hoe verwerk ik de dood van mijn hond?

Vanochtend heb ik de beslissing genomen om mijn allerliefste Nagou in te laten slapen. Weet nu wat wordt bedoeld met intens verdriet. Ik weet dat mijn beslissing de enige juiste was, maar toch is mijn verdriet niet te beschrijven. Ik heb Nagou een waardig afscheid kunnen geven, iets wat ik hem vorig jaar toen ik me pas echt realiseerde dat de ouderdom er in begon te hakken, aan hem heb beloofd. Hij heeft me 13 jaar en 7 maanden alle liefde gegeven en kameraadschap gegeven. Vandaag was het helaas tijd om mijn belofte van vorig jaar na te komen.

wilde ff reactie geven op hierboven van lenny weet niet zo goed hoe ik dit moet doen snap hoe je jemoet voelen mijn hondje is nu 3 weken geleden overleden verschrikkelijk groot verlies wens je sterkte grtjes hilde

Lieve britt,

zo'n groot verlies verwerken doet ieder op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo.
Maar wat moet dit moeilijk voor je zijn, je lieve sloeber weg en je hebt ook niet echt afscheid kunnen nemen...
Ik vond dit gedichtje ooit op het internet. wil het graag met je delen:



Ook lees ik allemaal lieve reacties op jou topic en ik hoop dat je hier wat steun uit kunt halen..
Heel erg veel sterkte en ook kracht toegewenst om deze ontzettend moeilijke tijd door te komen..
we denken aan je!!!

liefs selma en een pootje van skyla...

Kan niet anders melden, dan dat ik met je meeleef.
Weet precies hoe het voelt.
Op hondenpage kun je altijd jouw gevoelens uiten tav de dood van je Nagou.
Dat heeft mij bij de dood van Luca ook enorm gesteund.
Ik wens je heel veel sterkte toe, dit verdriet te dragen.
Ik leef met je mee.

heey wat erug ja

Hallo Leny,Inderdaad; wat een intens verdriet brengt het verlies van een hond met zich mee. Ik lees je berichtje nu pas omdat die op een wat ongebruikelijke plaats staat. Meestal openen mensen een nieuw onderwerp. Dat wordt dan geplaatst onder het kopje "recent". Op die manier zien mensen je bericht eerder en krijg je meer reacties.

Maar dit terzijde. Vijf dagen nadat jij de moeilijke  beslissing hebt moeten nemen om je lieve Nagou te laten inslapen, is mijn hondje Catootje op 13  1/2  jarige leeftijd, op een moment dat ik niet thuis was, dood gegaan.  Zij iwas mijn eerste hond. Natuurlijk had ik van vrienden gehoord hoe afschuwelijk het is als je hond dood gaat, maar dat het zo vreselijk is, had ik me niet  kunnen voorstellen. Ik weet wat je voelt. Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Hoi Brit

Allereerst heel veel sterkte je hond zo plots te verliezen en geen kans krijgen om afscheid te nemen is zwaar. Je hebt toch je jeugd met je hond gedeeld en nu mocht je zijn sterven niet meemaken. Heel vervelend.

Hoe verwerk je een verlies. Door je tranen te laten gaan je niet schamen en er veel over te praten. Na een tijdje is mijn ervaring kan je er wat beter mee om gaan. Je zult altijd wel aan je hond blijven denken omdat ik vermoed je eerste hond in je leven is geweest. Je allereerste hond blijft speciaal en gelukkig heb jij je liefde aan je hond kunnen geven en ontvangen.

Misschien kun je een foto met een kaarsje ergens zetten. Wat later een soort collage maken van foto,s. Maak je eigen gedenkplekje!

Ik wens je nogmaals sterkte ik weet hoe het is om een hond te verliezen en meer mensens hier op deze site.

l

Dit is een gedicht die ik heb gekregen van de dieren crematorium.
Gedicht heb ik bij een foto laten zetten, van mijn grote vriendin, die ik nog elke dag nog heel erg mis !

Mijn allerliefste baasje.

Als ik straks oud ben, ziek en zwak, en pijn verjaagt de slaap.
Als onrust neemt van mijn bezit, doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel....... Tot het beter past bij een verloren strijd ?

Ik ben niet bang tijdens de laatste gang.

Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
Je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart....

Wat jij liet doen,
Deed jij voor mij:

Jij hebt me nog meer pijn bespaard,
Voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit ?

Een wijs besluit dat werd gegrond.
Op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond.

Hallo allemaal,
>
> Onze lieve Lina is niet meer. Catalina hebben we enkele maanden geleden geadopteerd vanuit Spanje.

