Hoe zien jullie je hond?

Hoe zien jullie je hond?
Ik weet nog goed toen ik mijn eerste hondje kocht,
ik was vrijgezel en mijn hondje was mijn kind..
Hij was 24 uur per dag bij me, ook bij mijn werk, en sliep bij me in bed.
we waren meer dan twee handen op één buik, hij was echt alles voor me, mijn wereld draaide om die hond.

toen..

toen kreeg ik een vriendje, een serieuze relatie,
ik stond in twee strijd want ja, eigenlijk had ik al een relatie.. met mijn hond... hij sliep naast mij in bed en hij was diegene die altijd naast mij op de bank lag.. tja.. dat was even moeilijk..
de hond deed een stapje terug, alleen niet helemaal, alleen wanneer mijn vriendje er was..

Toen ik het er steeds moeilijker mee kreeg omdat ik me zo schuldig voelde..
ik had echt letterlijk en figuurlijk mijn hond verprutst.. t arme dier was de weg kwijt..
het was ineens niet meer mn kind en mn vriend en alles wat een mens kon zijn, hij moest me delen met een echt mens..
weken lang, misschien wel maanden, heb ik zitten huilen omdat ik emotioneel zo aan die hond vast zat..
t was niet meer gezond.
Toen heb ik besloten de stap te zetten,
ik gunde het om mijn hond gewoon hond te laten zijn.
met heel erg veel moeite liet ik mijn hond steeds een stapje terug doen.. voor mij was t dan een stapje terug, voor mijn hondje was t steeds een stapje dichter bij komen bij wat het werkelijk was.. een hondje..

Dit heeft mij heel erg veel verdriet gegeven, maar ik had t zelf verprutst dus ik moest t zelf recht zetten.

mijn relatie kon niet verder wanneer er nog een andere zo paralel naast mijn mensenlijke vriend stond.
mijn hond bleef mijn beste vriend, maar wel mijn honden vriend.

Toen werd ik zwanger van de eerste, mijn hond deed weer een stapje terug, en toen de tweede kwam deed mijn hond er nog één terug..
Ondertussen hadden we er wel een hond bij en ze hebben heel wat afgespeelt, die twee waren dol op elkaar en de honden waren dol op de kinderen,
t hele gezin klopte, ouders, kinderen en honden.
Maar voor het zover was heeft het me heel erg veel moeite gekost, heel erg veel verdriet en nog meer schuldgevoel.
Na mijn eerste hond en eerste en enige fout heb ik besloten het nooit meer zover te laten komen.
Mijn tweede hond was gewoon een hond, wel mijn kameraad en ik doe er heel erg veel mee, geef m wanneer de kinderen op bed liggen alle aandacht en zo ook de derde hond is weer gewoon hond,
ik kan nog steeds met mijn honden lezen en schrijven maar de relatie is een stuk gezonder.

Maar mijn aller eerste hondje wie mij zoveel geleerd heeft vergeet ik nooooit meer en blijft altijd t speciaalste hondje wat ik ooit zal hebben..
Ik kon met m lezen en schrijven, zelfs toen de relatie anders werd bleef het mijn beste vriend,
zo zie je maar weer wat dieren toch ontzettend loyaal zijn aan de mens, ondanks alles blijven ze je trouw.

nu ben ik benieuwd of meer mensen zo over hun hond denken of misschien anders?

pfieuw wat een lang verhaal..
sorry!!

Stappie terug??? ja mijn vriend bedoel ik hahaha ,zit dus zwaar onder de plak bij Mormel en Robbie ,maar idd toen ik 12 jr geleden Robbie kocht was het stapleventje niet meer intersant voor me,ik stond weleens op punt om weg tegaan en deed mn jas maar weer uit doordat lieve PUPPY .,maar ik liet haar wel wennen om alleen tekunnen zijn

Spike en Matchy zijn mijn hondenmaatjes.
Niet mijn kinderen of ter vervanging van kinderen.

pff, wat een verhaal zeg! Hier is Sproet ''maar'' de hond. Zo hebben we hem bewust opgevoed, en dat is maar goed ook. Sproet probeert best zijn grenzen te verleggen, dus als we hem als een kind zouden behandelen zou hij helemaal verpest zijn denk ik. bovendien is hij niet altijd even zeker van zichzelf, dus kan hij dat waarschijnlijk helemaal niet aan. Ik ben echt gek op hem, maar zijn plek is op de grond

hahaha claire, ja dat ken ik idd, jas maar weer uit..
alleen ik vergat dat t soms onvermijdelijk was dat de hond alleen zou zijn.. ik had m dat niet geleerd want toen ik alleen was kon hij overal mee naartoe..

trouwens, even iets anders.. heeft jou hondje horentjes? of zijn zn derde en vierde oortje gecoupeert? of heeft ie gewoon knotjes op zn hoofd? :P hihi

Anita, zo hoort het ook, het was ook stom van mij om mijn hond als meer dan hond te gaan zien.

femke, sorry voor t lange verhaal.. typdrift :P
maar idd, nu zijn onze honden ook maar gewoon hond..
en daar zijn ze heel blij mee en heel zelfstandig door...

hahaha claire, ja dat ken ik idd, jas maar weer uit..
alleen ik vergat dat t soms onvermijdelijk was dat de hond alleen zou zijn.. ik had m dat niet geleerd want toen ik alleen was kon hij overal mee naartoe..

