inslapen of niet

Hoi Ik heb een golden retriever van 13 jaar zijn naam is Patcho De laatste tijd is hij heel erg achteruit gegaan lichamelijk bedoel ik dan Hij blaft snachts en dan moet ik hem op zijn poten zetten dan gaat hij naar buiten en als hij na 10 min terug binnen komt laat hij gewoon zijn poep vallen onder het lopen Ik hoor je al zeggen laat m inslapen maar als we in het bos zijn loopt de schat voorop en heeft de tijd van zijn leven Mag ik hem dat afnemen alleen omdat ik snachts moet opstaan ?of laat zijn lichaam hem te zeer in de steek om nog genoeg levenskwaliteit te hebben?ben ik te egoistisch omdat ik teveel van hem hou om hem af te geven? Ik weet het niet meer Ik voel me schuldig als ik hem op moet helpen maar voel me nog schuldiger als we in het bos lopen en dat ik dan aan inslapen denk Please heeft iemand een goede raad voor mij?

Oei Sonja, wat moeilijk.....

Kan hij zelf niet meer opstaan?
Loopt hij mank? Manken betekent pijn.
Eet hij nog goed? En drinken?
Heb je het idee dat hij nog van de dag geniet?

Hoi Sonja,

Geloof het direct dat het heeeeeel moeilijk voor je is,

Heb je het hier al eens met je dierenarts over gehad, dat zou ik zeker doen.

Heb eigelijk een heel andere vraag voor jou, eet je hond nog naar behoren? Mijn DA zegt me altijd dat als een dier meer dan enkele dagen zijn eten weigert dan is het moment aangebroken (bedoel hiermee bij dieren die iets mankeren). Heb je hem trouwens al eens laten nakijken? want als het de leeftijd is omdat zijn gewrichten niet meer zo best zijn, tja ik weet en heb het meegemaakt, ik heb hem verzorgd tot hij echt niks meer at, dus moest hem ook rechthelpen enz...maar dat is nu zo bij bejaarden en dan hebben ze natuurlijk hulp nodig, net zoals bij mensen.

Maar het is natuurlijk jou eigen beslissing.

Grtzz

Martine

Heeft jou hondje pijn? Want als hij veel pijn heeft kan je misschien dit met medicijnen oplossen maar als het niet op te lossen is is inslapen misschien wel een optie.

Probeer dit te overleggen met je dierenarts wat hij nog kan doen en wat eerlijk is.

Wij kunnen van achter de computer niet merken aan de hond of hij lijd of niet.

Succes en sterkte met je moeilijke beslissing

pffff... dat is moeilijk! En ik denk niet dat een ander voor jou kan beslissen wat je wel of niet moet doen...
Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt en wat jij denkt dat het beste is...Het is nooit het goede moment, maar je moet hem laten gaan wanneer jij denkt dat het zijn tijd is...

Is en blijft moeilijk en wanneer doe je het goed...

tja is heel moeilijk,deze vraag..heeft ie pijn? lijd ie...ben je al naar arts geweest.....is er wat aan te doen,,je mag hem niet laten lijden omdat je van hem houd,,dat zou egoistie,s zijn..ZUCHT blijft een moelijke keus..die alleen jij kan nemen...knuffels van ons x

bedankt voor de vele reakties Patcho eet en drinkt nog goed Hij krijgt al jaren medicijnen voor zijn hart en is 3 jaar geleden vergiftigt geweest dus krijgt daar ook medicijnen voor eigenlijk leeft hij op medicijnen maar heeft daar geen last van Toen hij pas geboren was zei de da dat ik blij mocht zijn als hij 3 weken werd Nu is die lieve schat 13 jaar het is een sterk menneke ik heb altijd gezegt dat als hij niet meer mee wil wandelen het bos in dat de keuze snel gemaakt is maar hij gaat de laatste tijd zo snel achteruit........Doe ik hem een plezier of doe ik hem geen plezier ik weet het niet maar als je hem in het bos ziet.....ik ben zo verdrietig weet niet wat te doen de da zegt dat het mijn beslissing is hij komt bijna iedere week na hem kijken maar laat de keuze aan mij over.............

