Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Wat een aandoenlijke foto,zo teer,die 2 meisjes.Ik begrijp dat het ook heel moeilijk voor je is om ze zo te zien,maar je wil ze ook niet kwijt,het is zo dubbel.Ik weet nog wel hoe ik me voelde,wanneer het eens niet goed ging met Bobby,Sterkte en vertroetel ze zoveel je kan,maar ik weet dat je dat al doet.

Gastinnetje en Ruby88: dat schrikken is hier ook al een paar keer gebeurd. Gelukkig is het nog allemaal met een sisser afgelopen, maar het duurt wel even voordat je van de schrik bekomen bent.

Inderdaad Rianne: het is zo ontzettend dubbel allemaal. Wel vraag ik me steeds meer af waar vooral Speedy de vechtlust vandaan haalt. Wat een sterke en moedige hond is ze toch. De ouderdom heeft het meest bij haar weggeroofd en toch gaat ze manmoedig door. Net als de veteranen met dodenherdenking, dat zijn ook van die bikkels.

Alvast over vaderdag cq Baas kluif dag:

Precies 4 jaar geleden heb ik een fotoshoot laten doen van onze meisjes. Tessa was even daarvoor door het oog van de naald gegaan door de ontstoken tekenbeet en was er bijna aan bezweken. Toen ze opknapte wilde ik dit vieren met mooie foto's. Het was toen een hele toer om ze om de foto te krijgen, maar wat een mooie foto's zijn het allemaal geworden. Ik heb een foto uitgekozen en laten uitvergroten en die hangt sindsdien ingelijst binnen, dit was het vaderdag kado voor Baas kluif 4 jaar geleden.

Van de week kwam ik de hele reportage tegen en dat bracht me op een idee. Als de tijd daar is krijgen onze meisjes hun laatste rustplaats onder ons keukenraam: zo blijven ze altijd dichtbij ons. Op de muur boven hun grafje wil ik graag een foto op canvas hangen van de meisjes. Nu lijkt het me beter als die bij leven al aan de muur hangt, we kunnen er dan vast aan wennen. Daarom ga ik hem voor vaderdag geven aan baas Kluif.

Zo werkt het twee kanten op:

1) ik heb alvast een mooi kado

2) ik heb het bespreekbaar gemaakt met de kinderen, alvast laten zien waar Speedy en Tessa komen te liggen en hoe ze eventueel kunnen gaan (in hun slaap, door een prik etc.).

Ik kijk heel erg uit naar de foto op canvas (formaat 70 x 50cm.) Het is een foto uit de uitgebreide fotoshoot van 30 foto's die ik 4 jaar geleden niet uitkoos, maar die er nu gelijk uitsprong.

Wat een mooi idee!!!

 Even off topic maar waarom sta jij op je kop.

Mooi idee zeg....

 ???????

Jou foto hihihi

Goed idee van je.Het is ook goed dat je je kinderen vast voorbereid op wat er komen gaat.

Heel mooi idee......

Het is de middelste foto:

Best pijnlijk, maar ook zo mooi om onze meisjes in al hun levenskracht te zien. De foto's bekijken we met een lach en een traan.

Dit was voordat de ouderdom genadeloos toesloeg. Voordat Tessa haar tia kreeg en Speedy en Tessa hun zicht en gehoor nog hadden.

Ik kon met ze wandelen naar de fotograaf toe, ondenkbaar nu, toen was alles  mogelijk....

Dit is een foto van nu:

Erg mooie foto's!

Ach wat een schatjes zijn het toch....lief hoor en hele mooie foto.

Wat mooi dat ze in je tuin komen , dat je ze dichtbij wilt houden . 

Met het eerste oudje van ons , die heel slecht was en dan ook gestorven is in de winter toen het vroor, was de grond al dagen heel hard in de tuin .

Zijn putje was  daarom al een week op voorhand gegraven....man man man wat voelden wij ons slecht toen we er naar keken iedere dag.

