Bang voor klappertjes

Dat boeit in mijn optiek wel. Want een hond die schrikt houdt z'n spanning makkelijker vast als hij stil moet zitten dan wanneer je hem positief weer in beweging krijgt. Of dit nu is door lekkers van de grond opkauwen of een spelletje of oefening voortzetten, als het maar een fijn gevoel geeft.

Okee. Weer wat geleerd?

Nu hopen dat het gaat werken voor Ts

Ow dat vraagteken moet een smiley zijn. Wat gek

 de smileys leiden een eigen leven hier 

En jij maakt er zomaar 2 hahaha

Ik werd een keer midden in de nacht wakker met een tennisbal die op mijn hoofd stuiterde (onweer). Ach ... was alvast stukken beter dan 23 kilo bibberende hond op mijn hoofd  Maar bij de volgende met onweerangst zet ik een snoeppot naast mijn bed, al doende leert men  

Ik heb ook een secret stash in de slaapkamer. Heb wel een hekel aan nachtelijk onweer gekregen. 

Nou en of, overdag prima, maar 's nachts ..... Ik had aanvankelijk ingezet op wat apporteren en verstopspel met de bal (dat was haar allerfijnste gevoel), zie je me al gaan in mijn pj met mijn haar recht omhoog en m'n oogbollen amper terug in hun oogkassen  Het plan was leuk, nu de uitvoering nog  Gelukkig waren we al snel op niveau dat lepeltje lepeltje onder de deken ook helemaal oké was   Tennisbal onvindbaar verstopt

Hihihihihi Petra, lepeltje lepeltje met de hond gezellig.
Maar Woola is nu weer helemaal niet bang voor onweer, gek hè. Het is een beetje een rare meid, wel heel lief. Ik ga zeker aan de slag met jullie tips, ik hou Jullie op de hoogte hoor.

Bij ons ging het op training precies hetzelfde. Mellow was met geen mogelijkheid meer in beweging te krijgen op zo'n moment, totaal onbereikbaar. Ze wilde maar 1 kant op: naar de auto en wel direct!

Ik ben, mede daarom, ook gestopt (was niet de hoofdreden overigens).

Dat soort geluiden zijn nog steeds eng, al gaat het tegenwoordig wel beter. Juist door hoe ik erop reageer lijkt zij steeds beter in te zien dat het niet allemaal zo eng is als zij denkt. Ik benoem het geluid ("ja, dat is een ....") gevolgd door een "kom je weer mee?" en negen van de tien keer doet ze dat ook. 

Het moet wel héél erg zijn wil ze ECHT NIET meer willen. Als het té eng is dan wil ze terug en dan maakt het niet uit of terug 3 kwartier duurt en doorlopen nog maar 1 kwartier.

Maar goed, het heeft best even geduurd voor ik hier een fijne weg in heb gevonden die voor ons beiden goed werkt.