Gewoon om een gesprek te starten

Wel grappig. Ik was nog geen tien toen ik mijn eerste asielhond kreeg. Liet haar overdag altijd uit. Mijn vader deed de avonden. Nooit problemen gehad. Heb haar ook van alles geleerd en las alle opvoedboeken. Maar als ik nu een kind van 10 met een hondje lopen denk ik oei. Zijn de tijden dan zo anders? Zijn honden minder tolerant? Stellen we ons aan? Ik weet het niet.

Of jij was gewoon heel goed met de hond 

Ik denk dat veel mensen minder consequent naar hun honden zijn en minder tijd willen steken in de opvoeding. Ik zie het op de hondenschool ook vaak genoeg dat mensen verwachten dat hun pup na 10 lessen volledig opgevoed is en dat ze te snel teveel willen. Maar hun kinderen kregen in groep 3 ook nog geen wiskunde toch? 

Hierdoor zie je steeds vaker honden die aan hun lot worden overgelaten kwa opvoeding en dus of hond intolerant zijn of de hondentaal niet spreken en dus maar op alle honden afstormen. 

Er zijn voor mijn gevoel veel meer honden nu dan 10 jaar geleden en dat blijft alleen maar groeien denk ik. 

Ik zie dat ook wel vaak. Druk gezin, druk sociaal leven, veel hobby's en dan zit de hond er ook nog ergens tussen gepropt. Wat prima kan gaan mits je een makkelijker ras neemt. Maar helaas zijn juist vaak de lastige rassen tegenwoordig in de mode.

Zeer zeker zijn de tijden anders.

Toen ik kind was hadden we een hond die zelf ging wandelen. Hij liep gewoon op eigen houtje het dorp in. De mannen in 't café gaven hem worst en bier, dat vond iedereen dan grappig. Of hij liep naar de boer, joeg een kip op en bracht die als trofee mee naar huis. Niemand vond dat raar. "Ach ja, zo doet een hond', zeiden ze dan. 

Er waren héél wat minder honden toen, slechts af en toe liep er nog es een andere hond door 't dorp en dan was het wel es mot. Ook dan: niemand ging dat regelen, honden maakten nu eenmaal kabaal.

Er waren ook niet zoveel eisen aan de opvoeding. Niet binnen plassen, geen mensen bijten en het huis niet vernielen. Veel meer was dat niet  Hij mocht lelijk doen tegen de postbode, hij mocht gaten graven, hij mocht voor de open haard liggen dromen. Hij trok als een dolleman, maar dan hingen we hem gewoon voor de fiets en whooooooooooooo, daar vlogen we als kind dan met hond en fiets door de straten en iedereen maar lachen met ons.

Ja, het ging er heel wat losser aan toe.  Ik zou er niet rouwig om zijn moest er terug een vleugje uit het verleden naar het heden kunnen overvliegen. 

Dat gevoel heb ik dus ook. Ook kom ik nu veel meer honden tegen dan vroeger. Dat kan voor de poep en plasrondjes natuurlijk ook wel aan mijn nieuwe huis liggen maar ook daarbuiten heb ik het gevoel dat ik veel meer honden tegenkom. Ook opvallend veel HR honden; echt heel erg veel, ik zie ze overal.

Het zal niet erg in goede aarde vallen hier maar ik denk dat het doorschieten in de moderne opvoeding er ook wel mee te maken heeft. Steeds meer honden worden gewoon totaal niet begrensd en krijgen nooit een duidelijk "Nee" te horen. Daar staat dan weer tegenover dat ik het gevoel heb dat honden geen honden meer mogen zijn maar zich moeten leren gedragen in een veel te drukke maatschappij die eigenlijk helemaal niet bij honden past. Honden moeten blijkbaar leren alles en iedereen te negeren.. ik vind dat zo 'niet des honds'. Honden die dat doen vind ik zelfs een beetje 'doods' alsof er geen leven in zit. Ook binnenshuis; ze mogen niet blaffen, niet reageren op bezoek, niet opspringen, geen uitbundige vreugde tonen, niet schrikken, niet op de bank.. Best met elkaar in tegenspraak als ik het zo lees.. daar raakt iedereen toch van in verwarring?

