spijt?

Sinds vorige week zondag hebben we Robin, onze labradoodle-pup in huis. We hadden er maanden naar uigekeken en hebben samen erg toegeleefd naar het moment dat we hem mee naar huis mochten nemen. Ik heb 2 weken vrij genomen en daarna zouden we rustig gaan opbouwen om hem langer alleen te laten.

Maar, ik houd het niet vol; ik heb geen eetlust meer, ben de hele dag misselijk en barst om het minste of geringste in tranen uit. Ik ben lange tijd ziek geweest en dacht weer te zijn opgeknapt, maar dat blijkt een illusie te zijn geweest volgens mij. Mijn vriend is ook niet in staat om de zorg van mij over te nemen, want hij heeft net 2 weken een nieuwe baan. Ik voel me er vreselijk onder, maar besef me uiteindelijk wel dat mijn eigen gezondheid het allerbelangrijkste is. Moeten we de pup via de fokker laten herplaatsen? Het is zo'n schatje en dit verdient hij niet, maar hier ga ik aan onderdoor. Help!

Je kan uiteraard via de fokker een herplaats adres op gaan zoeken op de korte termijn want zoals je omschrijft is het geen optie dat hij bij jullie blijft.
Je zou als je hier je aanvraag indient bij Arjen of andere mensen van deze site je hond zelfs hier kunnen aanbieden, want hier zitten echte hondenliefhebbers.
Ik denk dat er zat mensen zullen zijn die jullie hond over willen nemen omdat er veel vraag naar is.
Heel veel succes met het herplaatsten.

Mag ik vragen of je gezondheid ligt aan de komst van de pup? Snap dat je hiet niet verder op in wil gaan maar je zegt dat het na de komst van de pup is gebeurt.
Ik heb hetzelfde gehad met mijn emotionele gezondheid maar mijn honden hebben me er zo doorheen gesleept; ermee bezig zijn, andere gedachten hebben dan alleen vervelende, etc.
Is er niet iets anders negatiefs in je omgeving waardoor je deze gezondheidsklachten terug krijgt?

Natuurlijk moet je het altijd zelf weten maar ik, wetend waar je vandaan komt, zou niet gelijk opgeven.
Als je hem wilt herplaatsen kan je dit ookzelf doen op verschillende betrouwbare sites; dat betekent wel dat je hem zo lang in je huis hebt. Als hij terug kan naar de fokker kun je dat misschien overleggen.

De klachten die ik nu ervaar zijn in principe niet hetzelfde als toen ik ziek was, maar ik denk dat het opvoeden van een pup door mijn ziekte extra zwaar en stressvol is. Ik denk dus dat de stress ervoor zorgt dat ik me zo voel. Alleen wordt het steeds erger en heb ik dus fysiek en emotioneel bijna geen reserves om Robin de liefde en aandacht te geven die hij verdient...ik betrap me er zelfs op dat ik het hem kwalijk neem dat de rust in huis verdwenen is. En daar schaam ik me diep voor!

Ja dan begrijp ik het op zich wel. Dan is het ook veel beter voordat het uit de hand loopt en je hem echt de schuld gaat geven, dan voelen honden namelijk wel aan, dat er niet om hun gegeven word.

Als het pup herplaatst is, lekker even genieten van de rust, als je er dan boven op bent kun je zelf misschien gaan zoeken naar een herplaatsertje? Er zijn er zat waar goede honden tussen zitten die luisteren en lang niet zo druk zijn als een pup. Misschien heb je er dan wel plezier aan; als je tenminste nog een hond wil.

Ik wens je in iedergeval heel, heel veel beterschap, snap maar al te goed waar je doorheen gaat.
En veel succes met het vinden van een nieuw plekje voor je hond. Ik zal hier mijn ogen en oren ook open houden.

een pup in huis kan heel stressvol zijn,en daar kun je zeker die symptomen van krijgen.het klinkt alsof je overspannen bent.
weet wel zeker wat je wilt,want als je pup eenmaal herplaatst is,moet je geen spijt krijgen.
niet iedereen is geschikt voor een pup.vaak reageer ik hetzelfde,daarom heb ik meestal herplaatsers,die zijn al wat rustiger.ik heb met miss piggy gewoon heel veel geluk,want dat is een hele makkelijke pup.
ik wens je veel succes en sterkte

