Oude Jack Russel zussen op de afdeling hondengeriatrie

Wat zien ze er toch vertederend uit.Fijn voor je dat ze er nog zijn.Geniet ervan en fijn 2015.

Och heerlijk om twee oude dames zo nog te zien. Ik heb een zwak voor terriërs met name Jacks en het ras wat ik zelf heb de Parsons.  

Zijn zo n trouwe viervoetertjes ondanks dat veel mensen negatief over het ras zijn, vind ik ze geweldig! Je twee dames zullen een lekker leventje hebben met zo n lief baasje die alles voor ze doet om ze het zo gemakkelijk te maken op hun ouwe dag.

Ik hoop dat ze ondanks hun oudersdom kwaaltjes nog een gezond 2015 tegen moet gaan. Ik hoop dat mijn jonge rakker (Maylo) ook die respectable leeftijd mag halen. 

Jeetje, ik heb je topic eens eventjes gelezen.

Wat ben jij geweldig lief en goed voor die 2 oude zussen zeg .

Super wat jij allemaal doet voor de omaatjes en dat je nog zoveel geniet ondanks dat ze er een nat en stinkerig zooitje van maken.

Ik hoop dat de omaatjes nog lang bij je zullen blijven en dat je er nog lang van mag genieten

Wat heerlijk om dit te lezen.  Je liefde voor je hondjes haalt het op het werk en de zorgen die ze je geven.  En je bent er gelukkig om en geniet van hun aanwezigheid...  Ik wens je toe dat je dat "gelukkig met en voor hen-gevoel" voor altijd mag behouden.... Het komt je zeker toe!

Dank voor de lieve berichtjes!

Tessa had afgelopen dagen veel pijn aan haar bekje. De dierenarts kan niets meer voor haar doen, eerder moesten ze elke 1,5 jaar gebitsreiniging krijgen omdat de tanden zo slecht zijn. Dat kan nu niet meer helaas. Ik heb pijnstilling gegeven (die ligt altijd klaar) en daar is ze rustiger van geworden.

Verder slapen de dames heel veel, soms een hele dag achter elkaar. Maar ja, dat is ook niet zo vreemd natuurlijk.

Als ze wakker worden begin ik al hun richting op te rennen om ze bijtijds naar buiten te krijgen. 9 van de 10 keer mislukt dat omdat ze dan al in de mand hebben geplast en/of gepoept. Nou ja, het is wel goed voor mijn conditie zullen we maar denken haha!

Hier een fotootje van de dames in de dromenland, je kunt steeds duidelijker hun kwetsbaarheid zien. De knuffelhond is ook altijd bij ze.

Ach zo lief Hoe jij je beestjes verwent.  Ik had dit zoo heel graag gedaan voor mijn hondje.  Heel veel respect voor jou 

Wat lief hoe ze daar samen liggen ..maar .hoe lang ga jij dit nog volhouden ? Ik vind het mooi én droevig. 

Sterkte . 

" Wat lief hoe ze daar samen liggen ..maar .hoe lang ga jij dit nog volhouden ? Ik vind het mooi én droevig. 
 
Sterkte .  "

Anny en Lance

Met alle hulpmiddelen is het nu goed vol te houden, emotioneel is het wel zwaar want je leeft op een hele andere manier met je hond.

Door alles wat ze niet meer kunnen is wat je ziet lang niet altijd even leuk. Iedere ochtend kijken we of ze er nog zijn, het blijft zorgelijk.

Het schrijven hier helpt me heel erg en geeft me steun. De laatste maanden hebben we volop herinneringen opgehaald en fotoboeken gekeken. Ik heb klei in huis gehaald om pootafdrukjes te maken als het zover is (daar ga ik de dames nu niet mee lastig vallen).

Onze besjes zijn ijzersterk, eten nog steeds met smaak en zijn nog altijd hun blije zelf: nooit chagerijnig of kribbig (terwijl ze dat best mogen zijn van ons). 

Maar we weten het hier allemaal: we zitten in de wachtkamer van de dood.

Mooi hoe je het zelf ervaart. 

