dierbaarste herrinering

hebben jullie dat ook, een bepaalde herinnering aan je hondje die heel erg dierbaar is.

Ik kan zo veel opnoemen, maar als ik echt moet kiezen, dan is het wel die glimlach op haar snoetje als ik vroeg of ze mee uit ging. Dat zal ik nooit meer vergeten.

Hebben jullie ook van die dierbare herinneringen ?

ben gewoon nieuwschierig

Ja hoor.

Ik herinner me van Jill vooral nog hoe ze met van die grote ogen naar je kon staren als er iets was waar ze niet gelukkig mee was.
(zie profielfoto hiernaast)

Stadium twee daarvan was dat ze haar rug naar je omdraaide en dan haar ogen onder haar poten wegstak, zeker als je toch tegen haar probeerde te praten.

Ze deed het vooral als we door iets onverwachts de wandeling iets moesten uitstellen of verkorten.

EN ook de manier waarop ze iemand van blijdschap kon aanvliegen en gek beginnen doen. Dat is typisch voor haar, zo herinnert iedereen die haar kon haar.

Ah,aan mijn eerste hondje heb ik zoveel dierbare herinneringen.

We waren echt onfscheidelijk,mijn maatje..Maar eentje zal ik nooit vergeten. Ik nam haar altijd echt overal mee naar toe... Op een dag ging ik naar even snel naar de winkel,en liet ik haar thuis.Dus na het winkelen weer naar huis,werd ik gebeld: Ze was in de winkel!! Blijkbaar op zoek naar mij...Zo schattig was dat

Ja, ik heb der ook zoveel zoals dat hij me áltijd achterna loopt en als ik naar boven ga dan trekt die zo´n gezicht van:`wil je alsjeblieft niet naar boven gaan?` en het thuiskomen natuurlijk dat als je weg bent geweest en je bent weer thuis is het heerlijk om die vreugde van je hond te zien.

sterkte nog met het verwerken van die leuke herinneringen.

Ja... Teveel om op te noemen...
In ieder geval het zingen (jodelen) wat Raki deed, vooral bij het voetballen als er een doelpunt werd gescoord. Nu met het WK mis ik dat heel erg, want Bodhi zit me aan te kijken alsof ik gek ben als ik juich .
En ook hoe heerlijk hij in het water kon spelen. |En hoe hij zelf een rondje door de bosjes rende om op een bepaald punt uit te komen zodat hij mij kon zien als ik een bal of stok gooide. En dan hoe hij er keihard achteraan rende... Of het samen voetballen. Hoe blij hij dan in het gras lag naderhand, met z'n tong bijna op de grond.

mooi he die herinneringen, die herinneringen vergeet je nooit meer

leuk dat jullie de herineringen delen met mij

wat ik zeker ga missen , ziggy was soms een beetje een appart geval. Ziggy begroette geen mensen door tegen ze aan te springen of te blaffen,

NEE, zij pakte haar lievelingsspeeltje in haar bek en ging kreunend door het heus heen lopen, met een staart die alle kangen op kwispelde, dat geluid vergeet ik nooit meer. En als ik dan kwam kreunde ze nog harder dan dat de rest kwam.

En met verjaardagen wat het een traditie geworden dat ziggy dan 1X naar boven mocht, maar ik ben vandaag jarig (tenminste ik vier het) , maar geen hond die op mijn bed kwam springen/

Mijn dierbaarste herinnering is een beetje emotioneel;
mijn vader werd ziek, strottenhoofdkanker....
het ongelooflijke was dat als mijn vader bij mij was of wij naar mijn vader gingen, mijn hond elke keer zijn hals (waar de kanker zat) ging likken.....
Hij voelde écht aan dat mijn vader ziek was...

Na de operatie heeft mijn hond nooit meer de hals van mijn vader gelikt...
Wij zijn nog een beetje bang voor de toekomst, maar ik houd me elke keer aan mijn hond vast ; hij likt nog steeds de hals van mijn vader NIET....

Van al mijn honden die ik gehad heb, heb ik dingen opgeschreven als er weer wat gebeurd was , of gewoon een avontuurtje of leuke dag , of iets waar we om gelachen hebben of gehuild. Het zijn complete boekwerken, maar ben blij dat ik het gedaan heb! Niet dat je ze vergeet maar het is ontzettend gezellig om eens heerlijk in te lezen en lekker weg te zwijmelen in gedachten! Je weet weer hoe rijk je bent, en hoeveel plezier en geluk ieder dier je gebracht heeft!! Een aanrader!

daphne

dat is inderdaad wel heel erg bijzonder

annelies
dat is inderdaad erg leuk, maar dat gaat nu niet meer, ik heb wel honderden foto's van ziggy