Robin herkenbaar hoor. Toen wij onze pup net hadden zat ik er helemaal doorheen. Gebruikte ook medicijnen op dat moment en kon alleen maar janken. Ik was gewoon overspannen! Ben zelfs langs de huisarts geweest. Zij heeft me toen gezegd dat ik mijn situatie op dat moment niet goed kon overzien, ook door mijn medicijn gebruik, en ik liep al op mijn tenen. Pup erbij was even te veel. Ze zei me toen dat ik mijn pup niet zomaar terug naar de fokker moest doen, want ze wist zeker dat ik me daarna helemaal elledig zou voelen. Zij heeft mij aangeraden alle hulp aan te nemen. Dat heb ik toen dus gedaan. Mevrouw van de hondenschool heeft me extra geholpen. Mijn vriend kon gelukkig vrij nemen/thuis werken, en er waren net wat feestdagen. Mijn ouders en nichtje hebben me ook geholpen door hier al te zijn of even op te passen zodat ik boodschappen e.d.kon doen.
Ik hoop voor je dat er iemand is die jou ook kan helpen. Probeer anders ook een goede dagindeling te maken, dat zorgt voor overzicht. Maar probeer het nog even, kijk het aan, zoek hulp, want misschien is het even doorbijten en gaat het binnenkort wel goed. Ik hoop het voor je, want het is echt helemaal niet leuk om in zo'n situatie te zitten.

robin, neem contact op met je fokker, en breng je hond terug, nu kan die nog heel gemakkelijk geplaatst worden, en voor een nieuw tehuis gezorgd worden.

ook al krijg je niet de hele aankoop som terug, denk even aan de hond. als je er geen energie in kan stoppen wordt het niets, ook niet als de hond ouder wordt. dan heb je nog meer tijd nodig, zoals verzorgen wandelen en zovoort, dus breng hem naar de fokker terug.

woon je toevallig in de buurt van mierlo?ik wil je best helpen met je pup.

jeetje wat jammer dat het niet zo goed gaat.
Ik heb ook een burn-out gehad maar ik heb juist in die tijd balou gekocht omdat ik wel wat aflijding kon gebruiken.en omdat ik natuurlijk al zo lang een hondje wou.ik vond het juist heerlijk om met balou bezig te zijn lekker buiten wandelen en even mijn gedachte opzij tezetten.
dus voor mij was het juist iets heel positiefs.
helaas is dat dus voor jou niet zo.
ik hoop dat je een geschikt baasje voor je hondje zal vinden.

Jammer dat het niet lukt. Toch zou ik de fokker inlichten en het hele geval uitleggen.
Een beetje goede fokker begrijpt je situatie best wel en je hoeft je nergens voor te schamen.
Misschien heeft de fokker wel aanvragen uit dat nestje openstaan en maak je die mensen, jouw hondje en jou weer gelukkig daarmee.

Een nieuw baasje zoeken via de fokker moet op zich geen probleem zijn, aangezien de wachtlijsten voor labradoodles behoorlijk lang zijn. Misschien moeten we inderdaad eerst eens gewoon het hele verhaal voorleggen bij de fokker. Maar, als ik hem dan net als nu zo heerlijk zie liggen slapen, breekt het idee om hem weg te doen mijn hart...

ik heb het idee dat je een beetje in paniek raakt,omdat je alleen zit met je pup.is het dat?want dan kun je beter iemand zoeken om je te helpen door de eerste moeilijke periode.

Ik ben het in sommige opzichten ook met Karin eens. Denk er wel over na want als je de pup weg doet en je mist hem dat breekt je nog meer.
Zoals ik al eerder uitgelegt had.
Probeer Karins advies eens op te volgen.

Ik heb het idee dat je nog twijfelt
Misschien als iemand uit je omgeving je kan helpen met je pup

Ik vond de puppytijd, die eerste weken best een heel intensieve tijd hoor, je bent hele dagen alleen maar met je hondje bezig
Maar er komt een tijd dat het veel makkelijker wordt, als hij opgevoed is, zindelijk is etc etc...

