Een kijkje in het leven van onze 17 jarige hondjes Speedy en Tessa

Ze blijven ontroeren die 2.
En wat lijkt het me erg moeilijk ja.
Zeker omdat je zo tussen de twijfels heen gejaagd wordt...
Ik ga alvast hard duimen dat als het hun tijd is dat ze dan inderdaad in hun slaap mogen gaan!

Herkenbaar..Lady was ook altijd stoer. Opgegroeid tussen groter honden. Typische terrier, nooit bang. Ze was net een kleine vierkante bodybuilder vroeger ze was ook supersterk voor zo'n klein hondje. Toen werd ze ouder, kon ze niet meer tv kijken. Kon ze haar voerbakje niet altijd in 1 keer vinden. Ze hoorde de bel niet meer werdt vaker verrast en wat schrikachtiger. Al haar bespiering weg in ca. 2 jaar tijd. Ook op haar 12e nog een ontzettend ongeluk gehad maar zich er doorheen geslagen als een jong hondje nog. Nu vergist ze zich zelfs vaker en plast in haar eigen mandje.. Verder wil ze ook alles nog, eten , drinken. Ze wil zelfs nog snackjes komen schooien. Maar ze weet allang niet meer waar ze moet zijn. Weken geleden voelde ze zich ellendig verstopte zich. Dacht dit is het einde maar ook daar vocht ze zich weer doorheen. En nu hobbelt ze rond alsof er niets was...

Tessa was klein voor een Russeltje en het kostte me altijd moeite om haar een beetje gevuld te houden. Ze teerde snel in en was altijd best wel vatbaar voor van alles.

Verder was ze wel gezond en heel sterk. Het is de wilskracht die haar ver heeft gebracht in haar leven.

Ik hoop het ook, het zou ze recht doen als ze zo deze wereld mogen verlaten. Maar zo gaat het vaak helaas niet. Toch blijf ik ook de hoop houden!

Ach Lady, de vrouwelijke bodybuildster: haha!! Mooi is dat toch om een hond in haar kracht te zien, maar hoe pijnlijk is het als steeds meer dingen wegvallen en ze het niet meer kunnen.

Jouw Lady is ook een bikkel zeg, wat een powervrouwtje!!

Gisteren een lief moment met Speedy, ze lag diep in slaap en ineens beginnen allebei haar oortjes te flapperen. Hihiii, wat was dat schattig. Ze werd er zelf ook wakker van, het was een fijn moment waar ik even zorgeloos van kon genieten. Dan kun je er weer even tegen!

Ik moet je toch echt bewonderen hoor.  Als ik lees dat je je dametjes hebt, maar ook nog andere dieren en 3 kinderen...  En dan nog zoveel zorg aan je hondjes besteden. 

Volgens mij heb je wel een schat van een man en schatten van kinderen ook...  Want je hondjes mogen dan wel heel oud, blind en "op de sukkel" zijn... Ze weten dat ze er nog mogen zijn en ze zijn er denk ik graag, anders waren ze gestopt met eten, drinken, doorgaan... 

Voor jou is er de pijn om hen te zien aftakelen.  Je vraagt je af of je moet ingrijpen.  Bij Speedy komt dit nu heel erg bij je boven.  Toch denk ik dat ze het echt wel zal aangeven als het nodig is.  Nog heel veel sterkte gewwenst, maar ook fijne momenten van zorgeloos genieten.

M'n vorige hondje is met 15 uit zichzelf gegaan.  Ze was nog heel goed en liep nog heel goed en graag buiten, maar er heerste een hittegolf en die maakte het haar moeilijk.  Ze is zacht heen gegaan... Heeft gewacht tot we opstonden, is toen gaan liggen op haar zij.  We hebben afscheid genomen... Ik heb haar gestreeld, gezegd wat het mooi lief hondje ze altijd geweest was.  Dat we haar zo zouden missen, maar dat ze mocht slapen.  Dat het goed was. 

