Hebben meer honden langer kanker

Bij onze Raisa ontdekte ze in april 2 jaar geleden dat ze kanker had.Het zat aan haar darm en was gelukkig naar buiten toe gegroeid.
Ze werd geopereerd en op de wortel na kon alles weg gehaald worden.
Volgens de dierenarts die er toen was,was het een agresieve vorm en als het aan zou groeien zouden we haar in moeten laten slapen omdat het een lijdensweg zou worden.Het kon een week duren maar ook 2 maand of 4 jaar.
Het heeft 1% kans op uitzaaiingen.
Chemo is niet mogelijk bij deze vorm,alleen bestraling,wat een minimaal resultaat heeft en alleen in Parijs en ergens in Engeland kan worden gedaan.
Gelukkig was dat erg zwart wit van haar.

Nu zijn we dus op 3 maanden na, 2 jaar verder.Het is inmiddels al een keer naar buiten toe aangegroeid en ze is een jaar na de eerste operatie weer geopereerd.De dierenarts die we toen hadden ( er zijn er 3 in de praktijk) heeft toen voor het oog alles weg gehaald + voor de zekerheid een anaalklier.
Dus we hoopte dat het natuurlijk ook echt allemaal weg was.
Maar nu zagen we van de week weer een bult zitten en is het dus weer terug.Nu al binnen een jaar weer.
De dierenarts zei dat we ons niet meteen te grote zorgen moesten maken omdat ze wel vaker mee had gemaakt dat het na een 2-de operatie opeens stil ging staan.

Ik heb dan ook besloten dat ik er absoluut niet te lang bij na ga denken.Al speelt het na 2 honden verloren te hebben in 1 jaar aan kanker natuurlijk wel door mijn hoofd dat het opeens heel snel kan gaan.
Maar dat is ook gelijk de reden dat ik er niet over wil denken,Saba is net 2 maand overleden en dan komt de volgende dreiging er al weer aan.
Maar ik probeer te leven bij de dag,wat komt, komt en zolang ze er is ,genieten van haar en zorgen dat ze een fantastisch leven heeft.( soms klinkt ik wel wijs,nu alleen zorgen dat ik er naar leef)

Maar ik ben nou zo benieuwd of iemand dit heeft meegemaakt met zijn hond.Dat een hond dus vaker geopereerd is aan kanker en het terug kwam en hoelang dit duurd of geduurd heeft.
En de verhalen van honden die superoud zijn geworden ondanks de kanker zijn natuurlijk helemaal welkom ......
Nee hoor alle verhalen zijn welkom.

Oja ze heeft er trouwens totaal geen last van of pijn aan.Daar ben ik wel heel erg blij om.

Groetjes Marianne

Ze word nu trouwens nog niet geopereerd,omdat de dierenarts eerst wil kijken of het verder groeit.Dus gaan we over 2 weekjes weer terug om opnieuw te laten bekijken.

mijn vorige hondje Chance was anderhalf toen ie opeens mank ging lopen. hij was altijd wel aan het springen bij de schutting als er straathonden langsliepen (dit was in Suriname) dus ik dacht dat ie zn pootje had bezeerd. na 2 weken was t nogsteeds niet weg en ging ik met m naar de dierenarts. ze konden niks vinden en vonden dat ie het rustig aan moest doen. niet teveel doen.
na een maand begon zn knie opeens dikker te worden. ging in terug zeiden ze me dat het kanker was en dat er op die plek niks aan gedaan kon worden.
en dat het waarschijnlijk al was uitgezaaid. hij had er ook steeds meer pijn aan. ik heb chance toen uiteindelijk moeten laten uitslapen om het te sparen van de ellende. hij was nogsteeds altijd blij en vrolijk maar je zag dat ie zn pijn maskerde.
hoop dat het goed komt met je hondje. ik weet hoe pijnlijk het verlies en verdriet is

heb er hier drie verloren aan kanker , en allemaal binnen enkele weken /maanden overleden , en dat in anderhalf jaar , toen heb ik weleens gedacht ik wil geen honden meer

maar voor jouw hoop ik dat je nog lang van je hond kan genieten

Heel naar, zeg...
Ik heb nog nooit een hond aan kanker verloren, wel aan naar binnen geslagen ontstekingen (leken opgelost door antibiotica maar ipv genezing was de ontsteking intern overgesprongen naar andere organen) en ouderdom natuurlijk.
Ik hoop het allemaal meevalt voor je hondje.

Bij Shita begon het ook met mank lopen,en pas maanden later bleek ze weer op een hele andere plek kanker te hebben.Weet nog steeds niet of dit met elkaar in verband stond.Was zo raar.

