Kennelsyndroom

Hey iedereen

Graag had ik willen weten of iemand ervaringen en tips heeft over honden met (ernstig) kennelsyndroom?

Onze Gargamel heeft de acht eerste maanden van zijn leven in een minuscuul hokje (in zijn eigen urine) in een broodfokkerij gezeten en daar is hij helemaal niet goed behandeld. Gelukkig zijn alle hondjes daar in beslag genomen en na 2 maanden asiel is hij dan bij ons terecht gekomen. Intussen is hij al 1 jaar bij ons. Hij kende eerst NIETS. We hebben al een (hele lieve) therapeute/dierenarts in dienst en hij neemt ook medicatie.

Vorderingen zijn er wel, maar het is niet altijd gemakkelijk. Het gaat vooral traag en als hij vorderingen maakt, is dat met hele kleine stapjes. Sinds een maand plast hij af en toe ook weer terug binnen, dus dat is weer even niet zo fijn (maar valt nog wel mee, de eerste drie maanden gebeurde dit zo'n 4 x per dag )

Gezien dat wij dus absoluut geen deskundigen zijn, twijfelen we wel eens aan ons zelf en het zou dan ook leuk zijn om eens ervaringen te kunnen delen met iemand anders in dezelfde situatie.

Omdat ik echt weinig vind over kennelsyndroom had ik ook gehoopt via deze weg meer informatie te kunnen inwinnen over dit onderwerp. (boeken, artikels, organisaties...)

Enfin, alle reacties zijn welkom!

Alvast bedankt voor antwoord.

Debby (en onze Gargamel)

Ik dacht dat kennelsyndroom alleen was dat ze rondjes gingen lopen en steeds plassen en zo.. Maar dan alleen in de kennel, soms ook daarbuiten maar na een tijdje groeien ze hier over heen.. ze kunnen wel terugvallen maar hoe je verder hier mee om moet gaan weet ik niet..

misschien iemand anders

Hoi,..

Is er iets gebeurd voor dat je hond weer met plassen begon..?
Iemand het huis uit..
Ruzie in huis geweest..
Iemand mens/dier overleden...
Iemand in het huis er bij..
Een kat, een verhuizing..
De boel in de kamer omgezet..
Erg geschrokken...

Er is waarschijnlijk toch iets gebeurd wat dit gedrag weer trickert, een terug val veroorzaakt..

Je weet dat het nooit meer helemaal goed komt hé, met een hond met kennelsyndroom is voor altijd..

Tof van je dat je zo'n hondje opneemt hoor..
Het arme dier heeft nu een liefdevol huis gevonden..

Succes hoor, lieve groet, Ilja

link]http://www.hondenvrienden.be/forum/gedrag-opvoeding/wanneer-mag-je-spreken-van-'kennelsyndroom'/

Kennelsyndroom zie je bij honden die in de socialisatiefase geen indrukken hebben gehad, geen mensen hebben gezien of dieren.
Deze honden reageren niet met agressie, ze reageren eigenlijk helemaal niet, zijn apathisch. Blijven voor zich uit staren. Gedragen zich angstig, maar reageren niet als ze dan toch vast worden gepakt.
Kennelsyndroom kun je zien alleen richting mensen, of alleen richting andere honden, richting mensen komt het meeste voor.

Kennelsyndroom is dus geen eenkenningheid, maar echt een gebrek aan socialisatie wat niet meer goed kan komen.
Je kunt de hond wel beter om leren gaan met vreemde situaties.
Per definitie vertonen honden met kennelsyndroom geen agressie en bijten ze niet. Ze laten alles gelaten over zich heen komen en blijven verstard staan, als een standbeeld.

Zoals ik al schreef kan er heel weinig gedaan worden aan kennelsyndroom, de hond kan er niet van 'genezen'. Het ligt aan het karakter van de hond en het baasje waar hij terecht komt of de hond nog een hondwaardig leven kan leiden.

Heel knap van jullie dat jullie deze hond een kans geven!