Ik mis haar nog altijd erg, maar dat afscheid maakt me niet ongelukkig.  M'n hondje daarvoor hebben we laten inslapen toen ze na 13 jaar nooit ziek en altijd fit, plots ging liggen en niet meer op kon staan. 

Ze kwispelde en gaf likjes in de auto terwijl ik haar vertelde dat we naar de dokter gingen die haar zou helpen.  We gingen naar de dichtstbijzijnde DA, want we hadden er nooit een nodig gehad.  Die sprak na een kort onderzoek over een gezwel dat tegen haar longen drukte... dat zou haar in de volgende weken heel erg doen achteruit gaan en ze zou stikken... We lieten haar ter plekke inslapen.  Ze verweerde zich uit alle macht en jankte... Even keek ze me aan met angst en ongeloof in haar blik.  Tenminste zo voelde het...

Mogelijk hebben we haar ellende en pijn bespaard, maar de twijfel blijft groot.  Dit afscheid blijft verschrikkelijk veel pijn doen.

Ik hoop voor jou dat je hondjes uit zichzelf gaan of dat jullie voelen dat hun tijd echt gekomen is.

Wat mooi geschreven Kylie , en zo echt echt uit het leven gegrepen.

Hier ook ons 15 jarig oudje zachtjes thuis zien inslapen, ook op zijn zijtje gaan liggen.

Het doet nog altijd pijn, maar het is waar, je houdt  toch een mooi gevoel over ....en erbij omdat het een mooi leven was.

Maar daar staan de twee zusjes nog ver vanaf 

Lady is altijd een bikkel geweest ja. Wat haar ook overkwam ze redde zich er altijd zonder probleem uit. Daarom is het bijna onvoorstelbaar en zo hopeloos om haar nu zo te zien. Jaren en jaren leek Lady echt onschendbaar voor alles. En dit is ook hoe we haar altijd zagen, Lady was de baas in huis hihihi. Ook al was ze de kleinste. 

Lady  heeft zulke flapper momentjes ook wel eens. Of dat ze buiten toch nog brokjes vindt die Obi met z'n supernieuwe neus (haha) niet gevonden had. Daar moet ze toch blij van worden denk ik dan. Af en toe is ze hem toch  nog te slim af en zo hoort het ook toch?

Wat een leeftijden,ik vind die foto's van die oudjes zo vertederend,dat heb ik wel vaker als ik een foto zie van zo'n hoogbejaard hondje.

" Wat mooi geschreven Kylie , en zo echt echt uit het leven gegrepen.
 
Hier ook ons 15 jarig oudje zachtjes thuis zien inslapen, ook op zijn zijtje gaan liggen.
Het doet nog altijd pijn, maar het is waar, je houdt  toch een mooi gevoel over ....en erbij omdat het een mooi leven was.
 
Maar daar staan de twee zusjes nog ver vanaf 
 
  "

Anny en Lance

Inderdaad heel mooi geschreven.. pijnlijk ook, juist omdat je die laatste blik altijd blijft herinneren. Dat is iets wat je de rest van je leven bij blijft. Bij onze Lobbes was dat wel wat anders. Die had longkanker en stortte van het éne op het andere moment gewoon zowat in elkaar. Daar was geen redden meer aan. Geen verzet tegen het spuitje... hij keek me nog aan met de laatste energie die hij  nog had en uit z'n tenen leek te halen en toen was hij weg.  Een kleine week daarvoor hadden we de diagnose gesteld gekregen.. want hij  hoestte toen. 

Tranen rollen weer over de wangen als je daaraan denkt..

" Wat mooi geschreven Kylie , en zo echt echt uit het leven gegrepen.
 
Hier ook ons 15 jarig oudje zachtjes thuis zien inslapen, ook op zijn zijtje gaan liggen.
Het doet nog altijd pijn, maar het is waar, je houdt  toch een mooi gevoel over ....en erbij omdat het een mooi leven was.
 