Ik zou inderdaad zo snel mogelijk contact opnemen met de fokker en de hond terug geven aan de fokker. Vaak staat dit ook in het koopcontract, dat zodra je er niet meer voor zorgen kan, de hond terug moet naar de fokker, om te voorkomen dat het beestje op marktplaats beland.
Wel zo snel mogelijk, want nu kan iemand anders nog flink bezig met de socialisatie en de opvoeding en anders ben je straks te laat.
Ik zou in ieder geval niet door blijven modderen, want daar doe je jezelf en je hond geen goed mee. Juist als die beestjes nog zo jong zijn is het belangrijk dat ze een stabiele baas hebben.

Ja bij twijfel zou ik ook om hulp vragen van iemand uit je omgeving waar woon je?

Onze Senna is nu 14 weken oud. Het is de eerste weken erg druk geweest maar elke week wordt het rustiger je moet gewoon weer in een ander ritme komen.

ja, een goede fokker wil de pup altijd terug als er iets toch niet loopt zoals gepland!

ik hoop dat allles goed komt!
veel succes

Lieve Robin,
Ik begrijp heel goed dat je er even doorheen zit. Dat heeft waarschijnlijk hele andere oorzaken en is het niet alleen je nieuwe pup. Ik lees dat je hem/haar aan de ene kant het liefst terug brengt en aan de andere kant je hart zou breken. Als ik het zo lees hebben jullie je goed voorbereid en hebben jullie een tijdje moeten wachten op je pup. Dan is het dubbel zo sneu dat het nu even niet lukt.

Misschien is het een idee om hulp te zoeken bij de socialisatie en de opvoeding. Zijn er mensen in je omgeving die je zouden kunnen helpen? Als je in de buurt van Zoetermeer woont wil ik je best helpen met die kleine. Kom ik hem/haar gewoon elke dag even ophalen zodat jezelf even rust hebt.

Zolang je twijfelt zou ik geen overhaasten beslissingen nemen maar twijfel ook niet te lang in het belang van je pup.

Ik wens je veel beterschap en wijshei, hou vol..

dito als je in de buurt van mierlo woont,dan sta ik voor je klaar

Robin wat ontzettend vervelend voor je dat jij je zo naar voelt.
Ik weet nog dat wij 14 jaar geleden (ja een poos geleden) onze Rocky kregen en dat het opvoeden van een pup niet over rozen ging, ook ik heb wat tranen gelaten, en bij mij was dat voornamelijk onwetendheid over pup gedrag (eerste hond en ik was 17 jaar)..
Maar het is allemaal goed gekomen, rocky is een heerlijke hond geworden en we hebben ruim 13,5 jaar van hem kunnen genieten. (helaas leeft hij niet meer).
ook onze herplaats cairn heeft hij compleet tot waanzin gedreven, twee jaar en nog nooit wat geleerd...tel uit mijn tranen.
Nu kan ik uiteraard niet voor jou beslissen maar misschien is het een idee om hulp te vragen.
Er zijn hierboven al een aantal mensen die aangeboden hebben om te helpen (alleen moeten we even weten waar je precies woont) ook ik ben daar een van.
Mocht het je echt teveel worden dan zal een goede fokker altijd zijn pupje terugnemen en een heel erg goed tehuis voor hem zoeken.
Sterkte met deze moeilijke beslissing.

Wat is je verhaal sneu zeg!!! Ik hoop voor jou en de pup dat "t allemaal weer goed komt! Maar als ik hier lees dat er mensen zijn die je alle hulp willen bieden met de opvang van je puppie zou ik daar toch eens goed over nadenken, Baat het niet schaad het niet.Helemaal geweldig dat hier mensen zijn die voor een ander iets willen betekenen!!!!

Natuurlijk twijfel ik nog wel. Het is ook geen beslissing die je lichtzinnig neemt en mijn vriend zou het ook vreselijk vinden als we de pup weg moeten doen.

