Oproep: mensen begrijpen mijn rouw niet

"  Rouwen om een mens daar heeft de omgeving meer begrip voor.
Maar rouwen om een huisdier....degene(dichte familie die mij goed kent) die tegen mij zeiden,laten we eerlijk zijn is het maar een hond.
Die mensen zullen heus geen ander beeld hebben door een interview.
 
Misschien wil ik mij niet zo kwetsbaar opstellen tegenover onbekenden en sommige familieleden omdat ik niet gekwetst  wil worden.
  "

Monique

 Kan me hier in vinden, toen Lobbes overleed was het de dag erna al: "ahh voel je je nou nog steeds ellendig om "die" hond?

 En dat doet pijn,je zou ze het liefst een klap verkopen.

"  En dat doet pijn,je zou ze het liefst een klap verkopen.
  "

Monique

 Dat waren de meest dichtbije familieleden die ook met Lobbes in één huis woonde.. dus ja. 

Lobbes was ook hun familie... 

Of een andere was bij mijn moeders hond : Ga maar niet mee naar de dierenarts want jij kunt daar niet tegen dat weet ik.. (..lees: als we haar moeten laten inslapen).

Ik wil toch iets verduidelijken .

Ik begrijp het onmetelijk verdriet bij het verlies van een geliefde hond of poes. Dat iemand gebroken achterblijft....

alleen vind ik dat dit niet aan iedereen moet verteld worden, dat het in intieme kring moet verwerkt worden.

Nee. Het verdriet na het verlies van een huisdier, zéker een hond, wordt net zo aangrijpend gevoelt als na het overlijden van een familielid. En waarom zou je dát niet mogen delen als je dat helpt in de verwerking?

. Dat is ook onderzocht en de rouw die men dan voelt( na het overlijden van hun hond ) kan net zo hevig zijn. Kan zelfs voor trauma's zorgen.

Maar wat de pijn erger maakt, is juist dat je er niét over praten kunt!

Niet honden bezitters begrijpen je niet en vinden je overdreven oid. Terwijl je over je overleden tante( bij wijze van spreken) nog gerust een jaar na dato vol mag schieten en een troostende schouder krijgt.Dát is de extra pijn die Monique en obi's baasje beschrijven 

En die ik zeer goed herken, helaas.

Maar. Ik denk inderdaad niet dat een emotioneel artikel in een blad( welk blad dan toch??)daar iets aan gaat veranderen.

Mensen kunnen het blijven afdoen als de emoties van een individu.

Erkenning voor de rouw van mensen na de dood van hun hond zul je daar écht niet mee bereiken.

Ik kon bv na de dood van mijn hond even niet werken; kapot was ik. Maar dat kun je niet als reden opvoeren bij een werkgever.

Dus heb ik me ziek gemeld met een andere reden.......dat bedoel ik dus.....

Dat verandert niet zomaar.

Weet je nog in de tijd van Dutroux ?

De vader van één vd vermoorde meisjes kwam telkens weer in alle media zijn verhaal en zijn verdriet uiten

men noemde hem mediageil

ook niet mooi maar hij had beter binnenshuis gerouwd zoals de anderen deden

Mijn hemel zeg Anny.

Dat is toch van een heel andere orde en hier zó ontzettend misplaatst om dat drama erbij te betrekken.

Echt hoor

 Dank je

" Weet je nog in de tijd van Dutroux ?
 
De vader van één vd vermoorde meisjes kwam telkens weer in alle media zijn verhaal en zijn verdriet uiten
 
men noemde hem mediageil
 
ook niet mooi maar hij had beter binnenshuis gerouwd zoals de anderen deden "

Anny en Lance

 Excuseer me Anny maar dit zijn appelen en peren.

Hoe jij en ik ons verdriet uiten kunnen ook appelen en peren zijn. Is het ene verdriet dan ondergeschikt aan het andere? neen.

Met alle respect naar ieders eigenheid, wanneer je begint te veralgemenen (of je eigen manier van leven opdringt aan een ander) dan sla je de bal mis en ontbreek je een groot stuk empathie naar anderen die op hun eigen manier in het leven staan.

