Mijn lieve kleine Max is er niet meer :( update verzekering

Nogmaals veel sterkte, heel veel hier weten hoe je je voelt. Ik mis mijn meisje ook nog steeds elke dag..ze zullen altijd een speciaal plekje in ons hart hebben. 

Ik kijk net naar dat grote hondenbed met nog 3 meisjes erop.

En denk, het blijft een lege plek zonder mijn grote Veri

Nogmaals heel veel sterkte

voor mij voelt het 

goed om hier te lezen dat ik niet de enige ben, in mijn omgeving snappen ze het maar niet.

Ik hoop dat jullie hier ook een beetje troost uit kunnen putten

Nogmaals heel veel sterkte. Het gemis blijft... Hopelijk vinden jullie toch wat troost uit al die lieve woorden.

We kunnen er maar niet aan wennen dat Max er niet meer is. Ik hoop dat de komst can een pup de pijn zal verzachten 

16-08-14 en 18-03-15
Hebben Luna en Penny een deel van ons leven mee genomen.....

Lieve Talia dit zal je nooit vergeten.
Het gemis zal nooit over gaan.
Maar de pijn zal minder worden.
Ik hoop zo dat dat gebeurt als je je pup in je handen neemt....

Ik kan het alleen maar via letters, maar ik sla een arm om je heen.
Ik hoop dat het je iets helpt.

Dikke knuffel.

Bedankt iedereen voor de steun !

Ik lees het nu pas! Wat ontzettend verdrietig...

beetje laat, maar alsnog sterkte!

Ach heel veel sterkte. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik heb nu ook een puppy rondlopen en het neemt het gemis niet weg, maar maakt het wel dragelijk..... en maakt de slechte dagen weer goed.  

Dat kan ik me heel goed voorstellen, Max was een deel van jullie leven.

Ik hoop dat het gaat zoals Jaimie zegt, je vergeet Max nooit maar als je een andere pup in huis krijgt dat de pijn dan minder wordt.

Mijn andere meiden verzachten mijn pijn ook.

Ik denk dat dat bij jou ook zo zal zijn. En Max vergeet je nooit, maar dat is ook niet de bedoeling. Ze zijn voor altijd in ons hart

Wat mooi, Wichita

Klopt helemaal,ik voel het zelfde.Nu na precies 9 maanden,vind ik het nog steeds zo erg,bijna elke dag nog een traan,het gemis.Heel veel sterkte.

De kwade dagen zullen steeds minder worden,,, echt!

Hou vol..

Wichita, dit is nou echt zoals het voelt, ik wil iedereen nogmaals heel veel sterkte en kracht toewensen bij het verwerken van het verlies.

@ Max

Over de foto die je postte... 

Hoe moeilijk dit ook is en hoe onwerkelijk dit nu ook klinkt. Uiteindelijk zullen er weer mooie dagen komen. Slechte dagen zullen niet blijven... geloof me. Er zullen dagen zijn waarop je beseft dat Max op sommige momenten misschien wel over je schouder mee lijkt te kijken. Omdat er dingen gebeuren die hij wel voor je gewild MOET hebben. Max zou je nooit willen achterlaten met alleen slechte dagen in het vooruitzicht? Hij is altijd bij je, echt waar. 

Wie weet komt er over een poos wanneer de tijd daar rijp voor is wel een ander hondje op je pad. Een hondje wat dolgelukkig zal zijn met jou als baasje.

 Ik hoop dat ik dit achter mij  kan laten. Maar de gebeurtenis laat enorme littekens achter :( 

Wat erg zeg! 

Ik wens je heeeeel veel sterkte.

 Vreselijk om op deze manier je maatje te verliezen. Wens jullie heel veel sterkte om dit grote drama te verwerken.

Ik wil je graag nog even een hart onder de riem steken, de pijn is nog zo groot, ik hoop echt dat je van dit trauma af komt, en later als je weer aan een hond begint, er geen last meer van hebt.

Mijn faro is ooit aangevallen bij de keel door een staff, en hij leeft nog, en nog is het een trauma voor mij, dus hoe moet dat dan bij jou zijn?

ik denk aan je, wens je dan ook veel sterkte

Wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt.

wij denken aan je, vinden het verschrikkelijk voor je.

