Molly, lieve hond..

Hallo mijn naam is Lisanne en ben 19 jaar,

afgelopen maandag is mijn hondje overleden ze is 14 jaar geworden. Ze is ingeslapen bij de dieren arts.
Ik was niet thuis toen het gebeurde, wel had ik de hele dag een naar voorgevoel, alsof ik het wist. Die morgen kwam ze al niet meer van de bankaf die oude hond, maar dat was wel vaker zo.

Zo rond de middag wilde ik naar huis bellen om te vragen hoe het met Molly was, maar dat besloot ik toch niet te doen.

Toen ik naar huis ging spookte er vanalles door mijn hoofd oa bereide ik mezelf voor voorals ze er niet meer zou zijn.. het was zo raar.

Ik kwam binnen mijn ouders en mijn broertje zatten stil op de bank, en ik keek of ik molly misschien zag liggen maar.. ze was ingeslapen zeide mijn ouders, het ging echt niet meer ze had die dag alleen maar overgegeven ze kon niet meer op haar pootjes staan.. ze was op. Gek genoeg, moest ik niet huilen terwijl iedereen in tranen uitbarste.. ik was heel rustig en zei tegen mijn ouders dat ik het al wist.

Pas gister kwam alles eruit, ik heb de hele dag zitten huilen op me werk en s'avonds storte ik helemaal in.. ik kon niet helder denken ik kon alleen aan mijn lieve hondje denken, ze was als een Zusje voor mij, onafscheidelijk waren we ik ben er mee opgegroeid!

Nu komen er allemala vragen en dingen in mij op, heb ik wel genoeg aandacht aan haar besteed de laatste dagen weken en maanden, waarom heb ik geen afscheid van haar genomen als ik dat voorgevoel had! het is niet eerlijk!

Hoe kan ik dit verwerken als ik geen echt afscheid heb gehad?
Ik heb het gevoel alsof ze nog steeds naast me op de bak ligt, ze was het centrale punt in huis, ze was er in goede en slechte tijden of ze wilde of niet, samen knuffelen bankhangen, in de zon bakken als het zomer was.. dit word een raar jaar.

Hebben jullie nog tips voor mij hoe ik dit allemaal kan verwerken? Ik heb het nodig.

Groetjes Lisanne

Wat ik nog was vergeten te zeggen was.. nadat ze was ingeslapen bleek ze een enorme tumor in haar maag te hebben..daarom was ze de laatste tijd zo mager geworden..

Hoi Lisanne,

Ik weet zeker dat ze ook nog bij jullie is, op dezelfde plekjes waar ze altijd lag. Het klinkt zweverig, maar ik weet dat een hond niet zomaar weg is. Zijn ziel blijft bij je, soms een tijdje, soms nog heel lang en soms voor altijd.
Het is een schrale troost, want je kan haar niet meer even knuffelen. Maar zolang je aan haar denkt en ze niet vergeten is draag je haar bij je.

Ik vind het wel heel erg sneu dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Ik vraag me ook af waarom je ouders je geen afscheid hebben laten nemen? Ze hadden je toch even kunnen bellen als het echt opeens heel erg mis ging? Ik begrijp heel goed dat je nu blijft twijfelen. Je hebt geen afscheid genomen, dus heb je het allemaal wel goed gedaan? Meid, het feit dat je je zo'n zorgen maakt en zo'n verdriet hebt zegt genoeg. Je hebt veel van haar gehouden en dat heeft ze ongetwijfeld gevoeld.

Ik wens je heel veel sterkte!

Wat erg dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.. Dat dit gebeurd is zonder dat jij erbij was.. Je kent haar al heel lang.. Wat verdrietig..

Toch, als jij het gevoel hetb dat ze naast je op de bank ligt, weet ik wel zeker dat ze nog dicht bij je is

Praat/denk tegen haar. Schrijf desnoods op wat je nog had willen zeggen tegen haar. Denk aan haar. Huil om haar.

Er komt een moment dat je minder verdriet zal hebben, dan zal je haar ook minder vaak om je heen voelen. Maar als je dan aan haar denkt (je zal zien, minder verdriet en dit is dan een leuke herinnering) zal je haar weer bij je voelen.

Toch wens ik je veel sterkte..
Je maatje niet meer kunnen aanraken is vreselijk..