Hoi Robin,

Je bent in tweestrijd. Doe ik m'n pup weg of ga ik ervoor. Ervoor gaan kost je een berg energie, en die kun je moeilijk opbrengen. Een pup opvoeden is ook niet niks. Je hebt als het ware een baby erbij. Ik weet het. Mijn eigen persoonlijke verzorging liet ook te wensen over, toen wij er een pup bij kregen, en ik was moe....Kort na de aanschaf, kwam er ritme in zijn verzorging, en kon ik genieten van de zindelijkheid, zijn speelgedrag. Maar goed een opgave bleef het....Eeen band moet groeien en ik heb er een beste vriend aan overgehouden. Geef jezelf de tijd, en de hond ook. Ik deed de pup in een enorme bench,en kon even mijn eigen ding doen. later kon ik het deurtje gewoon open laten, want het was zijn plek geworden.
niet alles hoeft perfect, als de basisbehoefte (liefde en verzorging) maar goed zijn. Als ik nu verdrietig ben heb ik twee vrienden op de bank, die met hun warme grote lijven tegen me aanhangen.

Mocht je nog in tweestrijd, zijn wel of niet,dan zou ik de pup terug doen naar de fokker. En als je sterker in je schoenen staat, het gewoon opnieuw proberen. En zoiets mag best een paar jaar duren. Jullie moeten er gewoon aan toe zijn.
Nieuwe spannende ""dingen" hoeft geen booster te zijn voor een evenwichtiger leven, maar het kan wel. Als je de "ruimte" ervoor hebt.

Nog een ding....je overwint wel iets als de opvoeding je wel lukt, misschien is dit wel een goede boost voor je zelfvertrouwen. Leg de lat niet te hoog voor jezelf..

Groetjes Clara

We wonen in Tilburg. Ontzettend lief dat er zo wordt meegeleefd! Dank jullie wel. Dat doet me toch wel een beetje goed, ondanks alles.

Natuurlijk is het een akelige beslissing, maar als je besluit hem terug te brengen, doe het dan zo snel mogelijk. Als hij nog zo jong mogelijk is bedoel ik daarmee.

Tilburg is inderdaad een beetje te ver Jammer want ik had je graag willen helpen. Succes met het vinden van de juiste oplossing..

een herkenbaar verhaal
ik had bram al en wilde er zo graag een tweede bij
toen storm eindelijk kwam zat ik net niet lekker in mijn vel...oververmoeid enz...
in de opvoeding sta ik helemaal alleen dus ontzettend zwaar en na een week dacht ik ook waar ben ik aan begonnen kon wel janken en deed dat soms s avonds stiekem ook...
heb me er doorheengesleurd en zou hem nu absoluut niet meer kwijt willen alhoewel het nog steeds veel enrgie kost
ken je niet iemand in de buurt of een vriendin die je af en toe wilt helpen...even een dag de opvoeding overneemt....
misschien kunnen wij je helepn hier met dit forum???
het zal toch wel jammer zijn als je pup terug moet??

Oooh ik denk dat iedereen zulke momenten heeft hoor. Een pup opvoeden is enorm intensief. Mag ik vragen wat je nu zoal doet met je pup? Want een pupje moet veel slapen en dan kun je weer bijtanken. Ook is het belangrijk dat je idd steun krijgt. Hebben jullie bijvoorbeeld geld om de hond eens mee te geven aan een hondenopvang? Is ook heel goed voor de socialisatie voor de hond.
Of misschien een lieve buurvrouw of buurjongen die het leuk vindt om met de hond een wandeling te maken.

Heeft je vriend tijd, ondanks de nieuwe baan, om bijvoorbeeld 's morgens vroeg of als hij thuis is de hond uit te laten? En 's avonds nog even met de pup bezig te zijn?

Er zijn hier vast mensen in de regio die je zouden willen helpen.

ik begrijp dat je je niet zo lekker voelt en dat je de pup wil weg doen.een pup opvoeden kost tijd en energie maar hoe ouder ze worden hoe meer vreugde je van ze krijgt.jazzy is mijn 1e pup en hij heeft me grotendeels door mijn verdriet heen geholpen met het overlijden van mijn moeder.mijn moeder is nu bijna 1 jaar geleden overleden en ik heb jazzy nu bijna 4 maanden.maar toen ik hem kreeg gaf hij me zoveel liefde dat het verdriet een plaats gekregen heeft.

voor mij is jazzy alles ,ik sta er ook alleen voor en was ook in het begin doodmoe.maar nu na al die dingen is hij zindelijk en een heel lief beest.
ik hoop dat je er nog even over nadenkt en veel sterkte met je gezondheid.

groetjes noor en een pootje van jazzy