Relatieproblemen door 'honden'

Beste hondenliefhebbers

Ik richt me even tot jullie om dat ik wat ten einde raad ben. Ik wil graag open minded kijken naar deze case, vandaar dat ik me tot jullie durf richten.

Ik ervaar sinds kort relatieproblemen door de aanwezigheid van de honden van mijn vriend, al komt het in mijn ogen niet echt door hun aanwezigheid maar eerder hoe mijn vriend met zijn honden omgaat.

Belangrijk om te weten is dat zowel mijn vriend als ik beiden van dieren houden. Ik ging vroeger geregeld wandelen met asielhondjes en met honden van druk bezette mama’s uit mijn vriendenkring. Ik vind het altijd zielig dat mensen een dier houden en er geen tijd voor hebben, vandaar dat ik dit met veel plezier deed. Zelf had ik als kind ook honden en katten. Als single had ik enkel katten omdat mijn levensstijd minder past bij een hond: fulltime werken en ’s avonds graag nog sporten: in mijn ogen onvoldoende tijd om te geven aan een dier dat hier wel nood aan heeft. Mijn twee katten vonden het prima. Zij gaan uiteraard gewoon zelf op stap en kropen ’s avonds bij mij in de zetel. Als kind droomde ik er ook van om dierenarts te worden maar helaas heb ik die studiekeuze nooit durven maken.

Drie jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen: fulltime aan het werk, een fervente sporter ’s avonds en ook eigenaar van twee hondjes uit zijn vorige relatie. Na zijn breuk zag hij hen niet meer, ik stimuleerde hem om de beestjes te gaan ophalen bij zijn ex en een soort van co-ouderschap te doen. Hij miste duidelijk de honden en ik wou hem dan ook helpen zoeken naar een oplossing. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen verliet zijn ex wel de honden, maar keek wel voor een goeie plek bij iemand die gepensioneerd is. Ze zijn dus een week bij iemand die alle tijd heeft, en een week bij ons, een full time werkend koppel in verwachting van hun eerste kindje en ’s avonds ook fervente sporters.

 Mijn vriend is ook écht een dierenvriend, maar wel vergaand. Zo eet hij bvb geen vlees omwille van het dierenleed en houdt hij meer van dieren dan van mensen. Voor hem is er geen hiërarchie tussen soorten en hij vermenselijkt ze echt. Zo laat hij bijvoorbeeld de hond meezitten aan of zelfs op tafel wanneer wij eten en wil hij ze mee de slaapkamer en het bed in. Hij overlaadt hen met liefde en aandacht maar zou wel nalaten van te wandelen, eten te geven of ontlasting op te ruimen…  Ikzelf voorzie dan eerder in het wandelen en eten geven, al knuffel ik hen ook maar niet in dezelfde mate als mijn vriend. Vroeger vond ik het schattig hoe hij met hen omging, maar nu ze om de week bij ons zijn (in plaats van enkel het weekend) begin ik zijn ‘opvoeding’ echt wel in vraag stellen. De honden kunnen immers jaloers reageren, nooit iets verkeerd doen en kennen geen grenzen.

Zo kunnen ze grommen wanneer ze niet van bed willen, janken om aandacht en proberen tussen ons zitten wanneer wij knuffelen (zelfs gewoon op mijn gezicht om zo dicht bij mijn vriend te zijn). Je kunt het de honden niet kwalijk nemen (en dat doe ik ook niet), ze zijn zo opgevoed. Ik vraag mijn vriend echter om zich aan te passen, maar hij ziet hier geen kwaad in.

• Als de hond gromt in bed, corrigeer je ze beter niet volgens hem. Je moet gewoon begrip tonen want ze zijn moe. Ook op gelijk welk andere momenten wanneer er gegrom aan te past komt, is ingrijpen of corrigeren niet nodig. Zelfs wanneer mijn vriend teveel aandacht aan een baby gaf, gromde de hond. Je kan het de hond niet kwalijk nemen, hij is zo opgevoegd.
• Als de hond mee aan tafel zit kan die gerust om hapjes vragen, ook al staan de beestjes te zwaar en hebben ze net gegeten. Mijn vriend zet ze zelfs soms op tafel, recht voor mijn bord zodat ik niet kan weigeren om wat te geven.
• Als hij opstaat of thuiskomt, begroet hij eerst uitvoerig de honden, altijd prioriteit.
• Als de honden blaffen, moet je hen altijd positief belonen ook al is hun geblaf soms agressief gedrag, bvb naar mijn katten. Niet de kat wordt agressief, wel de hond (zonder reden).

Nu besef ik dat dit deels jaloers overkomt, maar dit is oprecht niet mijn bedoeling. Ik hou van dieren, ik stimuleerde hem zelfs om ze te halen na zijn breuk en ik doe met pijn in het hart mijn twee katten één op de twee weken buiten omdat de hond niet met hen overweg kan. Ik had hem nochtans gevraagd om hier een oplossing voor te zoeken, maar zonder gehoor.

Nu verwachten we binnenkort ons eerste kindje en heb ik aangegeven dat ik de honden niet langer in de slaapkamer wil met een baby. Om de drie uur wakker worden van gehuil en geblaf, dat lijkt me voor niemand goed. De honden snurken ook best luid en klauwen in hun mand of op bed ’s nachts. Ook het jaloers gedrag en gegrom van de honden baart me zorgen maar nu ben ik plots de boevrouw die problemen maakt. Ik kijk echt rationeel naar dit vraagstuk, maar mijn vriend is overtuigd van zijn gelijk en vindt me manipulatief. We hebben er de laatste tijd vaak ruzie over, met alle gevolgen vandien. Volgens hem haat ik zijn honden omdat ze uit een vorige relatie komen, terwijl ik hierboven hopelijk kunnen schetsen heb hoe ik het ervaar.