Hee Sonja,

wat ik je sowieso mee wil geven is: voel je niet schuldig! Dat is het laatste wat Patcho verdient!
Handel vanuit je hart, dan is het goed, wat je ook doet!!
Patcho weet dat, geen twijfel aan.

Heel veel sterkte!

Wat fijn dat de dierenarts zo meeleeft en geregeld komt kijken,

En wat hij ook zegt de beslissing is aan jou, en heel diep van binnen weet je het mischien al.

Geniet in ieder geval nog van de momenten die jullie nu nog samen hebben,

En wat je ook beslist, heeeeel veel sterkte,

en een dikke knuffel van ons

Het bos vindt Patcho dus nog fijn.
En de rest van de dag? Heb je het idee dat hij nog geniet?

hoi sonja
ja dat is een hele moeilijke beslissing
hij heeft geen pijn en vind lopen in het bos heel erg leuk
maar als je het zelf al ziet dan is het voor jou heel moeilijk
ik weet dat je in je hart al een beslissing heb genomen
maar wanneer is dat alleen jij weet het
heeel veeel sterkte
geef hem maar een hele dikke knuffel van ons

tja Sonja, ik zou het wel weten als het mijn hond was, maar natuurlijk beslist elk voor zich.
Je hond eet en drink nog goed, op die leeftijd al een groot pluspunt zou ik zeggen, en zijn medicatie werkt ook goed enkel zijn ouderdom speelt hem parten en je hond zien ouder worden is natuurlijk niet fijn om te zien.
Ik kan niet voor jou beslissen, jij weet best wanneer de tijd er zal zijn en je hond zal dit ook wel aangeven.

Grtzz

Martine

Hoi Sonja
Het is niet niets om zo verscheurd te moeten worden met welke beslissing je moet nemen, denk idd met je hart, wij wensen jou heel veel sterkte welke beslissing je ook maakt.

xxx

Hallo Sonja,,

Jeetje wat moeilijk hé...
Ik heb inmiddels al wat honden verloren..
Jonge honden en ook hele oude..

Bij mijn oude honden zag ik het heel duidelijk aan het gezichtje..
Ineens zie je het aan het koppetje..
De ogen naar binnengekeerd..
Een vreemde uitdrukking in het gezichtje..
Een heel vermoeide uitdrukking die ik nog nooit eerder gezien had..
Een stemmetje zei dan in mij; 'het is genoeg', 't is op..!

Alle keren lieten wij de dierenartsen thuis komen..
Die wij dan ook om zijn of haar mening vroegen..
Alhoewel wij nooit bij een dierenarts komen konden deze mensen het beamen dat de uitdrukking in het gezichtje hen genoeg vertelde...

Je wil niet dat je hond lijdt..
Geen pijn laten lijden dat hoeft niet..

Maar je kunt nog een heerlijke boswandeling maken, lees ik..

Ja, 's nacht even je bed uit..
Hij kan niet goed meer de ontlasting voelen vallen...
Het moment bepalen wanneer de staart weer naar beneden moet...

Een handje extra om hem in de poten te zetten..
Och...
Als hij maar geen pijn heeft..
En nog lol in het leven...
Geniet van zijn eten, een aai, aandacht..

Als je hond incontinent begint te worden...
Ernstige pijn begint te krijgen..
Dan mag je niet egoistisch zijn..

Luister en kijk goed naar je hond..
Hij zal het je laten weten als zijn tijd gekomen is...
En twijfel dan niet..
Vertrouw op dat stemmetje wat je ineens hoort...

Geniet nog van je ventje..
Vertel hem hoeveel je van hem houd..

Sterkte en lieve groet...

Ilja

thnxs zit nu te huilen als een klein kind
hou veel van m en wil m zijn bos niet af nemen als hij niet meer wil wandelen en zijn doodskoppie krijgt................dan met pijn in mijn hart maar dan neem ik afscheid

ik denk dat de enige die een echte beslissing kan nemen jij zelf bent,en het is zo`n definitieve beslissing....
alles goed overdenken en een gesprek met de dierenarts is iid iets om ook te overwegen...

sterkte.