Net of we wilden dat het al zou gebeuren. 

Mijn tuin ligt nu vol gestorven huisdieren.

Allemaal mooie herinneringen . Dus ik vind jouw voorbereidingen , mentaal dan nu nog wel, héél goed. 

Maar ik hoop dat de dametjes nog lang bij jullie blijven hoor. 

Bedankt allemaal!

Baas kluif en ik hebben onlangs concrete afspraken gemaakt.

Mocht er overdag iets acuuts gebeuren met een van de dames dan laat ik haar zo snel mogelijk inslapen en wacht dan niet op de thuiskomst van mijn partner. Als een van de dames overdag komt te overlijden dan bel ik mijn partner niet, want hij moet nog naar huis rijden en zal dat dan niet meer kunnen.

Mochten de dames ingeslapen moeten worden, dan laat ik de kinderen daar niet bij. Alleen de dierenarts (die naar ons huis komt) en ikzelf. Vooraf en na het inslapen mogen de kinderen erbij. Baas kluif kan geen prik aanzien (begrijpelijk) en zal er ook niet bij blijven.

Mijn partner is timmerman en zal, als het zover is, de kistjes maken voor onze meisjes. Hij kan dat nu nog niet. Wellicht zal het hem helpen in zijn verwerkingsproces als ze er niet meer zijn.

Als ze zijn overleden maak ik pootafdrukjes in klei.

Ik kijk erg uit naar de foto op canvas en heb me al een paar keer bijna versproken, van mij zou het vandaag al vaderdag mogen zijn!

Erg mooi... Maar word er zo verdrietig van als ik het lees...

Pfoe ik lees het met een traan, iets mer dan een jaar geleden moesten wij daar ook over na denken, eerst uitgesteld maar op een gegeven moment weet je dat je over die concrete dingen moet nadenken. Al is het eng raad ik iedereen aan daar op tijd en goed over na te denken voor al dat moment daar opeens is, dan heb je een "plan" om te volgen en dat geeft toch soort rust. Echt goed dat je er over na gedacht hebt! 

Leef echt met jullie mee en vindt meteen zo herkenbaar om te lezen..

Ons meisje is ook thuis ingeslapen in mijn armen, meest enge en heftige moment van me leven durf ik toch wel te zeggen. Maar toch zo blij dat ik tot het laatste moment bij haar was. In het begin dacht ik dat ik er ook niet bij wilde zijn maar toen besefte ik mij dat zij ook niet wist wat er ging gebeuren en bij haar moest blijven. Mijn laatste plicht als baasje, zij was er altijd voor mij ik dus ook voor haar.

Ze slaapt nu voor altijd in onze tuin, haar favoriete plekje in de tuin kijkt ze voor eeuwig door het poortje naar de vijver. 

Hopelijk blijft het moment nog weg en hebben jullie weer dagen, weken en wellicht maanden om nog van elkaar te genieten! En die foto's echt zo mooi  kan helaas niks voor jullie doen dan heel veel hondenliefde jullie kant op sturen en nog eens te benadrukken hoe knap ik vindt hoe jullie ermee omgaan! 

Wat een aandoenlijke foto's Speedy Tessa, helemaal van de twee oudjes. Zo mooi dat ze nog steeds samen zijn, maar hoe moeilijk om te zien dat ze vreemden in hun eigen lijfjes zijn. Hoop dat jullie meisjes vredig in hun slaap mogen gaan en dat er geen dierenarts aan te pas hoeft te komen. Ik vind jullie heel sterk en wat een super baasje.

Lieve groet en een pootje van Woola

Ik kom hier regelmatig kijken,vindt dit zo'n vertederend topic.

Die foto weer,kippenvel...

Mooi idee van die foto op canvas.  En het is ook een heel mooie foto, met de hondjes heel lief en knap en toch stoer op.  Een erg aandoenlijke foto zou je telkens triest maken, deze is prima.