Ik vrees ook dat als er eentje het opgeeft dat haar zus ook vlug volgt....dat besef je hopelijk ook .

maar inderdaad zolang ze het zó kunnen houden....chapeau voor de oudjes en dubbele chapeau voor jullie 

Kan het niet genoeg zeggen,wat een respect voor wat jij voor je hondjes doet.Net als Anneke had ik dit ook dolgraag voor mijn overleden hondje willen doen.Maar wat zien ze er ook schattig uit,je smelt echt als je ze zo ziet liggen.Jij doet alles voor je schatjes en dan kun je ook niet begrijpen dat er helaas heel veel andere hondjes verwaarloosd worden.Geniet er van elk uur ,elke minuut die je nog samen hebt.Geef ze een lief knuffeltje van mij.

Dankjullie wel!

Anny en Lance: ik denk ook niet dat ze zonder elkaar kunnen, ze zoeken elkaar altijd op en liggen meestal samen in de mand. De tijd zal het leren hoe het zal lopen.

Rianne: onze besjes zijn mooi oud geworden en het zijn ook nog eens hele kleine Russeltjes. Ze vertederen ons steeds weer. Ik kan me voorstellen dat jij dit ook graag had willen doen. 

Een hond verwaarlozen is onbegrijpelijk, als ik daar berichten over lees word ik altijd zo verdrietig. 

We zijn dankbaar dat we onze dames deze oude dag kunnen bieden!

Hallo, Met dit berichtje wil ik jullie graag een steuntje en een hart onder de riem bijsteken.

Ik heb het ook meegemaakt, en ik begrijp hoe vermoeiend en hulpeloos alles kan voelen in deze situatie. We zijn ook allemaal maar mensen.

Ik heb op een duur van 4 jaar verschillende keren afscheid genomen, voor dingen uiteindelijk weer een beetje de goede richting uitging, om de situatie zich dan weer te laten herhalen.

Emotioneel loop je helemaal leeg, en alles staat in het teken van je meisje(s). Een bezoek aan de supermarkt word al snel een recordpoging om alles binnen 5 minuten te doen, het zweet breekt je uit. Aan de kassa de mensen wijs maken dat je met een ziek kind thuis zit in de hoop dat men je voor laat gaan,...

Het enige positieve is dat je zelf reeds afscheid kan beginnen nemen terwijl ze er nog zijn. En wanneer ze er niet meer zijn, dan weet je achteraf ook dat je niks meer kon doen dat wat je reeds deed.

Het waren reeds jullie engeltjes toen ze nog gezond en jong waren. Maar de vleugeltjes hebben ze meegekregen dankzij jullie onvoorwaardelijke liefde.

Veel liefs aan jullie.

Dankjewel Hein voor je lieve woorden, het afscheid nemen is inderdaad al een poosje aan de gang en ik ga liever ook niet lang weg bij de dames. Je weet het maar nooit.

Als ze gaan weten we dat we alles voor ze hebben gedaan wat we konden, hopelijk zal dat dan een troost voor ons zijn.

Ik hoorde van iemand wiens hond al met 4 jaar is gestorven, daar kun je je niet op voorbereiden. De schok lijkt me dan zo groot. Wij weten al heel lang dat dit eraan zit te komen en we tellen onze zegeningen. Een hond zolang bij je houden, dat wil iedereen het liefste.

Het leven van Speedy en Tessa mocht gelukkig een heel lang leven zijn.

Zo mooi gesproken

Supermooi, superlief, superwaar antwoord !

Erg herkenbaar dit... 

Maar wij hebben er hier dus 1tje rondlopen, onze Lady die 14 januari al 17 gaat worden dat is een westie. Pasgeleden stonden we nog met haar bij de dierenarts omdat ze toen niet wilde eten en zich niet lekker voelde. Maar toch gaat het nu weer beter al is ze een hondje van een dag natuurlijk.