Hoi Sonja,

Op een gegeven moment, wanneer leven lijden wordt, zou je met de dierenarts kunnen overleggen.
Wij hebben voor exact hetzelfde gestaan, vorig jaar met onze Floris. Hij was 15 jaar oud, en op een gegeven moment kon hij bijna niet meer lopen, liet zijn poep en plas lopen. hij was op.
Maar omdat wij hem elke dag zagen, hadden wij niet meer zo heel erg goed in de gaten hoe slecht hij eigenlijk was. Kennissen, familie en vrienden hebben ons erop gewezen dat we te ver door gingen...
We hebben Floris toen ook laten inslapen...

Ik weet echt wat je voelt, een soort schuldgevoel. Dit is heel normaal... Jij moet de beslissing nemen... dat kan niemand voor je doen.
Maar.... blijf objectief kijken naar je hondje...

Sterkte...
Groetjes Marjan.

Ik moet het toch ff kwijt,

Lieve Ilja,

Wat heb je dat toch mooi verwoord,
je hebt mij ook geraakt,

Moest aan Ros denken hoe die me ook wel eens aan kan kijken, als hij wat wil of ziek is,

en ja, ze kunnen het je vertellen als er iets is,

Blijf idd goed kijken naar Patcho en praat tegen m, doe ik ook veel tegen Ros.

Veel liefs

Een zware beslissing as het om iemand anders zijn leven gaat zeker over je beste vriend zijn leven....

Hoi Sonja,

Net als Ilja (zij kan dit soort dingen zo mooi verwoorden) ben ik er van overtuigt dat we zelf weten en voelen... wanneer de tijd is gekomen om afscheid te nemen!

Luister naar je inwendige stemmetje, en dan weet ik zeker dat je zonder schuldgevoel de juiste beslissing neemt!

Heel veel sterkte!!!

hoi Sonja, ik snap dat het heel zwaar voor je is

Sterkte ermee en met je beslissing.

Groetjes Felien & Buddy

Hoi Sonja,

Ik weet precies wat je bedoelt. Je ziet dat je hond steeds verder achteruit gaat, maar je ziet ook nog dat hij zo zijn oplevingen heeft en daardoor nog plezier in het leven heeft. Andere snappen niet dat je de hond nog in leven laat, maar meestal zien die juist alleen die slechte momenten. Ik heb het met mijn Buster ook gehad. Avonden zat ik met hem op de bank, wat hij zelf eigenlijk zou willen. Nooit kreeg ik een antwoord. Hij had dagen erbij dat hij weer energie had, maar de meeste dagen waren erg zwaar voor hem. Ik heb hem zelfs nog laten opereren op 13 jarige leeftijd in de hoop hem langer bij mij te houden! Uiteindelijk is dit ook gelukt en echt....op een gegeven moment zie je dat het einde echt nadert. Als je merkt dat je maatje steeds minder plezier heeft en echt veel beperkingen heeft, mag je niet meer egoïstisch zijn en moet je uit liefde voor je kanjer de keuze maken. Ik weet dat ik heel erg naar dat moment toeleefde en zo ook de kracht had om de beslissing uiteindelijk te nemen. Niet dat het makkelik was...in tegendeel! Maar op het moment dat ik hem bijstond op zijn laatste lange reis, was ik sterk en kon ik hem steunen. Dat was het laatste wat ik voor hem kon doen! Bij ons was het zo dat hij niet eens meer op de tafel van de DA ging staan. Het was gewoon goed zo. Ik kreeg een laatste lik en zijn staart ging nog een keer.... Het was voor mij een heel vredig teken. Achteraf zeg ik nu heel vaak....Ik had hem eerder moeten verlossen. Ik had hem niet meer moeten opereren. Hij is hierdoor harder achteruit gegaan en ik heb hem daar geen plezier mee gedaan. Een hond laat niet snel zien dat hij niet helemaal happy meer is! Ik heb nu nog een hond van 16 jaar en heb nu met mijzelf heel duidelijk de afspraak gemaakt dat als hij echt vanalles gaat mankeren, dat ik bij hem zeker niet egoïstisch zal zijn! Ik hoop dat ik dan realistischer zal zijn en hem eerder zijn verdiende rust te geven. Ik kan 1 ding vertellen...Wanneer je ook besluit om je hond in te laten slapen, er blijft altijd een enorme leegte achter. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.