Maar daar staan de twee zusjes nog ver vanaf 
 
  "

Anny en Lance

Ja, je weet dat niets of niemand blijft leven... Daarom is het gevoel achteraf ook belangrijk.

Kijk, het verhaal van Lobbes... Dan weet je "nu is het erg, maar binnenkort wordt het pas echt erg" en dan weet je ook wat je te doen staat. 

In het geval van m'n hondje dat ingeslapen werd vond ik achteraf dat ik minstens om een 2de opina had moeten gaan en mogelijk eerst nog naar huis om waardig afscheid te nemen.  Dat het zo snel ging kwam omdat dit echt een ongelooflijke schat was en ik me altijd voorgehouden had "Ik zal je nooit laten lijden"...

De grens is moeilijk te trekken... Maar ik ben er meer en meer van overtuigd geraakt dat een baasje dat z'n huisdier kent en echt probeert aan te voelen hoe de toestand voor het dier is er niet veel naast zal zitten...  Bij voorbaat denken "als er iets gebeurt laat ik je niet afzien"... of "ik blijf tot het uiterste voor je vechten" kan je eerder verkeerd doen handelen... Denk ik he... Maar in deze weet ik niets zeker.

Mijn Barcaatje is uit zichzelf gaan liggen op de sofa in mijn arm, op zijn zijde......en zachtjes veranderde zijn ademhaling....tot die volledig ophield. 

Mijn man lag er op zijn knieen bij te huilen.Gelukkig waren we er samen bij hem om dit drama mee te maken.

tja  , dat snoetje....

" Ik moet je toch echt bewonderen hoor.  Als ik lees dat je je dametjes hebt, maar ook nog andere dieren en 3 kinderen...  En dan nog zoveel zorg aan je hondjes besteden. 
 
Volgens mij heb je wel een schat van een man en schatten van kinderen ook...  Want je hondjes mogen dan wel heel oud, blind en "op de sukkel" zijn... Ze weten dat ze er nog mogen zijn en ze zijn er denk ik graag, anders waren ze gestopt met eten, drinken, doorgaan... 
 
Voor jou is er de pijn om hen te zien aftakelen.  Je vraagt je af of je moet ingrijpen.  Bij Speedy komt dit nu heel erg bij je boven.  Toch denk ik dat ze het echt wel zal aangeven als het nodig is.  Nog heel veel sterkte gewwenst, maar ook fijne momenten van zorgeloos genieten.
 
M'n vorige hondje is met 15 uit zichzelf gegaan.  Ze was nog heel goed en liep nog heel goed en graag buiten, maar er heerste een hittegolf en die maakte het haar moeilijk.  Ze is zacht heen gegaan... Heeft gewacht tot we opstonden, is toen gaan liggen op haar zij.  We hebben afscheid genomen... Ik heb haar gestreeld, gezegd wat het mooi lief hondje ze altijd geweest was.  Dat we haar zo zouden missen, maar dat ze mocht slapen.  Dat het goed was. 
 
Ik mis haar nog altijd erg, maar dat afscheid maakt me niet ongelukkig.  M'n hondje daarvoor hebben we laten inslapen toen ze na 13 jaar nooit ziek en altijd fit, plots ging liggen en niet meer op kon staan. 
 
Ze kwispelde en gaf likjes in de auto terwijl ik haar vertelde dat we naar de dokter gingen die haar zou helpen.  We gingen naar de dichtstbijzijnde DA, want we hadden er nooit een nodig gehad.  Die sprak na een kort onderzoek over een gezwel dat tegen haar longen drukte... dat zou haar in de volgende weken heel erg doen achteruit gaan en ze zou stikken... We lieten haar ter plekke inslapen.  Ze verweerde zich uit alle macht en jankte... Even keek ze me aan met angst en ongeloof in haar blik.  Tenminste zo voelde het...
 