Mijn vorige hond ging toen ik altijd foto's maakte van hem er voor zitten.Terwijl ik alleen maar al die camera aan deed.Dat vond ik wel leuk
en dan keek ie ook echt in de camera

wat het leukste wat ik van onze hond (alex husky) nog goed weet is dat hij voor het eerst bij ons kwam.
We hebben hem letterlijk voor de dood weg gehaald en toen hij bij ons kwam(hij is 12 of 13 jaar geworden) zag je meteen dat hij opvrolijkte omdat wij een gezin waren van 5 kinderen en dat vond hij geweldig. Hij heeft in januari 2010 een hersenbloeding gehad en is 1 week daarna overleden met ons allen erom heen.
zal wel een foto van hem op mikjn profiel zetten kunnen jullie kijken hoe mooi hij is/was. (voor mij blijft hij mooi ook al is hij er niet meer.

He Annelies,

Het is inderdaad een leuk idee om zo'n boekwerkje te maken. Ik heb zoveel leuke en ontroerende herinneringen van onze hondjes.
Toen ik laatst wat foto's aan het bekijken was kwam er eentje weer bij mij op. Niet dat ik het was vergeten, maar juist dat moment.
Onze eerste hond vond het altijd geweldig als mijn man en ik gingen badmintonnen. Ze rende dan van de een naar de ander, en als de shuttle dan op de grond viel was ze er als de kippen bij om hem te pakken.
Wij dan weer met een noodgang achter de hond (Lotus)
aan om de shuttle te redden. De foto echter liet iets anders zien. We waren op de camping in de Eifel. Na het eten hadden we een partijtje badminton gespeeld. En dus weer met de nodige beweging voor Lotus. Voor haar kon het niet lang genoeg duren. Toen we geen zin meer hadden legden we de rackets in de tent en ruimden we de shuttle op zodat Lotus ze niet kapot kon maken. We zaten lekker op onze stoeltjes voor de tent en opeens kwam Lotus met een badmintonracket in de bek aangelopen, en duwde het racket tegen ons aan.
Duidelijker kon ze het niet maken.
Toen ik deze foto weer zag kwamen spontaan de tranen, en zelfs nu ik dit schrijf.

penotje was al een oud hondje. maar buiten lopen haalde altijd het beste in haar naar boven. Toen ze doof en blind werd kon ze niet meer zo goed los. Als ze dan eens een stukje los kon zag je echt dat ze dat geweldig vond. Niet bang aangelegd. En dan het drafje over die houten brug. Dat geluid vond en vind ik nog steeds van mijn hondjes heerlijk...dravende blije pootjes die even voorbij rakketten over de houten brug. het geluid van vrijheid!!!

Oja, ontelbaar vele goede herinneringen, het was zo'n ontzettend speciale hond, al haar grapjes en blijdschap zullen me altijd bijblijven.

Ik heb ook een speciale tastbare herinnering. Toen ze overleed heeft ze kort daarvoor bloed gespuwd. Toen ik dat naderhand wilde opruimen zei mijn vriend. Kijk eens goed naar die plek. En het was alsof er een afbeelding van een duitse herderkop afgedrukt was op het tapijt...heel speciaal. Het was waarschijnlijk haar afscheid aan ons.

ja hoor hier ook fijne herinneringen aan 2 tophondjes die helaas niet meer bij ons zijn

Jessie de golden van mijn ouders...zal nooit het moment vergeten dat mijn zusje door Jessie uit haar coma kwam

en dan onze lieverd Masha die in die periode mijn verdriet fijnloos aanvoelde en haar koppie dan op mijn schoot legde en mij dan het gevoel gaf dat zij op mij paste en ook alle vakanties met Masha die gewoon veeeeeeel leuker waren omdat zij erbij was

en als er een dag komt dat ik herinneringen aan Quinty op moet halen dan zijn het er ook heel veel maar zij is gewoon mn kleine schat en zo zal ze altijd door mij herinnerd worden

en Mandy? haha die is zooooo ondeugend en lief en daar gaan we vast nog heeeeel veeeeel mee beleven

ja met de labrador waar ik mee ben opgegroeid als ik dan benede kwam was het eerst altijd mij begroeten en dan bij me zitten en dan samen met mij en mijn ouders een rondje lopen.

en met mijn mechelaar dat ik hem geboren heb zien worden en als ik met hem speelde hij altijd zo blij keek en en dan onvermoeibaar was

mijn vorige hond was een schat ze luisterde zeer goed altijd vrolijk en zeer alert dol op spelen en knuffelen
foto hangt in de slaapkamermet haar halsband
Haar knuffel heb ik aan mijn hondjes gegeven