook met rust en spelen doet hij nu met ons.

Dit verhaal is er gelukkig eentje met een happy end. Ik ben benieuwd naar jullie bijzondere verhalen.

Mijn zus had een chihuahua'tje gekocht en dat was ziek geworden. Hij lag in het 'ziekenhuis' in de winkel. Ze vroeg of ik niet mee ging kijken naar hem of hij al beter was.Toen ik in de winkel kwam keek ik wat rond en tussen andere chi'kes zag ik mijn taco zitten. Ik kan het niet anders uitleggen dan -Liefde op het eerste zicht' ik zat nog niet in de auto of ik belde al naar mijn mama als ik taco mocht kopen. Na veel gezeur kwam er een ja uit. De volgende ochtend onmiddelijk vertrokken en ja hij kwispelde volop alsof hij wist dat ik hem kwam halen. Als ik naar hem kijk voel ik nog steeds die liefde van de allereerste dag.

Taco'tje, als je nog eens stiekem op mijn forum wat plaats . . Ik hou van je !!

Wat een heerlijk verhaal. Daar smelt je toch van.

Tsja, dat was wat onverwacht, we wilden graag een hondje. In verband met allergieen had ik mijn zinnen gezet op een Spaanse waterhond. Mijn man dacht aan een kleine Poedel. tsja, van het een kiomt het ander en we stonden op een wachtlijst bij een fokker.
Plotseling anderhalf jaar later, in de herfstvakantie ging de telefoon, er was begin oktober een nestje geboren, of we nog interesse hadden. Pieuw, mijn man overrompeld. We dachten nog een dag na en zijn toen in overleg naar de fokker gereden. Mijn man had geen idee, hoe groot etc. heeft zich ingelezen. We mochten komen kijken, de kinderen waren nl aan het logeren, wat heel goed uitkwam. want de policy was niet te snel bij het nest met vreemden. de eerste paar weken wilden ze graag erust hebben.
Mijn man vond het ras ook erg leuk. we werden nl verwelkomt door een 5 tal volwassen Spaanse waterhonden. En in de hoek van de kamer lag het nest.
We hebben besloten er eentje te kiezen, puur op intuitie. 4 witte pootjes en nog geknepen oogjes. een afwachtende maar slimme volgens de fokkers. We kregen nog dan nog een weekje na te denken of we het inderdaad wilden.
Nog meer gelezen. ik had en baan met weinig uren, kwam ook goed uit. nog meer gelezen. En nog meer even gebeld met onze vragen over het ras.
Afijn. na overleg en beloften van de kinderen..... is Donna bij ons gekomen.
Onze geweldige lieve haarbal, enthousiast en eigenwijs..... eigenzinnig, met een kklein restje jacht in haar instinct.
Maar lief en verliest geen haar. we scheren haar 1 a 2 keer per jaar. ze gaat overal mee naar toe en is eenkennig, wil niet alleen gelaten worden (behalve in haar bench, vindt ze prima)
volgt je overal in huis, ligt voor de WC deur op me te wachten. mis op mijn gefocused,
lijkt als ik het zo lees kwa karakter wel wat op Bram hierboven, maar luistert ies minder goed, lift misschien wel gewoon aan ons.

inderdaad, wij hadden een oude hond en een vriend van mijn vader had een nestje puppy's, ik kreeg voor mijn verjaardag een verassing, we gingen dus kijken naar een pup!

we wilden een teefje en de fokker zetten de teefjes op de grond ik ben bij de hondjes op de grond gaan zitten, en een hondje liep meteen op mij af, ik was zo goed als verkocht. ik wou toch nog even kijken naar de anderen teefjes en deze pup bleef mijn achtervolgen. toen heb ik besloten dat dit onze Roxie werd.

ik zeg nu ook altijd ik heb Roxie niet gekozen maar zij mij, en dit is een perfecte keuze geweest. ze heeft geen stamboom, maar toch is het mijn beste vriend sinds die dag!

Haha die spanjaarden luisteren geloof ik gewoon niet zo goed.. Nee grapje hoor. Komt omdat die van mij ook een spanjaard is en luisteren is niet zijn sterkste kant.

Hele leuke hond trouwens! En een super verhaal.