Mogelijk hebben we haar ellende en pijn bespaard, maar de twijfel blijft groot.  Dit afscheid blijft verschrikkelijk veel pijn doen.
 
Ik hoop voor jou dat je hondjes uit zichzelf gaan of dat jullie voelen dat hun tijd echt gekomen is.
 
 
  "

K*Y*L*I*E*

 Wat kan jij toch alles mooi verwoorden. ... heel knap, ik heb er altijd zoveel steun aan. Dankjewel. ...

Dankjewel Anneke.  Ik ben zelf al wat ouder en dan heb je al meerdere kanten van de medaille gezien. Waarschijnlijk daardoor... .

" Dankjewel Anneke.  Ik ben zelf al wat ouder en dan heb je al meerdere kanten van de medaille gezien. Waarschijnlijk daardoor... .
 
  "

K*Y*L*I*E*

 Tja Raffi was mijn eerste en enige hondje...... thanks.......

Kylie: ze hebben allemaal gelijk: je kan het super mooi verwoorden, jouw woorden kunnen veel troost bieden. Ik kan me heel goed voorstellen dat de manier van afscheid nemen bepalend is voor het rouwproces. Als Speedy in zou slapen zou ik daar absoluut vrede mee hebben, maar als ik haar door de da in zou moeten laten slapen en ze me met haar mooie oogjes nog aan zou kijken zou die blik me blijven achtervolgen. Vanuit daar kan twijfel gaan groeien, terwijl je op dat moment handelde zoals je dat moest doen.

Anny en Lance: ik blijf het gevoel houden dat we heel dicht op het afscheid zitten door wat ik bij ze zie en door de manier waarop ik ermee bezig ben. Maar ik kan er naast zitten, onderschat nooit de wilskracht van een hond...

Monique: dankjewel, net als puppy's hebben oude hondjes iets kwetsbaars over zich. Om te zoenen al die snoetjes!

Gastinnetje: ach Lady, wat een stoere dame en dan nog Obi te slim af zijn. Dat zijn de leuke momenten: heerlijk.

Maar wat een triest afscheid van Lobbes, dat lijkt me zo vreselijk!

Anneke: wat was Raffi toch een prachtig hondje!

Dankjewel, ze was echt heel mooi. Maar had een Nog mooier karakter, en die keus te moeten maken om haar te laten gaan was echt verschrikkelijk.  Maar ze had het niet meer naar haar zin, en voelde zich echt niet goed.  En het idee dat ze zou moeten lijden was de grens. Daarvoor hield ik veel te veel van haar.  Als je goed kijkt op de foto's zie je een pup.... ik mag haar over een week halen..... ik krijg weer een hondje om me heen......

Wat leuk Anneke, een puppy! De foto's eromheen zijn van Raffi, toch?

Wat heerlijk dat je na een verdrietige tijd een hondenbeeb mag verwelkomen in je leven!!

Ja ik kijk er ook echt naar uit. Ik heb zoveel verdriet gehad. Ik was er ook niet gelijk aan toe. Maar nu ik de stap heb gezet en er naar toe leef. Is het toch weer zo bijzonder. Ik heb al een hele band met haar. Gisteren weer wezen kijken en ze kroop in mijn nek en wilde niet bij me vandaan... Heerlijk. ..

Ik kan het me heel goed voorstellen. Wat zal dit weer een blijdschap geven en pure hondenliefde! Wanneer komt ze bij jou wonen?

we mogen haar zaterdag halen en ik kan niet wachten.... ik ben echt helemaal hyper en stroom weer over van liefde.... wat heb ik dat gemist. Ik leef zo mee met jouw dames. Ik vind ze zo lief en zou willen dat ik nog 6 jaar langer van Raffi had mogen genieten. Ik snap echt dat het nu een hele moeilijke tijd is voor je. Maar geniet elke seconde van de dames.....

Wat een heerlijk vooruitzicht, nu schiet het op!

