Speelgoed en mandjes

H<all>o,

2 weken geleden is ons Maltezer vriendje ingeslapen. Hij was 10 jaar. Wat een gemis. We hebben besloten om meteen al z'n speelgoedjes en mandje weg te doen. Alleen wat foto's aan de muur en z'n urn op de kast. Het zou te confronterend zijn als al z'n speeltjes nog overal lagen. Maar nu worden we geconfronteerd met de leegte...:-(

Ik was wel benieuwd hoe andere lotgenoten hiermee zijn omgegaan..

Wat een ellendige tijd.

Wij hebben meerdere hondjes en zij delen hun kussens en speeltje. 

Dus als er eentje weg valt gaat het automatisch over naar de rest.

Zo hebben we een speeltje dat al 3 generaties mee gaat.

Heel veel sterkte gewenst, 10 jaar is eigenlijk te kort, het gemis is groot.

Dat begrijp ik volkomen.

Ik heb nooit de spullen van een hond weggedaan na zijn overlijden.

Mijn huidige hond drinkt nog uit de bak van mijn eerste hond, die in 1982 overleed!

Tussen de eerste en de tweede hond zat 22 jaar zonder hond, maar de drinkbak en riem kwamen gewoon weer tevoorschijn.

Ook riemen, tuigen en speelgoed schuiven gewoon door.

Dat was voor mij geen probleem.

De leegte die je voelt wordt niet door de spulletjes veroorzaakt, maar door de hond die niet meer rondscharrelt.

Dank. Ik was vergeten te zeggen dat het ons enige hondje was. Een ander hondje zit er voorlopig niet in.

Wij hebben ons maltezertje 5 jaar geleden begraven bij mn oom en tante achter de kippenschuur. Zijn favoriete mandje (ons stoffen poppenmandje waar we altijd mee speelden vroeger als hij er niet in lag) is hij in begraven. Verder ging zijn eigen plastic mand de container in en het speelgoed bleef bewaard. Ook heb ik zijn halsbandje bewaard en een plukje haar.

Het was wel wat leeg bij ons maar zelf heb ik er niet te lang bij stil gestaan. Het was een oude hond (13) en hij had een goed leven gehad maar was gewoon op.

Mellow is onze eerste hond, dus daar heb ik (gelukkig) nog geen ervaring mee.

Nu bijna 2 jaar geleden hebben we wel de kat laten inslapen (bijna 10 jaar bij ons gewoond, ze was een jaar of 16, 17).

Kattenbak is de volgende dag al weg gegaan, krabpaal heb ik op Marktplaats gezet.

Haar (reis)mandje heb ik nog steeds staan, die kan ik (nog) niet weg doen en staat mij ook niet in de weg.

Het is vooral, zoals Jantien ook zegt, gewoon het feit dat de hond/kat in kwestie er niet meer is wat het zo leeg maakt. Al miste ik in het begin zelfs de geur van de kattenbak, ik miste het om dagelijks een kattenbak schoon te maken die rook of er minstens 2 weken niet was schoongemaakt (ze plaste écht héél veel!)

De aanwezigheid, de zachte snurkjes, de geluidjes die zo bij je dier horen.

Het kost tijd om dat een plekje te geven.

Allereerst heel veel sterkte gewenst met het moeten missen van jouw vriendje, ik heb helaas ook mijn enige hondje moeten laten gaan. En mijn eerste reactie was, alles eruit, zodat ik daar niet mee geconfronteerd zou worden. Maar hoe stom ook, toen ik thuis kwam in een leeg huis en ik al haar spulletjes zag liggen, deed dat me heel goed. Haar halsband, riem en andere spulletjes heb ik bij elkaar gedaan en bewaar ik. Haar zitzakken waar ze altijd in lag staan hier nog steeds, en het kleedje waar ze op lag ligt boven. Zo ruik ik daar nog wel eens aan en dan voelt het of ze nog even bij me is.

Haar brokjes en snoepjes staan gewoon nog in de kast en eigenlijk heb ik helemaal niets weggegooid, uiteindelijk zal ik dat wel gaan doen, maar nu nog even niet, heb het gevoel dat ik haar daar nog even mee vast hou.

Maar alle belangrijke spulletjes ga ik zeker bewaren. En als ik ooit nog een hondje krijg zal ik met trots haar spulletjes geven. 

Sterkte

Hallo, mijn hondje ook 2,5 week geleden verloren.. Ben een week niet thuis geweest heb ik bij mijn moeder geslapen. Mijn broer is bij mij thuis de bench, mandjes en speeltjes zolang op gaan bergen op advies van mijn moeder. Nu ik sinds een week weer thuis slaap vind ik dit wel fijn anders was het veel te confronterend. Nu overal kaarsjes en foto's. Maar toch kijk ik naar de plek waar zijn bench stond en waar zijn mandje stond heb ik zolang een poef neergezet..