Liefs Monique

Hai Sonja,


Heel erg moeilijk hoor, weet als geen ander hoe het is en voelt..en das nie makkelijk!
Wij hebben achteraf bekeken met sieb best lang gewacht, we putten ook net zo als jij, uit alles weer hoop!
Maar als ik dan de foto's bekeek achteraf van de laatste weken van Sieb met ons, dan schrok ik me dood.
Toen op dat moment zag ik dat niet...later wel.
Sieb was ook een held en kanjer en ging maar door en door, totdat we echt merkte dat hij niet meer kon..maar zelfs toen we bij de DA waren, was hij zo opgewekt dat ik hem toen weer zo graag mee naar huis wilde nemen, terwijl hij amper kon slikken...stom is dat niet !
Das Dierenliefde...het zijn je kinderen, zo was dat bij ons..zo moeilijk allemaal.
Zelf komt het moment wel, dat je echt weet wat je moet doen, en dat maak je vaak samen met je partner, en DA...

Geniet nog maar heerlijk van hem...en ik wens je erg veel sterkte in deze ooo zoo moeilijke situatie..

Liefs Lein

ooo wat is dit moeilijk,alles is hierboven al gezegt,kan je alleen maar veel sterkte toewensen


en hopen dat je nog even van je hond mag genieten.(zonder pijn)


gr liesbeth

ik wens je heel veel sterkte toe, ik weet wat je bedoelt en de keuze is moeilijk,maar ik weet zeker nadat ik uw versie lees, dat je zeker niet ondoordacht tewerk gaat ,dus de beslissing die je neemt is de beste!

heel veel sterkte en een dikke knuffel

Mijn golden Chico had hetzelfde, die hebben we op 16 juni laten inslapen. Sinds januari liet hij 's nachts zijn plas lopen. We hebben hem toen een luier gegeven, en daarna heeft hij nooit meer geplast, ook niet in de luier. Het gevoel van de luier deed hem doorhebben dat hij niet moest plassen. Iedere nacht stond ik met hem buiten. Hij had moeite met opstaan door hernia en artrose. Maar uitlaten en eten vond hij geweldig!

Zelfs op het laatst. We haalden de auto want het ging niet meer. Hij kon niet meer hurken om te poepen, en ik moest hem met een riem om zijn middel ondersteunen. Maar hij werd helemaal door het dolle van blijdschap want we gingen met de auto. Zijn laatste reis.

Ik zei al langer dat het niet ging, mijn vader liet hem 's ochtends uit, na zijn rust en dan ging het. 's Middags en 's avonds ging het niet. Op een gegeven moment merkte ik dat hij pijn had. Hij lag op de grond en ik wilde hem knuffelen, zoals zo vaak. Maar hij gromde, en wou bijna niet eens aangeraakt worden. Hij heeft toen nog een paar dagen pijnstillers gehad, maar dat ging ook niet. Als start mocht hij er 2. Toen ging het weer goed. Daarna 1 per dag, en dat ging knudde. Het waren zware pijnstillers, die maximaal een week gegeven mochten worden.

En toen was het over. Chico stapte dolblij in de auto, met zijn voorpoten dan, want de achterkant moest ik er in tillen. Hij zat blij om zich heen te kijken in de auto. Hij was blij en alert bij de dierenarts. En toch moesten we hem laten gaan. Zijn goede momenten wogen niet meer op tegen de slechte dagen.

Tjee, dit is idd moeilijk zeg, mijn dierenarts zei altijd: jij kent je hond het beste van iedereen.

Skunk had diverse tumoren, en dat zag er gewoon slecht uit. Mijn man en ik spraken af haar niet onnodig pijn te laten lijden en bij tekenen van pijn haar in te laten slapen. Skunk deed haar rondje iedere dag, met alle vreugde, maar in huis was ze lusteloos en sliep ze eigenlijk bijna alleen maar.