Hier probeer ik ook te genieten, soms lukt het niet maar vaak wel.

ok ik ga de hele dag koffie zetten... geeuw.... Tessa heeft me de hele nacht wakker gehouden.

Dat gebeurd de laatste tijd wel vaker. Vaak heeft ze dorst of lukt het gewoon niet om in slaap te komen.

Toen ik de eerste keer ging waren Speedy en Tessa allebei wakker, luiertjes verschoont (het is net de babytijd!) eten bijgevuld (de dames eten van pup af aan op de raarste tijden) en drinken natuurlijk. Nu hebben ze allebei slechte nieren, dus het drinken reguleren we een beetje anders drinken ze zo een hele bak in een keer leeg.

Eerst had Tes een kwart bak leeggedronken, toen was Speedy aan de beurt. Nou, Tessa wilde nog meer en duwen! Wat een kracht zo'n oud besje... ok nog een klein slokje en nu slapen!

Maar nee.

Het kostte me een paar keer mijn bed uit en het is Tessa feitelijk nu pas gelukt om te slapen. Waar ik zo blij mee ben is mijn geduld met haar. Het mededogen overheerst hier met hoofdletters, ik begrijp dat ze het zwaar heeft en dat ze niet zomaar blaft. Het valt echt niet mee als oud besje.

Maar wat komt er veel geluid uit zo'n stokoud mini-hondje: ongelooflijk.

Nu weer koffie!

Hoi,je mag ook best trots zijn op jezelf,dat je het niet opgeeft.Het lijkt me ook best moeilijk om ze zo te zien,maar ja wanneer ze niet lijden,zou ik ook nooit opgeven.Alle dagen ,alle minuten zijn je dierbaar .En later kun je terugkijken met het gevoel dat je alles maar ook alles voor ze gedaan hebt.Ik zelf had dat ook zo graag willen doen,maar heb de kans niet gehad,ik denk dat ik daardoor nog meer moeite heb met verwerken dan anders.Toen ik wist dat bobby echt ziek was is hij dezelfde nacht overleden.Hopelijk slapen ze de komende nacht beter en jij dan ook.Groeten Rianne

Raar is dat. Nu ik erover nadenk Lady blaft al jaren niet meer. Ja ze snauwt wel eens naar Obi als die haar laat schrikken, meer niet.

Het is allebei moeilijk. Maar inderdaad: dit gaat me straks helpen bij het rouwproces dat ik nog veel voor ze heb kunnen doen. Dit had jij voor Bobby ook graag gedaan maar die tijd heb je helaas niet gekregen.

Speedy heeft ook jaren niet meer geblaft, haar stoere grote hondenblaf zullen we nooit meer horen. Ze heeft me 1x wakker geblaft 's nachts met een heel raar hoog blafje. Ik dacht eerst dat het Tes was maar die lag te slapen, paniek alom want ik kon Speedy nergens vinden. Wat bleek: ze zat vast onder een klein kinderstoeltje en kon niet wegkomen omdat ze blind is. Het arme hondje was totaal in paniek, zo zielig!

Tessa blaft nu dus voor twee....

Baas kluif was gisteravond niet thuis en Tessa mist haar (kluiven) baasje dan heel erg. Mijn partner geeft haar haar zin met de kluiven bedelarij, ik ben altijd wat strikter en dat weet ze...

Als baas kluif van huis is blaft Tessa. Heel hard. En o ja: ze blijft doorgaan wat ik ook doe. Ze blaft de kinderen wakker en zelf kan ik niet in slaap komen. Het valt dan echt niet mee voor ons en voor Tes zelf natuurlijk ook niet.

Nu heb ik voorgesteld dat ze overdag mee gaat naar de bouw, dan is ze 's avonds zo moe dat ze zeker zal slapen. Geintje! Maar het idee is wel grappig!!

Ach how cute. .. 

Haha wat grappig