En ik vind het soms gewoon zielig. Honden die bij 'ons' komen trainen en blessures oplopen omdat dat eigenlijk de enige echte beweging is die ze krijgen. Dat is ook niet goed. Mensen zijn druk, druk, druk en toch moet daar dan een hond bij komen. Waarom? Om het imago? Dat denk ik wel heel vaak, ook vanwege de keuze voor een ras dat dan totaal niet bij die persoon past.. maar zo 'sportief' of zo 'stoer' terwijl een klein gezelschapshondje veel beter bij die persoon zou passen.

" Zeer zeker zijn de tijden anders.
Toen ik kind was hadden we een hond die zelf ging wandelen. Hij liep gewoon op eigen houtje het dorp in. De mannen in 't café gaven hem worst en bier, dat vond iedereen dan grappig. Of hij liep naar de boer, joeg een kip op en bracht die als trofee mee naar huis. Niemand vond dat raar. "Ach ja, zo doet een hond', zeiden ze dan. 
Er waren héél wat minder honden toen, slechts af en toe liep er nog es een andere hond door 't dorp en dan was het wel es mot. Ook dan: niemand ging dat regelen, honden maakten nu eenmaal kabaal.
Er waren ook niet zoveel eisen aan de opvoeding. Niet binnen plassen, geen mensen bijten en het huis niet vernielen. Veel meer was dat niet  Hij mocht lelijk doen tegen de postbode, hij mocht gaten graven, hij mocht voor de open haard liggen dromen. Hij trok als een dolleman, maar dan hingen we hem gewoon voor de fiets en whooooooooooooo, daar vlogen we als kind dan met hond en fiets door de straten en iedereen maar lachen met ons.
Ja, het ging er heel wat losser aan toe.  Ik zou er niet rouwig om zijn moest er terug een vleugje uit het verleden naar het heden kunnen overvliegen.  "

Alaska's Finest!

Ja het is drukker met mensen en dus ook honden en zijn we allemaal wat minder tolerant naar elkaar. Ik had als kind ook altijd twee honden uit de buurt mee op sleeptouw die gewoon de straat op werden gezet. Nam ik ze gewoon een uurtje mee naar het bos zonder de baasjes te waarschuwen en dat vond niemand dan raar.

Ik denk dat je een heel goed punt hebt. Ik zeg ook altijd tegen mijn cursisten dat positief opvoeden niet betekend dat de hond alles mag. Honden hebben eenmaal duidelijkheid en een consequente opvoeding nodig. Ook de makkelijke rassen. 

Ik zal tijdens het trainen nooit boos worden op mijn hond. Maar in de opvoeding echt wel hoor. Honden blijven honden en ik denk dat sommige mensen ze teveel met mensen gaan vergelijken. 

Liz ik ben het met je eens, positief als het kan, maar zeker aangeven als het niet kan.

maar verkijk je niet op een gezelschapshondje. Hele sportieve en giga slimme hondjes die heel graag meer doen dan een klein blokje om. Als ik hier de spulletjes pak, touchpads, apporteerblokje, bal om te duwen, het bakje met het luchtje voor de detectie. Diki staat te springen. En als ze iets niet leuk vindt staat ze niet te springen maar kruipt ze onder de stoel ( bv pilletje geven.)

Ook kan ze rustig twee uur lekker lopen en rennen. 

Ik heb altijd grotere honden gehad, jachthonden en een veedrijvertje. Fysiek kan ik een grote hond niet meer tillen ed. Maar oh wat is een kleintje ook een echte hond.

Enne zeker weten, nee is als commando, als ik het woord mag gebruiken, aangeleerd en wordt gebruikt.

