het puppyverhaal...

Na het bevallingsverhaal nu ook maar even het puppyverhaal.
Wat een impact dat dit op een mens kan hebben. 9 pups zien geboren worden.
Van die kleine wormpjes. Oogjes dicht, zoekend achter een tepel en de mama die ze drooglikt en liefkoost.
Maar op zich is het gewoon genieten. Veel kan je niet doen. Mama is beschermend en ik mag er wel aankomen, maar je ziet duidelijk dat het haar als kersverse mama wat stress bezorgt en dan laat je het maar en lig je bij haar in de werpkist om haar te knuffelen en lieve woordjes toe te spreken.
Wat heb jij dit goed gedaan meisje!
Wat ben jij een flinke, lieve mama.
Je ziet haar dan wel kijken, maar weet niet waar je het over hebt, maar je ziet duidelijk dat ze hoort aan mijn stem dat het wel goed is.

Stilletjes aan is de mama minder beschermend en ook meer op haar gemak, maar dat duurt toch een dag of 2a3. Tja...ik kan het haar ook niet kwalijk nemen hoor. zo was ik ook toen mijn kinderen geboren werden. Het waren de MIJNE en iedereen moest ze gerust laten. Kijken en genieten mocht, maar voor de rest waren ze helemaal van mij alleen (en een beetje van mijn man )

De dagen gaan voorbij, de pups drinken goed en krijgen om de 2 dagen een weegbeurtje en fotosessie. Makkelijk is het niet, want ze gaan nogal rond in de weegschaal, maar als je goed kijkt als ze net dat ene momentje stilliggen, kan je zien hoe goed ze bijkomen. Ze hebben allemaal een lintje met een kleurtje speciaal voor hen en ik schrijf alles netjes op in een boekje zodat ik kan bijhouden wie er hoeveel bijkomt en het gaat snel. Heel erg snel.
De pups drinken goed bij de mama en laten zich alle aandacht goed bevallen. Als mama even weg is en ze krijgen net dan dorst, zetten ze hun keeltje even open en komt mama gezwind weer aangelopen om haar pups te drinken te geven en ze te vertroetelen en proper te maken.
Moet ook wel hé. die pups kunnen zichzelf niet ontlasten en de mama is er om ze te helpen en ze proper te houden.
Wel makkelijk voor mij natuurlijk. De werpkist maak ik de eerste dagen 2a3 keer proper. De pups zelf maken niets vies, maar de mama vloeit de eerste dagen nog redelijk wat en dat bloed op de lakens is nu niet bepaald een proper zicht en hygiëne is toch heel erg belangrijk voor zo jonge pups en we doen het graag hoor. Dat is dé kans om de pups even aan de kant te leggen en eventjes vast te pakken. Niet té lang, maar toch...heel heel even genieten van die zachte puppyvacht en die kleine wormpjes.
Na een dag of 5 vloeit de mama ook niet meer zo en is het nog makkelijker om de werpkist mooi proper te houden. Af en toe nog een sliertje, maar ze houdt ook zichzelf heel erg goed proper. Af en toe kijk ik haar temperatuur nog eens na en die blifjt goed. Oef.
Als de pups 10 dagen oud zijn, zie ik dat er enkele zijn die al kleine spleetoogjes hebben. Grappig...net kleine chineesjes, maar het is zoooo een lief zicht en ik kan bijna niet wachten tot de oogjes helemaal open zijn en ik ze allemaal diep in de ogen kan kijken en ze kan zeggen hoe graag ik ze stuk voor stuk zie. Het is me toch wat hoor....9 pups en ik ben verliefd op ze allemaal.
Kon ik ze maar allemaal houden, maar ik vrees dat zoiets natuurlijk onbegonnen werk is dus hebben we gezocht achter goede baasjes en heb ik het geluk dat ik heel veel pups ga terugzien en ga zien opgroeien en trainen. Hoe leuk zeg....ik hoop dat ze me binnen enkele maanden nog allemaal herkennen, maar dat zal wel...daar zorg ik wel voor.
Op dag 12 is het dan zover....de mama is even buiten en blijft ondertussen ook al eens een kwartiertje ofzo achter. Ze kan al heel even afstand doen van haar pups en af en toe heeft ze nu al eens tijd voor zichzelf nodig. Kan ik me ook wel voorstellen. Zo 9 stuks opvoeden...het is niet niks hé.
Ondertussen ververs ik de werpkist waar ondertussen sinds een dag of 3 lakens én kranten inliggen. Ik verleg een pup en wat zie ik...dat kleine kereltje wilt al gewoon lopen. Hihi zo schattig en wankel en hij ziet dan nog niet eens iets. Als ik andere pups verleg zijn er nog bij die gewoon supersnel door de werpkist uitkruipen op zoek naar wat warmte van een broerjte of een zusje om dan gelukzalig tegen mekaar te gaan liggen en weg te dromen. Hoe leuk zeg...ze beginnen eraan. Nu zal het wel zolang niet meer duren of ze lopen allemaal lekker rond.
Terwijl ik in de werpkist zit en ze allemaal dagelijks even vastneem en knuffel om ze gewoon te maken aan aanrakingen, geef ik ze allemaal een knuffel en dan gebeurt het vaak dat die pups je neus vasthebben of je kin en denken van...misschien valt er hier ook wel iets te rapen.
Als ze nu gewogen worden, is het niet echt makkelijk. Ze blijven helemaal niet meer liggen en doen er alles aan om uit de weegschaal te komen. Maakt niet uit in welke positie ze je legt....ze geraken er wel uit hoor.
Jaja...karaktertjes zijn het wel. Toen er 2 waren die hun bandje uitgekregen hadden (ik maak het ook niet té vast voor de veiligheid) en ik het geluk had dat het een reutje en een teefje was en ze even op hun rug wilde leggen om te kijken wie wie was, wrongen ze heel erg tegen en kreeg ik wel even commentaar. ze gaven ook niet op. Dat belooft voor binnen enkele weken. Ik kan alleen maar hopen dat ze allemaal zo een karaktertje blijven houden.
Het is zo leuk en nog 2 dagen en dan zijn ze alweer 2 weken oud. Dan krijgen ze voor de eerste keer een ontworming. Ik ben benieuwd hoe dat gaat gaan. Hen kennende ondertussen zal dat vast niet van een leien dakje lopen.