Wij hadden echt niet het idee dat ze pijn had, tot ze ineens op een avond niet meer van mijn zijde week. Continu wilde ze bij me zijn, dat was voor mij een omslagpunt. Twee dagen lang duurde dit en toen zei ik al tegen mijn man dat het klaar was voor haar. Mijn man was het nog niet zo mee eens. Maar ineens ging ze uit zichzelf een nacht in de gang liggen, waar het veel kouder is dan in de rest van het huis, en ze heeft de hele nacht liggen janken. Die ochten heb ik mijn man gezegd dat het over was, dat ik de dierenarts ging bellen. Hij wilde dit aanvankelijk niet, maar ik had de beslissing al genomen. We zijn nog 1 keer met haar een grote ronde door het bos gegaan, ze was als vanouds, maar bij de laatste checkup bij de dierenarts was haar tandvlees al zelfs helemaal wit... geen goed teken. Tot het bittere eind heeft ze geknokt, ze wilde perse bij ons blijven, maar het ging gewoon niet meer. Dagenlang heb ik met een schuldgevoel rondgelopen, ik had mijn meisje doodgemaakt, zo vond ik dat. Nu, ruim een maand later, weet ik dat ik haar een hoop ellende heb bespaard. Wat ik ervan geleerd heb is dat honden niet snel te kennen geven dat ze pijn hebben.

Nogmaals, jij kent je hond het beste, en het is jouw keuze, echt! En het is moeilijk, zo verrotte moeilijk, maar uiteindelijk is jouw beslissing het beste, want je hond kan die beslissing zelf niet maken.

Sterkte de komende tijd.

Liefs,

Wendy

Met tranen zit ik hier te lezen.
Ikzelf heb ook zo'n beslissingIk moeten nemen.
Onze Cindy kreeg op haar 15jarige leeftijd een soort van hersenbloeding/infarct(?).
Ze kon en deed een paar dagen niks meer.
Na die dagen knapte ze beetje voor beetje op en begon weer op te leven.
Iets meer dan een jaar later ging het toch slechter met haar.
Was zo goed als blind,kon ook bijna niet meer lopen,werd behoorlijk dement,maar toch had ze nog van die heldere momenten en probeerde te spelen met Candy.
Ik heb de beslissing genomen voor het te erg werd.
Hoe verrot moeilijk die beslissing ook was.
Een hondwaardig leven had ze niet meer.
Ik wilde haar een hoop pijn besparen en heb haar op 13 juli '09 laten gaan.

Ik denk dat je het wel aan Patcho ziet wanneer het zover is.
Het blijft zeker super en super moeilijk,zeker als je al met die gedachte bezig bent.

Heel veel sterkte !!

Beste Sonja,
Nooit zou ik u het advies willen geven, laat hem
toch maar beter inslapen.
Een hond die ouder wordt, gaat altijd slechter functioneren, maar dat zou voor mij niet een reden
zijn.
Wel als hij zou lijden, pijn zou hebben, zou ik
het overwegen.
Uzelf als baasje voelt en weet dit het beste.
Ik zou meer kijken naar zijn mooie momenten,
want u zegt zelf hij geniet nog.
En als hij geniet, waarom zou u hem laten inslapen ?
De slechtere momenten daargelaten !
Ik kan me het zo ontzettend goed voorstellen,
dat u zich nu al schuldig voelt.
Ik schat dat u nog niet zover bent, en dan zou
ik dit nog niet doen.
Want een maatje laten inslapen, doe je niet zomaar,
dat doe je als jezelf en je maatje zover zijn.
En dat is nu nog niet !
Ik heb nu nog een brok in mijn keel, als ik dit lees.
Denk ik aan mijn oudste, die stervend bij mij op
de serretafel lag en de da mij aankeek om te vragen,
wat hij moest doen.
Zoals Luca was, na die bijna fatale pitbullaanval.
En ik kreeg het niet voor elkaar.
Een gezonde jonge hond, die dit moet meemaken.
En hij overleefde.
Mijn gevoel zei me dat ik hem niet moest laten gaan.