Gebroken hart

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, maar als iemand begrijpt hoe ik me voel dan zijn het hondenmensen. 

Gisteren hebben we afscheid moeten nemen van Lady. Als bang vogeltje bij ons gekomen vanuit het asiel en opgebloeid tot een ontzettend lieve, zachte en trouwe hond. Ze was echt mijn maatje. We deden zoveel samen en ik denk dat zij net zo van mij hield als ik van haar. 

Toen ik 4 jaar geleden ging samenwonen kon Lady niet mee. Ze is toen bij mijn moeder en zussen gebleven, maar zag haar nog elke week. Altijd als ik thuis kwam, kwam ze me begroeten en als we dan gingen wandelen was het helemaal feest. 

De laatste tijd was ze steeds minder enegriek en vrolijk. Haar staart hing slap omlaag en ze hijgde altijd heel erg met wandelen, later ook als ze rustig lag. Zondag werd ze ontzettend benauwd en maandag naar de dierenarts geweest: lekkende hartkleppen en vocht in de longen. De dierenarts zei dat er met medicijnen wellicht nog wat tijd te rekken was, maar zij persoonlijk zou het niet meer doen. We hebben toen een afspraak gemaakt voor dinsdag, waarop we afscheid zouden nemen. De dierenarts is bij ons thuis gekomen. We hebben nog met Lady geknuffeld en ze is op haar favoriete plekje in de tuin rustig in slaap gevallen. Ik ben bij haar geweest tot het einde. Hoe moeilijk dat ook was, zij verdiende het om omringd te zijn door de mensen van wie ze hield en die zoveel van haar hielden. 

Nu voelt het alsof mijn hart gebroken is. Een gat wat niet gedicht kan worden. Het doet zo ontzettend pijn. Ik blijf me maar afvragen of we het goed gedaan hebben, of ze weet dat het uit liefde voor haar was. Om haar verder leed te besparen. Ik vergeet nooit meer hoe we haar in de mand hebben gelegd, uitgebreid afscheid hebben genomen. We hebben haar omringd met rozen en zelfs een kaart voor haar geschreven. Vandaag wordt ze gecremeerd en vrijdag komt de as terug naar huis. 

Dit afscheid doet me zoveel pijn. Kan niet stoppen met huilen. Wordt dat gevoel ooit minder? Kan je zoiets uiteindelijk een plek geven? Dat je je maatje kunt herinneren zonder in tranen uit te barsten en te glimlachen om de mooie momenten? Dat je weet dat het echt beter zo is en dat Lady dat ook begreep? 

Denk dat iedereen die een hond heeft moeten inslapen zich afvraagt of het wel de tijd voor hem/haar was. Hij is omsingeld geweest door mensen die lady lief hebben en zit nu in de hondenhemel lekker te rennen, een mooier afscheid kon ze zich niet wensen.  
Heeft tijd nodig maar je zal je beter gaan voelen en in tijd lachen en denken aan de mooie tijden als je aan haar denkt.

Gecondoleerd en veel sterkte .

Ach Suzanne, wat erg voor je en wat leef ik net je mee. Gisteren 5 weken geleden hebben wij ook deze beslissing moeten maken.  Ook gepland, omdat het niet meer kon. 

Wanneer is het moment, dat wist ik ook niet maar kon het niet meer aan zien dat ze niet meer gelukkig was. En veel last had. Ik had misschien ook nog een paar dagen kunnen wachten, maar dat was dan eigenbelang geweest. En daar hou je veel te veel van je hondje. Je hebt het juiste gedaan. Mijn arts zei nog tegen mij, beter een week te vroeg dan een dag te laat. 

Ik begrijp je gevoel want ook ik hoop dat ze weet dat we het uit liefde hebben gedaan.  Voor haar.

En die pijn en verdriet, ik ben 5 weken verder en ben nog steeds helemaal van slag. Het wordt echt iets minder maar pfff wat een impact is het.

Praat over Lady, wat voor hondje was het. En je bent hier op het juiste adres. Zoveel lieve mensen bie begrijpen wat je meemaakt.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van jouw lieve Lady.

Het slijt, word milder maar rouwen om je viervoeter kost tijd. Het gemis is moeilijk word uiteindelijk makkelijker maar het gemis zal af en toe de kop op blijven steken. Is althans mijn ervaring.
Heel veel sterkte met het verlies van je trouwe viervoeter.

Edit: Wat mobiele schrijffouten verwijdert

Inslapen van je maatje is een ingrijpende gebeurtenis.

Na het inslapen vraagt (bijna) iedereen zich af: Heb ik hier goed aan gedaan? 

