1 jaar geleden.....

Lieve Misty,

Hey meisje, het is alweer een jaar geleden dat je naar de hondenhemel bent gegaan.
Die avond dat wij naar de dierenarts liepen, die zal ik nooit vergeten!!
Huilend liep ik met je langs de straat, je laatste uitlaatronde….van binnen gillend dat ik terug naar huis wilde gaan met je.
Je andere baasjes, de kinderen van vrouwtje, wilden beslist mee, jou en mij niet dit alleen laten doormaken.

Daar zaten wij met zijn allen snotterend in de wachtkamer, te wachten tot de dierenarts ons binnen zou roepen.
(Terwijl ik dit schrijf is er een liedje op de radio” Zo stil in mij” , tranen lopen over mijn wangen)

De deur van de behandelkamer ging open en tsja daar is dan toch de dierenarts.
Zal ik het zeggen tegen haar: “Nee het hoeft niet meer, ik neem Misty weer mee naar huis”.
Dan komt toch even het verstand naar boven…nee het kan en mag gewoon niet meer zo met Misty.
Ik hou zoveel van je dat ik je niet langer meer mag laten lijden.
Je koppie is niet in orde, hoe schuldig voelde jij je niet steeds als je een aanval had gehad.

Owwww wat was dat zwaar om die kamer in te lopen.
Je ging rustig naast mij zitten, je kontje schudde van het harde met je staart zwaaien.
Bij de DA betekende toch altijd iets lekkers krijgen?

Zij schoor het haar van je pootje af en dat vond je zo vreemd, je keek mij aan en de tranen stroomden weer.
Wat een gevecht in mijzelf, wel niet wel niet wel niet.
Daar ging het 1e spuitje in je pootje. De DA liet ons alleen en kwam zo nu en dan even kijken.
Wat was je aan het vechten om wakker te blijven, je wilde bij ons blijven he meis.
We zaten met ons vieren op de grond en hielden je allemaal vast, ga maar lieverd, het is genoeg geweest.
Ga naar je vriendjes in de hondenhemel en geniet daar zoals je nog nooit hebt gedaan.
Gelukkig ben je heel rustig ingeslapen met ons om je heen.
Wat was de da lief he, we hebben zeker nog wel een 20 minuten bij je gezeten, alle rust kregen wij om afscheid van je te nemen.

Doe je de groetjes aan alle hondjes waar je nu fijn mee kan spelen lieverd.

Ik zal je nooit vergeten en ik weet zeker dat wij elkaar zullen terugzien.

Dag lieverd!!

Wat een hartverscheurend verhaal van uw meisje.
Ze is voor altijd in uw hart.

Hoi Lia,

Ik zit met tranen in mijn ogen, je verhaal te lezen, wat is het toch erg om afscheid van je huisdier te moeten nemen! , wij hebben het vorig jaar ook mee gemaakt, alleen was ons hondje bij de dierenarts ter observatie voor epilepsie, waar ze uit eindelijk helemaal alleen overleed, wij waren er niet bij.

Groetjes Sonja.

heb het kippevel op mijn armen staan,wat heb je dit mooi gescrven




veel sterkte



gr liesbeth

Ik zit hier jankend achter mijn laptop. Wat een zielig verhaal, maar wat een liefde vloeit hier uit. Je hebt gehandeld uit liefde voor Misty. En nu is Misty gestorven in je armen en geboren in je hart. Heel veel sterkte!!! Je bent een goede vriendin voor Misty geweest!

Groetjes Jacq en een pootje van Sil

heel veel sterkte vandaag, het is altijd zo triest om afscheid te nemen, en een jaar is zo voorbij, maar na al die jaren zal Misty nog steeds in je hart blijven verder leven. En na verloop zal je dit een plekje kunnen geven zoals ik, terugdenken aan al die mooie jaren samen, en dan komt er spontaan een glimlach op je gezicht.

Liefs

Martine

Lia ik begrijp wat je voelt.
Het is niet niks om een beslissing te moeten nemen.
Je weet met je verstand zo goed hoe het moet,maar je hart blijft telkens iets anders zeggen.
Maar je hebt vorig jaar een hele goede keuze gemaakt voor je meisje.
Zeker weten dat ze nu heerlijk zonder pijn,mischien wel met mijn Sasja of Laika aan het spelen is.
leuke gedachten.

sterkte Liefs liesbeth

ik moet er van huilen, het is zo erg om een dier te verliezen,ik leef met je mee,ik ben een jaar lang heel verdrietig geweest toen mij hond overleed, maar vergeten doe ik haar niet,ik wens je veel sterkte

Ik zit ook te huilen om je zo mooi
en vol liefde geschreven afscheid van Misty...
Het gemis blijft natuurlijk nu je je lieverd moet missen.

Kan alleen maar zeggen dat ik weet hoe hard je nu nog altijd tegen je gevoel vecht ... maar het is goed! Je hebt gedaan wat je moest doen, het enige wat je kon doen ... vergeten zal je Misty nooit, en zij wacht op je en je ziet elkaar weer terug wanneer de tijd daar is.

Sterkte,
Hetty

Lia ik zit hier nu te huilen wat afschuwelijk,
weet ook verder niet wat ik kan zeggen,

Hoe vreselijk zal het voor jullie zijn..

Ze heeft het beter,lieve meisje doe mijn schatten de groetjes!

Ik krijg kippevel over heel mijn lichaam bij het lezen van je verhaal ....
Hartverscheurend ...
Grtjs

slik .brok in mn keel..heel mooi geschreven..denk dat ze met mijn vailenie en alle andere diertjes samen lekker aan spelen is..rennen op mooie groene weide,s met bomen met botjes en speelgoed eraan..xxx

Hallo lieve allemaal,

Heel erg bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen.
Officieel is Misty op 2 maart overleden vorig jaar, maar dat was op een maandag dus gevoelsmatig was dit voor mij gisteren.
Vandaag was Hetty er de hele dag voor fotoshoot met Simba, dus ik had heel veel afleiding vandaag.

Zoals Hetty al schreef heb ik een jaar lang geworsteld met mijn gevoelens, vooral dat schuldgevoel is zo gemeen aanwezig geweest.

Nu voor het eerst heb ik helemaal mijn verhaal verteld van die avond en hier geplaatst.
Dit durfde ik aan omdat jullie allemaal hondenvrienden zijn en veel van jullie weten hoe het is als je je lieverd verliest.
Voor je omgeving is het al snel klaar en moet je tot de orde van de dag overgaan. Maar ja zo werkt het vaak niet toch?

In ieder geval is er een last van mij afgevallen en kan ik nu eindelijk verder.

Veel liefs Lia

Ik zit met tranen in mijn ogen ..

Vind dat je het heel mooi verwoord hebt en geschreven hebt.. Al is het al een jaar geleden, zal altijd nog moeilijk zijn als je er aan terug denkt..

Wat fijn, Lia, dat je nu verder kunt. En je hebt vast en zeker een mooi plekje in je hart voor je lieve schat Misty.
Heel bijzonder.
Groetjes Jacqueline en een pootje van Sil

Pff moeilijk om dit te lezen hoor... Kon me er niet toe zetten om te reageren tot nu toe. Ook ik voel de tranen. Wat is het toch erg om je hond te verliezen, wat een drama, wat een trauma....