Het verhaal van Ashley's 1e ontmoeting met ons is niet zo heel erg bijzonder. Ik was gewoon meteen smoor op 'r, maar er zit niet een extra verhaal bij of zo ...
Abby was wel even anders. We hadden ons bij voorbaat ingeschreven op iets van 7 wachtlijsten in de hoop een blue merle teefje te kunnen krijgen. Op maandagavond 1 oktober werden we gebelt dat het zover was, bij de fokker die het hoogt op ons lijstje stond was een nestje van 6 blue merles geboren waaronder 3 blue merle teven. We zijn met 3wkn wezen kijken maar toen was natuurlijk nog niet bekend welk pupje voor ons zou zijn. Met 6wkn kwamen we weer en bij binnenkomst hoorde we de pups al door de kamer rennen. Moeder Yin-dee kwam ons meteen begroeten en naast haar liep een pupje mee die wild kwispelend op ons af kwam en ons meteen begon te likken. Echt geweldig ! Eenmaal binnen gingen we op de grond zitten en kwam ze weer bij ons en toen vertelde de fokker ons ook dat dit waarschijnlijk ons pupje zou worden, onze Abby... We hebben die hele middag met 'r gespeeld en waren helemaal weg van 'r.
Een week voordat we 'r zouden ophalen kregen we alleen een telefoontje dat de fokker zich jad bedacht en misschien toch Abby wou houden omdat die beter uitgroeide. Ze twijfelde nog tussen Abby en haar zus. We hebben toen een week in spanning gezeten (de beslissing hing namelijk af van natuurlijk de groei en de uitslag van het oogonderzoek maar ook van het advies van een bevriende fokker). We hebben toen wel een pleidooi gehouden dat we toch echt Abby het beste bij ons vonden passen (zeker met haar karakter) en dat we al helemaal verliefd waren. En dit heeft geholpen want de fokker vond eigenlijk beide pupjes even goed maar uiteindelijk viel de keus toch op Abby's zusje mede ook omdat Abby zo goed bij ons paste en het zusje beter bij hen. Eind goedal goed dus. En we zijn hier nog steeds dolblij want Abby is zo een geweldige hond ...

Ik mocht eindelijk een nieuwe hond nemen & na een hele tijd zoeken naar het juiste ras, ben ik bij de schotse collie terecht gekomen.

Ik ging op bezoek bij een Nederlands gezin (ikzelf ben van Belgie) waar 8pups geboren waren.
Ik had zelf al beslist dat ik een reutje wou, dus was de keuze beperkt tot 4pups!

Daaruit waren er 2 die ik leuk vond. De ene omwille van het uiterlijk & de andere omwille dat ie wel naar me kwam. Maar de laatste begon al te piepen in mijn armen. Dus zei mn verstand: je neemt misschien toch beter de andere pup.

Dat heb ik ook gedaan! Ik liet een beertje daar & 2 weken later mocht ik hem oppikken.
Ik heb er nog geen moment spijt van gehad!
Toen ik er aan kwam & ik ging zitten kwam de pup (die ik gekozen had) als enige naar me toe! & hij speelde ook als enige met het beertje. Alsof hij wist dat ik zijn baasje zou worden & dat het beertje van ons was!


Nu zijn we 2 handen op 1 buik ^^

nadat murdoch er niet meer was, miste ik voornamelijk mijn maatje en alles wat er bij komt kijken.
we hebben via internet een fokker gevonden en een afzpraak gemaakt of we mochten komen kijken. was een eind rijden maar we werden supergastvrij ontvangen en gelijk de honden kwamen ons even begroeten. we zagen zijn mama en de pups natuurlijk in de afgeschermde ruimte want ze waren nog zo klein.
ik kreeg tank in mijn armen en hij zat gelijk vast aan mijn arm.
had honger haha had een zuigzoen.was gelijk verkocht van dit kleine mannetje.
thuis er nog eens goed over nagedacht en ja we wilden hem heel graag. regelmatig kregen we foto's en wat een stout ventje was het samen met zijn zusje de boel op stelten zetten en mama pesten.
we hebben hem 21 september 2009 gehaald en in de auto natuurlijk piepen en slapen want het was dik 3 uur rijden voor ons.
thuis gekomen lieten we hem in de woonkamer waar alles al gereed stond en hij zag zijn kussen en dook er volop. duurde maar een half uurtje en hij zag het als zijn huis.
we hebben hem nu bijna een jaar en maken veel mee met de kleine man die inmiddels lekker aan het puberen is.
we hebben pupycursus gedaan en starten deze maand met de a en binnen kort gaan we op vakantie met tank.
een heerlijk mannetje,die zijn naam eer aan doet.
regelamtig sturen we nog foto's naar de fokker zodat ze op de hoogte blijven want het zijn echte mensen met het hart op de goede plaats.met veel liefde voor het ras.