wat een heerlijk verhaal om te lezen



gr liesbeth

Mooi verhaal erg leuk dat je het allemaal zo deelt. Wij wilde in eerste instantie geen nestje met onze Senna maar als ik de mooie verhalen lees zit ik er toch aan te denken om haar wel een nestje te laten krijgen. Ik denk alleen dat ik zoveel moeite krijg met afscheid nemen van de hummeltjes je kent de karakterjes jij bent hun tweede moeder voor 9 weken lang. Lijkt me erg moeilijk het afscheid straks maar heel veel succes met de ontworming en hopelijk laat je nog even weten hoe dat is gegaan.

Groetjes,

Jenny

wat een leuk verhaal zeg heerlijk om te lezen
liefs joke

Merciekes.
Jenny...ik ben één van de gelukkigen waarbij het allemaal gelijk niets gaat, maar het kan ook heel anders gaan hoor en daar heb ik op voorhand rekening mee gehouden.
Het is bij mij allemaal leuk en fijn, omdat het gelijk niets ging bij de teef om te bevallen, de pups deden het allemaal dadelijk goed, heb er geen enkele moeten afgeven,...., maar het kan ook anders zijn en heb al heel wat horrorverhalen gehoord en gelezen.
Denk er goed over na als je een nestje wilt. Ik vind het heerlijk. Geef ik ook eerlijk toe, maar weet niet of ik het nog zo leuk gevonden had als ik al pups had moeten afgeven of als de moeder het niet gehaald had ofzo en dat zijn dingen waar je rekening mee moet houden. Ik heb 'de gok' gemaakt en heb nog geen seconde spijt, maar of er nog ooit een 2de nestje komt...misschien wel misschien niet.

Wat een ontzettend leuk verhaal!
Heerlijk! Ik kan me voorstellen dat je daar intens van kunt genieten! Ik wil je dan ook nog heeel veel mooie momenten toewensen!

