Fokken met Saartje, niet dus

Het verhaal van (niet) fokken met Saartje.

In Nederland zijn er niet zoveel Entlebucher Sennenhonden. Volgens mij een stuk of 300. Van die 300 zijn er minstens 150 te oud of te jong om te fokken, ik schat dat 75% van de mensen niet wil fokken, van de 50 honden die er over blijven zijn er 25 reu. Dan heb je dus nog 25 teven over die misschien niet eens allemaal geschikt zijn om te fokken. Kortom, beter met 20 Entlebucher teven een nest fokken, dan ieder jaar met dezelfde 5 teven een nest. Dan wordt de genetische basis wel erg smal.
Dus... besloten wij te kijken hoe Saar was. 2 x en U op de keuring, HD goed (genoeg als ze een perfecte reu zou hebben), catarac was ook goed (nl niet anawezig) en het karakter, nou, daar was de Zwitserse keurmeester helemaal lyrisch over, dus dat zat wel goed.

Toen een goede reu gezocht, via de vereniging. Ik wilde graag t robuuste "oude" type Entlebucher fokken. Als snel hadden we een super leuke reu, prima karakter. Bovendien ken ik die hond, dus kon ik volmondig JA zeggen.
Dekking 1 en 2 liep goed. En ja hoor, mevrouwtje werd anders... loom, kroelerig.... gewoon anders. JAWEL, hoera, ze zou wel eens zwanger kunnen zijn. Een echo bracht uitkomst. 8 zwarte bolletjes waren er te zien. Zwart? Embryos zijn toch wit op de echo? Mmm. de dierenarts wilde haar nog eens (laten) scannen door iemand die meer ervaring erin heeft. Een week later zou dat gebeuren.
Wij moesten een nachtje weg, Saartje zouden we niet meenemen. Ze kon bij de dierenarts (in zijn woonhuis dus) logeren in de nacht van zaterdag op zondag.
Toen we Saar kwamen halen, vroeg hij of ze altijd zo sloom was en zo veel sliep.
Nee, zo kenden wij haar niet. Ze was ook erg likkerig aan haar vulva en ze lag heel de tijd als een balletje ineengedoken. De dierenarts vroeg of hij haar mocht onderzoeken.
Zo gezegd, zo gedaan, meteen de echo specialiste erbij gehaald. Saartje was leeg! Had ze gewoon een miskraam gehad en alles zelf opgeruimd.
Jammer, vooral de kinderen waren erg teleurgesteld. Maar gelukkig had ik ze er al op voorbereid.
Een loopsheid overgeslagen, dus na een jaar weer geprobeerd. Dekkingen lukte weer, maar of ze ooit zwanger is geweest, of weer een miskraam heeft gehad weten we niet. Bij de echo was ze in ieder geval leeg. We vermoeden wel een hele vroege miskraam aan haar gedrag te zien. Was namelijk precies t zelfde als de vorige keer. De dierenarts vertrouwde de boel niet meer en adviseerde ons haar te castreren. Hij wilde haar eerst hormonaal op verhaal laten komen en maanden na deze tweede miskraam castreren. OK, dat was t plan. Prima. Een paar dagen daarna lag ze te trillen van pijn en ellende in haar mand. Een zielig hoopje ellende, maar hormonaal nog lang niet terug in balans.
Ik meteen naar de dierenarts..... tja, niks aan te doen. Spoedoperatie. Nou ja, een dag later, eerst naar huis met pijnstillers, de praktijk was al gesloten, de operatiekamer al ontsmet, bovendien was hij dus alleen, en hij wilde deze operatie niet alleen doen, maar met assistentie.
Dus Saar even onder de dope gezet, vond ze prima.
Daarna geopereerd. Wij hadden allemaal t vermoeden dat de baarmoeder zwaar geïnfecteerd zou zijn, cystes of weet ik veel wat. Maar gezien de omstandigheden was t allemaal best aardig. Gek he?

Einde verhaal voor wat betreft fokambities.
5 dagen na de operatie racete Saartje, compleet met hechtingen in haar buik, door t park. He he, had je dat ding er niet veel eerder uit kunnen halen.
We hadden weer een hele vrolijke, drukke hond terug. Ze had het laatste jaar toch wel last gehad kennelijk.
Dus: niet fokken, maar wel een vrolijke en gezonde teef.

En dan nu al die pup verhalen.... jammer he. Maar ja, des te meer geniet ik van jullie verhalen.

Hoirieneke.

ik snap dat je het jammer vind maar een gezonde hond is toch het belangrijkste wat er is.
En dat saartje na 5 dagen na de operatie weer rond racete is toch geweldig.
Jullie hebben een hele goede beslissing genomen voor haar.
En ja blijf jij maar fijn genieten van de pups hier.
Ik blijf de pups ook volgen via de cam hoor.

Gr Liesbeth,Turbo en Luna

Tuurlijk Liesbeth, en t is ook allemaal al een klein jaartje geleden, dus dat rotgevoel is wel weg.

Echt, we zijn zo blij dat we de oude Saar weer terug hebben.

daar kan ik me alles bij voorstellen , de gezondheid van je hond is toch het allerbelangrijkste

Ik zit er nog over te denken of Bliksem dekreu zou kunnen worden. Ik denk dat hij een hele mooie rastypische Entlebucher wordt.
Alleen zijn staart is m.i. te krullerig.
Nou, eerst maar eens naar een keuring om te kijk hoe hij het "doet". En dan volwassen worden, karaktertest... we hebben de tijd.

Wat fijn Rieneke, dat de operatie destijds zo goed is gegaan
en dat Saar zich veel lekkerder voelt! Wie weet wat betreft Bliksem...

Groetjes, Ania.
Poot van Spike.