groetjes diane en tank

Wat een lieverds heb jij. Ieder verhaal is bijzonder toch. En voor jullie helemaal spannend of zij het nou zou worden of niet.

mijn rensje kwam ik voor de allereerste keer tegen op stal. hij was toen niet te koop. hij sprak me erg aan qua uiterlijk. hij was wat schuw naar de paarden toe. ik en de eigenaresse van toen waren op de renbaan aan t racen en toen kwam haar moeder met rensje. ik was gelijk verliefd.

demon zag ik voor het eerst door de schutting heen toen we gingen kijken. we hadden allebei zoiets van wow. dat wordt m zeker

@Diane,
Ik vind Tank echt een super grappige naam. Hij lijkt me zeer lief als ik zijn koppie zo zie.

Ik miste al anderhalf jaar het gezelschap van een dier in huis. Na 20 was mijn laatste kat overleden. Toen ik aan katten begon woonde ik samen met iemand die een hekel aan honden heeft dus een hond was geen optie.

Mijn tante had een hondje genomen en ik zag hoe veel ze van dat beestje genoot. Het was wel een handenbindertje maar wel weer wat leven in huis. En leven in huis miste ik erg. Ninemand die me begroette als ik thuis kwam.
Ik zit langdurig thuis, eerst in de ziektenwet en nu in de WW. Ik miste gezelschap in huis en ik zag mijn tante met haar hondje. Na een paar weken er over gedacht te hebben wilde ik een hond van 3 tot 4 jaar oud,middel tot groot formaat, kortharig, die de basiscommando's kende. Hij of zij moet in de auto mee kunnen als ik ergens heen wil. Ik zelf dacht eerst aan een bastaard Duitse herdershond omdat ik die als kind gehad heb. Maar een lief vuilnisbakkie was ook prima.


Het asiel had niet veel honden zitten maar de eigenaar van dat asiel vertelde over een Border COllie pup met 1 oogje dat hij had zitten. Het was een schat van een hondje die door de fokker in het asiel gedumpt zou zijn omdat hij onverkoopbbaar is. En niemand die hem wilde hebben, hij zat er al 2 maanden.Het zou een middelgrote hond worden, een heerlijke huishond die het liefst hele dagen op schoot zit. Dat op schoot zitten is inderdaad waar maar verder is Bink een echte buitenhond.

Ik ben gaan kijken in het asiel naar Bink en was gelijk verliefd op hem. Hij was heel schuw en durfde eigenlijk niet te komen naar mij. Ik mocht hem net even aaien maar meer wilde Bink niet. Het meisje dat hem uit de kennel haalde kende hij en dat was de enigste waar hij iets van accepteerde. Die liet hem wel een aan de riem uit op een veldje. Zij heeft hem Bink genoemd en omdat ik niets beters wist heb ik het zo gehouden.


Ik heb die volgende week besteed aan het huis aan te passen aan een jonge hond in huis. Mand, bench, etensbakjes, voer, hondendekentjes en speeltjes halen. Verder studeren op internet wat het is om een pup op te voeden. Daar kwam dus heel wat meer bij kijken dan dat ik gedacht had. Ook bleek dat Border Collies geen huishondjes zijn maar vaak overenergieke werkhonden.


De eerste dagen was Bink vreselijk bang van alles. Ik moest hem naar buiten dragen want hij durfde niet over een drempel te lopen. Ook de eerste wandeling ging niet goed. Een heel uur gedaan over een rondje rond het blok. Bink was bang van alles was bewoog. Voor mijn vriend vluchtte hij weg, nu is het zijn grootste speelkameraad. Een tennisballetje om mee te spelen kende hij niet, ook een kluifje zei hem niet veel. Hij moet echt niets gehad hebben voor hij bij mij kwam.

Ik heb Bink altijd zo veel mogelijk kennis laten maken met mensen en dieren. Nu is hij niet zo extreem bang meer gelukkig.Bink is een echte buitenhond die het liefst de hele dag bezig is met spelen, graven en de conifeer slopen.


Als Bink binnen is houd hij mij altijd in de gaten. Als ik even boven ben geweest word ik weer begroet alsof ik uren weg geweest ben. Hij gaat mee naar de keuken, ligt voor de wc deur en ga zo maar door. Wel heel aandoenlijk.