Liefs Marit

Dag Lisanne,

Een hond waarmee je bent opgegroeid en dan moet missen, is een groor verlies. Het is duidelijk dat je van Molly hield. Hoe je met haar om bent gegaan is goed, al had je een hele dag bij haar gezeten, dan nog zou je dit voelen, heb ik wel genoeg gedaan. Het is ook een gevoel dat ze er niet meer is, zal moeten slijten. Molly verdient het dat je om haar rouwt, even stilstaan bij wie ze was.

Ik hoop dat je het een plaatsje zal kunnen geven en er aan terug kunt denken als wat voor fijne hond ze was.

Veel sterkte voor de komende tijd,
Liefs

wat vreselijk zeg.
na al die jaren en dat je geen afscheidt heb kunnen
nemen ja dat doet veel pijn.
wens je heel veel sterkte ermee
groetjes cocoflanel

Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit enorme verlies van jouw hondenzusje Molly. Wat vreselijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen van haar, maar je weet zelf dat dit het beste voor haar was. Jouw aanwezigheid had daarin niets kunnen veranderen...Molly weet dat je aan haar denkt! Ze is echt nog wel in je buurt....Ik hoop dat je samen met jouw familie heel veel kracht kan putten uit alle mooie herinneringen aan Molly. Ze heeft toch een bijdrage geleverd aan jouw jeugdtijd! Tenminste als ik aan mijn jeugdtijd denk, denk ik ook nog altijd aan mijn hond die ik toen thuis had....Zolang je haar niet vergeet, zal ze verder leven in je hart. Nogmaals sterkte meid.

Liefs Monique

meis ze heeft niet geleden, 14 jaar is een mooie leeftijd, een tumor is erg hoor, gelukkig waren jullie bereid haar de pijn te ontzien.
Natuurlijk is het moeilijk, een groot verlies, maar het slijt, ook ik heb twee honden nu verloren, maar je denk veel aan ze maar ik lach ook nu nog om ze hoe ze waren, praat met mensen, kijk naar foto's. en vergeet de leuke tijden met haar niet.
Heel veel sterkte meis.

Hoi Molly,
van je afschrijven is al de eerste stap. Als ik iets moeilijks meemaak heb ik ook altijd een boekje waar ik alles lekker van me afschrijf en snotter. Dat lucht altijd heerlijk op. Maak een fijne wandeling door de sneeuw, laat je lekker troosten door je vriendinnen en ga lekker lang douchen. Zolang je haar niet zult vergeten, is ze altijd een beetje bij je.

Huh.. waarom schrijf ik nu Molly?! Sorry hoor Lisanne!

Molly, ik weet precies hoe je je voelt. Ook mijn hond is net ingeslapen en ik heb ook geen afscheid kunnen nemen. En ook ik denk na over de aandacht die ik hem de laatste tijd heb gegeven. De laatste wandeling bijvoorbeeld was even snel-snel, omdat mijn aandacht op andere dingen was gericht dan de hond. Daar heb ik nu spijt van, ook al wist ik toen natuurlijk niet dat het de laatste wandeling zou zijn.

Ik weet zeker dat Molly vol liefde terugdenkt aan de tijd die jij met haar hebt doorgebracht. En het mooie van een hond is dat zij alleen maar onvoorwaardelijke liefde kent, dus ze zal je nooit iets kwalijk nemen. Je leert door deze situatie nu om beter naar je intuitie te luisteren. De volgende keer zul je wel bellen.

Voel je niet schuldig, maak jezelf niet gek met allerlei gedachten over wat je had kunnen of moeten doen. Denk terug aan de mooie momenten, eer haar leven door te leven zoals zij: met onvoorwaardelijke liefde, vrolijk, speels en genietend van de kleine dingen in het leven. Vertel haar wat je haar nog had willen zeggen.

Ieder mens heeft haar eigen manier van verwerken. De een denkt aan de herinneringen, de ander maakt een mooi foto-album of praat er over met anderen. Kies jouw manier, neem de tijd. En weet dat Molly altijd bij je is om je te steunen in alles wat je doet.

Heel veel sterkte met het verliezen van je lieve meisje. Rust in vrede Molly.

Sorry Lisanne, ik noemde je Molly... Ik bedoelde uiteraard Lisanne...