Het antwoord is, vind ik, is ja! Je doet het uit liefde voor je hond, om verdere lijden te besparen wat ze absoluut niet verdienen.

De pijn, emoties het gemis..Het hoort er allemaal bij.

Na het inslapen van mijn hond was ik zo ontzettend gebroken.

Laatste ademhaling voelen, zijn beweegloze lichaam...Mijn hart is ook echt gebroken.

Nu twee jaar later nog steeds, maar het huilen is minder geworden.

Ik kan leuke herinneringen ophalen zonder er bij te huilen! Had ik 2jaar geleden terug niet gedacht.

Het word wel beter, al voel je dat nu niet. Het is nog zo vers.

Laat je emoties in ieder geval de vrije loop. Moet je huilen? Huil het er uit, het is een proces wat je door moet gaan.

Je bent sowieso een super baasje, dat je in het belang van je hond denkt.

En dat zegt al zoveel!

Heel, heel veel sterkte in deze moeilijke periode!

Knuf.

Bedankt allemaal voor de lieve woorden. Daar heb ik veel aan. Ik weet dat ik niet de eerste en ook niet de laatste bent die dit doormaakt, maar je voelt je toch alleen.

Ik denk ook dat het beter is geweest. Langer laten doorgaan was voor mezelf geweest, niet voor haar. Ze had geen plezier meer in de kleine dingen, viel om tijdens het wandelen en ze kwispelde niet meer. Ik had haar graag nog 10 jaar bij me gehouden, liever nog 20, 30 of 40. Maar honden worden helaas niet oud. We hebben het gedaan uit liefde en ik hoop echt dat zij dat ook zo gevoeld heeft. 

Susanne ,wat een mooie afsluiting voor haar ,
Hoe moeilijk ook het gemis blijft ,vooral de eerste maanden ,van lieverlee ga je met een glimlach terug denken aan de mooie en lieve dingen die jullie meemaakte met haar ,
Heel veel sterkte voor jullie allen !

Dag Suzanne,

Je hebt zeker het juiste gedaan voor je lieverd. Enkel blijf jij nu achter zonder haar en met een groot gat in je hart. Dat gat vult zich nu met een heleboel "Wat als?" gedachten, net als bij velen van ons. Om maar te zwijgen over de mallemolen van gevoelens van gemis, verlies, emoties die opkomen en intomen als een woeste zee. Je gaat verdrinken en naar adem happen.

Ik kan je geen raad geven hoe er mee om te gaan, maar het is noodzakelijk dat je er mee omgaat. Enkel jij weet hoe je dat het beste kan voor jezelf.

Ik wens je enorm veel liefde toe, door en om je heen.

Met Lady zul je altijd verbonden blijven, en ooit zien we allemaal onze schatten terug.

Zachte groet...

Wat een mooie woorden Hein. Je verwoord precies hoe ik me voel... Bedankt daarvoor.

Ik heb 14 augustus mijn allerliefste Bo moeten laten gaan. Ze is net geen 15 geworden. 21 augustus zou ze dat zijn geworden. Je weet dat het er een keer aan zit te komen maar daar wil je helemaal niet aan denken. Nu is mijn meisje er niet meer en ik voel me gebroken. Mijn verstand zegt dat het beter was voor haar maar mijn gevoel schreeuwt iets heel anders. Ik mis haar verschrikkelijk! Bo was al een tijd aan het klungelen. Haar nierwaarde was op het laatst niet goed meer waardoor ze niets tot nauwelijks at. Ze viel in korte tijd een dik kilo af. Veel voor een Westie. Ik probeerde van alles. Op het laatst ging er alleen nog maar af en toe een hap vla in. Ze was zo ziek de laatste dag. Dronk ook niet meer. Ik probeerde met een spuitje nog wat naar binnen te krijgen maar dat kwam er vrijwel direct weer uit. Ze wilde niet meer. Ze stond in de tuin apathisch voor zich uit te staren met de staart tussen haar pootjes. Kreeg stuipjes in haar koppie die zich steeds sneller op elkaar volgde. Wat deed dit mij pijn mijn meisje zo te zien. Toen heb ik besloten dat ik haar los moest laten. Want houden van betekend ook loslaten. Maar wat deed dat pijn! En nog! 

Vorig jaar heb ik mijn oude hond moeten laten inslapen en dat deed pijn. Enorm veel en lang om getreurd, maar je moet er alleen door, ondanks het meeleven van andere hondenvrienden. En ik wist dat zijn tijd gekomen was.

Vorige maand totaal onverwacht een naaste zien sterven...DAT doet pas pijn. En ook daar moet je alleen door. Ik bedoel maar, het verdriet om je hond is te begrijpen en erg intens, maar een persoon verliezen ligt toch nog een beetje anders. 