Het blijft moeilijk en het gemis is zo groot maar ik wilde me zelf niet opzettelijk nog meer pijnigen door heel de tijd dat lege mandje te moeten zien.. dat had ik niet aangekund.

Hoe is het met jou nu?

Hallo, mijn hondje ook 2,5 week geleden verloren.. Ben een week niet thuis geweest heb ik bij mijn moeder geslapen. Mijn broer is bij mij thuis de bench, mandjes en speeltjes zolang op gaan bergen op advies van mijn moeder. Nu ik sinds een week weer thuis slaap vind ik dit wel fijn anders was het veel te confronterend. Nu overal kaarsjes en foto's. Maar toch kijk ik naar de plek waar zijn bench stond en waar zijn mandje stond heb ik zolang een poef neergezet..

Het blijft moeilijk en het gemis is zo groot maar ik wilde me zelf niet opzettelijk nog meer pijnigen door heel de tijd dat lege mandje te moeten zien.. dat had ik niet aangekund.

Hoe is het met jou nu?

Tja Kelly..Ik heb al wat rouwprocessen meegemaakt. Mens en dier. Accepteren is het enige wat rest. Spullen wegdoen is wat anders dan alles in de vergetelheid wegstoppen. Foto's heb ik wel, maar kijk er niet naar voorlopig. Wat ik in m'n geheugen heb is voldoende om alles te verwerken. De urn heb ik wel, en stelt me wel wat op m'n gemak. Aan die spreekwoordelijke zure appel komt ook een eind denk ik dan maar. Ik hoop dat jij er goed doorheen geraakt. Het blijft zwaar. Hoe je er ook mee omgaat.

Ja.. ik heb ook overlijden meegemaakt van ooms/tantes, opa's/oma's maar dit maal was het toch voor mij extra zwaar omdat dit echt mijn hondje was waar ik voor leefde en die elke dag bij mij was. Voor mij was dit dan ook mijn eerste echte heftige verlies. De eerste twee weken waren een hel maar sinds begin deze week ben ik weer begonnen met school/werk waardoor het dagelijkse leven weer is begonnen en dit biedt wel veel afleiding. Ik merk dat het heftigste achter de rug is maar nu komt het gemis he in die dagelijkse dingen..

Ik hoop dat voor jou ook snel de scherpe kantjes eraf zijn en je met een lach kan terug denken aan de mooie herinneringen.

Op een gegeven moment moet je het een plek geven. Ik heb het al geaccepteerd. Overigens... heb jij de as verstrooid of heb je een urn staan?

Ja het stukje accepteren is moeilijker voor mij omdat hij pas 2 jaar was en kerngezond maar is aangereden door een auto... Het enige waar ik rust in kan vinden is dat hij geen geluid of piep heeft gemaakt hoogstwaarschijnlijk dus geen pijn heeft gehad hij was op slag weg..

Als ik de keus had moeten maken om hem in te moeten slapen en hem nog met veel pijn te zien had ik nog veel erger gevonden.

Ik heb de as bij mijn moeder staan. Ik sliep namelijk daar toen ze hem kwamen brengen en heb gevraagd mijn moeder hem op te bergen omdat ik het nog niet kon aanzien. Ook uitstrooien ben ik nog niet klaar voor misschien wel nooit. Vind het te confronterend. Wil misschien een keer voor een mooie urn gaan kijken en hem een mooi plekje geven als ik er klaar voor ben.

Ga jij hem uitstrooien?

Of je speeltjes en dergelijke bewaart of niet beslist iedereen voor zich.  Het kan best dat je achteraf denkt... "Had ik niet beter dit of dat gedaan ?", maar zekerheid heb je toch niet.  Voor de een doet het pijn om de speeltjes te zien, voor de ander brengen ze troost...

Maar het is zoals Jantien zegt... Het is je hondje dat je mist.  Bewaar hem in je hart en in je gedachten, praat over dat gemis, maar vergeet zeker ook de mooie dingen niet.

Sterkte met het verwerken van je verdriet en het gemis.

Hier gingen ook altijd alles wat eraan herinnerde weg....behalve de fotos.

en ja wat was het dan leeg in huis.

vreselijke dagen .....sterkte hoor.

Hier ging alles weg behalve de hondenriem,ik kon het niet over mijn
hart verkrijgen.
Had mijn laatste hond laten inslapen,mijn lieve bouvier,kwam huilend
thuis en riep nooit geen hond meer,ik wil dit echt niet meer meemaken.

Ik heb het een half jaar volgehouden,die leegte,die stilte,dat gemis
van die hondenpootjes over de vloer. Wandelen zonder hond vond ik niks
aan.

Kelly..Ik moest er niet aan denken dat de hond door een aanrijding om zou komen. Je hebt dan geen afscheid kunnen nemen. Maar dat hij niet hoeft de lijden is idd de andere kant. Ik ga de as voorlopig niet uitstrooien. Wellicht zal dat ook nooit gebeuren.