Wat een leuk verhaal!

Super verhaal, complimenten.

Heerlijk om zo mee te kunnen genieten!!!

Blijf verhalen schrijven!!

Gr.Annelies

Wat leuk geschreven!Zoveel herkenning ook

heerlijk om te lezen Gwenda, ik herken het ook helemaal ! en dat eerste nestje is zooooooooo speciaal, dat vergeet je ook nooit meer ! wij hebben ondertussen al het geluk gekend 6 prachtige nestjes te mogen begeleiden en te helpen om groot te worden en het is telkens weer een hele ervarign...Iedere keer weer anders ook want geen enkele bevalling is gelijk, dat staat vast !
Net als jij hou ik ook telkens alles netjes bij, ik schrijf de aanstaande pupkopers ook telkens een soort van "puppiebrieven" waarin ik zogezegd het verhaal breng vanuit de belevingswereld vd pup... Krijg altijd hele leuke reacties daarop en omdat de pupkopers pas vanaf ongeveer de vierde week op bezoek mogen komen is dit een leuk alternatief, samen met de vele pupfoto's en filmpjes die ze krijgen natuurlijk...Ik heb er ook ooit enkel van een eerder nestje op onze weblog geplaatst, zo kunnen nog meer mensen hiervan mee genieten (te vinden bij het blogarchief van 2007 http://vandescheldemeersen.blogspot.com/)
En inderdaad ; genieten blijft de rode draad door alle verhaaltjes heen maar het is een feit dat je bij het fokken altijd weer ergens een gok moet wagen... Wij hebben op al onze nestjes ook al altijd het geluk gehad dat alles zo goed als rimpelloos is verlopen maar het kan ook anders...Wij verloren al eens eerder twee puppies (open verhemelte en misvorming aan de achterhand en zoiets is héél erg maar het hoort er bij !) en ooit hadden we ook een keertje af te rekenen met ee serieuze giardia-besmetting waarbij twee pupjes even aan het infuus moesten in de dierenkliniek maar het gelukkig wel gered hebben !En dan staat je wereld echt wel even stil en tuimel je heel snel van die roze wolk af !
Gelukkig is er met onze teefjes zelf nog nooit iets mis gegaan maar het kan inderdaad ook anders ! Fokken is altijd een beetje gokken en hoe goed en degelijk je alles ook voorbereid, je bent en blijft bezig met levende wezentjes en vooraf kan je niet alles inschatten !
Maar voor de rest blijft het inderdaad een prachtige gebeurtenis, keer op keer !
Geniet er maar van met volle teugen want voor je 't weet zijn ze echt klaar om de wereld te gaan ontdekken !!!! liefs Fabke

Super hoe je het omschrijft, en ook dat het veel werk is maar zo genieten.
Ik ben echt blij voor je dat alles zo goed gaat, dat verdien je ook na zoveel voorbereiding

Fantastisch hoor.
Het leuke is dat ik natuurlijk een weekje achter jou aan loop en zoveel herkenning lees. Ben benieuwd naar je verhalen als ze straks op ondekking uit gaan.

Ik herken ook de angst om ze mee te geven aan iemand anders als ze 9 weken zijn. Ik had niet gedacht daar zoveel moeite mee te hebben. Ik heb nl. ook even in gedachte gehad om ze allebij te houden Maar daar heeft mijn man geen oren naar, nog niet dan, misschien verandert dat straks als ie nog wat meer contact met ze krijgt. Gisteren zei mijn schoonzusje dat ze misschien wel iemand wist, ik werd daar heel verdrietig van dat word nog wat.

Ik volg je verhalen Gwenda, super.

Heel leuk en herkenbaar, Gwenda. Het is absoluut genieten als alles zo soepel verloopt. Schattig, hè... die eerste wankele pogingen tot lopen!

Héél veel foto's maken, voor je het weet zijn ze acht weken.

super hoe je de hele gebeurtenis in een mooi verhaal gegoten hebt.
Ik ken U niet maar ik weet wel zeker de liefde voor je hond en de puppies is echt en komt recht uit je groot dierenhart.

Geniet ervan met volle teugen

liefs Monique en Toke