En als dan blijkt dat je meer medeleven krijgt voor je hond dan voor je naaste, zet je dat wel even aan het denken...

Suzanne ik wens je heel veel kracht en sterkte toe !

Heel veel sterkte!

Sterkte met het verlies. Nooit leuk x

Heel veel sterkte !

Heel veel sterkte met het verlies van Lady,ik leef met jullie mee

Ik voel zó met je mee Suzanne. Ik zie zoveel gelijkenissen, het zou mijn verhaal kunnen zijn.

Gisteren hebben wij ook ons hondje laten inslapen. 17 jaar. Ook ik vraag me af of we er goed aan gedaan hebben. Maar ergens besef ik wel dat we niet anders konden. Ze was volledig op, kon niet meer op haar pootjes staan, at nog met moeite, was lusteloos, gaf me geen likjes meer, ...

Vandaag werd ze ook gecremeerd en vrijdag komt de as terug naar huis.

Ze is zó lang bij ons geweest, ze maakte een deel uit van ons gezinnetje. 'k Kan het nog steeds niet vatten dat ze er niet meer is.

Het doet echt zo'n pijn, ook ik kan niet stoppen met huilen. Het is hier zo leeg zonder haar.

'k Vraag me ook af wanneer dit gevoel draaglijker wordt en of er ooit een tijd komt dat ik kan glimlachen wanneer ik aan haar denk ipv in tranen uit te barsten.

Isabel, ik hoef je niet te vertellen dat ik precies snap hoe je je voelt. Het is inderdaad een deel van je gezin dat je verliest. Je hele routine draait om zo'n beestje en mede daardoor is ze zo'n belangrijk onderdeel van je leven. En daarom doet het intens veel pijn. Ik voel me ook schuldig door te gaan met het gewone leven: eten, werken, slapen. Net als je doet alsof er niks gebeurd is. Het voelt voor mij als verraad... En het je afvragen of je er goed aan hebt gedaan komt waarschijnlijk vooral voort uit de pijn van het verlies. Je hoofd weet dat het beter is, maar je hart is zo gebroken.

Ik heb de afgelopen dagen wel gemerkt dat over je hondje praten heel veel helpt. En ook al moet je er ontzettend bij huilen, gewoon laten gaan. Wat anderen ook tegen mij zeiden: je bent aan het rouwen en dat moet je op jouw manier kunnen doen. 

Houden van betekent helaas ook loslaten, ook al zit jij nu met een gat in je hart. Je hebt het beste gekozen voor je maatje, uit liefde. Om haar verder leed te besparen en haar een waardig einde te geven. Ik denk dat je morgen als de as terug komt langzaam kunt beginnen met het een plekje geven. Dan gaat ze nooit meer bij je weg! 

Ik wens je heel veel sterkte en liefde van iedereen om je heen. 

Ik snap precies wat je bedoeld.

wij hebben het een paar jaar geleden ook moeten doen met onze goldenlab

ze was 16 jaar en hebben haar in huis in laten slapen. 

Al knuffelend is ze toen ingeslapen. 

Maar het verdriet heeft lang geduurd maar het slijt.

alle mooie herinneringen blijven over en tuurlijk blijf je ze missen maar je moet altijd blijven denken dat je er goed voor bent geweest

Ik had het net in een andere reactie ook over dat schuldgevoel dat je ervaart, dat gevoel van verraad. Ik herken het zo goed.

Ik zit op dat punt dat ik probeer toe te geven dat ik dankbaar ben dat ik haar gekend heb, maar dat 'gekend' klinkt zo definitief weer, en alsof iets dat voorgoed voorbij is. Dan voel ik paniek opkomen omdat ik niet wil dat mijn lieverd dan gaat denken dat ze nu vergeten en niet belangrijk meer is. Voelt als een mes door je hart.

Mensen hebben meer met elkaar gemeen dan ik dacht.

Ik hoop dat je straks een mooie droom over Lady mag hebben.

Veel sterkte.

een hond verliezen is wel.....een verlies apart.....

Ze zijn zo eigen, kennen je geplogenheden, leven samen met je gezin, zorgen, waken, beschermen....dag in dag uit een intense relatie.(al is het zonder woorden, toch met veel communicatie en begrip. )

Als je zo'n verlies moet ervaren, en je voelt je verdriet, dan heb je ook echt dat verdriet.

enkel andere eigenaren voelen dat ook

Raf; vind het spijtig dat je dat zo ervaart. Natuurlijk is een naaste verliezen van een totaal andere orde, en dien je ook getroost te worden naar menselijk gemis.(echte rouw)

(in mijn beleving heb ik enkel hier begrip gekregen voor het verlies van mijn hond, mijn omgeving was daar al snel klaar mee, terwijl ik de impact van het verlies van mijn hond zo niet had ingeschat....ik was totaal van de kaart)

en een hond met een mens vergelijken kun je niet. daar heb je gelijk in.