Ook Lady is niet meer zindelijk, al plast ze niet in de mand, dat heeft ze nooit gedaan ook. Ze weet welke kant ze op moet maar kan het gewoon niet meer halen. Vroeger waarschuwde ze ook dat doet ze nu niet meer. Ze is ook al minimaal een jaar onzindelijk of zo. Elke keer moeten we de plasjes opruimen en hier liggen gelukkig tegels. Droog maken en daarna snel weer met het sop eroverheen en klaar is het weer. Lady slaapt ook het grootste gedeelte van de dag. In de tuin loopt ze toch nog niet echt heel verloren en als dat wel is dan haalt Obi haar. Wel apart dat jouw hondjes beide zo oud zijn, lijkt me heel bijzonder. Ik denk ook dat het moeilijk zou worden als één van hen ineens wegvalt nu. 

Lady  heeft overigens schoentjes die ze ooit nodig had tijdens haar revalidatie. Als ze nu een moeilijke dag heeft dan trek ik haar die aan en dan heeft ze weer volop grip om te gaan en staan waar ze wil zonder wegglijden van die twee achterpootjes. Als ze ze beu is, trekt ze de schoentjes zelf weer uit en hobbelt ze weer zonder verder. Soms heeft ze ze 2 dagen aan en dan zijn ze ineens uit.

Ach Lady ook al bijna 17, onze besjes hopen dat op 9 april te mogen worden. We weten niet of ze het gaan halen, soms weet ik ook niet of dat wel wenselijk is voor de dames nog lang doorgaan.

De dames zijn zo mager, ze teren helemaal in, eten zichzelf als het ware op. We hebben van alles geprobeerd om ze wat aan te laten komen, maar ze zijn heel hun leven slank geweest.

Kuipjes hondevoer en worst krijgen ze diarree van, de hondenkluifjes krijgen ze bijna niet meer weg (slecht gebit) ook al breken we ze in stukjes. Volgens mij zijn die kluifjes ook erg zout, want daarna drinken ze heel veel en breekt vervolgens het plasfestijn weer aan.

Het enige waar ik heel blij ben is dat ik fijn hondenvoer heb kunnen vinden: een plat klein hondenbrokje speciaal voor XS hondjes. Die kunnen ze goed eten. Ik laat de bak de hele dag gevuld staan, dat heb ik heel hun leventje gedaan. Ze bepaalden altijd zelf wanneer ze aten en aten wat ze nodig hadden.

De puppyjuf was altijd boos op me dat ik niet op gezette tijden eten gaf, maar als ik dat deed aten ze het nooit op. Ik heb geleerd te luisteren naar onze honden en wat goed voor hen was. 

Lady is ook mager ja. En ik voer haar vanalles bij maar dat helpt ook helemaal niets. Ongeveer 10 jaar geleden hadden wij ook een Jack Russell (Lady's oude maatje) en die is 17 geworden, precies hetzelfde verhaal. Was op een gegeven moment ook mager, maar wel een stuk zindelijker nog als Lady op dit moment is. En ook een stuk mobieler, maar Lady heeft een handicap door een ongeluk een aantal jaar geleden toen ze nog 12 was. Dus daarom verkijk je je toch enigsinds op haar fysieke gesteldheid denk ik. Roef was kortharig en daardoor zag je het afvallen nog beter... Vind dat heel erg moeilijk moet ik zeggen. Het voelt elk moment dat je naar ze kijkt alsof je niet goed voor ze zorgt... Tenminste zo voelt dat bij mij.

Lady eet het liefste alleen Cesar dat is het enige wat zo naar binnen gaat. Gezondere maaltijden wil ze niet.. want Cesar is volgens mij boordevol suiker en zout. 

Wat grappig dat de puntjes van de oortjes die kleur zo nog hebben bij jouw hondjes. Onze Roef (Jack Russell) was echt bijna compleet wit toen hij zo oud was.

Die foto's zijn wel erg heel moooooi zo samen.

Dankjewel Gastinnetje! 

Ja, het lijkt net of ik ze niks te eten geef zo mager zijn ze. Het voelt ook heel naar aan, je voelt alle ribben en oude botjes.

Hoe is het bij Roef verlopen, hoe is hij gestorven? Wat naar dat Lady een ongeluk kreeg op haar 12e. 