Zijn uitspraken kwetsen me maar doen me tegelijk ook aan mezelf twijfelen. Ik kreeg nog nooit eerder zo’n kritiek dus van je partner doet het extra pijn. Vandaar dat ik me even tot jullie richt, een kritisch publiek wellicht maar hopelijk met wat tips en tricks.

Dankjewel alvast om tot hier te lezen.

Liefs, Julia

Beste Julia, ik heb het helemaal gelezen.

Eerlijk gezegd is dit (wat je zelf ook al zegt) géén hondenprobleem, maar een relatieprobleem.  Ik weet niet of wij je hierbij kunnen helpen.

Ik wens je sterkte en wijsheid!

Honden tussen jullie in, en tussen jullie in bed, en wanneer er gegeten wordt zelfs  op tafel  voor je neus gezet….een normale relatie ? Laat je partner hulp zoeken voor deze problemen, dan ziet tie in dat het geen normale relatie baas hond is.  Zijn honden en hij gaat er niet mee wandelen, dat doet jij, echt lief van je maar spreek hem er op aan dat er gewandeld  diend te worden ook door je partner…. 

Is dit een serieus verhaal?  Sneu voor mensen en dieren,

Beste Julia,

Je komt op mij niet jaloers over en zo te lezen ben je net zo dol op dieren als je vriend. Ik denk dat jullie qua opvoeding gewoon op een andere lijn zitten. Ik verwacht dat dit ook het geval zal zijn qua opvoeding van jullie toekomstige kind Dus houd daar maar alvast rekening mee.

Ik ben zelf ook van mening dat een hond opvoeding nodig heeft en dat vereist grenzen stellen. Ook vind ik het fijn dat dieren in harmonie samen leven - de hond en de katten - en zou ik agressief gedrag niet accepteren.

Honden zijn over het algemeen heel goed in staat om in te schatten bij wie ze bepaalde dingen kunnen doen en bij wie niet. Met andere woorden: jij kan de hond een prima opvoeding geven, terwijl jouw vriend er met de pet naar gooit. Maar de uitdaging zal toch zijn om hier samen uit te komen met je vriend, want ik krijg de indruk dat hij nog geen 'nee' tegen zijn honden zou durven te zeggen.

Verder zijn relatieproblemen omwille van een hond helemaal niet vreemd, getuige televisieseries zoals 'It's me or the dog'.

Hallo Julia

Laat anders je vriend dit verhaal lezen ,met de reacties ,misschien helpt dat .

Julia... wil niet lastig zijn maar spelen je hormonen nu ook niet hoog op in deze kwestie? Relatieprobleem zou ik het niet noemen maar irritatie. Kan zijn dat je tijdens je zwangerschap alles nog zwaarder ziet, een korter lontje hebt en ook geen geduld meer kan opbrengen.

Je mag trouwens best eisen dat de hond niet aan tafel zit maar zoek een gulden middenweg en doe bv een zoekspelletje na het eten of dan iets lekkers geven. Is ook niet echt heel hygienisch als je hond net hondenvoer heeft gegeten. Grommen kan ik niet beoordelen, je hebt verschillende soorten. Laat me met rust, hier is 't een soort spelletje met zijn botje "nep"afpakken OF dit is mijn bezit . Die laatste doe je natuurlijk wel corrigeren

Verders..... sorry maar ik begroet ook eerst mijn dieren en daarna mijn vrouw bij mij liggen ze ook in bed waardoor we een groter bed hebben gekocht, zo is iedereen tevree. Tis een beetje de gulden middenweg vinden met mekaar.

Wat Heleen zegt, schrijf hem eens een brief en hij eentje naar jou, spreek af die te lezen zonder te reageren naar mekaar erop voor een paar dagen.. kun je ook geen ruzie krijgen. En daarna kijken samen waar er oplossingen zitten om nader tot mekaar te komen.

Ik ben ontzettend tolerant naar mijn honden, maar hier zou ik ook relatie problemen van krijgen. Ik vind jouw reactie helemaal niet jaloers en komt ook niet door je hormonen.

De honden van je vriend zijn gewoon niet opgevoed en straal verwend. Dusdanig dat ze gevaarlijk gaan worden: het grommen is absoluut over de grens, zij zwaaien dus thuis de scepter en bepalen alles. Volgende keer hapt er eentje. En dan? 

En denk nou niet dat de honden het leuk vinden dat er geen regels voor hen zijn. Honden willen graag duidelijkheid en leiding, net als kleine kinderen. Dat geeft zekerheid, en rust en regelmaat.

Hoe gaat dat met jullie kindje straks?  Mag die ook alles, en wordt het dan zo'n vervelende blaag? 

Tijd voor een heel goed gesprek met je vriend! En laat alsjeblieft de honden niet "schattig" bij de baby. Veiligheid voorop! 

Eens met hierboven. Het is wachten op de eerste beet van de honden,

Ik sluit me aan bij Horsea. Op deze manier kan het een keer fout gaan.

Nu hoeft dat écht niet het geval te zijn met jullie kindje straks, maar ik zou wel echt een heel goed gesprek aangaan met je vriend.