enorm verdriet

Hoi,
Dank je wel voor al jullie steun!
Ik zelf ben ook depressief en ik moet al medicatie daar voor nemen en dat helpt wel.. moest ik die medicatie niet nemen zou het ecth nog slechter gaan met mij!
Maar ik moet de moed erin blijven houden voor skipke het ventje was erg ziek maar hij was elke dag vrolijk.. de laatste dagen van z'n korte leventje was hij echt moe achter elke kleine inspanning maar toch deed hij nog de moeite om te komen als ik thuis kwam.. en ik ben hem dan altijd terug in z'n mandje gaan leggen.. dat vind ik ook zo mooi aan hem de vriendschap was echt! skipke was ook wel eens koppig en een deugniet maja welk hondje doet dat nu niet hé..
Pff kmoet straks gaan werken maar kheb echt geen zin die mensen daar lachen me uit omdat ik nog zoveel verdriet heb om skipke..
Veel liefs, Anne-Laure

Ik vind het heel erg voor je. Wat een gemene mensen bestaan er toch. Als je het kan, probeer tegen die mensen niets te vertellen die je uitlachen (jezelf beschermen) en praat met mensen die je wel begrijpen (hier bijv.). Collega's kan je helaas niet zelf uitkiezen...je vrienden wel. Jij bent zoo lief en zacht dat je in deze maatschappij er gwoon hinder van hebt (ligt niet aan jou).

Alleen wij als hondenliefhebbers ervaren de onvoorwaardelijke liefde die een hond je geeft en het genot van de vriendschap en het plezier die een hond biedt. Mensen die hier om lachen, hebben deze liefde jammerlijk genoeg nooit ervaren en zullen jouw enorme verdriet dan ook niet begrijpen. Je hond verliezen is een groot trauma, niets minder dan het verliezen van een familielid. Dit is zelfs wetenschappelijk onderzocht. Heel kwetsend van die mensen om terechte pijn te denigreren. Ook ik heb 2x afscheid moeten nemen van een hond, dus ik begrijp hoe je je voelt. Ieder heeft een eigen rouwproces in een eigen tempo. Rouw maar... tot je op een dag merkt dat je tranen plaatsmaken voor een glimlach, omdat je aan alle mooie momenten die je met je hond hebt meegemaakt denkt. Heel veel sterkte!

Goed van je om hier af en toe je verhaal te plaatsen, kun je het een beetje van je af schrijven en de lieve berichtjes lezen!!! En ik sluit me aan bij de woorden van @Angela:

Rouw maar . . . tot je op een dag merkt dat de tranen plaats hebben gemaakt voor een glimlach!!!

Aller eerst heel veel sterkte met dit verlies!!
Ik weet hoe erg het is.. Wij hebben Boogie 2 dec 2009 verloren, ik mis hem nog steeds onzettend..
We branden nog elke dag een kaars voor hem, zo gedenken wij hem.
Gelukkig hadden we erg veel foto's en nog wat filmpjes van hem en daar heb ik dan ook een mooie dvd gemaakt, zo blijft de herrinnering toch heel vers aan hem!
Ook heb ik in 2006 mijn vader verloren.. Ik weet dus hoe pijlijk het is om iemand te verliezen (of het nou een hond of een mens is, bijna evenveel pijn deed het bij mij).
Het wordt naar mate de tijd strijkt minder, dat zeker, maar het gemis zal altijd blijven. Schaam je niet om te huilen! En ook als je niet moet huilen is daar niks mis mee, iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier. Blijf leuke dingen doen, en ik zou zeggen maak iets waarmee je je maatje kan herdenken (een foto, filmpje, of gewoon een kaars die je aansteekt). Hij zal altijd in je hart blijven voortleven!!
en als mensen je uitlachen omdat het 'maar een hond'is?! niet naar luisteren, zij weten niet wat voor sterke band je met een dier kan hebben!

Heel veel sterkte!

Hey anne-laure ,eerst en vooral, gecondoleerd
ik weet wat zo'n verlies is ,ik heb zelf nooit een eigen hond gehad maar de hond van mijn tante stierf 1 jaar geleden en ik had ook veel verdriet ook omdat ik geen afscheid kon nemen van hem , en trek je er echt nix van aan wat andere mensen zeggen, mensen die nooit een hond hebben gehad weten niet hoe veel liefde je eigenlijk krijgt, dus het zinnetje "het is maar een hond" dat slaat echt nergens op...Honden zijn hele leive gezelschapsbeestjes en niet gewoon een dier zoals een ander.

liefs,fiona

Hey Anne-Laure,
Hieronder een liedje voor jou, ik hoop dat je het mooi vind. Ter herinnering aan je lieve Skipke...