Ook heel goed dat jullie zo'n beetje nagegaan zijn van "wat als.. ?"... Meestal lopen dingen niet zoals je ze op voorhand verwacht en hopelijk zijn ze nog voorbarig, maar 17 jaar... dan is dit is dit gewoon realistisch....

Knuffel voor je dametjes !

Prachtige foto! Knuffel voor je meisjes...

Bedankt voor de mooie reacties, ze doen me goed!!

"De angst is weg, vervlogen in de afgelopen dagen.

Ik voel me sterk genoeg om dubbel verlies te dragen.

Alles is beter dan toe te moeten zien op het lijden.

Van onze twee sterke meiden.

Hopelijk mag het voor onze meisjes nu snel gaan

En komt er een zacht einde aan hun dierenbestaan."

Ik heb je topic op de voet gevolgd

Het is aandoenlijk om het allemaal te lezen, je verwoord het mooi

Je hebt een mooie foto uitgezocht op canvas, echt een mooie foto

Ik wil je/jullie sterkte wensen.

Knuffel voor je 2 kanjers

Zo mooi hoe je het verwoord maar de tranen springen in mijn ogen.

Dan denk ik ook aan baas kluif ik lees bijna en voel nog meer zijn verdriet. Denk dat jullie goede afspraken zo hebben gemaakt maar hoop dat de meisjes nog even mogen mee gaan in jullie leven.

Hoe gaat het nu met de meisjes?en met jullie?

Bedankt allemaal!

De meisjes blijven het goed doen ondanks alles. Zelf vind ik het zwaar om vol te houden. We leven nu al ruim 7 maanden in deze emotionele rollercoaster en het is niet makkelijk om toe te zien op twee geteisterde lijfjes.

Onze meisjes zijn mentaal ijzersterk, voor ons is het mentaal juist weer heel zwaar.

Soms denk ik: hoe lang zal dit nog duren? Begrijp me goed: dankbaarheid voert hier de boventoon en ik wil niet ondankbaar klinken maar ik hoop voor de meisjes dat het einde dichtbij is.

Het moet vreselijk zijn te weten dat het einde nabij is en de hondjes nog steeds enorm vechten.

Het zal wel enorm pijn doen als ze gaan , maar je weet dat ze alles hebben gedaan om bij jullie te blijven , en jullie alles hebben gedaan om ze nog een mooie laatste jaren ( en heel leven ) te geven.

Ik kan niks anders doen als jullie bedanken dat jullie zo voor je dieren zijn.....

 Mooi gezegd Jamie ook namens mij Dank dat jullie zo goed zijn voor de besjes.... diep respect

Ik voel me opgebrand, moe gestreden.

Ik zit helemaal stuk.

De afgelopen maanden zijn zo heftig geweest, ze eisen hun tol.

Maar we lopen nog steeds op die akelige doodlopende weg en de weg gaat maar door en door....

Er zijn geen zijpaadjes meer of rustpunten.

We weten wat er aan het einde van die weg zit, dus laat het dan nu maar komen.

Nu heeft Tessa diarree, het arme beestje kan er ook niets aan doen, maar het loopt door de luier heen en alles maar dan ook alles zit onder: de vloer, de kussens, de handdoeken. Oh mensen, ik ben de wanhoop nabij: ik weet het even niet meer.

Ooh vreselijk! Ik leef met je mee. Hopelijk houd de diarree gauw op. Dit is voor jou en tessa niet te doen :(.

Helaas kan ik weinig doen vanaf een beeldscherm, maar weet dat ik het enorm knap vind wat je allemaal voor je hondjes doet.

Ach jee wat naar. Sterkte hoor.

Ach laat ze nu toch maar die laatste reis kunnen maken... zonder dokter en beslissingen. Gewoon omdat ze op zijn.... sterkte