trouwens, even iets anders.. heeft jou hondje horentjes? of zijn zn derde en vierde oortje gecoupeert? of heeft ie gewoon knotjes op zn hoofd? :P hihi

Anita, zo hoort het ook, het was ook stom van mij om mijn hond als meer dan hond te gaan zien.

femke, sorry voor t lange verhaal.. typdrift :P
maar idd, nu zijn onze honden ook maar gewoon hond..
en daar zijn ze heel blij mee en heel zelfstandig door...

hahaha claire, ja dat ken ik idd, jas maar weer uit..
alleen ik vergat dat t soms onvermijdelijk was dat de hond alleen zou zijn.. ik had m dat niet geleerd want toen ik alleen was kon hij overal mee naartoe..

trouwens, even iets anders.. heeft jou hondje horentjes? of zijn zn derde en vierde oortje gecoupeert? of heeft ie gewoon knotjes op zn hoofd? :P hihi

Anita, zo hoort het ook, het was ook stom van mij om mijn hond als meer dan hond te gaan zien.

femke, sorry voor t lange verhaal.. typdrift :P
maar idd, nu zijn onze honden ook maar gewoon hond..
en daar zijn ze heel blij mee en heel zelfstandig door...

hahaha claire, ja dat ken ik idd, jas maar weer uit..
alleen ik vergat dat t soms onvermijdelijk was dat de hond alleen zou zijn.. ik had m dat niet geleerd want toen ik alleen was kon hij overal mee naartoe..

trouwens, even iets anders.. heeft jou hondje horentjes? of zijn zn derde en vierde oortje gecoupeert? of heeft ie gewoon knotjes op zn hoofd? :P hihi

Anita, zo hoort het ook, het was ook stom van mij om mijn hond als meer dan hond te gaan zien.

femke, sorry voor t lange verhaal.. typdrift :P
maar idd, nu zijn onze honden ook maar gewoon hond..
en daar zijn ze heel blij mee en heel zelfstandig door...

oeh... ging dat even mis..
:S

mijn honden zijn mijn kleine meisjes, zeker de oudste is mijn kleine meisje(is mijn eerste hond, en de tweede hond is wat meer van mijn vriend want hij vond het jammer dat waka zo op mij gericht is) en als ze weer eens schandalig verwend is noem ik haar wel eens prinses waka

maar ik behandel haar niet als een kind/baby, want ik weet dat zij het meest gelukkig is als zij hond is. maar ze word uitgebreid geknuffeld elke dag, 2x in de week naar de hondentraining, en dan thuis nog trainen, momenteel wordt ze elke dag geborsteld want ze verhaart verschrikkelijk. en ze mag regelmatig bij mij op de bank of op bed, maar ze klimmen er niet zelf op (althans niet als wij er zijn )

Mijn mannetje en ik wonen dit jaar al 17 jaar samen. Toen is Flos ook in ons leven gekomen. Sinds 1,5 jaar hebben wij een dochtertje. Voordat wij ons dochtertje hadden, beschouwde wij onze honden als onze (honden)zoontjes. Niet dat ze kinderen vervangde, want dat was het zeker niet. Wij waren al die jaren niet klaar voor die grote stap van kinderen en waren tevreden met ons 2tjes en de honden. Nu moet ik eerlijk bekennen dat kinderen dit wel veranderen, maar ik kan niet zeggen dat ze daardoor ook echt een hele stap terug hebben moeten zetten. Ik betrek ze nog steeds in alles. We maken nog steeds net zo veel tijd vrij voor de doggies en ze krijgen nog steeds alle zorg die ze nodig hebben. Soms moeten ze hun aandacht delen met ons dochtertje, maar moet zeggen dat het heel goed te combineren is. Ze passen zich beide ook heel goed aan. Heel soms is het wel eens lastig, omdat er toch ook veel tijd naar de kleine gaat. Mijn man kan soms nog wel eens voor de gein zeggen dat we 3 kids hebben. De meeste mensen zien daar dan de humor wel van in. Het zijn en blijven honden!

in de vorm van aandacht ging mijn eerste hond wel terug, maar dat was ook al voor de kinderen, ik gaf hem continu aandacht en had t dier helemaal afhankelijk van mij gemaakt.

tuurlijk wandel ik nog steeds veel met mn honden, ik ben graag buiten en dat is ook de reden dat er honden zijn, ik houd van ze en ik ben graag met ze bezig..
maar ik behandel ze na mijn eerste hondje nie meer als gelijke.

Dobber is voor mij altijd hond geweest. Niks meer, niks minder. En ik gedraag me naar Dobber toe ook als een halve hond. Maar dan wel een leidende hond . Mijn zus bijvoorbeeld ziet Dobber wel als hond, maar dicht soms ook menselijke eigenschappen toe aan Dobber... En wat ik een geweldig citaat vind van haar was toen Rico bij ons kwam en hij ineens dominant bleek te zijn. Wij kregen een discussie van wie de tuin dan nu was: Rico of Dobber. En mijn zus zegt zo:

"Als een man op bezoek komt bij de vrouw, is het toch ook niet opeens zijn huis? Dat blijft het huis van de vrouw!"!!!!

Whahahaha! Zo grappig gewoon! En dat bedoel ik dus: mensen kunnen de hond menselijke eigenschappen toedichten en menselijke emoties. Maar als we nou de hond, hond laten zijn dan is ie veel gelukkiger. En zo voed ik Dobber dan ook op. Niet als een 'mensenvriend' maar als een 'hondenvriend'.