Beste Lisanne,
Ten eerste: wat goed dat je je gevoel zo weet te verwoorden en deelt met anderen! Ik heb inmiddels afscheid genomen van meerdere zeer geliefde honden (en een kat)en weet dat uitdrukking geven aan je gevoel hierover heel belangrijk is! Ten tweede: je kunt nog steeds afscheid nemen en ik zou je ten zeerste aanraden dit ook bewust te doen. Ik ben ervan overtuigd, en heb er zelf meerdere ervaringen mee, dat je vanuit je hart nog steeds verbinding kunt maken met de ziel van je geliefde Molly. Zoals ook anderen al hebben gezegd: praat tegen haar, hardop of zachtjes, en zeg waarom je zo van haar hield, waar je spijt van hebt, bedank haar ook voor al het mooie dat ze je heeft gegeven. Je kunt ook een kaars opsteken, speciale bloemen kopen, er een klein ritueel van maken. Weet ook dat Molly ook afscheid wil nemen van jou! Gemiddeld rouwen mensen acht en een halve maand om hun dier en centraal in het proces staat afscheid nemen. Binnenkort open ik een blog speciaal over dit thema...

Ach, wat verdrietig.....
En hoe je schrijft dat ze als een zusje voor je was Krijg ik tranen van hoor.

Verwerking is iets heel persoonlijks. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Misschien is het een idee om een herinneringenboek te maken over Molly? Met foto's en verhalen erin.

Het enige wat ik je kan zeggen is; neem de tijd voor je verdriet. Het zal op een dag leefbaar worden voor je, maar helemaal weg gaat het nooit. Troost je met de wetenschap dat Molly een vol en fijn leven heeft gehad bij jullie. Dat is heel wat waard!

Nog een keer een reactie van Josephine. Ik reageerde als gast, maar heb me daarna meteen aangemeld. Ik vind het namelijk heel mooi en super dat 'onbekende' mensen hun gevoelens delen over zoiets groots en belangrijks (en toch onbekends...) als de rouw bij de dood van je geliefde dier...

Hoi Lisanne,
wat vind ik dit erg voor je,ik ben zelf ook met een hond opgegroeid,en kon ook geen afscheid meer van haar nemen,ze kwam onder een auto,ze was al wel dertien jaar.ze heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart. ik wil je heel veel sterkte toewensen.

Suzanne

Is dat haar op je profielfoto? Wat een lief snuitje!
Ik ben zelf met een kat opgegroeid en ik kan me nog precies het telefoontje van mijn vader herinneren toen hij belde dat Sam aangereden was en overleden was.
Juist zo'n beestje wat bij je is van je kind zijn tot je volwassen bent is zo belangrijk.

blijf over haar praten ,zolang je er behoefte aan hebt
ider doet het op haar/zijn manier


wil je heel veel sterkte wensen,jammer dat je geen afscheid hebt kunnen nemen



gr liesbeth

bedankt voor alle reacties, het is nu een weekje geleden en de tips helpen me opweg..

Begin nu alleen erg boos te worden om het feit dat ze er niet meer is.. het is zo vervelend thuis komen.. s'avonds geen Hondje meer naast me op de bank, niet even stom tegen me hondje aan kletsen, haar gezeur om een koekje mis ik zelfs...
Zometeen breekt de lente aan, en kunnen we niet meer samen van het zonnetje genieten, het word een raar jaar zonder haar..

Maar nogmaals bedankt voor de steun

Liefs Lisanne

Lisanne , ook ik wens je veel sterkte
Ik heb tenminste afscheid kunnen nemen,iets wat jij gemist hebt.
En dat lijkt me onverteerbaar.
Mij is aangeraden op een bepaalde site een topic voor mijn Joshie te openen om daat berichtjes achter te laten voor hem of tegen hem te praten.
Ik heb het gedaan en hoop dat het me helpt.
Misschien ook iets voor jou?
www.petsinmemoriam.nl

Veel sterkte

Dat zijn allemaal rouwfasen waar je doorheen gaat Lisanne. Je wordt boos, verdrietiig, je begrijpt het niet, je mist haar, je voelt je schuldig, etc... Rouw maar hoor, dat is nodig. Huil maar om je hondje.

Wat verschrikkelijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen...

Wat blijft zijn de fijne herrinneringen...

Sterkte!

Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke periode!
Het zijn idd de rouwfasen waar je doorgaat,
praat /schrijf/teken/schilder het van je af,
dat zal je goed doen!

Groetjes, Anita.