> Ze was al een paar dagen niet goed. Wilde 's-avonds opnieuw met haar naar de dierenarts gaan voor de 4e keer.
>
> 16 oktober liet ik haar buiten in de tuin om haar alvast een plasje te laten voordat ik haar zou uitlaten.
Enkele minuten later riep ik haar binnen, maar ze kwam niet.
Tot 's-avonds 10 uur gezocht in de tuin met zaklampen, niet gevonden. Ze kon niet weg zijn.
Uit frustratie heeft mijn man alle 20 jaar oude bomen (40 stuks) gekapt, maar Lina vonden we niet. Helderziende ingeschakeld. Volgens haar was Lina opgepikt door een auto. Aartikel in huis aan huis blad, alle dierenartsen aangeschreven, Brabantsdagblad ingeschakeld. Ook contact gezocht met SBS Hart van Nederland.

Vandaag is Lina gevonden, onder de grond. Er is een loader aan het werk om alle boomstronken te verwijderen.
Misschien is ze in een konijnenhol gekropen en kon ze niet meer terug (eigenlijk was ze daar te zwak voor) of misschien heeft ze een plekje gezocht om te sterven.
We weten nu in ieder geval waar ze is. Als we haar niet hadden gevonden zou ik me blijven afvragen "waar zou Lina toch zijn".
We zijn zo verdrietig. Lina was zo'n lief aandoenlijk hondje. We hielden van haar vanaf het eerste moment.
Ik hoop dat de pijn snel verzacht.
Op You Tube staat een filmpje van Lina toen ze nog in Spanje was. Zoekterm Catalina 5639.

Lieve Margareth, Wat een vreselijk verhaal. Wat moeten jullie je zorgen hebben gemaakt. Die onzekerheid omdat jullie niet wisten waar ze was of wat er met haar gebeurd was. En dan vandaag die vreselijke vondst. Wat lijkt me dat ontzettend zwaar. Nu weet je in ieder geval waar Lina is. Maar ik kan mij voorstellen dat je allerlei verschillende emoties hebt. Zo mooi dat jullie haar een nieuw leven hebben gegeven door haar uit Spanje te adopteren. Dat nieuwe leven was jammer genoeg veel te kort. Maar uit je verhaal is zo duidelijk te lezen dat jij en je man met heel veel liefde voor Luna gezorgd hebben. En dat heeft ze ongetwijfeld geweten. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Margareth,
Wat vreselijk om dit mee te maken; jullie hadden Lina pas 3 maanden en dan verdwenen en pas 12 dagen later gevonden, waarvoor ook nog eens 40 bomen moesten sneuvelen. In ieder geval hoef je nu niet meer rond te lopen met constant de vraag waar ze zou kunnen zijn.
Zou ze misschien toch zieker zijn geweest dan in te schatten was en zocht ze een plekje om het leven los te laten?
Ik hoop dat je dit grote verlies een plekje kan geven.
Heel veel sterkte.

Dank voor jullie lieve begripvolle reacties.
Wij hebben altijd al dieren gehad, van alles en nog wat. Onze honden Flappie (14,5 jaar), Babs (15 jaar) en Suus (17 jaar), zijn van ouderdom gestorven.
Een vriendje dat zo lang bij je is geweest te moeten afgeven is afschuwelijk.
Mijn moeder zei weleens als we weer verdriet hadden "een hond zou eigenlijk een mensenleven mee moeten gaan".
Maar zo werkt het niet, je weet dat je op een bepaald moment je vriendje gaat verliezen. 
Lina heeft maar 1 jaar mogen worden. En dat vind ik extra moeilijk, het beestje zou nog een heel honden leven mee moeten gaan.

Margareth,
Dat maakt het dubbel triest; Lina was nog zo jong.

Ik heb ook een hond gehad die 15 jaar werd en daarna mijn Cavalier, die ik op nog geen 4-jarige leeftijd moest laten inslapen vanwege ernstige erfelijke aandoeningen.

Je verhaal deed mij denken aan de manier waarop mijn zus haar adoptie hondje uit Griekenland verloor. Dit hondje mocht veel in de grote tuin loslopen en kon er niet uit, tenzij iemand een van de hekken vergat te sluiten. Mijn zus was aan de telefoon en hoorde in de verte een doffe dreun. Door intuitie voelde zij dat er iets mis was met haar hondje. Zij is naar buiten gerend; landweggetje af tot de verbindingsweg en zag verderop een zwart hoopje liggen. Dit was n.b. haar hondje. Een automobilist had haar hondje aangereden. Hondje was op slag dood. De automobilist was gewoon doorgereden! Ook zo'n drama. Dit was ook nog een jonge hond.

Een hond is een maatje van je en het doet zo enorm pijn als je dit maatje verliest; zeker als dit op jonge leeftijd gebeurt en op de manier zoals Lina is heengegaan.

Dag Loesje,

Wat een verdriet allemaal.
Je zou bijna besluiten geen dieren meer in huis te nemen.
Maar ja, ik vind mijn leven niet compleet zonder diertjes om me heen.
Die onvoorwaardelijke liefde, trouw en aanhankelijkheid kan ik echt niet missen.
Mijn man heeft nu zo iets van 'we nemen geen tweede hondje meer, ik wil dat verdriet niet meer'.
We hebben namelijk nog een hondje, Steffie zij is 8 jaar.
Maar ik weet zeker dat ik weer een tweede hondje wil, ook als vriendinnetje voor Steffie.
Op den duur zal mijn man er ook weer open voor staan, dat weet ik zeker.