Bedankt voor de lieve woorden. Ik vertrouw honden niet meer. Ik ga geregeld met de Kees van mijn zus wandelen ( die ging vroeger ook mee met ons) en ik merk dat ik wel kriebels krijg bij vreemde honden. Ik hoop dat ik mij er ooit kan over zetten

Ik weet hoe je je voelt. De eerste maanden / jaar nadat Niño op de hondenschool aangevallen werd kreeg ik panische angst als er een hond was gaan lopen daar. Nu is dat al beter. Enkel bij bouviers heb ik het nog moeilijk met nienster erbij. Er is maar 1 bouvier die ik vertrouw, de rest vind ik echt akelige beesten. 
Ik wens je voor de rest nog veel sterkte en moed met dit alles te verwerken! 

Zo'n trauma gaat gepaard met gevoel van schuld en controleverlies. Je natuurlijk (zelf)vertrouwen is beschadigd en er was helemaal niets wat je er aan kon doen (overgeleverd zijn aan/verlies van regie/controle). Zoiets vreet aan je en door in alle situaties waarin het je weer zou kunnen overkomen. Dat is even logisch als verdrietig .... 

Het is niet zo simpel als je er overheen zetten. Het vraagt tijd om weer een hernieuwd regie en vertrouwen op te bouwen. Dat gaat in fases. Van verlammen en/of direct wegwezen tot langzame gewenning aan situaties die doen denken aan....

Ik weet het moment nog dat ik voor de eerste keer niet direct kilometers omliep voor de herder (in mijn traumabeleving vielen alle herders andere honden meteen aan) die ik al vaker tegenkwam. Ik nam nog wel ruim genoeg afstand, maar ik wortelde mijn voeten in de grond en ervoer een stuk regie en controle terugkomen wat ik al een poos kwijt was. En langzaam aan, door mezelf er binnen mijn comfortzone en regie aan bloot te stellen, won ik langzaam weer aan zelfvertrouwen (regie) en vertrouwen dat niet alle herders meteen tot aanval overgaan. Ik ben nog steeds behoedzaam, met name omdat het vaak de herders zijn die los lopen hier in de woonwijk, en schat nu beter de verschillende situaties in en hoe ik het daarin comfortabel houd. Ik heb mezelf weer wat meer regie terug gegeven om keuzes te maken ipv meteen full blown in angst en wantrouwen terecht te komen.

Het is nog zo kort geleden met Max. Zoiets ingrijpends vraagt tijd om te kunnen verwerken (ik noem het integreren) en raak je nooit meer helemaal kwijt. Maar misschien, door zoals nu met de hond van je zus te wandelen, krijg je langzaam aan hoop dat er steeds weer wat meer regie en vertrouwen terug mag komen. Het is een proces, waarin het integreren van de rauwe pijn en alle gevoelens die ermee gepaard gaan een belangrijke rol speelt. 

Sterkte

Ben het met Petra eens.

Die angst raak je niet zo maar kwijt. Proberen je zelf sterk te maken, zo dat als er een hond ongevraagd aankomt, je je zelf groot maak en die hond weg stuurt.

 De lichaamstaal van honden goed leren lezen. Mijn trainer zegt, ga in een honden gebied zitten en observeren. Signalen leren herkennen en kijken hoe honden zullen reageren.

Zo zorg je dat je kunt antisiperen en als nodig honden weg kan jagen. Dat laatstse vind ik moeilijk, niet zo zeer om een hond weg te jagen, dat lukt wel, maar ik ben altijd bang voor de reactie van de baas, die begrijpen nooit waarom je de hond weg jaagt.

 Kan die angst wel goed begrijpen, is ook niet niks wat je hebt meegemaakt natuurlijk. Door verhalen die ik hier lees, en in het nieuws zie... ben ik zelf ook veel voorzichtiger geworden, ik laat m'n hond niet bij vreemde honden. 

Het gekke van al is dat de hond die Max beet niet zichtbaar waarschuwde wat het allemaal zo moeilijk maakt. Die hond zal wel signalen gegegeven hebben maar niet zichtbaar voor de mens. Deze hond ging voor de kill en dit zijn de honden die dan ook niet of nauwelijks waarschuwen. Honden die waarschuwen willen een gevecht vermeiden , maar zullen wel vechten als het moet. 

Wat een verschrikkelijk verhaal!!

Heel veel sterkte!

Ik heb er bijna geen woorden voor, sterkte!

Ik snap wat je bedoelt. En dat is ook wat het zo extra ingrijpend maakt. Omdat het zo onvoorspelbaar en zo onvoorstelbare impact heeft. Totaal overgeleverd. Het heeft mij echt geholpen om mezelf in te prenten dat niet alle honden zomaar abrupt voor de kill gaan. Daar is echt iets mis mee, een knop die omgaat. Maar dat vertrouwen opbouwen en weer regie terugpakken vergt tijd en wat ik hierboven schreef.