Ooit hoop ik weer hele dagen te werken en ik zie wel hoe Bink dat op gaat nemen. Lukt het niet dan zoek ik iemand die hem tussen de middag uit wilt laten. Nu heb ik voor hem een warm nestje in de schuur. De deur van de schuur staat altijd op een kier zodat Bink binnen en buien kan als hij buiten is en ik even weg ben. Als hij dan onder het afdak schuilt tegen de regen is het zijn eigen schuld, hij weet zijn nestje te staan in de schuur.

O ik heb het al vaker verteld, maar het blijft (voor mij dan) een mooi verhaal.

Toen mijn eerste hond (duitse herder met stamboom) overleden was wilde ik eerst geen hond meer. Toen kwam ik ergens een heel sentimenteel gedichtje tegen dat heet: Testament van een hond. Het ging over een hond die het altijd goed gehad had en zijn warme plekje nalaat aan een arme sloeber die niet zoveel geluk gehad had in het leven. Ik vond toen dat ik niet zo egoistisch moest zijn, we hadden plek en ruimte voor een hond, tijd, en we zijn allebei gek op honden. Dus toen begon de zoektocht naar de perfecte hond voor ons, via internet. Dan kom je in de wereld van asiels en stichtingen, en het duurt wel even eer je eruit bent wat je wilt en met wie je in zee wil gaan. Na bijna een jaar zoeken is het dan Lola geworden, een poolse asielhond. We hebben haar gevonden via de site van stichting Hundehilfe Polen. Ze zat al langer in het asiel, was in een bos gevonden, ze is een grote zwarte hond, waarvan bekend is dat ze niet zo populair zijn, mensen willen liever iets kleins en blonds en schattigs. Na een huisbezoek en vele mails, hebben we haar vorig jaar februari in Hamburg afgehaald.

De eerste ontmoeting, was in het donker, ze werd uit haar transportbox gehaald (met muilkorf want ze vond het allemaal niks en had flink van zich afgebeten in het asiel toen ze in de transportbox moest). We hebben toen een beetje gelopen en zijn gelijk daarna de auto ingestapt en naar huis gereden. Daar weer gewandeld, ze poepte wat witte stopverfdrollen in het parkje en daarna met moeite het huis binnengekomen want dat wilde ze ook niet. Thuis de muilkorf afgedaan en in mijn naiviteit dacht ik dat ik haar wel kon aaien, niet dus, ze hapte en ik schrok. Ze bleef eerst heen en weer lopen was heel onrustig. Wij zijn toen uiteindelijk naar bed gegaan en ik hoorde haar daarna neerploffen. (slaapkamer is naast de woonkamer) Blijkbaar viel iedereen in slaap want ik heb niets meer gehoord.
Daarna begon ons leven met Lola, ze bleek een hond die alles nog moest leren kennen en ook durfde grommen en happen. We moesten dus rustig aan doen en veel geduld hebben. Aan de andere kant was ze ook een heel makkelijke hond, ze kon gelijk goed alleen zijn, sloopte niets, was meteen zindelijk, blaft op precies de goeie momenten en geeft met haar lichaamstaal heel duidelijk aan wat ze aankan en wat niet. Zij heeft ons geleerd hoe we met haar om moeten gaan en nu na een jaar gaat het prima, we zijn erg blij met deze fantastische hond en het is 1 van de beste beslissingen die we ooit genomen hebben door haar uit te kiezen.

Ik had op internet gezien dat hij bij het asiel zat. Aangezien het een jonge Golden van 1 jaar oud was, heb ik de volgende dag meteen gebeld. Ja, hij was er nog. Maar er zou wel veel interesse komen, verwachtten ze. Ik ben in een auto gesprongen en er naartoe gereden. Eerst een formulier ingevuld en een heel gesprek gehad. En toen werd hij gehaald. Ik mocht niet naar de hokken want al die mensen langs hokken was te stressvol.

Dobby kwam de deur om, zag me op de stoel zitten, en sprong gelijk met zijn voorpoten op mijn schoot en gaf me een lebber in mijn gezicht.

Dat was de voorbode van iets té sociaal zijn.

Joey hebben wij als pup uitgezocht bij een huisnestje. We zijn na 4 weken wezen kijken en hebben hem na 10 weken opgehaald in verband met de vakantie.
Hij was vrij rustig en niet de drukste van het nest.
Amigo komt uit spanje, hij was opgevangen bij een gastgezin. Hij was in het begin heel terug houdend.