Beste Anoniem (Gast),
Ben jij nu Margareth of iemand anders?
Het is inderdaad heel moeilijk om - als je recent een hondje hebt verloren - te realiseren dat een hondje in vergelijking met een mensenleven kort leeft en er kunnen ook nog onverwachte dingen gebeuren zoals ongelukken of ziekte. Zowel mijn Kooikerhondje als mijn Cavaliertje had ik graag de rest van mijn leven bij mij gehad; maar de werkelijkheid is helaas anders.
Momenteel kan ik door een niet zo goede gezondheid even geen hondje adopteren en ik hoop dat het er nog van komt; want ik ben dol op hondjes (vroeger had ik grote honden).
Ik hoop dat jij je echtgenoot kunt overtuigen om nog een hondje/huisgenootje voor jullie zelf en vriendinnetje voor Steffie er bij te kunnen nemen. Zo te lezen wil je dat heel graag.

Hoi Loesje,

Ik was vergeten mijn naam in te vullen maar ik ben dus Margareth.
Ik hoop dat je gezondheid snel weer zo goed is dat je kunt uitkijken naar een ander vriendje.
Als Lina niet was gevonden was ik voorlopig niet op zoek gegaan naar een nieuw hondje.
Maar Lina komt niet meer terug, we hebben haar begraven in onze tuin. Nooit vergeet ik dit lieve trouwe diertje dat zoveel indruk op ons heeft gemaakt (zie steeds dat lieve snoetje voor me).
Nu ben ik toch stiekem aan 't kijken voor een ander hondje. Ik heb al een hondje op 't oog. Deze komt uit Griekenland. Heb de vragenlijst al ingevuld en opgestuurd.
Ik durf het mijn man nog niet te vertellen, want als hij al in zou zijn voor een nieuw beestje, dan wil hij er geen meer uit het buitenland "met al die onbekende ziektes, je weet niet wat je in huis haalt"!
Wat denk jij, zou jij het er nog op durven wagen?

je neemt nooit afschijt van je hond hij zal altijd bij je zijn!

hallo allemaal  bazineke van snoepy

verleden jaar zoalss je gelezen heb  ben ik ook men lieve snoepy kwijd 
nu in auguqtus 2012 is mijn labrador ook overleden  ook met een gezwel da opebgesprongen is aan zijn lever  mijn andere hond  verleden jaar moeten laten inslapen nud de labrador duc
 wij misen nu alle 2 onze vrienden  ze zijn nu samen boven gelukkig zonder pijn 
 maar bij ons blijft de pijn knouwen in ons hardje  maar den er aan ze zijn nu gelukkig 
 ook mijn 2lieve schatten  mis ze nog altijd even erg als toens ze er nog waren ik zeg het is een groot verlies  waren tenslotten presies je kinderen
  en doe mij ook nog veel pijn want ben er nu 2 lieverds kwijd 
 ik zeg iedere avonsd slaapwel en praat er even tegen buiten voor ik ga slapen
  en toch voel ik soms da ze er zijn  op momenten als mijn man gaan werken is en dochter naar school is hoor ik men zwarte hondje de bordercoly in huis want hij was verzot op de tas met suiker in  dan hoor ik plots het lepeltje vergaan in de tas
  of eens een aanwezeheid  zeg altijd  probeer te praten  ze zijn soms in je aanwezegheid
  in begin wou ik ook nie geloven maar nu wort het sterker  bij me maar ween nog veel om hun
      ze blijven altijd in men hartje ook waar ze zijn   sterkte voor iedereen die hun dier of geliefde kwijd zijn 

of

Hey joh kanker G doe normaal honden zijn aardig kijk maar naar mijn moeder die kwispeld ook als ik mijn paal in haart keel druk!

tanks

Hoi allemaal.
Ik heb gisteren mijn liefste schat Kysha in moeten slapen. Ze is een heidewachtel en de liefste hond ooit.. Ze werd 11 jaar, 3 maanden en 1 dag. De reden dat ze in moest slapen is dat ze zo benauwd werd, ze had lymfeklierkanker en ze had echt grote ballen onder haar nek. Ze werd echt slomer, ze was nog steeds wel vrolijk maar ze had hoge koorts en het word ook steeds warmer, dus we wilden liever dat het nu zacht en snel over is, dan dat ze stikt. Ik kan me geen leven zonder haar voorstellen.. Ze is echt m'n alles, m'n maatje en m'n troost.. Ik heb de hele nacht gehuild. Ik weet dat het beter is, en dat het om de kwaliteit van leven gaat en niet om de lengte van leven. Maar toch. Lieve Kysh ik ga je zo zo missen..