omgaan met angst

Wij hebben twee honden: Blacky (een 4- jarige zwarte Labrador die buiten zijn eigen domein heeft en niet in huis komt) en Lady (een 8-jarig Lhaza Apso teeftje die bijna altijd binnen zit, maar buiten haar eigen omheining heeft). Beide honden hebben we sinds ze puppy waren. Het zijn allebei erg lieve en niet-agressieve honden. Blacky is eerder dominant, Lady is onderdanig.

Vanaf het moment dat Blacky bij ons kwam als pup, probeerden we hem en Lady bij elkaar te laten om ze aan elkaar te laten wennen. Hij was echter als pup al groter dan Lady en ook nog eens dominanter en het ging dadelijk mis. Hij is een hond met vrij veel energie en speels, maar Lady is rustig van aard.
Wat ging er mis: Blacky wilde dadelijk met Lady spelen, maar zij wilde alleen maar met rust gelaten worden, ze wilde niks hebben van zijn wilde gedrag.
Je zag echt dat ze er niet gelukkig mee was en zond die signalen ook uit, Blacky negeerde die volkomen.

De voorbije jaren heb ik het af en toe nog eens met periodes geprobeerd om die twee bij elkaar te krijgen omdat het me lijkt dat ze veel aan elkaar zouden kunnen hebben. Zo doe ik het tegenwoordig: ik speel eerst met Blacky zodat die zijn energie een beetje kwijt kan en veel rustiger is en dan laat ik Lady bij hem. Lady probeert dadelijk in een hoekje te kruipen of ze probeert tegen mijn benen te komen staan ter bescherming. Ik ga daar niet op in (om haar angst niet te vergroten, en ik ga telkens een stukje weg staan. Blacky doet niets kwaads naar haar: hij besnuffelt haar de hele tijd, maar ja z'n kop gaat onder haar buikje en dan valt ze natuurlijk om. Haar staart hangt laag van angst (denk ik toch) en daar gaat hij dan soms per ongeluk op staan. Lady's reactie: als Blacky vlakbij haar komt verandert haar houden en ze blijft stokstijf staan, haar ogen wijdopen, staart laag. Ze laat met veel moeite toe dat hij snuffelt. Het is een en al spanning in haar lijfje. Als hij dan een beetje speels tegen haar duwt gromt ze en vlak daarna probeert ze hem te bijten, op zo'n echt paniekerige manier. Zijn reactie daarop: 't lijkt of hij dat signaal niet wil/kan begrijpen, maar springt dan helemaal gek in het rond en wil dan met haar spelen. Dat naar hem bijten, ziet hij als een spel (ze heeft hem nog geen enkele keer te pakken gekregen). Het is steeds hetzelfde liedje...

Het enige wat me tot nogtoe lukte is Blacky af te leiden met een koekje of hem gewoon letterlijk tegen te houden. Ik beloon hem telkens als hij ff rustig is met Lady of als hij haar gewoon negeert. Lady beloon ik als ze die spanning laat gaan en als haar staartje weer omhoog gaat. Toch is het een straatje zonder einde. Want ik hou eigenlijk beide honden telkens weer van elkaar weg, ze leren gewoon niet om met elkaar te communiceren. Ben ik hierin verkeer dat ik hen probeer bij elkaar te krijgen als maatjes? Is Blacky niet gewoon véél te groot voor zo'n klein ding als Lady? Hou ik ze niet best gewoon apart, zodat ze allebei gewoon hun leven kunnen leiden?

In mijn eigen zeer bescheiden mening, is het toch altijd eerst nuttig om 2 honden met elkaar te laten kennis maken, als men van plan is 2 honden in hetzelfde huishouden te hebben, en als het niet klikt, van dan de meest vanzelfsprekende beslissing te nemen... Maar jullie hebben dus al de twee honden een tijdje in huis. Ik zou niks opdringen, en als het mogelijk is van de 2 gescheiden te houden zonder dat het de dagelijkse dingen moeilijk maakt, dit ook zo te houden. Dit is maar mijn bescheiden mening, zoals ik al zei...

Wij hadden ook nog 2 jack russels en toen namen we er weer een bij nu het hondje heeft het echt moeilijk gehad dat ik zei als dit zo blijft dan moet hij maar terug ze konden ook niet alleen zijn met hem.toen hadden we hem al enkele weken en opeens ging het betr en zijn jaren goede maatjes geworden.

Bedankt alvast voor de snelle reacties.
Beide honden leven in principe totaal gescheiden, ze hebben allebei hun eigen "domein". Het is geen probleem om ze gewoon altijd apart te houden.

Het is meer dat ik het zielig vind in sommige situaties. Een voorbeeld: In de zomer lig ik graag in de zon; ik ga dan buiten liggen in het "domeintje" van Lady (Lady zit altijd binnen maar wordt uitgelaten buiten de achterdeur en heeft daar een omheining waarbinnen ze kan rondlopen). Blacky (wiens domein grenst aan dat van Lady) ziet mij aan deze kant liggen en zit een beetje jankend te klagen omdat hij wil dat ik aan zijn kant kom liggen. Als ik mijn stoel verzet naar zijn domein, ja dan begint Lady weer. Ik blijf meestal aan Lady's kant, dus Blacky geeft het dan wel op en gaat er uiteindelijk maar liggen kijken naar ons... maar ik ben degene die dit zo triest voor hem vindt. Dan denk ik: waarom niet gewoon allemaal samen, zoveel gezelliger. En daar zit dan net het probleem. Het zijn allemaal geen drama's, dat besef ik wel, maar ik begrijp niet zo goed waarom ik ze zo moeilijk bij elkaar kan krijgen zonder spanning en angst van Lady's kant...

Ga je weleens met je honden naar een neutraal terrein toe? Wat gebeurt er als ze samen bijv. in het bos lopen? Blijft Lady op zo'n moment ook bang?
Als de honden bij elkaar komen in het territoriumgebied van de ander kan dat ook problemen opleveren.

Dank je wel voor de raad Noortje. Dat heb ik nog helemaal niet uitgetest. Ik weet alleen dat ze voor andere honden, groot of klein niet bang is. Ze reageert er rustig en een beetje nieuwsgierig op voor ze ze weer negeert, maar geen spanning. Ik ga dat een van de komende dagen eens uittesten, met Blacky en Lady op neutraal terrein!