Onze Tessa had op haar 12e een ontstoken tekenbeet en is daar bijna aan bezweken. Op het nippertje heeft ze het gered. 

Hier eten ze ook graag Cesar, maar daar raken ze van aan de diarree dus dat gaat niet meer.

Onze Roef hebben we een keer gevonden in de tuin, hartstilstand. Toen hij pas net buiten was. Was op een moment dat we het echt niet zagen aankomen (al hoewel je dat eigenlijk met zo'n stokoud beestje wel kunt zien aankomen misschien). Ben er ook best wel van geschrokken toen hij lag daar zo zielig... zo alleen. Lady  heeft zich al verstopt een poosje terug toen ze zich niet fijn voelde, dat was verschrikkelijk, zo niet haar. Roef heeft dat nooit gedaan.. En hij was nog zoveel mobieler dan Lady nu is. Hij was op z'n oude leeftijd nog écht aan het waken bij de poort op een gegeven moment.  Lady blijft nu maar heel kort buiten, eigenlijk ook onder toezicht. Nu met de kou laat ik haar kort buiten en meteen weer lekker binnen onder de dekentjes stoppen. Met regen laat ik haar gewoon niet buiten.. Als ik haar optil voel ik haar ribbetjes in de mijne prikken.. brr dat is géén fijn gevoel. Westies zijn juist zo klein en breed gebouwd, nou daar is nix meer van over. Haar vacht is lang omdat we haar niet willen laten trimmen, vanwege de stress. Eigenlijk zou ik haar ook in bad moeten doen maar ze heeft daar zo'n hekel aan.. Ik werk haar zoveel mogelijk in korte sessies bij. Dan hier wat knippen, dan daar wat wassen etc. En dan weer lekker slapen..

Afgelopen zomer met de hitte ging mevrouw nog in de volle zon liggen bakken. Mensen die voorbij de poort liepen dachten toen al dat ze dood was. Maar je hield haar niet tegen.. gek genoeg houd ze heel erg veel van de zon. Ik heb haar vaker opgetild en binnen neergezet omdat ik bang was dat ze zou overhitten, maar dan ging ze toch weer terug. 

Lady heeft juist nooit diarree, echt altijd het compleet tegenover gestelde wat ook niet wenselijk is. En wat er al eens voor gezorgd heeft dat ze een ontstoken endeldarm had, compleet met bloed bij de ontlasting. Al zoveel aan proberen te doen, toch blijft dat een probleem bij haar. Gelukkig... heeft ze dat probleem nu al een hele poos niet meer en lijken haar darmen weer wat rustiger. 

Wat een mooie verhalen. Over die oudjes... ik moet er gewoon telkens van huilen. Wat een mooie leeftijden en wat zal het een gemis zijn als ze er niet meer zijn. Geniet met volle teugen van ze.

Jeetje, wat zal dat een schok zijn geweest toen je Roef vond. Wij zijn altijd bang dat we ze 's ochtends dood vinden. Je bent er continu mee bezig.

Diarree is heel naar, maar verstopping bij een hond lijkt me helemaal vreselijk!

Ik heb trouwens de tip van Jo ter harte genomen en afgelopen zaterdag bij de Action een aantal waterdichte kussenhoezen gekocht. Inmiddels hebben de dames ze al flink in gebruik en ik moet zeggen: ze werken perfect! Ik hoef nu niet alle kussens steeds te wassen, maar kan grotendeels volstaan met alleen de waterdichte kussenhoezen en de kussenhoesjes die ik daar overheen doe. Wat een verschil, de wasmachine is er ook blij mee!

Lief he Anneke, ze zijn zo kwetsbaar op hun oude dag om te zoenen gewoon. Ik ben mezelf wel volop aan het voorbereiden, op het moment dat ze gaan of als je ze dood vindt dat is hartverscheurend. Kwetsbaarder kan niet.

Ik kan me er ook nog geen voorstelling van maken als ze er ooit niet meer zijn. Wat zal het leeg en stil zijn hier.