Dat heb ik ook gedacht na Saba, reny,dat ik nooit meer een hond wilde.Veel te veel pijn.En gek genoeg hebben we nu dus 2 maand later toch een nieuw levensgenootje.
Als ik denk aan de heerlijke tijd met Shita en Saba dan zou ik er geen moment van willen missen en heb ik ook de pijn van het afscheid er voor over.
Maar ik vind het echt veel hoor 3 honden kanker in zo'n korte tijd.Terwijl ik dus ook heel goed besef dat er hier mensen op het forum zijn waar het nog veel korter op elkaar is gegaan.

Hoop maar gewoon dat Raisa een soort medisch wonder blijkt te zijn en nog jaren leeft.

Groetjes Marianne

ja ,marianne uiteindelijk zeg je toch weer ja , ik wil weer een hond , want ik kan ook niet zonder hoor , maar het doet pijn , heel veel pijn , klinkt gek misschien maar 1 van mijn reuen die nu al 10 jaar dood is mis ik nog elke dag , en elke avond als ik naar bed ga praat ik nog even tegen zijn foto , en neem zijn foto mee op vakantie ,sommige honden zitten zo diep he ?

maar ik hoop voor jouw en je hond echt op een wonder , wat zal dat mooi zijn ,

Dat vind ik helemaal niet raar klinken hoor.Een hond geeft je zoveel liefde en warmte, houd onvoorwaardelijk van je,dan moet je toch een laag over je hart hebben om niet van hem te houden.En ik merk bij mezelf dat dood dan wel een fysiek samenzijn onmogelijk maakt,maar ik voel ze nog altijd heel dicht bij me en op sommige momenten ook wel eens veel sterkter dan toen ze nog leefde (dat is beetje moeilijk uitleggen dat laatste).
Liefde kent echt geen grens en tijd,dat heb ik tenminste heel sterk gemerkt met mijn dieren.

Groetjes Marianne

Hoi Marianne.

Wat vreselijk naar allemaal maar ik ga voor je duimen dat het inderdaad een medisch wonder word en dat je hond nog heeel lang bij je mag zijn.
Het is altijd zo vreselijk als je hond er niet meer is.
Je krijgt wat hier al gezegd is zeker heel veel liefde van je hond terug vind ik.

Mijn ouders hadden vroeger een Bobtail waar ik ook alles mee deelde en waar ik ook zo onwijs van hield toen hij 8 jaar was kreeg hij een maagbloeding door de verkeerde medicijnen en moest toen ingeslapen worden ik was toen 18 jaar en mis die schat nog steeds.
Ik ben blij dat er gelukkig meer mensen zijn die weten wat het is als je je hond mist.

Ik ga duimen voor je Marianne dat het dit keer wel goed afloopt.
Dikke knuffel van mij voor jullie.
Groetjes van Esther en Lola.

Wat vreselijk door verkeerde medicijnen.Wrang hoor.

Het blijft echt iets moeilijks maar onvermijgelijks in je leven.Vind het heel fijn dat de meeste mensen die ik ken gewoon dierengekken zijn en gewoon snappen wat dieren voor je betekenen.En die het ook snappen dat je na het verlies van je honden in een rouwproses komt.
En zoals nu met Raisa dat ze het ook snappen wat het voor me betekend.Dat geeft toch een steun.
Wat dat betreft bof ik.

Dank je wel voor je duimen en knuffel

Groetjes Marianne

Hoi Marianne.

Ik heb even bij de fotos van je honden gekeken en wat een schatjes allemaal.
Heerlijk die lieverds allemaal

Het kwam ook ons in die tijd rauw op ons dak toen we het slechte nieuws hoorden over onze Bobtail.
We hebben toen ook alles gevraagd of er nog iets konden doen maar het bloed kwam er van achteren en voren uit dus we moesten
wel hem in laten slapen.
Maar ook ik mis hem nog steeds omdat ik toch met hem ben opgroeit en we hadden al veel met hem mee gemaakt en die dingen vergeet je nooit meer en dat is alleen maar mooi toch?
Je hond krijgt gewoon een plek in je hart en dat geeft een goed gevoel.
Ik blijf voor je duimen marianne en sterkte.
Knuf van ons en een pootje van lola.

Dank je wel.

Je kan je er nooit echt op voorbereiden he.Met Raisa merken we dat ook,eigenlijk voelt alle tijd die we met haar hebben als gekregen tijd omdat de eerste dierenarts ons heel nadrukkelijk vertelde dat we met het ergste rekening moesten houden.En nu zijn we in april 2 jaar en 2 operaties verder.Maar ook al loop je jezelf al bijna 2 jaar in je oren te knopen dat ze misschien nog maar kort te leven heeft, je merkt toch zoals nu dat die bult weer is aangegroeid dat het je toch weer overvalt.

Dat vind ik ook heel mooi dat je ze gewoon nooit vergeet.Heb bij Shita en Saba ook altijd een heel dankbaar gevoel dat ze hun leven bij ons hebben geleefd.En zelf geloof ik dat als ik zelf dood ga ik ze ook weer ga zien.Dus dat is ook een heel fijn idee om te weten dat ze me daar op staan te wachten dan.

Groetjes Marianne