Het is zo jammer dat dit soort hondjes wordt weggezet als hondje voor ouderen waar je niets mee hoeft te doen,  en vaak niet opgevoed kunnen ze goed bijten,  maar door het formaat ontstaat dan weinig schade. De naam hebben dat ze niets kunnen en eigenwijs zijn.

Op een g en g examen zag ik een chihuhua, deze was de beste vd dag, geslaagd met heel veel punten. De mevrouw sprak ik en ze zei, ik wil laten zien dat ook kleine hondjes graag iets willen doen.

Ik heb ook het idee dat er steeds minder gekeken wordt naar het oorspronkelijke gebruikersdoel van de hond. Laatst een jong gezien met 3 kinderen onder de 8 jaar en die namen 2 chow chow pups uit hetzelfde nest. En waarom? Omdat ze er zo pluizig uitzagen met z’n tweeën. 

Ik zie te vaak mensen die een Border Collie aanschaffen omdat ze een kennis hebben die een BC heeft die wel rustig is. Of de veel te dikke labradors die “tevreden” zijn met 3 wandelingen terwijl het van nature echte werkhonden zijn. 

Ik vind het eigenlijk ook zonde dat honden steeds minder werkdrive krijgen en er steeds meer showlijnen komen. Honden zijn gemaakt om te werken. 

Niet alleen honden worden steeds minder opgevoed. Veel kinderen zijn tegenwoordig ook niet te hanteren. Losgeslagen wild in de supermarkt. 

De schuld leggen bij positief opvoeden zal ik niet snel doen. Bij positief opvoeden hoort ook het stellen van grenzen. Maar de nadruk ligt op rust en balans.
Als ik hier zie wat de ‘probleem honden’ zijn zijn het meestal honden met baasjes van de oude stempel. Stevige aanpak. Slip ketting. Flink brullen. Die honden worden compleet opgefokt en zijn tikkende tijdbommen die hun spanning afreageren op andere honden. 

En de tweede categorie zijn de honden die in drukke gezinnen leven waarbij consequent opvoeden geen prioriteit is. Moeder druk bezig met de kinderen en de telefoon, en hond gaat z’n eigen gang. Positief opvoeden noemen die dat ook, vrijheid geven en niet straffen... Maar eigelijk is het gewoon een gebrek aan tijd om op te voeden dat wordt goedgepraat. 

De instelling, houding en energie van mensen is veranderd denk ik. Dieren reageren daar ook op.  En waar vroeger mensen rekeningen hielden met elkaar en elkaars honden, zijn velen nu egoistisch. Creeeren geen extra ruimte/afstand als ze een jong kind met een duitse herder zien lopen. Wat tot onnodige conflicten en trauma's kon zorgen. 

Ik zou dus vooral zeggen de mensen zijn veranderd ten opzichten van toen. En dieren spiegelen het gedrag van hun mens. Gevolg meer conflicten en problemen.

Ik denk dat de verandering gewoon te maken heeft met alle andere veranderingen die met de tijd gekomen zijn. Vooral het internet heeft er echt voor gezorgd dat alles veranderde. Eerst waren er minder honden, was het overal ook minder druk, en kon je ook niet zo makkelijk een hond ergens vandaan halen. De “designer” honden die we nu kennen waren toen een rijke mensen ding. Als je een hond wilde ging je naar een asiel in de buurt of haalde je een pup bij iemand die je kende die toevallig een nestje had. En je dealde gewoon met dat beestje. Je kon niet alles helemaal uitpluizen, verschillende rassen bekijken, bij meerdere fokkers langs etc. Dat deden maar weinig mensen. Een hond was een hond. Net zoals een kind een kind mocht zijn. 

men is tegenwoordig met alles zo druk bezig, dat we de echte waarde in het leven een beetje zijn lijken te vergeten. Of klink ik nu heel hippie