Beeld je es in dat een bench automatisch bij een hond zou horen en iedereen die je erover aanspreekt snapt niet wat je bedoelt en vind je een enorm zagevrouw. Ze snappen jouw probleem met een bench niet. Ze willen liever dat je gewoon je mond erover gaat houden, want ze hebben er geen boodschap aan. Wat ga je doen? Wat ga je denken?

Sommige mensen hebben enkel hun dier als sociaal contact, en dan gaat een ander hen eventjes op de vingers tikken en zeggen dat ze hun gevoel maar moeten inslikken. Je moest es weten wat een dier kan doen voor een eenzame mens. Hopelijk moet je niet eerst zelf eenzaam worden voor je dit gegeven kan aanvaarden.

Wat de Dutroux affaire betreft, ik heb veel respect voor de vader van Ann. ie dacht dat ie een verschil kon maken en daar ging ie voor. Iemand die zoiets heeft meegemaakt beschuldigen van mediageilheid is de zoveelste dolk doorheen het hart. Als ik even krachtig als hem was geweest in zo'n situatie, had ik minstens hetzelfde gedaan.

Nogmaals, met alle respect hoor.

Nou, de vader van An, in de zaak Dutroux, heeft nog steeds "het huis van Ann" en helpt nog steeds mensen.
Deze mensen hebben hun weg naar hulp gevonden, door samen te komen met lotgenoten.
Wichita doet dit op vrijwillige basis, het gaat er toch niet om, of wij het zouden doen!!!!
Het wordt gepubliceerd en ieder bepaalt voor zichzelf om het artikel wel of niet te lezen.
Als er enkele baat mee hebben, is het opzet toch geslaagd.
Volgens mijn bescheiden mening, heb maar boerenverstand, was het een oproep en wil Wichita haar steentje bijdragen.
Ieder zijn meug

Nou ik denk dat de reactie van Anny precies duidelijk maakt waarom een artikel als dit dus zeer nodig is. Jeetje zeg ik sta echt met mijn mond vol tanden, ik denk niet dat er veel zwaardere beledigingen denkbaar zijn in dit geval maar goed... Verder ga ik hier ook maar niet op in voor ik helemaal uit mijn slof schiet en Anny ga beledigen op manieren die totaal ongepast zijn en eigenlijk niet bij mijn karakter passen.


Het blad waar het om gaat heet overigens Psychologie Magazine voor de mensen die dit nog wilde weten hierboven.

" Het is jammer dat wij hier in onze nuchtere westerse beschaving rouwen zien als een prive aangelegenheid. Juist in moeilijke periodes is troost van anderen zo belangrijk. 
Maar we weten er ons hier vaak geen raad mee. Inplaats van inleven in de ander vinden we het ongemakkelijk als iemand zijn gevoel uit. 
 
Zelf doe ik hier net zo hard aan mee hoor, dus ik wil niemand aanvallen. Maar ik vind het mooi dat Wichita op deze manier een stukje begrip probeert te kweken. Heel dapper  "

Hilde & Twinko

Dank je, en inderdaad dat is het ook precies wat je zegt. Bovendien heeft niet iedereen een sociaal vangnet om op terug te vallen in dit soort gevallen wat ook nog meespeelt, de enkele mensen die je dan om je heen hebt wil je er ook niet mee 'lastig vallen'.
Het artikel is overigens volgens mij niet zozeer bedoelt om tips te geven hoe om te gaan met de rouw maar meer een kijkje te geven in verschillende vormen van rouw. Waar ook het rouwen om dieren deel van uit maakt. De bedoeling is taboes doorbreken en de reacties in dit topic laten zien dat wat dat betreft dit bij dit thema nog altijd zeer hard nodig is.

Dank je wichita. Ik zal het zeker lezen als het uitkomt!

Ik Lees dat blad vaker. Serieus magazine.

En heus: respect voor het feit dat jij je verhaal daar wil delen.

Maar ik blijf vinden dat ts zich hier nog wel eens had kunnen melden en ietsiepietsie uitleg had kunnen geven.....

Ben ik helemaal met je eens hoor, weet eerlijk gezegd ook niet waarom dit niet is gebeurt vandaar dat ik dit maar doe.