Liefs Jacq

ik weet precies hoe jij je voelt...

ik heb van mijn ouders een maltezer gekregen omdat ik zo gepest werd... boomer was mijn enigste maatje zij was mijn alles... 3 jaar geleden ging ik op vakantie en boomer bleef thuis onder het toeziend oog van mijn buurvrouw... ik was maar 4 dagen weg... toen mijn buurvrouw vertelde dat boomer niet meer eten wou..
ik ben gelijk naar huis gekomen maar ik was te laat boomer was overleden... toen ik aankwam was haar lichaampje nog warm dus ik was net te laat..

ik heb hier mijzelf heel lang de schuld van gegeven maar hier had ik niets aan kunnen doen ze was gewoon oud... jij kan hier ook niets aan doen het heeft gewoon niet zo mogen zijn....

heel veel sterkte met je verlies,... we denken aan je

Hoe gaat het nu met je Anne-Laure?

erg slecht!
xxx

Anne-Laura, je schrijft dat het slecht gaat met jou,heb je al hulp gezocht, ga naar je huisarts praat er met haar,of hem er over misschien kun je andere medicijnen krijgen,of naar een therapeut gaan? Mail a,s,p terug

Anne Lauren, lief dat je reageerde op mijn vraag. Ik maak me ongerust over je. Het verlies van een dierbare (mens of dier) is niet niks en weet dat mensen er echt aan onder door kunnen gaan. Schaam je er niet voor om hiermee naar je huisarts te gaan (hij heeft zwijgplicht).
laat je nog iets van je horen? Denk veel aan je.

hey Anne-lauren ik herken zo veel van jou verhaal in het mijne.

Ik ben ook nog erg jong 22, al heel vroeg het huis uit gegaan (17) Kady was mijn allesje en steun en toeverlaat in mijn best wel moeilijke leven en nu is ze er niet meer. Het is nog maar 3 weken geleden en nu zijn er ook al mensen die vinden dat "ik me er maar overheen moet zetten, want het is maar een hond" ook zijn er mensen die zeggen "je hebt nu toch een nieuwe hond, waarom ben je dan verdrietig".

Ik heb van mijn oma een pup gekregen en het helpt enomr om met haar nu bezig te zijn. Ze zal nooit de vervanger worden van Kady, maar ze komt mij echt troosten met mijn verdriet.
Van de week zat ik nog te huilen omdat ik het even allemaal niet meer trok. Izzy kwam helemaal bij me op schoot gekruffeld en wilde mijn tranen weglikken. zo'n klein gebaar maar het helpt wel. Toen ik haar kreeg vond ik het eigenlijk veel te vroeg, al 4 dagen nadat kady was overleden, maar nu achteraf ben ik heel dankbaar voor dit gebaar van mijn oma.

Ik zeg niet dat je een een ander hondje moet nemen. Dat is aan jou. Maar het kan wel enorm helpen om het verlies te verwerken.

Hoi Anne-Laure, ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van het verlies om je lieve kanjer!

Trek je niets aan van wat mensen om je heen zeggen of doen, jij mag verdriet hebben om het verlies van Skip. ALs je dat verdriet wegstopt ivm reacties door de buitenwereld, dan kun je het ook niet verwerken en een plaatsje geven. Het verdriet moet slijten ook al vergeetje Skip nooit meer. De momenten dat je verdriet hebt zullen steeds korter worden, maar er zijn altijd nog momenten waarop je aan Skip zal denken door iets wat er op dat moment gebeurd of bv op een speciale dag.

Dat je zo gekwetst bent heeft je zelfvertrouwen geen goed gedaan en dat vind ik heel erg. Ik hoop echt dat je door de reacties van dit forum, je gesterkt voelt in het mogen hebben van verdriet. En dat je het gemis van Skip in jouw eigen tempo een plek kan geven.
Helaas is het zo dat wij mensen in regel langer leven dan honden, maar jouw hondje was nog veelste jong. Ik denk dat Skip bij jouw een kans hebt gehad en dat je de medische verzorging hebt gegeven die hij nodig had. Er zijn nog steeds mensen die dat niet voor hun huisdier over hebben. Ik vind je een kanjer en wens je heel veel sterkte.

Als je beter voelt door dingen te schrijven over Skip op dit forum doe dat dan gerust. Het kan je helpen om met honden/dierenliefhebbers je verdriet te delen en het een plek te geven zodat je weer kan proberen om de draad op te pakken. Hoe moeilijk je het misschien ook vindt om te lezen maar er is ook voor jouw nog een leven waar in je verder moet en misschien heb je door het verlies van Skip hier op dit forum er ineens vrienden bij of in iedergeval mensen waar in je je herkend en prettig bij voelt.

Nogmaals veel sterkte!