Mensen leven vandaag in een geïndividualiseerde maatschappij en een hond wordt ook aanzien als gezinslid.

Doe je een stapje in de wereld, dan zal niemand méér inzitten met het verlies van een hond dan van een geliefd persoon. Dat zijn dingen die we niet vergelijken, maar waar we als toegewijd eigenaar toch ook behoefte aan hebben.

Gecondoleerd met het verlies van je naaste, wens jou oprecht veel sterkte toe.

ik moest op 13augustus ook mijn lieve kleine schat yoni 

laten inslapen..

het blijft een vreselijk gevoel

en denk wel dat iedereen liefst zou hebben dat haar/zijn hondje

gewoon van ouderdom overlijden zou

maar jammer genoeg is het niet altijd zo in de werkelijkheid

tegen mij zegde ze hier ook als de urne terug komt geeft het je rust

ik geloofde dit eerlijk gezegd echter niet !

maar moet toegeven toen yoni 's urne hier thuis kwam op zijn plekje

dat dit toch de rust gaf die vele mij zegde dat het zou geven

gisteren is drie weken geleden dat ik yoni moest loslaten

want liefde is ook loslaten 

wens je heel veel sterkte toe

en altijd welkom

je mag mij ook prive aanspreken 

als je een luisterend oor nodig hebt 

vriendelijke groetjes cinneke

Beste Cinneke,

Op een of andere manier geeft het een beetje troost en steun dat ook jij door die hel van verdriet en emoties ga om je lieve kleine hondje. Je voelt precies hetzelfde dan ik.

We zijn dan echt lotgenoten.

Wat was jouw hondje voor een hondje? En hoe oud is ze geworden?

Wil je me wat over haar vertellen? Graag zou ik ook wel een privé bericht willen sturen maar weet niet hoe dat te doen. Heb je misschien Facebook?

Groetjes José 

Zojuist de urn opgehaald en een mooi plekje in huis gegeven. Alsof het er altijd al voor bestemd was.

 Als je naar het bericht van Cinneke gaat (op de pc) en je zet de muisaanwijzer op haar naam links boven in de hoek van haar bericht, krijg je een minuutje daar staat de optie tussen om haar een prive bericht te sturen 

Wat een mooi een plekje ook heel mooi die kaarsjes erbij 

Ach Suzanne, veel sterkte gewenst. Jij kan als baasje het beste weten wanneer je je hond moet laten gaan. Je hebt het goede gedaan, je bent niet egoïstisch geweest en hebt in de eerste plaats aan Lady gedacht. Een enorme moeilijke beslissing, maar de juiste.

Ik zie dat je haar een mooi plekje gegeven hebt. Koester dat plekje, en gebruik het om je verdriet te verwerken. Als je zoveel jaren liefde gegeven en teruggekregen hebt, dan kan dat gevoel niet na 1 dag weg zijn. Dus geef het de tijd.

Heel veel sterkte nog gewenst.

Je hebt juist gehandeld, Lady verdiende het om met zoveel liefde te mogen gaan.

Hier weten de meeste van ons hoe het is om je maatje(s) te verliezen. Het verlies doet zo'n pijn, onbeschrijflijk.

Zelf heb ik in juni binnen 23 dagen tijd mijn beide maatjes verloren. Nu nog krijg ik een brok in mijn keel als ik dit opschrijf. Maar ik heb ook goede dagen. Mijn honden laten mij weten dat het goed met ze gaat door allerlei kleine dingetjes.

Ook hebben zij een nieuwe hond (denk ik) op mijn pad gebracht. Hij heeft zoveel herkenbare eigenschappen van beide honden. Vergeten zal ik ze nooit maar kan nu af en toe met een glimlach aan ze denken.

Die tijd komt voor jou ook. Hoelang dit zal duren kan niemand vertellen. Wat mij zelf helpt is om nog steeds elke avond een kaarsje voor hun te branden. Om de voet van het lampje liggen hun halsbanden. Maak voor jou van Lady ook zo'n plekje, het helpt.

Heel veel sterkte, en huilen mag hoor.

Tessa, wat vreselijk om allebei je maatjes in zo'n korte tijd te verliezen. Wat zal dat een leegte hebben achtergelaten. 

Wel mooi dat je in een andere hond eigenschappen van hen allebei terugziet. Dan moet het haast wel voorbestemd zijn!

Ik wens je nog veel sterkte met het verlies, maar ook geluk samen met je nieuwe hond :)