Het is maar goed dat je je daar geen voorstelling van kan maken, anders hou je dit nooit vol. Ik heb het ook meegemaakt, dan wel wat anders maar toch. Mijn hondje was net 11 en geen vuiltje aan de lucht, totdat ze een heel groot gezwel in haar buikje kreeg. Die laatste 4 weken waren ook zo mooi en liefdevol. Elke dag was er een en Ooh jee als ze toch dat plakje rosbief op at. Dan waren we allemaal helemaal in de gloria. En elke avond heb ik bij haar op de bank geslapen omdat ze niet meer naar boven kon. Mijn God wat heb ik dat met liefde voor haar gedaan en wat had ik dat nog heel lang willen doen. Maar ze ging pijn krijgen en had het niet meer naar haar zin. En ook dan is er maar een keus. Alles voor je hondje doen. Dat verdienen die lieve beestjes ook. Heel veel sterkte en ik hoop dat ik nog heel lang over ze mag lezen. 

Wat een ontroerend verhaal van de 2zusjes. Ik lees het nu allemaal. Zo mooi je bent bij hun geboorte geweest, heb ze droog gevreven en ze zijn gelijk met jullie gekomen in jullie huis. Een heel leven samen en nu samen oud worden. Ik gun het ze dat als het straks zover is dat ze samen gaan, puur omdat ze al een hele leven zo mooi samen zijn. Maar nog meer gun ik het jullie dat jullie nog een hele tijd van deze twee dames mogen genieten.

Dat mager zijn van oudjes is spieratrofie. Dan krijg je nooit meer terug vlees op die oude botjes hoor.

Mooie maar droevige verhalen hier . Voor mlj ook heel herkenbaar.

Maar ook tegelijkertijd heel liefdevolle verhalen. 

Zoals gewoonlijk komen de tranen weer,jij kan ook zo liefdevol vertellen over lieve Raffi.

Ik vind het zo ontroerend om te lezen hoe jullie hiermee omgaan. Onze hond is 20 jaar geworden en met haar hebben we eigenlijk hetzelfde meegemaakt. Wij hebben dat net als jullie met erg veel liefde gedaan. Ik ben blij dat je wat aan mijntip hebt, het scheelt heel veel wassen. Lieve groet, Jo

 Dankjewel Rianne...

Lief wat je voor je oudjes doet. Echt aandoenlijk.

Zo lang jij het gevoel hebt dat ze toch nog enigszins een leuk leven hebben kan je dit denk ik ook wel volhouden. 

Ik kan ook helemaal niet zeggen wat ik zelf zou doen. Urineverlies of binnen plassen is voor mij zeker geen reden om een hond in te laten slapen. Maar ik vind kwaliteit van leven voor een hond wel heel belangrijk. En natuurlijk is er verschil of je zoals jij twee ukkepukjes hebt of je hebt er twee van over de 40 kilo......die til je niet zo gemakkelijk.

Ik heb ooit meegemaakt dat een hond zelf gegaan is. Hartaanval. Hij was helemaal alleen..... Dat idee en hoe ik hem gevonden heb heeft me erg aangegrepen. Hoe moeilijk de keuze ook is om ze te laten inslapen, het mooie en fijne daarvan is, is dat je erbij bent...je hond vast kan houden, tegen kan kletsen, troosten, bedanken...enz enz. Voor mij geeft dit toch een beter gevoel dan wanneer ze zelf gaan en je er niet bij bent. Het idee dat mijn hond helemaal alleen was doet echt zeer terwijl hij er vast niks van gemerkt heeft.

En hoe oud, of hoe ziek of.....ze ook zijn, het komt nooit op een goed moment omdat het gewoon zo zeer doet en zo intens verdrietig is. Ik heb mijn hele leven al honden om me heen, maar elke hond die ik gehad heb, er dus niet meer is, die mis ik bij tijden. Ze zijn allemaal uniek, hebben allemaal hun eigen karakter, gekke dingen, lieve dingen enz en zeker allemaal een plekje in mijn hart.

Sterkte met je bejaarde dames en een dikke knuffel voor ze.

Ook voor jezelf natuurlijk