Groetjes, Margje

@ Gerdine : spijtig genoeg houdt het meer in. De perfecte uitleg vind je terug bij Margje

@ Ilja : er moet inderdaad iets gebeurd zijn waardoor hij terug is beginnen plassen, maar wat...? Het koude weer waardoor hij minder graag buiten gaat? Of misschien omdat mijn man een week verlof had en daarna terug is beginnen werken. Het is begonnen toen mijn man terug aan het werk is gegaan. En toen kwam de kerstboom er nog eens bij. Ai ai. Ik zou wel willen stoppen met werken, maar dat zal er niet in zitten denk ik

@ Margje & Biko
Deze omschrijving klopt als een bus!
Ik denk wel dat hij een redelijk hondwaardig leven lijdt gezien de omstandigheden. Hij eet goed, heeft de voordelen van een zacht hondenkussen ontdekt, hij heeft 2 plekjes in huis die hij zelf uitgekozen heeft, hij is verzot om eten uit een Kong te halen, hij knabbelt graag op beentjes (en op de katten hun speelgoed) en sinds een paar maanden beloont hij ons af en toe met lekjes. Ik vermoed dat dat laatste vooral fantastisch is gezien zijn situatie. Hij wil zelfs de poezen lekjes geven, maar die begrijpen daar niks van. hihi
Maar we beseffen als geen ander dat dit inderdaad nooit meer in orde komt.
Wij hopen dat hij nog wat minder angsten zal hebben en dat hij ooit tot bij ons in de woonkamer zal komen...
Ik had eerst nog gehoopt om er nog mee te kunnen gaan wandelen, maar dat zal er niet meer inzitten vrees ik (we hebben gelukkig wel een tuin waar hij in kan).

Bedankt aan iedereen voor de bemoedigende woorden. Af en toe hebben we dat wel eens nodig

Debby

Hey Debby,

Nou ik heb echt bewondering voor je hoor.
Het is heel erg moeilijk om een hond met kennelsyndroom in huis te hebben.
Maar dat je vooruitgang ziet en ze vertrouwen in jullie heeft vind ik al echt fantastisch!
De stapjes die je kunt maken zijn echt heeeel klein, maar dat je het vertrouwen al hebt weten te winnen is echt een ontzettend goede stap. Dat geeft mij wel hoop dat er nog kleine verbeteringetjes inzitten, maar het zal heel moeilijk zijn. Die socialisatie is echt een kritieke fase.
Erg he, dat mensen dat een hond aandoen..

Groetjes, Margje

Heel knap dat jullie zo'n hondje in huis hebben genomen. Wat heeft dat beestje vreselijk geleden. Hij heeft het nu 100000000x beter bij jullie. En ondanks het kennelsyndroom toch al vorderingen, heel knap. Ik denk dat je bij zo'n hondje blij moet zijn met elke vooruitging, ook al is het een heel klein iets. Veel sterkte met Gargamel, wat fijn dat hij nu zo'n fijn thuis heeft gevonden... Geweldige naam ook

Deze hond is Goranka, haar moeder kwam zwanger in een pools asiel, waar dus ook zij geboren is. Ze had in haar leven alleen het hok gezien waar zij met nog 6 andere honden leefden. Aan de littekens in haar gezicht kon men zien dat ze het niet makkelijk had, zij en de anderen leefden in een zeer stressvolle situatie en zij was altijd het pispaaltje en werd gemobd door de anderen. Gesocialiseerd was ze al helemaal niet natuurlijk. Ze was zelfs bang voor de verzorgers die ze toch goed kende, misschien niet bang, maar bang voor wat de anderen zouden gaan doen als zij aandacht zou krijgen.

Ze moest daar dus weg, en is toen naar mensen gegaan die hier ervaring mee hebben. Ze kreeg een eigen kamer, met een zacht kussen, eten en drinken, verder werd ze genegeerd, na ongeveer een week werd ze nieuwsgierig en kwam vanzelf uit de kamer, stapje voor stapje ging het beter, soms 1 stap voorwaarts , dan weer 5 stappen terug.
Nu elf maanden later (ze kwam met dezelfde bus als onze Lola) funtioneert ze binnenshuis goed, laat zich aaien en durft ook de tuin in te gaan. Voor wandelen is het nog te vroeg, maar er is alle hoop dat ze ooit gaat genieten van een rustige boswandeling...

In elk geval weet ze nu wat het is om geliefd te worden en geniet daar van en zo zal het voor jullie Gargamel ook zijn.
Dit verhaaltje over Goranka even om je een hart onder de riem te steken, ik vind het fantastisch dat jullie deze hond helpen.
Alle hulde voor jullie om Gargamel een thuis te geven.

@ Angela, Raki & Bodhi

Thanks!
We hebben die naam niet zelf gekozen. In het asiel werden 2 in beslag genomen honden binnengebracht zonder naam. En gezien ze in het asiel nogal dikwijls namen moeten geven, zijn ze dit keer op de namen Gargamel en Smurfke gekomen Vandaar dus Gargamel. Maar we vinden het zelf ook wel hilarisch.

@ Dobry

Bedankt voor jullie mooie verhaal. Al goed dat Goranka nu goed bij jullie terecht gekomen is.