Spike heb ik voor het eerst in het nest ontmoet toen hij een maandje oud was, en hij was degene die naar mij toe kwam, meteen verkocht. Daarna hebben we hem nog 2 keer bezocht voor hij met ons naar huis ging. (ik heb daar wel een foto van maar niet online)

Matchy heb ik voor het eerst op een foto hier op het forum gezien als herplaatser. De eerste echte ontmoeting was toen we haar ophaalden en toen was ze 5 1/2 maand oud.
Als ik zeg dat ze zich als een ongeleid projectiel gedroeg dan overdrijf ik niet... Maar ik was ook meteen verkocht.

Zo zag Matchy, toen nog Angel er toen uit. Mss wel leuk voor forummers die het toen van dichtbij hebben meegemaakt.

Alle 3 mijn hondjes zijn hier vanuit het nest gekomen.
Mack was de duracell pup van het nest als iedereen sliep; rende hij nóg rond. hihi.
Shani was degene die de kat uit de boom keek, maar daarna duidelijk haar pad koos.
Sue was de 'dominante'bijtgrage huppeltut. hihi, grappig en vrolijk hondje wat haar eigen pad graag kiest.

Ik geniet van alle 3, ze zijn zó anders. Maar wel heel leuk.

Ik mocht ook een hondje.Maar nu een kleinere hond.Hiervoor had ik een Labrador.Mijn ouders gingen een beetje rondneuzen en stuurde veel door naar mijn email.Op 1 werd ik meteen verliefd.Mijn vader ging bellen.En we mochten meteen gaan kijken.Deze(op mijn profielfoto) die was meteen naar mij toe gekomen.Ze zat maar te springen.Ik wilde ook een teefje.Voor de rest zaten er grijs/witte maar die ik nu heb vond ik wel apart.Ze is ook heel erg lief en zo makkelijk.Ben er heel blij mee.Heb haar van mijn ouders gekregen. Ze was eigenlijk meteen aan mij gehecht.

@Anita,

Ik vind Matchy echt een super hond om te zien. Wat een leuk beest.

Ik heb een aantal maanden fokkers en internet in de gaten gehouden voor een dwergkeesje. Ik heb me in de tussentijd helemaal ingelezen in het ras en ik wist gewoon dat dit mijn ras zou worden. Via internet kwam ik in contact met een fokker.

Ik heb Pip als reerst gezien op een van de foto's die mij door de fokker waren toegestuurd. Op foto vond ik de donkerste pup het mooiste. Ik heb dezelfde week nog een afspraak gemaakt om de pups te bekijken.

Ik kwam bij de fokker binnen en daar liepen vier hele kleine pups in de huiskamer rond samen met moeder en met een andere dwergkees. De pups waren zo ontzettend klein en schattig dat ik meteen op de grond ging zitten.
Ik zag het donkere pupje van de foto en die was inderdaad erg mooi maar er was een andere hondje steeds aan het proberen om mijn schoot te klimmen. Terwijl ik keek naar de andere hondjes die steeds op mij af kwamen maar ook weer weg liepen lag een van de kleine hondjes in mijn schoot op zijn rug met mijn sjaal te spelen. Door alle indrukken zag ik dit niet meteen maar ik werd duidelijk gekozen door de kleine pip. Ik bleef kijken naar een van zijn broertjes maar dit hondje was aan het piepen en blaffen en wilde niet blijven staan als ik hem aaide. Toen ontdekte ik de kleine pip. Door het vele haar kon je moeilijk zien welke kleur bandjes ze droegen om ze beter te kunnen herkennen. Maar ik zag wel dat de kleine met het paarse bandje mij maar al te interessant vond.
Mijn moeder was mee en zij vond de donkere pup ook erg mooi. Ik werd maar even aan het twijfelen gebracht door haar maar al snel was mijn keuze duidelijk. Pip had mij al gekozen en ik kon dit gewoon niet negeren, het voelde zo speciaal.

Op de dag dat ik hem ging halen waren nog maar twee pups waaronder Pip. Hij was echt de mooiste, puizigste en de liefste. Ik heb nog geen seconde spijt van mijn keuze want bij de gedachte dat ik toch voor de andere pup was gegaan zou de eerste ontmoeting met Pip altijd in mijn hoofd zijn blijven hangen!

En nu ben ik al weer twee maanden het trotse baasje van mijn kleine Pip en ik kan hem niet meer missen