Ik ga het blad zeker lezen als ik hem kan vinden! 

Er komt als het goed is ook een online publicatie dus die link zal ik dan wel hier plaatsen

 Dat zou ik fijn vinden! 

En net als anoniem heb ik veel respect voor je keuze en ik vind het ook enorm dapper.

Ik ben heel benieuwd naar het artikel. Psychologie magazine is een mooi blad. 

Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier, daar zouden geen normen voor moeten staan.

Ik ben benieuwd naar het artikel al zou ik het zelf niet doen. Niet met een foto of achternaam in ieder geval. Ben heel benieuwd hoe het wordt gebracht. Soms meen ik te lezen namelijk dat het toch wordt gesuggereerd dat het toch niet helemaal "gezond" is.

Terwijl ik het heel gezond vond om toe te geven aan een behoorlijk heftig en lang rouwproces; wegstoppen is een stuk vreemder. En het feit dat het zo'n ingewikkeld rouwproces was vond ik niet gek; iemand die zo lang bij je is en die komt te overlijden. n. Als iets met zoveel liefde gepaart gaat, dan hoort daar nu eenmaal een bepaald rouwproces bij.

Ik ga het magazine halen! 

Enorm stoer van je! En wat een prachtige foto! 

Ik ga hem ook halen! 

Diep respect dat je dit wou doen! 

Ik ben benieuwd of ze deze ook in Belgie verkopen, ga zeker even spieken dus!

 Durf niet te zeggen of ze 'm daar ook verkopen maar ik heb wel een contract moeten tekenen dat het artikel ook in de Duitse en Franse editie zou mogen verschijnen. Online is die in ieder geval hier (zonder verzendkosten binnen NL) te bestellen maar dan zul je even moeten kijken of ze ook naar België leveren.

Oh wat grappig!

Ik zag dit verhaal net pas en heb hem vanaf het begin gelezen en dacht "wat reageren deze mensen heftig, misschien is het wel voor een blad als psychologie Magazine en is het juist positief" en ja dus! 

Was gister bij mijn ouders waar het blad net binnen kwam, als ik wist dat je erin stond had ik hem meteen opengeslagen! Ik vraag of ze hem meenemen volgende keer dat ik ze zie :)

Wat goed dat je hieraan hebt meegewerkt.

Heeft dit diepte interview jou enigszins geholpen in acceptatie en berusting?

Mooie foto van je.

Hopelijk helpt het om bij lezers meer begrip te krijgen voor het verdriet en gemis na het overlijden van een huisdier. Ook in de psychologische sector is meer inzicht nodig.

Ik weet niet of het echt omschreven kan worden als diepte interview hoor. Ik heb gewoon mijn verhaal verteld, meer niet. Dus in dat opzicht heeft het mij niet ergens mee geholpen of zo. Maar het was een mooie ervaring om eens mee te maken, de hele fotoshoot e.d. bedoel ik dan. En ik hoop vooral dat het andere mensen kan helpen te doen inzien dat ze niet alleen zijn en dat hun onbegrepen rouw echt niet zo onbegrepen is als dat soms gedacht wordt. 


Toevallig had ik het laatst over het interview met mijn psych en die zei toen dat voor haar de omslag kwam toen haar huisdier overleed. Ze voelde toen zelf hoeveel pijn zoiets kon doen en wat het gemis betekende ten opzichten van het rouwen om mensen en dat heeft haar begrip hierin veranderd erkende ze ook. Voor mij alleen maar heel positief natuurlijk maar er zullen vast nog meer dan genoeg professionals zijn die er niet zo begripvol in staan en precies wat je zegt ook daar mag wel wat aandacht voor komen.

Emoties worden door een ieder anders verwerkt.

De een rouwt van binnen.

De ander praat met hen die naast hem haar staan. 

Weer een ander kan het beter kwijt bij mensen waar hij of zij zich minder mee verbonden voelt.

Daargelaten dat niet iedereen begrijpt hoeveel waarde een hond kan hebben. En dat verlies/afscheid daarvan. En de pijn, gemis en bijhorende emoties niet zo ff vervliegen.